Het jaar 2020 zal niet alleen bij schrijver dezes herinnert worden als het jaar waarin reizen minder makkelijk wordt. Het forceert ons tevens om gemaakte reisplannen aan te passen. Ergens wel leuk ook, want mijn vrouw Jessica en ik hebben daardoor stukken van (huidig) thuisland de USA gezien waar wij anders echt nooit zouden gaan kijken!
Boven: Het witte pijltje wijst naar het schiereiland Keweenah in Michigan.
Wat vooraf ging… Onze zomer begint met een lang weekendje weg naar ‘Land Between the Lakes’ in de staat Kentucky. Een aparte omgeving waar tijdens de Civil War belangrijke rollen zijn weggelegd voor het Noorden en het Zuiden. Later in de zomer gaan wij nog een lang weekendje weg naar het Keweenaw schiereiland in de staat Michigan. Yep, ik kan nu officieel zeggen dat ik alle Great Lakes in het echt gezien heb. Uiteraard is terreinrijden een belangrijk onderdeel van onze korte tripjes en die bieden mij tevens de kans mijn net verhoogde 2016 Chevy Colorado er zo nu en dan even goed van langs te geven…
Boven: Jeff in zijn Jeep CJ-7.
Boven: Jazeker, dit is de echte Route 66 vlak bij Hamel, Illinois
Een lang weekend ‘Overlanden’. Het einde van de zomer ligt in het verschiet en ik contact vriend Cory of hij zin heeft om nog even een van de meest bekende “Overland” routes hier in het Midwesten te rijden. Cory woont vlak bij St Louis in de staat Missouri en om dit even in een wat duidelijker perspectief voor jullie te zetten: dit is ongeveer hetzelfde als vanuit mijn oude woonplaats Uithoorn naar hartje Parijs rijden! Al gauw krijg ik antwoord en helaas voor mij gaat hij verhuizen naar de staat Virginia. Hij wordt daar gestationeerd voor de luchtmacht maar precies in de periode wanneer wij de Trans Wisconsin Adventure Trail willen gaan rijden. “Zeg, dan moeten we maar gauw wat plannen wellicht in Missouri”! Zo gezegd zo gedaan. Vier weken vanaf vandaag gaan wij een lang weekend het onbekende ontdekken. Ik vraag in mijn Facebook group of iemand bekend is met de regio waar wij naar toe gaan maar het blijft angstig stil. Wellicht dat Google wat antwoorden voor mij heeft. Na een poosje zoeken beland ik op een website van BasherDesigns. Dat BasherDesigns heeft de Trans Missouri Trail bedacht, een 400 mijl (640 km.) lange route die ongeveer loopt van St Louis, Missouri naar Branson, Missouri. Even snel een mailtje sturen of hun route ook te doen is in een 4×4 auto aangezien deze route voor ADV rijders (Adventure Motor rijders) in elkaar is gezet. De volgende dag krijg ik antwoord dat het wel te doen is maar dat een waarschuwing op zijn plaats is. Wellicht kan een deel van de route er zodanig slecht aan toe zijn dat we misschien wel om moeten draaien. Met deze informatie begin ik onze lange weekendtrip te plannen.
Boven: Welkom in Mark Twain National Forest.
De drie musketiers. Twee weken voor de trip ga ik met een maat van mij, Jeff, nog even mountainbiken op een lokale trail niet ver van waar ik woon – Palos Hills. Ik fiets hier met regelmaat en het is een mooi stukje natuur niet al te ver van huis. Jeff zit momenteel niet zo lekker in zijn vel en heeft door het Corona geneuzel zijn baan verloren. “Jeff, waarom ga je niet met ons mee op avontuur”? Met duidelijk zichtbaar lichte twijfel in zijn ogen laat Jeff weten dat hij erover na zal denken.
Boven: Slaapplek voor de avond wellicht?
Tegenvaller. Terwijl het plannen op volle toeren draait begin ik meer en meer zin in het lange weekend te krijgen. Maar verdomd, de donderdag dat ik eigenlijk wil vertrekken kan ik helaas geen vrij nemen. Na rijp beraad besluiten we er dan maar een vrijdag – zondag trip van te maken en alleen de eerste 200 mijl van de Trans Missouri trip te doen. Met de GPS informatie die ik heb gedownload van de website van BasherDesigns begin ik ook maar vast met het uitpluizen van onze kampeerplekken. De route zal ons onder meer door het Mark Twain National Forest voeren en er mag hierin ook wild gekampeerd worden. De GPS route heeft kampeerplaatsen gemarkeerd wat ‘het aanstaande outdoor’ leven vast en zeker een beetje makkelijker en aangenamer zal maken.
Boven: Oh shit! Dat gaat maar net goed, want de bedding van de rivier is veel slinkser (zachter) dan je verwacht.
Explosief extraatje! Twee dagen voor het weekend ontdek ik dat er langs de route schietbanen zijn waar je niets hoeft te doen dan alleen je eigen munitie en wapen mee te nemen. “Cory, jij hebt toch een kleiduiven machine? We moeten alleen wat kleiduiven halen en de shotguns meenemen”. Cory vraagt of er ook andere dingen geschoten mogen worden en wat blijkt, tot 50 BMG mag mee geschoten worden. Ongetwijfeld weten de meesten niet wat dat is, maar 50 BMG (afkorting van .50 Brown Machine Gun, in metrische maten een patroon van 12.7 x 99 mm, zie Wikipedia) is een flinke kogel en kost grofweg $ 5,- per stuk om weg te schieten. En wellicht zijn de prijzen daarvan inmiddels al wat omhoog gegaan.
Boven: Cory en zijn Beretta M9. Jeff met zijn BB gun (werkt op CO2) op de achtergrond.
Boven: Een paar ‘rounds of Freedom’ met een AR-15. (Wikipedia: de AR-15 is een Amerikaans semiautomatisch geweer. Het wapen is de voorloper van de M16. Van oorsprong was het door Colt’s Manufacturing Company geproduceerde geweer voor militair gebruik, maar later werd het ook onder burgers in de US een gebruikelijk wapen).
De derde musketier. Vroeg in de ochtend op de dag voor de trip krijg ik een sms-je van Jeff dat hij toch heeft besloten om mee te gaan en dat hij zijn Jeep klaar gaat maken. Jeff rijdt nog in zijn 1986 CJ-7 rond welke hij in Californië aangeschaft heeft in de tijd dat hij daar woont. “Zolang je maar gereedschap mee neemt en een extra jerrycan voor benzine” laten we hem weten. Ja, ja, jaaa…… Jeff heeft de gewoonte vaak te laat te zijn en soms ook een beetje chaotisch te zijn. Het zal zeker niet de eerste keer zijn dat hij iets vergeet…
And Action! Vrijdag is hier gearriveerd en ik vertrek rond een uurtje of zes in de ochtend richting een vooraf afgesproken plaats waar Jeff en ik gezamenlijk verder zullen rijden richting St Louis. Niet veel later krijg ik een sms berichtje dat hij wat later is en dat ik rustig mijn tijd kan nemen. Ai, nee toch, dit is toch niet een voorbode hoop ik in stilte. Ik sms Cory dat wij ‘wat later’ zullen zijn maar wat ik dan nog niet weet is dat dit ‘wat later’ pakweg een uurtje of drie zal worden.
Vergeten….? Afijn, we arriveren uiteindelijk wat later op de afgesproken plaatst waar wij de route zullen beginnen. Jeff zit een beetje in zichzelf te mompelen en laat terloops iets vallen over differentieel en vloeistof. Als wij naar zijn Jeep toe lopen ruiken we alle drie de ‘onheilspellende graflucht’ van differentieel olie. Maar wanneer wij zijn differentieel aan een nader onderzoek onderwerpen zien wij geen lekkage of iets anders verontrustends. “Heeft een van jullie toevallig gereedschap bij zich”. Nondeju…. Gelukkig hebben Cory en ik beiden gereedschap bij ons en kan Jeff zijn differentieel open maken om te zien of er voldoende vloeistof in zit. Wat blijkt, de lucht komt niet uit het differentieel. Jeff besluit dat wij door kunnen rijden en dat hij op onze eerste kampeerplaats nader naar de Jeep zal kijken. Vanaf St Louis naar onze eerste stop, Hazel Creek, is het nog een goede 100 mijl (160 km.) rijden. Hou er rekening mee dat je uiteraard niet de snelheidslimiet kan rijden en ik geef dan ook te kennen dat het nog wel circa vier tot vijf uur zal gaan duren voordat wij bij onze kampeerplek aan zullen komen!
Boven: Kunnen jullie mij zien? Die vraag wordt ons quasi droog gesteld door Cory en hij zet daarbij een soort van ‘aspirant zon’ aan op de neus van zijn Toyota…
Progressie. Het eerste deel van de route neemt ons mee over asfalt wegen en hier en daar een beetje gravel en dirt. Het moment dat wij het bord van het Mark Twain National Forest passeren (vanaf hier MTNF) begint het interessant te worden. De zomer hier in het Mid-Westen is heel erg droog geweest en de route is dan ook best stoffig. Jeff loopt met het idee rond om zijn deuren van de Jeep af te halen aangezien het een lekkere 34 graden buiten is en rond de 80% luchtvochtigheid. Ondanks het feit dat we wat vertraging opgelopen hebben begint iedereen in een ‘vibe’ (goede sfeer) te komen. De natuur is werkelijk geweldig en ondanks dat we geen 4wd nodig hebben zit iedereen met een brede glimlach zichtbaar in zijn auto te genieten. We komen op een plek waar een soort van betonnen brug is gemaakt welke deels onder water ligt. Via onze radio’s stel ik voor om hier even te gaan ‘spelen’. Aangezien de telefoon dekking zeer minimaal is gebruiken wij GMRS radio – General Mobile Radio Service – op de UHF band. Een licentie kost je slechts $ 70,- en is geldig voor tien jaar. Uiteraard moeten we alle drie even flink door het water heen sjezen voor een foto momentje. Het water lijkt niet zo diep te zijn en stiekem stuur ik met de achterkant van mijn auto van de brug af om te zien hoe diep het echt is. Al snel begint mijn truck weg te zakken en mijn eerste ‘O Shit’ momentje heb ik binnen.
Boven: Een verlaten huis ‘in the middle of nowhere’ doet je afvragen wat de achterliggende geschiedenis is.
Boven: Warning: Wild life crossing! Het wachten duurt wat langer deze keer….
Boven: De drie ‘musketiers’ met links op de foto uw verslaggever Maurice de Lannee, in het midden Jeff en rechts nog net zichtbaar boven het dak van zijn Toyota, Cory.
‘Vuurwerk’… Rond 15.00 uur rollen we met onze auto’s langs de genoemde schietbaan en ik vraag de jongens of ze nog steeds willen gaan schieten. Uiteraard is het antwoord ja en wij besluiten om lekker even een uurtje wat lood door de lucht te jagen. Wat uit de auto’s komt is dan ook wel erg leuk om ‘even mee bezig’ te zijn. Cory heeft zijn dienstpistool mee, een Beretta M9 en een AR-15 met een 16” loop. Ikzelf sleur een AR-15 met 20 loop uit mijn auto en mijn handpistool, een M&P shield 9 mm. Uiteraard mogen de 12 gauge shotguns niet vergeten worden. Jeff heeft geen schiet ervaring maar trekt met trots zijn BB gun uit zijn Jeep. Wij moeten er hard om lachen en bieden aan om Jeff een rondje met onze vuurwapens te geven. Na tien schoten met de AR15 is hij ‘hooked’ (verslaafd).
Onverwacht genoegen. De dag begint langzaam aan zijn einde te komen en we komen uiteindelijk bij Hazel Creek aan. Het is een kampeerplaats met geen faciliteiten en er zijn ook geen kosten aan verbonden om hier te verblijven en/of te overnachten. Alle drie zetten wij ons tentje op naast het riviertje en nemen een verfrissende duik om een beetje af te koelen en het stof van onze lijven ter spoelen. Niet veel later komt er een groene pick-up naar ons kamp rijden met twee iets oudere heren erin. “Hebben jullie interesse om wat wijn te proeven”? Ikzelf ben geen wijn drinker maar Jeff waagt zich eraan. Ik kijk het even aan en besluit toch een paar ‘samples’ te nemen. Nondeju, dit is best lekker spul. Ik negeer het feit maar dat het label op de fles er uitziet alsof iemand deze gemaakt heeft in Photoshop en ga langs alle zes de meegebrachte smaken. “Wij hebben ook nog een whisky”. Cory zijn ogen gaan wijd open bij dat te horen en hij komt naar ons toe lopen. Uiteindelijk staan wij alle drie naast de truck van de mannen te slurpen aan de samples. Jeff en ik kopen een fles wijn en ik vraag voor de grap hoeveel zij voor de sample fles whisky willen hebben. “Voor $ 4,- mogen jullie die fles hebben”. Uiteraard slaan wij dat aanbod niet af en genieten we er van rond het kampvuur.
Tweede en laatste dag. “Goede morgen heren, hoe voelen wij ons vandaag”? Jeff kijkt mij met een schuin oog aan en zegt dat hij bijna niet heeft geslapen. “Op een of andere manier slaap ik gewoon niet goed als ik ga kamperen” laat hij weten en kijkt me met een tikje vermoeide ogen aan. Ergens begrijpelijk, ik heb daar ook last van. Deze trip heb ik echter mijn queen-size luchtbedje meegenomen en slaap dan ook heel erg lekker. De klamme lucht en de hoge temperatuur zijn alleen iets minder aangenaam. Voordat wij de volledig telefoondekking verliezen proberen wij nog snel even een weer update binnen te krijgen. Vanaf ongeveer 08.00 uur gaat het regenen tot rond 16.00 uur is de weersverwachting. Sapperdeflap! Ik kan het nauwelijks geloven dat de weersverwachting correct is, maar eigenlijk is het drukkende weer al een voorbode. Wij hebben net onze tentjes afgebroken en in de auto’s geladen als zowaar de eerste druppels regen naar beneden komen. Laten we hopen dat die nattigheid een beetje meer avontuur met zich mee zal brengen.
Boven: Moeten we het nut van de juiste bandenspanning in het terrein nog uitleggen?
Boven: Jeff moet uiteraard ook even door het water sjezen…
Leed en vermaak… Vandaag staat er ongeveer 90 mijl op ons ‘reisschema’ en we zullen eindigen op een ‘normale’ kampeerplaats met een douche! Het begint inmiddels met bakken uit de hemel te komen en Jeff zit vanuit zijn Jeep stevig te mopperen over de radio. “Jongens, dit is echt naar. Het voelt als een sauna hierbinnen en mijn T-shirt is gewoon doorweekt”. Cory en ik lachen (een beetje maar hoor….) en herinneren hem er ‘fijntjes’ aan hoe lekker het is om in een auto met AC (airco) te zitten op een dag als vandaag. We hebben er flink de pas in zitten als Jeff na een poosje over de radio roept dat hij moet tanken. Het is dan ook al rond het middaguur en ergens beginnen wij ook honger te krijgen. We stoppen in Bixby, Missouri, om de tanks te vullen en een hapje te eten. Op een of andere duistere manier doet Bixby mij steevast denken aan een horrorfilm waar iedereen elkaar kent en waar bovendien een mysterieus huis staat waar bezoekers afgemaakt worden en opgepeuzeld. “Hoelang denk je dat het nog rijden is” vraagt Jeff aan mij. Ik durf er geen zinnig en correct antwoord op te geven aangezien de off-line navigatie dit met GPX-bestanden niet echt aangeeft. GPX-bestanden zijn tracks van een GPS die je met mensen kan delen. Dit gebeurt vaak met handheld GPS units voor wandelingen en dergelijke.
Twee keer boven en twee keer onder: fijn kampeerplekje!
Boven: Als je goed kijkt zie je de flessen wijn in de truck liggen!
Boven: Mistige ochtend in Eminence.
Het grote genieten. Onze eindlocatie voor vandaag is Eminence, Missouri. Ik heb er nog nooit van gehoord, laat staan dat ik er ooit geweest ben. Wat blijft is dat wij nog ongeveer twee en half uur van Eminence verwijderd zijn horen we van een lokale inwoner. Nadat onze buikjes gevuld zijn en Jeff zijn Jeep vol gegooid heeft beginnen wij vol goede moed aan het laatste stukje van onze weekend trip in Mark Twain National Forest.
De route wordt ‘gemarkeerd’ door een aantal water crossings (doorwadingen). Uiteraard wil Jeff deze keer ook zijn achterbandje in het water steken. Maar ook bij hem wordt al snel zijn wiel ‘opgeslokt’ en dreigt zijn Jeep weg te zinken in de zachte bodem. Enkele pogingen lopen op niets uit tot Jeff het gas wat dieper intrapt en hij met best een beetje vaart uit zijn benarde positie weet te komen.
Aangezien wij vandaag flink wat mijlen gemaakt hebben nemen we wat meer tijd om hier en daar te stoppen om de omgeving in ons op te nemen, in ons brein te laten bezinken zeg maar, zodat we die bij thuiskomst in geuren en kleuren kunnen vertellen aan de thuisblijvers.
Boven: Helaas geen broodje Bapao of een loempia.
Stijgende spanning. Wij zijn nu ongeveer een uurtje buiten Eminence en beginnen aan ons laatste deel van de route van vandaag. Voor ons ligt een traject met wat meer uitdagingen. Nu wordt het spannender en wij beginnen als een groep kleine kinderen te giebelen. We zijn tien minuten onderweg in de rit als ik abrupt tot stilstand kom. Over de radio laat ik mijn reisgenoten weten dat er voor ons een geul ligt waar we met geen mogelijkheid doorheen dan wel overheen kunnen komen. Luttele seconden later komt Jeff kijken en is hij er vast van overtuigd dat we wel door de geul kunnen komen. Ik leg hem uit dat mijn departure angle (uitloophoek) te klein is om de heuvel op te komen. Jeff blijft overtuigd dat wij er doorheen kunnen komen en ik besluit uiteindelijk een poging te wagen. Les 1, zorg dat je mensen bij je hebt die weten hoe ze moeten ‘spotten’. Laat ik nou net met twee heren op pad zijn die dit nog nooit hebben gedaan. Zowel Cory en Jeff beginnen door elkaar heen tegen me te roepen: “Naar links, nee naar rechts, ja kom maar door”. Ik vertrouw hen gewoonweg niet en besluit uit mijn auto te springen. Laat ik nu precies boven de geul uit de auto springen waar het steil anderhalve meter naar beneden gaat…. Helaas zijn de foto’s van deze actie gesneuveld. Maar het belangrijkste: we weten er alle drie doorheen te komen!
Boven: Ook Cory moet met zijn Toyota even de ‘ schoenen’ nat maken. Alsof er niet genoeg regen uit het zwerk daalt.
‘Ommekeer’. Een klein half uurtje later stop ik er opnieuw mee en laat ik Cory en Jeff weten dat er absoluut geen mogelijkheid is om hier door te gaan zonder dat we niet iets breken. Laten we bij die beslissing niet vergeten dat Cory zijn 2017 Toyota Tacoma nog volledig ‘stock’ is (standaard). Enigszins verslagen draaien we om, om via de weg naar Eminence Cottages and Camp te gaan. Daar aangekomen zoeken wij een lekker stil hoekje op en denken we er over of we nog even buiten zullen gaan ‘spelen’. Ik pak mijn stoel uit mijn truck, ga zitten en besluit niet verder te gaan dan waar ik nu zit. Cory en Jeff komen tot hetzelfde besluit. Het is tijd om te ontspannen; lachen en nagenieten om de gekkigheid van vandaag die we hebben mogen beleven.
Onder: De drie Musketiers.
Terugblik. De avond valt en Cory vertelt ons over hoe het ‘level’ (lees: leven, werken) in de luchtmacht is. Ik grap daarop dat hij voor ‘Spaceforce’ heeft gesolliciteerd en dat hij maar zo de volgende Will Smith zal zijn. Een weekendje dat wat moeilijk op gang kwam eindigt met geweldige herinneringen en een lange rit terug richting Chicago.
Twee Amerikaanse Iconen vastgelegd in één foto: Jeff zijn Jeep CJ-7 en de St Louis Arch.
Tekst & fotografie: Maurice de Lannee.
