Drentheweekend 2018

Toch moeten ze het er mee doen, want het Drenthe weekend heeft één groot nadeel volgens veel Jeepers. Precies, dat is dat het maar eens in de twee jaar wordt gehouden… Van de meeste Jeepers mag het ieder jaar gehouden worden. Bewust schrijven we ‘van de meeste Jeepers’, want van het resterende, nog niet genoemde deel Jeepers, mag het Drenthe-weekend ieder weekend gehouden worden…

Drukke weekend planning. Klagen hoor je ze er niet over, maar dat spruit zeer vermoedelijk voort uit angst om ook dit Drenthe-weekend te verliezen… Hoe het ook zij, als we zaterdagmorgen 24 maart jongstleden vroeg op camping De Otterberg in Wijster arriveren heerst er een opperbeste stemming onder de Jeepers. Kou lijkt ze niet te deren en inderdaad zijn ook wij die snel vergeten zodra er al snel een hete, geurende kop koffie in onze handen geduwd wordt. Even relaxen en bijpraten met alle Jeep vrienden in een, volgens de Agenda van terrein.nu, druk off-road weekend. Niet alleen het Drenthe-weekend staat daarin genoteerd, maar ook de Stg. 4×4 Drenthe die de zaterdag off-road plezier beleeft op het prachtige militaire terrein in Havelte. En dan hebben we nog, ook het hele weekend, de Strandrace in IJmuiden en op zondag de eerste Roan 4×4 Challenge. We hebben gekozen om het Drenthe-weekend op de zaterdag te bezoeken in plaats van het evenement in Havelterberg van de Stg. 4×4 Drenthe omdat eerstgenoemde slechts eens in de twee jaar plaats vindt. Bovendien verkeren we in de wetenschap dat Pascal Hanenbergh van HoT en Ad Woolthuis zich te pletter fotograferen op de Strandrace in IJmuiden. De zondag willen Jan Houtkoop en ondergetekende dan vrij houden voor de eerste Roan 4×4 Challenge op het terrein van Action Planet in Spaarnwoude. Tja, soms ontkom je er niet aan keuzes te maken. In ieder geval weet je bij deze wat je nog tegoed hebt….

Het wie, waar en hoeveel. Het Drenthe-weekend is een initiatief van Ajé Vosseberg van Hotel Restaurant Cafe Bosch-Zicht, alhoewel hij dat recent overgedragen heeft aan zijn zoon, en Robert Drost. Ajé krijgen we te spreken de zaterdag, maar Robert ligt ziek thuis horen we van Ajé. Die zal flink gebaald hebben kunnen we ons vrij makkelijk voorstellen… Enfin, maar liefst een dikke honderd Jeepers zijn in hun Jeep gestapt omdat ze het Drenthe-weekend onder geen beding willen missen. Vergelijkbaar met voorgaande edities en dat geeft indirect aan dat het weekend populair is bij de Jeepers en inmiddels een vaste plaats heeft veroverd. Zij krijgen een heerlijk weekend voorgeschoteld, bomvol sfeer en natuurlijk off-road. De zaterdag bestaat dat off-road uit een tourrit van maar liefst 128 km. Veelal voert die over onverharde weggetjes en paadjes door het prachtige Drenthe, met als toevoeging onderweg op een zevental plaatsen een ‘off-road speelterreintje’. Tijdens de toertocht liggen er bij de start en op meerdere plaatsen (vijf om precies te zijn) enveloppen klaar voor degenen die meedoen aan de zogeheten ‘Pokerrun’. En dat zijn alle Jeepers natuurlijk. De plaatsen worden aangegeven aan de hand van de nummering bij de plaatjes. Niet moeilijk dus, maar op die locaties krijgen de Jeepers een gesloten envelop met daarin een speelkaart. Het is de bedoeling dat de ontvangen enveloppen gesloten blijven tijdens de rit! Oeps, dat is andere koek en met name moeilijk voor dat deel van de Jeepers dat van nature behept is met ‘spreekwoordelijke nieuwsgierigheid’.  

Toeval bestaat! Eind van de rit mag je de enveloppen inleveren bij de organisatie. Zes stuks als het goed is, met evenzoveel kaarten. Van de zes kaarten wordt dan de hoogst mogelijke pokercombinatie met vijf kaarten gebruikt. De hoogste combinatie is de winnaar uiteraard en ontvangt een leuke prijs. In principe heeft dus iedereen evenveel kans op geluk. Of pech. Volkomen onverwacht voert de route, geheel toevallig, rond lunchtijd langs het ‘voormalige’ eetcafé Bosch-Zicht van Ajé waar diens zoon nu de scepter zwaait. Geloof ons beste lezers, ook al zou het niet ‘onverwacht en toevallig’ zijn geweest en heb je niet eens een 4×4, dan nog ga je daar met veel plezier eten. Gelegen in een prachtige omgeving, lekker eten, sfeervolle inrichting en de mogelijkheid om buiten op het terras te zitten, wat wil je nog meer? Extra als je in het bezit bent van een Jeep, want diverse snacks op de menukaart hebben namen die aan de Jeep doen denken.

Een aardig ‘slagveld’ snel na de start, maar het ‘kaalgeplukte’ maïsveld is dan ook goed slecht. Een voordeel is dat er ook een 4×4 garage ‘ stand-by’ is (Erwin Maasbach van Maasbach 4×4, in het midden op de foto hieronder en gespecialiseerd in Jeep).

Digitaal versus analoog… Als gezegd is het vroeg in de ochtend nog wat kil en oogt het weer ietwat somber. We hebben het geluk met Jean-Paul en Ghislaine van der Cruijsen mee te kunnen rijden. Altijd handig voor ons, vooral met betrekking tot de fotografie, want je kunt veel vlugger de auto uit springen om even een foto te maken. Dat berouwt ons pas eind van de dag als we de foto’s vanuit onze camera’s op de harde schijf van de computer zetten, want dan zien we tot onze schrik dat we zo’n 850 keer het knopje ingedrukt hebben. Het doet ons wel eens terug verlangen naar analoge tijd van filmrolletjes. Je keek wel uit om die knop zo vaak in te drukken. Niet zozeer omdat het rolletje anders zo snel vol was, maar meer omdat het je een klein vermogen kostte om de boel te laten ontwikkelen. Je fotografeerde daarom ‘beheerster’ zeg maar. Nu met de digitale fotografie druk je veel vaker op de ontspanknop. Het kost weliswaar geen geld meer om foto’s of dia’s te laten ontwikkelen, maar zou je de tijd moeten berekenen die je besteedt aan het uitzoeken van al die foto’s…. Oeps….

Al snel tuimelen edele reukorganen van Jeepers in de (room)boter… In de loop van de dag verandert het weer ten goede. Vaker en vaker laat het zonnetje zijn aangenaam warme stralen op de deelnemers van het Drenthe-weekend los. Maar voor dat het zo ver is hebben ze op enkele plaatsen al een flinke portie off-road adrenaline op kunnen snuiven, draaien hun synapsen overuren om al die prachtige off-road beelden te verwerken. Dat begint al heel snel na het verlaten van de camping. Rechts af en na pakweg twee- driehonderd meter linksaf en het eerste onverhard is een feit. Een lang pad langs een even zo lange sloot is nog tamelijk hard en begroeid met gras, maar dat verdwijnt al snel om plaats te maken voor een stuk akkerland waar de hier en daar zichtbare stoppels aangeven dat er kort geleden nog maïs stond te groeien. We kennen het terrein, want eigenaar Jarno Franken heeft er al twee jaar het Drentefeest georganiseerd en gaat dat komende zomer voor een derde keer doen middels een zomereditie. Het is een enorme lap grond en de uitgezette route voert langs de randen van het terrein. Met opzet hebben we sterk de indruk, want daar bevinden zich de meest slechte plekken! Het eerste bochtje rechtsaf gaat nog redelijk goed en levert vooral spectaculair hoog opspattende modder op, maar even verder, na een keer linksaf te zijn geslagen, is het puur zachte en diepe smurrie. Het is daar dat de eerste Jeepers wellicht denken aan die heeeel oude hit van Johnny Hoes: ‘och was ik maar, bij moeder thuis geble-e-ven’…..

Van Jeep naar Jeep-familie. Geloof je echt dat ze dat gedacht hebben? Amme-hoela! Hier zijn ze voor gekomen. Er wordt gesleept en gelierd en middels grote grijnzen aan de buitenwereld getoond dat ze volop genieten. Ineens zie je ook een enorme verandering in het veld. Zijn het eerst allemaal Jeepers die als losse, onafhankelijke plukjes een rit rijden in de omgeving, ineens slaat dat om als een blad aan de boom en is het één grote en hechte groep vrienden die elkaar helpen ’tot aan de dood’. Oké, bij wijze van spreken. Iedereen helpt, komt met spullen die hij of zij wel in de auto heeft en jij niet, of andersom, en dat duurt voort tot de Jeep in kwestie bevrijd is. Kou en modder deert ze niet meer en pas als alle Jeeps ‘veilige grond’ hebben bereikt zie je Jeeps de route weer oppakken. Op naar de volgende uitdaging.

‘Buurman en buurvrouw…’ Vreemd en daarom valt het op. Bij de Jeep Club Nederland (JCN) zien we de laatste paar jaar meer en meer Jeep vrienden uit Duitsland komen. Reuze gezellig en omdat er hier aan het Drenthe-weekend veel JCN leden meedoen verwachten we daarin ook een aantal Duitse Jeepers tegen te komen. Niet dus, met als enige uitzondering Helmut Roidl en Simone Fiedler-Roidl die je op de foto hier boven ziet in hun fraaie Jeep JK. Gezellige en behulpzame pretmakers ook, die je er graag bij wilt hebben en die bewijzen dat vriendschap verder reikt dan een taalbarrière.

Boven: Linda Meijer samen met leuke hond Storm van zoon Mike naast de auto van pa/manlief Michael. We hebben deze keer Linda Zantingh van yourdoggy.nl niet in hoeven schakelen omdat Michael ons voor die tijd al verklapt heeft dat Storm een Berner Sennen op zijn geboortebewijs heeft staan. We zijn er van overtuigd dat ze dat direct geweten zou hebben.  

Boven: Enkele kids van Jeepers vinden het een sport de route mee te rijden in een Suzuki Swift. Gewapend met een routebook en een flinke portie lef komen ze nog aardig ver ook. De heel moeilijke trajecten proberen ze te omzeilen en de speelterreintjes vermijden ze uiteraard ook. Ze komen weliswaar enkele keren vast te zitten, maar er is altijd wel een Jeeper die ze even lostrekt. Bovenal hebben de drie enorm veel lol daar in de auto. 

Boven: En, hebben we gelogen over de schitterende omgeving? Uiteraard mag je een andere mening hebben, maar als de route langs dit soort natuurgebieden voert is het voor ons volop genieten.

Boven en onder. Jeroen de Waal, ja precies, die van dat off-road terrein in Weert, heeft zijn geprepareerde Jeep nog niet klaar en neemt daarom als alternatief een tamelijk standaard Wrangler YJ mee voor het Drenthe-weekend. Dat gaat goed, totdat hij de zwaardere stukken opzoekt. Maar och, als je een maat hebt als Hugo Oomen, die eveneens van de partij is met zijn geprepareerde Jeep, dan kan je niet zo heel veel gebeuren.

Boven en onder. Een fraai houten bruggetje pal langs de snelweg zorgt voor dubbel fotoplezier….

Boven: Opgepast, daar komt een sleeplint per luchtpost.

Boven: ‘Het illustere Friesche duo’ Willem-Jan Vellinga en Jan Willem Stienstra helpen diverse Jeepers uit de problemen. Het gebeurt op het derde off-road ‘uitstapje’. We herkennen het terrein niet alleen van de vorige editie van het Drenthe-weekend, maar ook van een aantal jaren terug toen er op het hoofdterrein (een zandput) enkele keren een challenge gehouden mocht worden. Nu voert de route langs de rand van het terrein door een enigszins verdiepte kom welke omgeven is met hoge wallen. Veel water, moerasachtig bijna en de natuur kan er zijn gang gaan zodat het langzaam maar zeker dichtgroeit. De route voert door deze kom, langs een van de wallen. Het betekent dat je eerst over zo’n wal aan komt rijden, de kom inzakt en daar lekker geconfronteerd wordt met serieuze modder. Typisch zo’n geval van, de een redt het wel en de ander niet. Dat scenario geldt voor diverse plaatsen op het traject. Ben je eenmaal door de kom, een afstand van pakweg 80-100 meter, dan moet je vanuit het aldaar diepste deel van het moeras de zandrug nog op zien te komen. Als we ter plekke arriveren wacht ons een korte file van een tien tot vijftien Jeeps. Als we de kom ingaan ontdekken we waarom. Twee Jeeps staan serieus vast en blokkeren min of meer de uitgang. Een derde Jeep, welke de doortocht al achter de rug heeft, poogt de mannen te bevrijden, maar de reddingspoging mislukte omdat een op spanning staande lier tussen de twee vastzitters blokkeert. De ‘hulpdienst’ aan de voorzijde moet in feite dus twee Jeeps in één keer uit de penarie zien te trekken! Een zijnde een Wrangler en de ander een Grand Cherokee die beiden stevig vastzitten is samen teveel van het goede en is de reden van de ‘file’ achter hen. Het tobben van het drietal wordt Willem-Jan en Jan-Willem teveel en op prachtige, magistrale en superieure wijze rijden ze om de Jeeps heen en de kom uit. Niet om daarna de route weer op te pakken maar om subiet hun Jeep om te draaien en met hun competitie lier een stuk of vier, vijf Jeeps uit de blubber te trekken. Al snel is dan het ‘fileleed’ geleden en wordt het met voorsprong de plek waar we de knop van onze camera het meest hebben ingedrukt.

Boven: Jeep-divette Tamara van Ramselaar heeft haar eigen Jeep CJ5 noodgedwongen thuis moeten laten, maar kon het niet nalaten toch aanwezig te zijn.

‘All in the family’. Boven zie je Wendy en Monique Kerkhof in actie. Onder ‘oom’ Maarten Kerkhof en op onze openingsfoto zie je ‘papa en mama’ John en Cissy Kerkhof in een prachtige actie. We zeggen altijd dat off-road sport of liefde voor een bepaald automerk een gezonde passie is omdat we het woord ‘virus’ zo eng vinden klinken. Bijna zouden we in dit geval gaan schrijven over een soort van Jeep virus dat in de familie Kerkhof rondwaart, ware het niet dat ons op het laatste moment een beter alternatief te binnen schiet. Het is simpel niet meer en niet minder dan een besmettelijke passie!   

Boven: Loet en Lorenzo de Heijde. Als gevolg van een serieuze vastzitter nemen zij als eerste een alternatieve, maar pittiger route het moeras uit, dat vrijwel direct navolging krijgt van hier onder, Fabian Boel. Let op diens ‘verwilderde blik’. Gelukkig wordt hij door de weeks goed verzorgd in de instelling waar hij verblijft en weten ze hem met zware medicijnen redelijk onder controle te houden…

Boven: Ab (Albert) Wolthaus, met naast hem zijn vrouw Petra, ook Wolthaus.

Boven: Kenneth van Huet in zijn CJ 5. We vinden alle terreinauto’s leuk waarbij het woord ‘utility’ nog betekenis heeft, maar we hebben niet voor niets zelf twee CJ 5’jes. We kunnen talloze redenen bedenken waarom de CJ 5 in het geheel niet praktisch is maar leuker is om te schrijven dat we gecharmeerd zijn van de CJ 5 om zijn instap die doet denken aan de oer Willys, de lagere carrosserie ten opzichte van grotere broer CJ 7, het no-nonsense dashboard van alle CJ modellen, zijnde een ijzeren plaat met daarin geschroefd wat je nodig hebt, zijn korte, gedrongen lengte die hem een wat woester uiterlijk geven en de mogelijkheid van een lekkere motor in het vooronder. 

 

Boven 2x en onder: Nick van Casteele. Nooit benauwd om nieuwe uitdagingen aan te gaan.

 

Boven en onder: Beelden van het tweede off-road uitstapje dat tevens voor sensatie zorgt. De locatie is achter een boerderij van een bevriende relatie waar ook tijdens de vorige editie leuk gespeeld kon worden. Toen was het veel natter en hadden de Jeepers hun handen alleen al vol om over een stuk horizontaal bouwland te komen. Verder ligt er een langgerekte maar hoge bult zand waarop Jeepers naar hartenlust hun off-road skills aan de praktijk kunnen toetsen. Deze keer is het veel droger zodat eigenlijk alleen de bult en de directe omgeving daarvan een uitdaging vormt. Totdat een Jeeper de eigenaar vraagt hoe diep die grote plas is die eveneens op het terrein ligt. “Nou, dat loopt zo schuin af naar die kant” antwoordt de eigenaar en gebaart daarbij met zijn handen om aan te geven naar welke kant het schuin afloopt. Hoe diep het aan de diepste kant is weet hij niet precies, maar de minst diepe kant zou ongeveer aan die kant moeten liggen, waarbij hij nu met gebaren de tegenover liggende zijde van de plas aangeeft. “Daar zal het ongeveer een halve meter diep zijn schat ik”, is zijn bewust vage commentaar. Prompt zien we Jeeper Taeke, nooit bang voor een beetje off-road sensatie, een ‘omtrekkende’ beweging maken en eerst nog een tikje aarzelend, maar dan resoluut de plas insturen op een plek waar het ongeveer die halve meter diep zou moeten zijn. Het gaat niet heel hard; volgens de regels der kunst dus. Maar langzaam maar zeker verdwijnt de neus van zijn Jeep dieper en dieper onder water! Zo diep dat het water ook zijn cabine binnenstroomt. En daar heeft Taeke ‘uit veiligheidsoverwegingen’ zijn luchtinlaat voor de motor gemonteerd. Je voelt hem ongetwijfeld al. Zijn acht stuiterende vriendjes onder de motorkap happen stuk voor stuk water! De motor slaat onmiddellijk af en Taeke zet de boel direct uit. Dat redt zijn achtpitter maar de daarop volgende reddingsoperatie gaat natuurlijk gepaard met de nodige hilariteit van de toegestroomde Jeepers. Na een poosje sleutelen om het water de cilinders uit te krijgen zit Taeke niet lang daarna, zowel letterlijke als figuurlijk, weer ‘op de rit’.

 

Dubbel geluk voor twee ongelukkigen. Taeke is niet de enige die ‘waterslag’ oploopt. In het al besproken moeras gebeurt het in ieder geval nog twee deelnemers omdat we daar bij zijn. Hier gebeurt het echter puur uit enthousiasme en onwetendheid. Het diepere deel net voor de uitgang is het decor. Slachtoffers zijn een Jeep Wrangler YJ en een TJ. Ga je met deze Jeeps rustig door het water, dan heb je geen problemen. Met een tikje teveel enthousiasme echter, waarbij het water wat hoger opspat, dan gaat het fout. De reden is dat de luchtinlaat voor de motor op deze Jeeps onder de koplampen is gemonteerd. Heel logisch in geval je op de weg rijdt of, in dit geval, door niet al te diep water, maar een tikje te hard en de motor hapt onverbiddelijk water. Ook bij deze twee ‘ongelukkigen’ loopt het ‘gelukkig’ goed af en kunnen ze na een poosje sleutelen (bougies er uit draaien) hun pad vervolgen. 

Boven: De hond van onze Duitse vrienden Helmut en Simone. We lieten deze leuke hond al zien op Facebook als hij ons recht aankijkt. Daarom nu een andere pose van het ‘fotomodel’.

Boven en onder: Zie hier twee ‘Sneeuwwitjes’. Niet wakker te krijgen die Petra en Ghislaine. Respectievelijk Ab en Jean-Paul hebben zich een ongeluk lopen kussen op hun lieftallige dames, maar niets helpt. Ook alle andere aanwezige Jeepers wagen een poging de dames met een kus uit hun dromenland te halen, maar het tweetal slaapt onverstoorbaar verder. Pas terug op de camping worden ze wakker. Niet omdat er een stukje giftige appel uit hun keelgat schiet, maar het is het geluid van een flesje wijn dat geopend wordt… 

Boven: In het midden Jean-Paul, rechts Ab. Voor de meneer links moeten we je het antwoord helaas schuldig blijven. Maar gelukkig leest ook de meneer links ons verslag en profiteren we van het digitale tijdperk waarin we nu leven. We kunnen stiekem nog gauw even toevoegen dat de meneer links luistert naar de naam Kees Geerts. Dank Kees!

Boven en onder: Eten bij Bosch-Zicht, het (voormalige) etablissement van organisator Ajé.

Boven: Hendrik Versteeg met naast hem ‘normaal’ zijn Anita (maar hier twijfelen we).

Boven: Mike Meijer met vaag op de achtergrond pa Michael.

 

Boven: Daphne (Jansen?).

Boven: Ook duidelijk off-the-road, maar dan heel anders.

Boven: Jeroen de Waal en onder Hugo Oomen bij terugkeer op de camping.

Keuzes maken is moeilijk. Eind van de dag, als iedereen weer terug is op camping De Otterberg, gaat fase twee in van het Drenthe-weekend. Maar goed dat fase drie op zondag opnieuw een rondrit is, maar een stuk minder ‘inspannend’ dan die van de zaterdag…. Debet aan die noodzakelijke ‘minder inspanning’ zijn vooral knappende houtvuurtjes, heerlijke hapjes en goudgele rakkers…. Een klein stukje van fase twee maken we mee en dan krijgen we al bijna spijt dat we afgesproken hebben om onze fase drie bij de Roan 4×4 Challenge door te brengen. Pas na fase drie weten we dat we toch een goede keus hebben gemaakt. Ondanks een absoluut schitterende, avontuurlijk dag bij het Drenthe-weekend krijgen we op de zondag een fantastische challenge wedstrijd gepresenteerd. Getver, het is ook allemaal zo leuk wat we doen…. 

Tekst & fotografie: Martin Brink.