Wiebelig benen? Het behoeft geen uitgebreide uitleg dunkt ons. Met de gezelligheid van de BBQ en ‘levende’ muziek nog in de benen, stapt ondergetekende even voor zes uur in de ochtend uit zijn sponde (bed) om een noodreparatie aan zijn auto uit te voeren. Tja, zo’n oud Opeltje krijgt het nu eenmaal ernstig voor de kiezen door ‘zomaar’ onverhard te rijden. Na een voedzaam ontbijt samen met fotograaf Ad, geserveerd uit de eigen ‘gaarkeuken’ (kookfaciliteit), is het al gauw de hoogste tijd om naar de briefing te gaan in de grote zaal van het Sportlandgoed. Frank Eijk presenteert het zondagprogramma, minder vol qua activiteiten dan de zaterdag, maar zeker niet met minder uitdagingen.
HaTweeOh voorliefde. Als gewoonlijk is water mateloos populair bij off-road liefhebbers en Jeepers vormen geen uitzondering. De hond Troy van Pepijn staat met zijn liefde voor water dus niet alleen. In tegendeel, verre van dat zelfs. In het verleden lazen we een zeer interessant boek geschreven door de neurobioloog William Calvin. Hij maakt met een aantal collega neurobiologen een veertiendaagse raftrip door de Grand Canyon. Onderin de Grand Canyon zijn door erosie en de geologische krachten van onze aarde gesteentelagen van circa 2,5 miljard jaar oud aan de oppervlakte gekomen. Deze omgeving inspireert deze neurobiologen en ze speculeren in het boek over de evolutie van de aardse levensvormen. Speculeren, maar wel met de kennis die ze vanuit hun vakgebied hebben. Met andere woorden, ze hoeven hun speculaties niet direct te bewijzen. In het boek vind je onder meer enkele interessante gedachten die ze opperen over onze liefde voor water. Een verklarend antwoord geeft het boek (uiteraard) niet, maar dat hebben wij inmiddels wel: water is magnetisch, maar alleen voor off-roaders…
Touren naar het Funpark Meppen. Om 10.00 uur start een tour vanaf het strandje op het Sportlandgoed richting het Duitse Meppen. Om maar niets te hoeven missen van de offroad pret bij het einddoel van deze tour, Funpark Meppen, rijden wij buiten de tour om linea recta naar de locatie. Funpark Meppen begint haar ‘loopbaan’ als energiecentrale en wordt in 1974 opgestart middels een gasgestookte stoomturbine. De energiecentrale heeft destijds een opbrengst van meer dan 600 Megawatt, maar in het jaar 2000 trekt men de conclusie dat de centrale niet meer economisch verantwoord kan draaien. De stekker gaat er, letterlijk en figuurlijk, uit en na een gedeeltelijke ontmanteling koopt ondernemer Hennie van der Most in 2004 het zieltogende terrein met bijbehorende grond en gebouwen. Evenals zijn avonturen met pret en recreatieparken in Nederland en het bekende Kalkar, wordt hier een sport/recreatie park gecreëerd voor auto, water en klimsport enthousiastelingen. Als je in de buurt van Meppen rondrijdt is het Funpark constant aanwezig. Deels is dit te wijten aan de enorme koeltoren, die met zijn imposante hoogte van 132 meter voortdurend en dominant aanwezig is. Echter het is niet alleen zijn hoogte waardoor de koeltoren in de omgeving opvalt maar ook door de voorstelling die er op aangebracht is. Het is een afbeelding van de wereld met zijn continenten in oranje en zwart en ze zijn door de kunstenaar Christoph Riks in 1974 aangebracht.
Ja hoor, we hebben de ’tik’ van collega Martin Brink overgenomen. Tik, welke tik? Het steevast fotograferen van een leuke hond als hij die op een evenement tegenkomt!
Boven: Pepijn Schreurs. Opvallend genoeg moet Troy ineens achter hem in zijn Jeep CJ3A zitten. We hebben sterk de indruk dat dit komt omdat de sterk vermomde Doutzen Kroes naast hem een keer mee wilde rijden… Onder: Richard van Helvoort probeert bij te blijven…
Bakken vol fun op het Funpark. Op het funpark is er voor alle Jeepers wel iets naar zijn of haar gading te vinden. Uitdagingen genoeg om de Jeep eens serieus aan de tand te voelen. Zo is er direct na de ingang bij de hoofdpoort een behendigheidscircuit aangelegd. Een kronkelend klinkerpad leidt naar de eerste uitdaging, een voormalige leidingbrug die over een van de fabrieksstraten voert. Nu is deze uiteraard ontdaan van de water en gasleidingen en geschikt gemaakt voor voertuigen om overheen te rijden. Die brug is niet eens het moeilijkste gedeelte maar wel de bijna haakse bocht om aan het begin van ‘de oversteek’ te komen. De meeste Jeepers redden dat door twee maal te steken. De meeste zeggen we bewust, want het kunstje kost met een Comanche wat meer tijd en heen en weer gaande bewegingen kunnen we na afloop melden. Eenmaal aan het einde van de brug wacht al snel de volgende uitdaging, een trap. Je begrijpt dat de inzittenden van de Jeep hier de nodige, hossende, bewegingen ondervinden, alsof ze in een reuze vibrator zitten. Kunstgebitjes en pruiken van de oudere deelnemers vliegen in het rond alvorens de volgende uitdaging zich aandient. Dat is een bak met daarin planken en een mat van betonijzer. Het geeft je ongeveer de ervaring van het op en af rijden van een veerpont, niet meer dan dat. Na enkele meters wordt het daarentegen wat lastiger. De links/rechts geplaatste betonstrips bieden om en om tractie. Daartussen ligt grint. Weg tractie! Na deze hindernis wordt het even wat ‘makkelijker’. Een klim met een door puin en gesteente beklede ondergrond. Die biedt in ieder geval genoeg grip om zonder al te veel problemen boven te komen. Maar nog altijd is de pret niet over. Wat volgt is een kombocht om daarna bij een reuzenwip uit te komen. De echte durfals gaan deze uitdaging natuurlijk aan, maar er zijn anderen die hier toch afhaken. We krijgen ook sterk de indruk dat deze wip niet helemaal goed staat afgesteld. Cherokees en CJ’s ‘wippen’ er lustig op los, maar opvallend is dat andere Jeeps, zoals de JK, er met geen mogelijkheid overheen komen!. Enfin, na deze wip krijgen de auto’s een verfrissend, ondiep bad, om de proef na opnieuw een korte kombocht, te verlaten.
Boven: Een onverlaat met een dikke pick-up, duidelijk geen Jeep, probeert de off-road pret van de Jeepers op het strand te vergallen door het parcours te ruïneren. Ze hebben hem met harde hand tot de orde geroepen! Zonder pardon gewoon de batterij er uit gehaald en de afstandbediening afgepakt…
Boven: Was nu maar naar Specsavers gegaan? Het zou de bedoeling geweest zijn het kleedje voor de open haard te stofzuigen, maar in plaats daarvan wordt ‘een leuke hond’ stof gezogen…. De fout wordt ontdekt als mevrouw later op de avond door het park wandelt met aan de riem een open haard kleedje…
Boven: Voorzitter Frank Eijk knapt een uiltje in de voerbak van de paarden. Onder…..? Juist!
Afleiding. Laat je fotograaf Ad Woolthuis zijn gang gaan, dan fotografeert hij alleen maar mooie benen. Jeeps? Welke Jeeps? Hij heeft het hele weekend geen Jeep gezien!
Boven: Collega fotograaf Dee heeft het weekend weinig tijd om de camera te hanteren.
Dolle pret. Nog wat leuke beelden van het Concours d’Elegance willen we je niet onthouden. Aansluitend een beregezellige avond, met live muziek van Two Dollar Tuesday. Geen Jeeper zal deze avond licht vergeten.
Cool, zo’n koeltoren. Een andere uitdaging vormt het pad naar de koeltoren. In beginsel sowieso onbegaanbaar voor een auto met slechts 2WD. Via een smal zanderig en met grint gelardeerd weggetje dat een stijgingspercentage laat zien van circa 30% bereik je uiteindelijk de ingang aan de onderzijde van de enorme koeltoren. De dimensies zijn imponerend; vreselijk hoog, vreselijk groot en vreselijk breed. In de koeltoren is een enorme hoeveelheid zand aangebracht dat verantwoordelijk is voor een droge ondergrond. Het kurkdroge zand is mul zodat het de nodige off-road skills (vaardigheden) en stuurmanskunst vergt om op het middengedeelte te komen. Ervaren Jeepers weten het wel; niet teveel gas geven, want anders ben je net een soort gemotoriseerde mol die subiet de grond inzakt. De experts laten zelfs de bandenspanning zakken. Daar in het midden hebben zich meerdere Jeepers verzameld voor het mooiste zicht op de koeltoren en die fotograferen er dan ook lustig op los. Het is voortdurend een komen en gaan van Jeeps zodat wij besluiten naar een andere uitdaging te gaan, het offroad parcours. Dat is in dit geval een bos, gelegen aan de zijkant van de voormalige centrale. Hier zijn een aantal routes uitgezet met de inmiddels bekende blauw en rood kleuren welke de deelnemers naar eigen inzicht mogen kiezen.
Drekkig hoogtepunt? Om zoveel mogelijk Jeepers te kunnen fotograferen hebben we zelf ook een van de routes gereden. Erg leuk met die pittige hellingen en krappe bochten tussen de bomen. In eerste instantie krijgen we zelfs de indruk dat het parcours, vanwege de smalle paden die we tegenkomen, uitgezet is voor ATV’s, maar naderhand zien we dat Funpark Meppen ook Jeeps verhuurd om hier te kunnen rijden. De tijd vliegt voorbij en het is al over vieren als we besluiten terug te gaan naar het Sportlandgoed. Daar worden intussen de voorbereidingen al getroffen voor het één na laatste programma onderdeel van de zondag, de Mudcup. In de wandelgangen vernemen we dat er nog geen inschrijvingen zijn voor de Mudcup… Wat nu, durven de Jeepers ineens niet meer of zijn ze ‘moddermoe’? Maar hoe anders pakt het weldra uit. Het duurt niet lang of Jeeper Tim van Ramselaar, met naast hem zijn bevallige dochter Tamara, verschijnt aan de start. Zijn Jeep is nu nog blauw bedenken we nieuwsgierig; we zijn benieuwd hoe lang dat nog duurt. Omdat het de eerste deelnemer is die de modderbak gaat pogen te bedwingen treft Tim een nog maagdelijke modderbak voor zich. Je ziet bij wijze van spreken een denkwolkje boven zijn hoofd verschijnen. Oei, waar zal ik die modderbak nu eens te lijf gaan? Waar is de kans het grootst dat ik eeuwige roem verwerf door er in één keer doorheen te rijden? Of is het toch stiekem een blik die bij voorbaat al beseft dat het een hopeloze zaak wordt? Maar ja, de aftocht blazen is nu geen optie meer en dus wordt het toerental van zijn hemelsblauwe Jeep opgeschroefd. Met een brul schiet de Jeep voorwaarts de modder in. Ze kiezen er voor zoveel mogelijk links de modder in te duiken.
Wisselend succes! Voortvarend klauwen de voorbanden van de CJ zich in de modder. Wat ze echter niet kunnen zien is dat zich onder het dunne oppervlak met korte vegetatie venijnige modder schuil houdt. Nog niet zo venijnig als de meest ‘dodelijke’ vorm van modder die we kennen, natte rivierklei, maar slinks genoeg om de heldhaftige poging van Tim al na enkele meters te doen stranden. Na het ‘bergen’ van Tim zijn auto dient de volgende deelnemer zich al aan. Dat is gediplomeerd moddervreter Tasso Jansen, die met zijn vriendin (voor haar de eerste keer) en in zijn CJ5 spectaculair de modderbak induikt. En zowaar, dankzij het kiezen van een route wat meer rechts gelegen presteert hij het om daadwerkelijk in één keer de modderbak te slechten. Dat lijkt het sein voor meerdere Jeepers om een poging te wagen. Meestal blijft het bij pogingen die eindigen met even zoveel heftige lieracties. De tweede Jeeper die met succes in één keer rijdend door de modderbak komt is Pepijn Schreurs. Dankzij de dunne banden en het relatief lage gewicht van zijn CJ3A lukt het ook hem de andere veilige ‘oever’ te bereiken. Applaus van vele handen en bewonderende uitroepen van de menigte toekijkende Jeepers en dat is met voorsprong de allergrootste kick voor een Jeeper.
Wedstrijdduo. He, daar hebben we Theo van Dillen, deelnemer aan het NK Trial. Als je Theo ziet, dan kan zijn maat John van der Westen niet ver zijn. Die is eveneens deelnemer aan het NK Trial in dezelfde wedstrijd Jeep als Theo (dubbelstart). En het klopt dat John niet ver kan zijn als je Theo ziet, want op de foto hieronder zie je John in zijn Jeep!
Gelukkig afwijkend! Ongetwijfeld zul je een berg foto’s voorbij hebben zien komen van een rond gat lucht. Jeepers hebben die genomen op de grond vanuit het midden van de koeltoren en voor zover we weten hebben alle dik 140 Jeepers die foto gemaakt. Behalve één! Onze vriend Alex heeft de foto ‘andersom’ gemaakt. Andersom betekent in dit geval van bovenaf de koeltoren in. Vleugels heeft Alex niet en daarom heeft hij die foto’s van bovenaf genomen met een drone. Het resultaat zijn deze geweldige plaatjes!
Boven: Sommige fotografen halen wel heel gekke stunts uit voor een plaatje.
Boven: Boris, alias Marcel van Cherokee parts op de wip.
Prachtding, de Mahindra CJ 540.
Boven: Daar zit een ‘luchtje’ aan… te komen. Zo af en toe een dreigende lucht waar een keer wat spetters uit komen. Niet verontrustend en dus ook niet om naar huis over te hoeven schrijven. Onder: Tim van Ramselaar.
Boven: Tasso Jansen met zijn vriendin. Onder: Pepijn Schreurs met zijn ‘Troy’ en een aangewaaide passagier.
Boven: Tamara van Ramselaar.
Twee keer boven: Tasso met moeder Monique!
Modderruil. Met nauwelijks overredingskracht weet Tasso een poosje later zijn moeder Monique over te halen ook een keer in te stappen. Monique, die haar mannetje natuurlijk al wat langer dan vandaag kent, stemt spontaan toe. Barrevoets stapt ze in de ‘Popeye’ CJ5 van haar vriend Bas Sleijster met haar zoon Tasso achter het stuur. Opgelegd pandoer, midden in de bak weet Tasso de auto zogenaamd blubbervast te rijden en moet bijrijder Monique de auto uit om de lierkabel uit te lopen. Dit alles tot vermaak van de omstanders natuurlijk. Die zien haar op blote voeten, tot haar knieën wegzakkend in de modder, worstelen om de lierkabel naar het ankerblok te brengen. Maar voorlopig doet ze het wel! Hulde aan Monique derhalve.
He, nog twee goede bekenden uit en in de off-road wereld: Hans Somer (links) en Henk Kamphuis.
Boven: Klapper van de dag is het team van Aitze Hiemstra. In slechts luttele seconden ‘vliegen’ zij naar de overkant van de modderbak, waarbij het lijkt alsof de wielen de modder nauwelijks raken. Het nuchtere commentaar van Aitze achteraf: “veel power en een laag gewicht, dat doet het hem hè”. Nadat de laatste deelnemer het strijdtoneel achter zich heeft gelaten vertrekken de toeschouwers met een geest vol onvergetelijke indrukken richting de camping voor de maaltijd en een opfrisbeurt.
Een ’trosje’ organisatie. Van links naar rechts: Frank Eijk, Hans Weder en Ronald Ligteringen.
Huiskamer- annex sfeerverlichting. Het laatste programma onderdeel van de zondag is het Night Glow Contest. Voor deze gelegenheid hebben Alex en Dee een stelling gebouwd waarin een speciale lichtmeter is opgesteld. De voertuigen in deze ludieke competitie, al dan niet uitgedost met reguliere, extra, of speciaal voor deze gelegenheid aangebrachte verlichting, worden hier op hun hoeveelheid licht beloond met punten. Omdat niet alle auto’s zijn voorzien van de laatste ‘af fabriek’ gemonteerde verlichtingssnufjes worden de auto’s in verschillende klasse ingedeeld. Vooropgesteld dat alle deelnemers aan deze competitie hun uiterste best hebben gedaan er een pracht spektakel van te maken verdienen Bart Versteeg en Kristine Nuyens bij deze een bijzondere vermelding. We zetten ze, geheel in de sfeer van de competitie, ‘even in de schijnwerpers’. Zij hebben hun Jeep omgetoverd in een soort woonkamer. Schemerlampjes, versieringen, zo lang het maar licht geeft. Op het laatste moment moeten de waxinelichtjes op de motorkap nog even aangestoken worden en dan kan de meting beginnen.
Oeps, aanschouw de dood van een steekas.
Hans Weder samen met de man die zich niet om wilde draaien, Wim van Hezik.
Dit krijg je met veel eters; een tandem aanhanger afwas!
Boven: De knapperd links: Diana Mens. De gekke bekkentrekker rechts: Jac Mens.
Monique maakt een foto van…?
Jeep trofeeën. Natuurlijk ter herinnering even naar de clubshop van de Jeep Club Nederland. Even die mooie trui of sweater passen….? En ja hoor, hij past!
Boven en onder: Bart en Kristine met hun ‘huiselijke’ Jeep.
Lichtspel. De jury gaat zich beraden en ondertussen genieten de aanwezigen van opnieuw een heerlijke avond en vermaken zij zich met een praatje en drankje. Dan is het tijd voor de uitslag. Winnaar van het Concours d’Elegance wordt het team van Mike Meijer. Winnaar van de Night Glow Contest is Erik geworden. Na de prijsuitreiking stellen de deelnemers van de Night Glow Contest zich op in een lange rij en ontsteken zij stuk voor stuk alle verlichting die zij aan boord van hun Jeep hebben. Het resultaat? De camping baadt werkelijk in een unieke zee van licht!
Uitgesproken wens! Hoorde ik daar op de achtergrond een haan kraaien? Is die per ongeluk in zijn slaapje gestoord of begint de dag tegenwoordig altijd zo vroeg? Hoe het ook zij, het wordt opnieuw een heerlijke avond die pas in de vroege uurtjes ten einde loopt. De volgende morgen moeten wij van terrein.nu helaas al vroeg afscheid nemen om tijdig op het Hannibal Pinkstertreffen te kunnen zijn. We kijken terug op een druk programma in een fantastisch georganiseerd Dutch Jeep Camp van de Jeep Club Nederland. Jeep Club Nederland, bedankt enne, tot het volgende Dutch Jeep Camp? Als het aan de Jeepers ligt… Na afloop van het evenement vraagt de organisatie onder leiding van Frank Eijk of er volgend jaar een vierde Dutch Jeep Camp moet komen. Het zorgt voor een kort momentje geluidsoverlast. De totaal 350 aanwezige Jeepers gillen uit volle borst namelijk: JAAAAAHHH!
Fotografie: Ad Woolthuis, Alex & Dee en Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop.
