Derde training van het VNTTK

Het is geen recente conclusie, want onbewust weten we dat al heel lang, vanaf onze puberteit… Het wordt echter nog eens bevestigd als we kort geleden een wetenschappelijk programma zien waarin de inktvis een hoofdrol speelt. We weten dat inktvissen meerdere harten hebben, dat ze de kleuren van hun huid bijna ongeloofwaardig kunnen aanpassen ten behoeve van camouflage, dat ze onder de stam van weekdieren vallen (Cephalopoda), dat de beet van een inktvis giftig is en natuurlijk dat ze inkt kunnen spuiten als middel om ‘vijanden die inktvis op het menu hebben’ gedesoriënteerd in een ‘inktzwarte duisternis’ achter zich te laten. We weten ook dat ze intelligent zijn, maar het programma laat zien dat ze veel intelligenter zijn dan ondergetekende ooit vermoedde en dat ze onder meer, net als de aap, de dolfijn en de mens, een zelfbewustzijn hebben. Onderschat juist dat laatste niet, want dat duidt op hoge intelligentie. Een inktvis weet dus, mocht hij in een spiegel kijken, dat hij (of zij) het is, en niet een of andere ‘vijandige buurman inktvis’… 

Boven: Monique en Dick de Graaf.

Verontschuldiging? Hoe we op ons verhaal komen? Daarvoor is de ‘jonge’ VNTTK verantwoordelijk. Van hen leren we zondag 30 mei j.l. namelijk dat de derde training voor de trialsport nóg leuker is dan de twee eerdere trainingen. Maar we lopen op de zaken vooruit. We arriveren op ‘de plaats delict’ (Wamel) onder het genot van een stralende zon, maar een pietsje later dan verwacht. Als we vanuit onze woonplaats naar Wamel gaan vermijden we de snelweg en rijden we de leukere route binnendoor. Langs de Leusderhei en door Landgoed den Treek nemen we het pontje bij Wijk bij Duurstede om, nog altijd ‘binnendoor’, in Tiel aan te komen en vervolgens middels een klein stukje snelweg naar Wamel te gaan. We komen echter tot de ontdekking dat vanaf het pontje binnendoor naar Tiel een omweg laat zien wegens werkzaamheden. Heel veel te laat zijn we niet, want als we het terrein opdraaien maken de deelnemers juist aanstalten om te starten met de training.  

Boven: Calvin Kuipers en Remon Tijkorte.

De uitleg. Mocht je denken dat al de genoemde info er niet toe doet, dan weerleggen we dat hier even. Wamel ligt tussen de grote rivieren en ter plekke bestaat de grond ter plekke uit sediment dat eeuwen lang daar door die grote rivieren is gedeponeerd, rivierklei geheten. Spekglad spul weet iedere off-roader die er een keer geweest is en dat is tevens de clou. Typisch een terrein dat qua terreinrijden vaak een kwestie is van ‘hollen of stilstaan’. Is het de tijd voor een evenement droog geweest, dan dringt zich de vergelijking op van ‘op asfalt of ruw beton’ rijden. In beide gevallen heeft dat ‘keiharde spul’ de maximale wrijvingscoëfficiënt (stel dat op 100%) en in off-road taal betekent dat maximale grip. Andersom, als het maar een beetje geregend heeft, dan word je op dezelfde ondergrond opgezadeld met een minimale wrijvingscoëfficiënt die, als we ons niet sterk vergissen, die van water op ijs benadert (slechts 5%). Dat is glad kunnen we je verklappen, maar daarnaast plakt het ook nog eens ongeveer zo sterk als fanatieke bisonkit. Je wiel hoeft slechts één keer rond te draaien in deze dodelijke rivierklei en je band ziet er uit als een ‘gladiool’, om maar even in vaktermen te blijven.

Boven: Onmiddellijk herkenbaar door zijn appeltjesgroene Range Rover natuurlijk; Filibert van Otten en Dion van Welie.

Onder: Rene Stegeman en Annemarie Hoentjen. Die krijgen de smaak goed te pakken van de trialsport krijgen we de indruk.

De meest ideale mix? Dit keer is echter geen van beiden het geval. De situatie zit er precies tussenin. Niet extreem droog en ook niet extreem nat. Hier en daar wat vochtiger plekken en plassen en dat resulteert in pittige training proeven, maar niet onmogelijk en op voorhand tot mislukken gedoemd. Waren de twee eerste training dagen nog niet heel moeilijk; vandaag zien we eigenlijk de ideale mix voor een wedstrijd. De VNTTK organisatie heeft een negental proeven uitgezet waar de 21 deelnemers hun trial skills (vaardigheden) op de proef kunnen stellen. Met opnieuw een aantal nieuwe rijders wordt het een topdag zoals we ons ook de wedstrijden graag voorstellen nadat de Corona maatregelen van tafel zijn. 

Boven: Chanel Boshuijs met de als co-piloot gecharterde Nick van Loenen.

Onder: Willem Bernts, inderdaad de zoon van, met Harmjan Strik.

Training overbodig… Ondertussen draait ook de eigen catering van het VNTTK een dagje voor proef mee. Die trainen in het bakken van hamburgers. Na het nuttigen van een ‘lunch hamburger’ raden we ze aan het maar bij één training te houden. Ze hoeven zich wat ons betreft geen zorgen te maken, want de kwaliteit van het geboden voer zit ‘ruim voldoende snor’.

Boven: ‘Notenman’ (we zijn gek op veel soorten noten) Martijn Droog en Melchior van Roekel. De (Daihatsu) Rocky loopt weer prima nu de verstopte brandstofleiding tijdens de vorige training schoon geblazen is.

Onder: Ruben en Peter Draaier.

Boven: Wilfred Bogerd, niet met pa Hans als bijrijder, maar met zijn betere wederhelft Ilona Neijs. Maakt in de proeven weinig tot geen verschil. Met beiden scoort de zeer ervaren Wilfred hoog.

Mogelijke aanpassing. Op acht of negen proeven kunnen de deelnemers hun skills eerst wakker schudden en vervolgens aanscherpen. Op iedere proef wisselt de moeilijkheidsgraad. Dicht begroeide stukken, door de lange afwezigheid van terreinrijders geeft het terrein je onmiskenbaar het ‘jungle gevoel’, eisen vooral goed stuurwerk. Hier zien we dan ook de hoofden van de deelnemers het meest uit de auto’s hangen. Ingespannen gezichten, want soms kiepert het balletje er met de minste aanraking al af. Van mede organisator Jeroen Roelofs horen we dat dit in de toekomst wellicht aangepast wordt. Om te onderzoeken of het bevalt willen ze in eerste instantie de top van de paaltjes, daar waar de balletjes op liggen, iets groter maken middels een iets dikkere ‘sok’. Daarmee zouden de balletjes er wat dieper in komen te liggen en dus kunnen ze er ook moeilijker afvallen. Voordat ze alle proeven aanpassen zal dat eerst op één proef uitgeprobeerd worden. Mocht het niet bevallen, dan heb je niet voor de spreekwoordelijke Jan met de korte achternaam alle (andere) paaltjes voor niets aan staan te passen. Uiteraard houden we je op de hoogte van de ontwikkelingen.

Onder: Luke Wolf en Martijn Vunderink.

Spekgladde momenten. Op andere stukken in vrijwel iedere proef speelt de gladheid een meer cruciale rol. De minste verheffing in het terrein zorgt daarbij voor ‘carambole’ taferelen. Blik op oneindig en maar zien waar je uitkomt is een tikje overdreven, maar het komt zeker in de buurt. Het zorgt daardoor wel voor onverwachte wendingen. De meest onverwachte komt wellicht op het conto van Chanel Boshuijs, eind van de middag. Chanel komt aanrijden voor haar laatste proef, nummer 9 als we ons niet vergissen. Niemand let eigenlijk op haar omdat er in de proef nog gereden wordt. Alle ogen zijn op de verrichtingen van die deelnemer gericht. Voor het flink hoge gehuil van een motor die hoog in de toeren gejaagd wordt heb je echter geen ogen nodig, maar oren. Het gehuil van de motor is van korte duur en wordt gevolgd door een doffe bons. Omstanders kijken verschrikt om. Chanel heeft wat extra gas moeten geven om uit een spoor te komen en dat lukt wel, maar zodra haar Suzuki Vitara uit het spoor schiet krijgt de (lokale) gladheid buiten het spoor vat op de auto. Een wanhopige en stevige duw op het rempedaal mag niet baten en ongecontroleerd suist de Vitara richting een van de populieren op het terrein, om met een doffe dreun tot stilstand te komen. Verschrikt slaat Chanel haar hand voor haar mond, maar gelukkig valt de schade erg mee. Nick van Loenen, haar ‘vliegende bijrijder’ (is ook nog eens chauffeur en bijrijder met pa Ronald) haast zich door met klem te verzekeren dat Chanel er echt niets aan kon doen. Op de foto hieronder zie je de ‘innige’ samenkomst van Chanel met de populier van ‘geitenboer Wim’. Onderzoek van een bomendoctor daags na de training dag heeft uitgewezen dat de populier er geen blijvend letsel aan over zal houden, lichamelijk noch geestelijk…  

Boven: Willem Verhoef en Kevin Blok. Gaan lekker deze training.

Onder: Ronald en Nick van Loenen, respectievelijk senior en junior. Op de foto junior achter het stuur met senior (met onzichtbare grijze sik…) als co-piloot naast hem.

Boven: Dat zien we graag, mannen met een qua formaat flinke auto (Land Rover Discovery 3) en min of meer standaard. Het maakt de sport laagdrempeliger zal de crew, bestaande uit Joost Krijnen en Joost Slinkert, zeker toegeven.

Boven: Jeroen Roelofs rijdt de proeven enkele keren alleen, maar spant zo nu en dan Jeroen Bogerd voor zijn ‘co-piloot karretje’. Jeroen Bogerd heeft jarenlang intensief meegedaan in zowel de off-road snelheid sport als de trial sport. Drukke werkzaamheden hebben hem doen besluiten het wat rustiger aan te doen. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan bij de familie Bogerd en zo af en toe in de bijrijders stoel stappen hoort daar onlosmakelijk bij.

Boven: Henk Zeeboer in een dubbelstart met Johan Schoonhoven. Zo langzamerhand een soort van ‘Siamese off-road tweeling’ in de trialsport.

Onder: Mocht je je afvragen waarom de fotografie altijd in orde is, dat is mede, voor een gewaardeerd deel te danken aan terrein.nu medewerker Peter Bouwmans. Dus als je hem tegenkomt, een aai over zijn bolletje als blijk van waardering mag. Hem een Skuumkopje aanbieden werkt, net als bij de overige medewerkers van terrein.nu, nog beter, ook al is dat regelrechte omkoperij…

Boven: Erik en Jolanda Kalb.

Boven: Let op de wielen…

Boven: Monique de Graaf in volle glorie met hieronder Erik Kalb in een ‘idem situatie’.

Boven: Martijn Droog en Melchior van Roekel.

Boven: Hij lacht wel als een ‘geitenboer met kiespijn’, maar het is geen voor opgezet plan geweest van Willem Bernts om op zijn eigen terrein bijna op zijn kant te gaan. Het enige geldige excuus dat hij kan aandragen is dat hij voor het eerst meedoet in deze auto. In het verleden is de auto lange tijd eigendom geweest van Martin van den Abbeelen, totdat niet heel lang geleden Jeroen Roelofs de auto van hem koopt. Jeroen heeft er een dieselmotor ingebouwd en samen met de vierwiel besturing is het nu een trial auto bij uitstek.

Boven: Dion van Welie.

Boven: Willem Verhoef.

Boven: Luke Wolf.

Onder: Hij mag van ons altijd ‘kok’ zijn en blijven als straks de wedstrijden van start gaan, Roald Hermkes.

Boven: Achter het stuur van de Jimny is hij helemaal in zijn element, Leen Berkhof.

Boven: Joost Krijnen samen met (zeer trouwe) official Irma Braker.

Boven Remon Tijkorte in close-up en onder Filibert van Otten.

Boven: Moet verdwalen voorkomen in het uitgestrekte bos van ‘geitenboer Wim’…

Boven en onder: Proef 9 is voor de Special rijders ongeveer de nagel aan hun off-road ‘doodskist’. Schuldige is een langgerekt moddergat waar ze stuk voor stuk stranden, om het even van welke kant ze er ook induiken. Maar en passant openbaart zich het voordeel van de trial nieuwe stijl. Je mag jezelf er uit lieren of gesleept worden en daarna gewoon de proef uit rijden. Er wordt nu al door de deelnemers dankbaar gebruik gemaakt van deze nieuwe optie.

Boven: Yep, zijn ‘Corona baard heeft Arjaan van Someren ‘uitgezwaaid’.

Onder: Een gezellige boel tussen de middag waarbij het gevaar om de hoek komt kijken dat je blijft zitten…

Boven: Het ultieme voorbeeld van het nog altijd sluimerende, utilitaire karakter van de 4×4 auto. De motorkap van de auto wordt als lunchtafel gebruikt en dat doet ons onmiddellijk denken aan de oorlog jeepies in de Tweede Wereldoorlog. Ook toen al gebruikten de soldaten de motorkap onder meer als eettafel kun je op tal van beelden zien.

Boven: Bestuurslid Dick Veldhuis is een ‘handige Harry’. Is bezig met de metamorfose (ombouw) van een Suzuki laadbak tot Suzuki aanhanger. Doet hij ‘verdompeld’ netjes….

Boven en onder: Yep, Het langgerekte moddergat op Proef 9.

Boven: Ook dat is toegestaan, mascottes…

Boven: Een ingespannen Alexandra Berkhof.

Onder: En ja hoor, samen gesnapt in één auto, Jeroen Roelofs en Jeroen Bogerd. Waar? Proef 9…

Boven: Gertjan Wolf ontdekt een spartelende, jonge raaf in de sloot om het bos en biedt redding.

Boven: Martijn Vunderink. Onder: Luke Wolf.

Boven en onder: Ruben en Peter Draaier.

Boven en onder: Rene Stegeman.

Boven: Nick van Loenen, de ‘vliegende co-piloot’….

Boven: Official Nick Wassink ‘repareert’ met gepast geweld een paaltje…

Onder: Melchior van Roekel.

Boven en onder: De ‘familie’ Berkhof in actie, pa Teus als bijrijder van zoon Leen. En dat mag mensen. In het jaar dat ze twaalf worden kan en mag het kroost al in de trialsport stappen.

Boven: Remon en onder Calvin.

Boven: Een duidelijk voorbeeld van een ‘gladiool’.

Onder: Een duidelijk voorbeeld van Johan Schoonhoven.

Boven Johan Schoonhoven en onder Jeroen Roelofs.

Boven: Official Kevin Sijtsma schrijft niet alleen, maar steekt zo nodig de handen uit de mouwen om te helpen.

Boven: Nogmaals Willem Verhoef en Kevin Blok.

Boven: Een hartstikke leuke hond. Voor ons is het ‘merk’ een volslagen raadsel, maar onze externe honden encyclopedie Linda Zantingh van yourdoggy.nl is tamelijk zeker dat we te maken hebben met een zogeheten Entlebucher Sennenhond.

Boven: Chanel Boshuijs.

Boven en onder: Nog wat beelden van Proef 9…

Laatste overpeinzing. Als deze training dag een maatstaf wordt voor de komende wedstrijden, dan tekenen we gelijk het contract. Die lekkere mix van pittig maar niet onmogelijk is de bedoeling van de trialsport ten voeten uit. Het zal ongetwijfeld niet altijd en overal lukken deze balans te vinden. Immers, daarvoor zijn de omstandigheden te onzeker. Regent het of juist niet bijvoorbeeld. Hoe staat de pet van de heren uitzetters of welke soort van ondergrond heb je mee te maken. Zo zijn er tal van factoren die van invloed zijn op de proeven binnen de trialsport. Maar maakt juist dat de trialsport niet uniek, lekker enerverend en afwisselend? Het zorgt er in ieder geval voor dat wij er iedere keer graag bij willen zijn! Mocht dat bij jou ook het geval zijn, waar wacht je dan nog op? Nog nooit was de instap in de sport zo makkelijk als tegenwoordig. Een licentie is niet nodig en meedoen kan al met een standaard (4×4) auto.

Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.