Dutch Jeep Camp 2019 in Zwartemeer.

Het is nog rustig op Sportlandgoed Zwartemeer in het gelijknamige Drenthse dorpje als we op donderdag rond de klok van tien uur arriveren. Nou ja dat ‘we’ is eigenlijk ‘ik’, want ik arriveer daar alleen. Collega Ad Woolthuis kan pas op zaterdag komen om mede verslag te doen van dit jaarlijkse evenement. Het Dutch Jeep Camp wordt georganiseerd door de Jeep Club Nederland (JCN) op het 32 hectare omvattende terrein van het Sportlandgoed.

De eerste SUV…! Tijdens het Dutch Jeep Camp met je neus in de spreekwoordelijke boter vallen en dan is het weekend bij voorbaat al geslaagd. De boter, kers op de taart mag ook, is deze prachtige ‘first all steel station wagon’ welke door Willys in 1946 geïntroduceerd wordt en na de overname door Kaiser tot 1964 in productie blijft. Daarna valt het doek weliswaar in de States, maar wordt de auto tot 1970 nog in Argentinië gebouwd en tot 1977 in Brazilië. Meer dan 300.000 zijn er gebouwd door Willys en Kaiser. Van 1946 tot 1949 krijgt de auto het label ‘Station Wagon’ maar als in 1949 4WD optioneel wordt, krijgt de auto het predicaat ‘Utility Wagon’. In feite is het hiermee de eerste productie SUV (Sport Utility Vehicle). Dit exemplaar op de foto stamt uit 1962 en heeft dienst gedaan als manschappenwagen bij de Zwitserse brandweer. De auto wordt afgeleverd eind september en geregistreerd begin december van dat jaar. Is vermeldenswaard omdat halverwege dat jaar (vanaf begin mei) ook de zescilinder in lijn 230.5 cid (cubic inch displacement) Tornado motor zijn opwachting maakt ter vervanging van de Super Hurricane 6-226 cid L-head motor (flathead ofwel zijklepper). De Tornado motor wordt de standaard motor voor de compleet nieuwe Jeep Wagoneer en Jeep Gladiator die in de herfst van 1962 het levenslicht gaan zien als 1963 modellen. Die 230.5 cid zijn bijna 3,78 metrische liters welke verkregen wordt uit een boring van 84,93 mm en een slag van 111,1 mm. Duidelijk een lange slag motor dus en dat kun je ook enigszins opmaken uit de gegevens, namelijk 140 pk bij 4.000 t/pm en een aangenaam koppel van 280 Nm dat je al bij 1.750 t/pm tot je beschikking hebt. Deze gegevens moet je iets naar beneden bijstellen voor de militaire versies zoals in de M715 omdat die met een lagere compressie werken. Het bijzondere aan de motor is de bovenliggende nokkenas, want die heeft maar één nok per cilinder welke zowel de in- als uitlaatklep bedient. De huidige eigenaar schaft de auto in december 1998 aan en dan heeft de auto slechts 62.000 km op de teller staan…

Boven: De Tornado motor. In zijn productiejaren door de meeste monteurs verguisd omdat ze in vergelijk met de toen gebruikelijke motoren te complex waren. 

Boven: Een Koenig PTO lier (King model van Koenig Iron Works uit Houston, Texas) siert de voorzijde van de Willys Panel Van.

Locatiekeuze. Zwartemeer, gelegen zuid-oostelijk ten opzichte van Emmen, is een dorp dat in de vorm van lintbebouwing is gesitueerd langs de Hoogeveense Vaart en de Verlengde Hoogeveense Vaart. Op het landgoed zijn diverse faciliteiten ter ontspanning van de mens, waaronder een golfbaan, een visvijver en, niet geheel onbelangrijk, veel ruimte voor het beoefenen van offroad autosport. Dat laatste draagt er uiteraard belangrijk aan bij om grote aantallen Jeepers een superleuk weekend te bezorgen.

Puik energielabel… Een soort hindernisbaan voor de kids; daar heb je ’s avonds geen kind meer aan…

Off-road pretpark in beeld… Het eerste dat direct opvalt bij aankomst is dat de organisatie van de Jeep Club Nederland hier voor ons is neergestreken. Die zitten er al een paar dagen horen we later van hen. Rijdend over de toegangsweg zijn in de omringende bossen linten zichtbaar die een, al naar gelang van de zwaarte, rode, blauwe of zwarte route markeren. Ook op het strand bij de visvijver zijn de nodige veranderingen aangebracht om de Jeepers op te kunnen zadelen met een aangenaam off-road weekend. Diepe kuilen en bulten zand, samen met paaltjes en linten, verraden dat de menselijke en machinale hand hier ijverig aan het werk zijn geweest.

Vergelijkingen. Nadat ik intrek heb genomen in ons tijdelijk verblijf loop ik, zodra ik weer naar buiten loop, enige clubleden tegen het lijf. Ik ben zeker niet de enige vroege vogel… De volgende dag druppelen de eerste leden dan wel deelnemers aan het evenement binnen en groeit het aantal tenten en caravans op het campingterrein aan tot een klein dorp. Visioenen van een ‘Nederlands Hammertown’ zoals dat tijdens het Amerikaanse King of the Hammers in de Johnson Valley ontstaat borrelen in ons brein omhoog. Altijd leuk om te zien is dat de deelnemers in groepjes bij elkaar hun tijdelijk onderkomen opbouwen.

De prille aanvang. Intussen is het inschrijven in het hoofdgebouw in volle gang en zien we talloze Jeepers getooid in een T-shirt met daarop de 2019 versie van het Dutch Jeep Camp. Aan de armen hebben ze vaak een Goodie Bag hangen en in de JCN shop speuren ze naar Jeep gerelateerde kleding en dito hoofddeksels. Buiten vindt de technische keuring plaats, waarbij strenge milieueisen worden gehanteerd. Ook wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van een lier en de werking daarvan.

‘Duistere’ activiteiten. Om 21.00 uur begint voorzitter Frank Eijk met de briefing van het avondprogramma. Voor deze komende avond staat een nachtrit gepland die door de bossen van het Sportlandgoed leidt. Als de rit op de vooraf geplande tijd van 23.00 uur start gaan de deelnemers onder leiding van JCN Marchals het terrein in. De rit begint bij de wip, gelegen naast het Mudcup terrein, en voert de deelnemers over de zogeheten ‘aorta’ richting de betonbaan. Vervolgens gaat de rit langs het waterschapterrein om daarna weer terug het bos in te duiken. Grappig is te zien dat de Jeepers die de aorta een of meerdere keren met daglicht gereden hebben, nu in het donker last krijgen zich te oriënteren. In het donker ziet alles er inderdaad heel anders uit en zie je pas op het laatste moment waar je bent, als je dat überhaupt al kunt zien. Ik ben deze avond met Marchal Richard van Helvoirt meegereden. We gaan voor de colonne uit zodat we op diverse plekken een overzichtfoto kunnen maken. Het blijft een reuze leuk gezicht zo’n lint van koplampen of achterlichten dat als een verlichte slang door het nachtelijke landschap kronkelt. Na afloop van de avondrit verzamelt een groep deelnemers zich in het ‘sportcafé’. Een uurtje gezellig napraten onder het genot van een sportief drankje hoort natuurlijk bij een ontspannen weekend Dutch Jeep Camp. Hoe laat die gezelligheid is afgelopen in het sportcafé? Ik heb geen flauw idee! Wat ik wel weet is dat, als ik ‘huiswaarts’ loop, een hoop gepraat en gelach om me heen hoor, begeleid door het lustig knetteren van houtvuurtjes. Gezelligheid alom dus, ook op dit late uur nog!

Boven: Michael Meijer (van MM Montage) in zijn element.

Boven: Bas Sleijster of Tasso Jansen.

Veel leuke honden gezien het weekend….!

Boven: Olaf Wildenburg.

Boven: Dee.

Afwisselend programma. Op zaterdagmorgen opent voorzitter Frank Eijk het Dutch Jeep Camp officieel. Tijdens zijn uitleg van het dagprogramma komen er nog altijd deelnemers uit binnen en buitenland op het Sportlandgoed binnen druppelen. Geen enkel punt voor de JCN, want ook nu is het nog mogelijk in te schrijven, de JCN shop te bezoeken en de Jeep een technische keuring te laten ondergaan. Om half elf ’s morgens starten de roadbook toerritten. De Jeepers die nog geen toerrit willen rijden zijn welkom op het strand, het voetbalveld en de proeven in het bos om daar hun off-road skills (vaardigheden) aan de praktijk te toetsen. Bij elke uitdaging zijn Marchals aanwezig om een en ander in goede banen te leiden en te monitoren. Op het strand en het voetbalveld zien we de bekende die-hards de toon zetten (Michael en Mike Meijer, Olaf Wildenburg, Bas Sleijster etc. Niets is hen te gek. Ze duiken derhalve elk gat in dat ze kunnen vinden. De volgende stap is om de heuvel ‘op’ proberen te komen welke gevormd wordt door het zand uit de kuil. Dat het niet altijd zonder slag of stoot gaat zien we als diverse Jeepers de lier op hun Jeep moeten aanspreken om zichzelf of een ander uit een netelige positie te bevrijden. Enkele kuilen zijn echter zo diep en dermate steil dat de gestrande voertuigen pas met behulp van een snatchblok en een extra auto als ankerpunt uit de misère geholpen kunnen worden. Na zo’n actie zou je denken dat een volgend voertuig die hindernis overslaat. Uuuh, nee dus. Vol goede moed plus boordevol vertrouwen en in de heilige overtuiging dat het nu wel gaat lukken duikt de volgende bestuurder vol overgave diezelfde, bijna onneembare proef in. Hoe het bevrijden van het gestrande voertuig in zijn werk gaat hebben we hierboven al besproken.

Boven: Jeep CJ 5 met tuinhekje…

Boven: Marieke Koppenaal en John Renne.

Kids survival. Ondertussen is het een komen en gaan van diverse groepjes Jeepers. Ze gaan nog toeren (er zijn een vijftal toerritten uitgezet) of komen terug van een toerrit. Anderen zijn boodschappen gaan halen omdat de zondag 1e Pinksterdag een feestdag is en de winkels die dag gesloten zullen zijn. De Jeep club zou de Jeep Club niet zijn als niet aan de met ouders meegereisde kinderen gedacht is. Voor hen is er een ‘Kids Survival’ georganiseerd op en om het schiereiland. Een tiental hindernissen die behendigheid dan wel kracht vergen zijn hier op en door de gracht die om het eiland heen loopt te vinden. Op deze proeven blinkt een aantal diehards uit, te weten Tim, Corné, Thijs en Willem Alexander. De eerste drie hebben duidelijk minder moeite met het ronden van de hindernissen, daarbij geholpen door hun lengte. Willem Alexander daarentegen mist wat lengte maar laat zich niet uit het veld slaan. Verre van dat. Hij gaat verbeten en stug door ook al kost het hem zware inspanningen. De beloning voor al zijn inspanningen is dat hij samen met zijn ’tegenstanders’ finisht.

Boven: Een wel erg grote vis in de visvijver. Made in China vermoeden we…. 

Boven: Nogmaals Dee.

Boven en onder: Linda Meijer aan het stuur met de ‘strenge Marchal’ Stephen Troost.

Boven en onder: Fantastische sprong, alleen de landing is wat minder….

Boven: Pepijn Schreurs met zijn Troy en in zijn Jeep CJ 3A.

Thema Concours d’Elegance. Op de camping en de omliggende blokhutten is het later in de middag verdacht stil. Is iedereen gaan slapen na een dag vol autopret en het aanmoedigen van de kids? Een blik op het programma wijst er echter op dat er nog het een en ander in de planning ligt die middag, namelijk het Concours d’ Elegance. Het thema voor dit jaar ligt voor de hand. ‘Enige tijd geleden’, vijfenzeventig jaar om exact te zijn, startten geallieerde troepen met een operatie om Europa te bevrijden van de Duitse bezetter, D-day. Dankzij de inspanningen van duizenden militairen, die ondanks zware verliezen meer en meer terrein op de bezetters veroverden, werden grote delen van Frankrijk in enkele dagen bevrijd. Liberation!

 

Boven: Richard van Helvoort.

Boven: Michael Meijer van MM Montage. Onder: Voorzitter Frank Eijk probeert het publiek uit te leggen wat Jeepers beweegt om de modder in te gaan.

Boven: dat zien we graag; vrouwen die niet om een spatje modder geven (Dee).

 

Boven en onder: Concours d’Elegance.

Opsmuk. Een aantal leden van de JCN hebben voor deze gelegenheid hun Jeep voorzien van diverse versieringen om de feestvreugde welke toen heerste na te bootsen. Ook de civilisten hebben zich in kledij uit de jaren veertig gestoken. Onder luid gejuich en applaus van de toeschouwers presenteren zij hun creaties. Tussen de Jeeps zien we ook een fietser, Helmut Roidl (foto hierboven). De originaliteit van zijn creatie steelt de harten van de driekoppige jury, zodat hij, zoals zondagavond blijkt, de eerste prijs in de wacht sleept.

Haute cuisine. Op de achtergrond zijn de chef kok en zijn crew druk doende een heerlijke ‘fingerfood’ maaltijd te bereiden. Dat de verschillende ter plekke bereide spijzen in de smaak vallen is duidelijk zichtbaar. Overal zien we groepjes Jeepers bij elkaar staan en genieten van hamburgers, saté, salades en broodjes worst. Het geheel wordt door een diskjockey ondersteund met gevarieerde muziek zodat iedereen zijn eigen portie gewaardeerde klanken kan aanhoren. Naarmate de avond vordert neemt de gezelligheid hand over hand toe, niet in de laatste plaats geholpen door sinas en druivensap. Hier en daar wordt, eerst nog wat voorzichtig maar allengs wat uitbundiger, een dansje gemaakt. Hoe laat het feest is afgelopen moeten we ook ditmaal gissen. Wat we ons nog herinneren is dat het de volgende morgen om acht uur nog verdacht stil is op de camping….

Boven links: Ronald Ligteringen.

Onder: En ja hoor, daar is-ie-dan, de off-the-road polonaise!

Boven: Hè getver….. Twee koplampen en daar tussen maar één sleuf. Moet een prototype jeepie zijn…. 

Boven: Stephen Troost (rechts). Onder: Tasso Jansen.

Boven: Een bed van de Hunen…

‘Vroege vogels’…. Zoals voor ons gewoonlijk zijn we op zondagmorgen vroeg uit de veren. Een frisse douche, een stevig ontbijt en een lekkere bak verse koffie later lopen we even een rondje over de camping. Slechts hier en daar zien we beweging van net ontwakende bewoners in tenten, caravans en campers. Honden, even monter als wij, worden door nog zichtbaar slaperige Jeepers uitgelaten. Slechts een enkeling zien we, voorzien van badeendje en badhanddoek, richting het toiletgebouw lopen, hetgeen tevens verraad dat het gros van de Jeepers pas vroeg op deze stralende zondagmorgen het bed heeft opgezocht.

Boven: Jac en Diana Mens.

Asterix & Obelix… Voor vandaag hebben collega Ad en ik de taken verdeeld. Ad blijft op het landgoed om de verrichtingen van de deelnemers aan de proeven op het strand vast te leggen. Jeepers Fred, Jac en Diana hebben mij gevraagd een tour mee te rijden. Zij hebben gekozen voor een coördinaten rit van circa 80 kilometer door het ‘Venetië’ van Drenthe. Wat zegt u, Venetië? Ja, zo noemen de lokale bewoners het gebied rond Klazinaveen, Erica en ander kleine plaatsen in de omgeving. Jarenlang werd het gebied namelijk doorkruist door vaarten en kanalen. Helaas zijn er in het kader van de ruilverkaveling veel waterwegen gedempt en is er heden ten dage niet heel erg veel meer van Venetië over. De tour zit vol met leuke verassingen en voert ons over idyllische weggetjes langs diverse bezienswaardigheden. Bij één van die bijzondere plaatsen stuiten we op een Hunebed. Een kien gekozen naam als je er goed over nadenkt. Een ‘Hunebed’ is een grafplaats zoals we weten; een bed waar de doden eeuwig slapen en waar de nabestaanden ze voor eeuwen konden herdenken. Die ‘steentjes’ verplaats je namelijk niet zomaar zodat het graf niet gauw geschonden kon worden. Tot op heden is het een raadsel hoe de mensen, zonder gebruikmaking van moderne hijswerktuigen, deze door de ijstijd meegevoerde stukken steen op en bij elkaar hebben kunnen leggen. Sommige dekstenen wegen volgens experts tussen de tien en vijftien duizend kilo!

Boven: Fred Heikens heeft onderweg wel zin in een ijsje…

De modderfreaks in hun element. Omdat de dag sneller vordert dan we in de gaten hebben nemen we vanaf Erica een snellere route om op tijd te arriveren voor de Mudcup. De Mudcup is een jaarlijks terugkerend evenement voor de zondagmiddag. Al enkele jaren is het terrein achter de wip-wap het toneel van overmoedige Jeepers die met een al dan niet geprepareerde Jeep door de superdrassige uitloper van een sloot proberen te komen. Getuige de inmiddels vele foto’s en massaal door omstanders geplaatste video’s op facebook is dit een van de meest vermakelijke onderdelen op het terrein van het Sportlandgoed. Nadat enkele pogingen gesneuveld zijn door een aantal moedige Jeepers blijven de ‘opperste gangmakers’, Olaf met Esthel en Marcus met als bijrijdster Dee, over. Om de eerste plaats te kunnen opeisen moeten deze twee heren met lieftallige bijrijdsters nogmaals de strijd met elkaar aangaan. Om het nog wat moeilijker te maken wordt het parcours langer gemaakt en moeten de ‘kemphanen’ eerst een doorgang vinden door een vijftig meter lange sloot om de modderbak te bereiken. Olaf bijt het spits af, beter gezegd, woelt alle vegetatie in het water om en komt, spreekwoordelijk, muurvast te zitten. Daarbij maakt zijn Jeep ook nog vervaarlijk slagzij waardoor eerstgenoemde droge voetjes houdt en bijrijdster Esthel letterlijk en figuurlijk tot navelhoogte in het water zit. Gelukkig biedt de lier van Marcus het onfortuinlijke tweetal uitkomst. Bijrijdster Dee loopt de lierkabel uit en weldra staat Olaf plus auto en aanhang weer veilig op droge, vaste Drentse ondergrond.

Boven en onder: Omkomen van de honger zullen de Jeepers niet. En beslist geen kuch en bonen (soldatenvoer) op het menu…

Boven: Altijd trouw aanwezig, de JCN Clubshop.

Uitlopend off-road plezier. Marcus moet bij zijn poging door dezelfde sloot en stuit vlak voor het bereiken van de modderbak eveneens op overmatig veel vegetatie en strandt een paar meter dichter bij de modderbak. Zijn lier redt hem vervolgens uit zijn penibele situatie zodat ook hij het droge gedeelte bereikt. Ondanks de enorme hoeveelheid water waar Marcus met Dee mee te maken hebben is zijn auto (JKU) van binnen nog helemaal droog! Geprepareerd? Later dan gepland verlaten de gladiatoren het strijdtoneel en is het de hoogste tijd om aan te schuiven bij een wederom geweldig verzorgde catering van de koks van Sportlandgoed. Aansluitend worden de prijswinnaars van de diverse disciplines bekend gemaakt. Wil je die uitslagen weten; ze zijn te vinden op de site van de Jeep Club Nederland.

 

Boven: De jury van het Concours d’Elegance. Zoals gewoonlijk zijn ze om te kopen…

Boven: Pepijn Schreurs gaat wel erg ver met het thema ‘bevrijding’. Soldaten wachtte destijds een warm welkom in de gebieden die ze bevrijdden, met name door dames…..

Boven: Tamara.

‘De plicht roept’. Terwijl de Jeepers nog even doorgaan breekt voor ons helaas de tijd aan om afscheid te nemen van een ongelooflijk leuk en lang weekeinde met veel bekende en minder bekende leden van de Jeep Club Nederland. We worden op maandag in alle vroegte verwacht op een ander evenement, het Hannibal Pinkstertreffen van Hannibal Offroad op de motorcrossbaan in Heerde, Tja “partir c’est toujours mourir un peu….”

Fotografie: Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop m.m.v. Martin Brink.