Dat de hand vol medeklinkers VNTTK voor Vereniging Nederlands Terreinwagen Trial Kampioenschap staat moet inmiddels aardig ingeburgerd zijn bij de off-road liefhebbers dunkt ons. Het voorlopig nieuwe bestuur is tijdens het heersende Covid-19 virus achter de schermen druk genoeg geweest met de voorbereidingen, inclusief die van de PR. Dat bestuur bestaat voorlopig uit ‘oudgediende’ deelnemers uit de trialsport, maar iedereen die een helpend handje aanbied om ‘met de helmstok’ de trialsport op de nieuwe koers te houden is welkom. Hulp kan de nieuwe vereniging altijd wel gebruiken en is een bestuursfunctie geen optie voor je, dan kun je nog altijd als official aan de slag. Op het moment van dit schrijven bestaat het bestuur uit de oprichters van het VNTTK, in bijna willekeurige volgorde Alexandra (goed opgevoed als we zijn beginnen we namelijk met de dame), gevolgd door de mannen Teus, Dick en Jeroen.
Boven: Een ons onbekende rijder uit Groot Brittannië, genaamd ‘Remote Control’…
Onder twee keer: Willem Verhoef en Kevin Blok worden ‘uitgezwaaid’ door René en Kevin Sijtsma.
Overwegingen. We zijn natuurlijk razend nieuwsgierig of de nieuwe opzet van de trialsport een positieve impuls aan de trialsport zal gaan geven. Niet omdat de oude regelgeving in de trialsport slecht was, maar door deels gewijzigde regels is de trialsport nieuwe stijl gewoon anders. Een training dag is daarvoor niet maatgevend maar geeft wel een goede indicatie. Met 22 deelnemers zijn de vooruitzichten voor het kampioenschap redelijk te noemen in geval je alleen dat getal te horen krijgt. We hangen er het label ‘prima’ aan als je achtergrond informatie weet zoals dat een klein aantal potentiële deelnemers de auto nog niet in orde heeft. Hoe bestaat het, horen we je denken, nu ze ‘alle tijd van de wereld’ hebben gehad tijdens het Covid-19 virus. Het zij zo, want daar tegenover kun je natuurlijk nooit in de agenda van een ander kijken. Veel hoopgevender vinden wij het dat er naast een aantal oudgediende beoefenaars van de trialsport ook een fors aantal nieuwe gezichten te zien zijn. Dat zien we tevens terug in het aantal 4×4 voertuigen. Met de trialsport ‘oude stijl’ kon je er met 22 deelnemers bijna van uit gaan dat er dan zo’n 11 a 12 voertuigen zouden starten. De oorzaak lag dan aan de vele ‘dubbelstarts’ (met twee personen in een auto die beiden het stuur ter hand nemen). Nu op deze training dag zien we maar liefst 19 verschillende voertuigen, variërend van klein tot groot en van standaard tot en met flink geprepareerd.
Boven en onder: Hoor je onze ‘zucht van opluchting’? Een positieve start in de trialsport vinden we dat ook een aantal grotere 4×4 auto’s deelnemen, zoals deze Nissan Patrol met als ‘bezetting’ Marcel Hilhorst en Roy Portier.
Milde start. Auto’s worden gekeurd en in drie klassen ingedeeld die sterk afhankelijk zijn van de wielbasis en de uitrusting c.q. preparatie Dat is sowieso deels anders dan in het voormalige NK Trial waar ieder van de destijds drie klassen (Standaard, Verbeterd en Proto) onderverdeeld was in nog eens drie klassen welke afhankelijk waren van de wielbasis. Indirect heeft het te maken met de manier waarop de proeven worden uitgezet. Na de welkom woorden met uitleg omtrent de nieuwe regels mogen de rijders ‘in het veld’ aan de slag. Omdat het de eerste keer is dat de trialsport op de nieuwe manier gereden wordt en omdat het een training is, heeft de organisatie bewust zeven niet al te moeilijke proeven uitgezet waarop de deelnemers kennis kunnen maken met deze andere manier van trial rijden. Niet al te moeilijk betekent niet dat er hier en daar geen pittige stukken in de proef te vinden zijn. Zeer zeker wel en ook dat is een bewuste keus van de organisatie. We komen er straks op terug.
Boven en onder: Eén van de weinige dubbelstarts en dan hebben we het over de ‘oudgedienden’ Henk Zeeboer en Johan Schoonhoven. In geval van twijfel: Zonder pet is Johan zodat Henk automatisch de ‘petgozer’ is…
Boven: Hessel en Rink-Jan Veldhuijzen in een doordacht en kleurrijk geprepareerde Suzuki LJ 80 .
Rampscenario voor kleurenblinden? Zodra je een proef in zou lopen word je verwelkomd door ‘een zee’ van poortjes. De moed zou je in de schoenen zinken, ware het niet dat er op die paaltjes gekleurde balletjes te vinden zijn. Drie kleuren kom je meestal tegen, namelijk wit, blauw en rood (zie de drie foto’s hier onder). Uiteraard zijn die afhankelijk van de moeilijkheidsgraad en welke klasse je rijdt. Wit is voor ‘Standaard’, blauw voor ‘Special’ en ‘Rood’ voor Proto. Voor die laatste moet je voertuig voorzien zijn van een rolkooi. Dan is er nog een vierde kleur, namelijk paars. Die staat niet voor een poort maar voor een ‘fictieve’ boom. Niet zo’n boompje dat bij de eerste de beste zucht wind plat gaat, maar een serieuze gewortelde vriend die met het grootste gemak de kreukelzone van jouw voertuig naar de gallemiezen helpt. Met andere woorden; proberen te vermijden dat ding. Afhankelijk van de klasse welke je rijdt moet je dus de voor jou juist gekleurde paaltjes zien te passeren.
Rampscenario voor analfabeten en deelnemers met dyscalculie? Ho, ho, maar we zijn er nog niet met alleen die gekleurde balletjes. Proeven kunnen bestaan uit zogenoemde ‘Cijferproeven of ‘ABC’ proeven (letterproeven). Bij beiden gaat het er om dat een vast aantal poorten gereden moet worden. Bij de Cijferproef moet de bestuurder de proef rijden met de cijfers 1, 2, 3, enz. De nummering moet je links van de auto houden en de poort moet voorwaarts genomen worden. De Start en Finish poort hoeft niet perse voorwaarts genomen te worden; die mag je ook achterwaarts rijden als dat je beter uitkomt. Bij de ABC proef mag de chauffeur de poorten willekeurig kiezen om te rijden, met uitzondering van de Start en Finish poort die verplicht zijn om te rijden. Die worden dan ook meegeteld bij het maximum aantal poorten dat gereden moet worden. Hoeveel poorten je moet rijden hangt af van welke klasse je rijdt. Het aantal poorten dat je moet rijden staat op je puntenlijst. Het leuke is dat je in de ABC proeven de poorten zowel voorwaarts rijdend als achteruit rijdend mag rijden.
Boven: Nog een dubbelstart van ‘zeer’ oudgedienden ‘vader’ Ronald en ‘zoon’ Nick van Loenen, hier in een fraaie, adembenemende maar tevens bloedstollende afdaling welke een fraai staaltje stuurmanskunst laat zien van junior Nick. Niet zichtbaar bewijst het en passant dat Nick behept is met roestvast stalen zenuwen en vloeibaar lood in zijn bloedbaan. Deze mannen rijden al sinds ‘mensenheugenis’ trial, want deze sport zit bij hen overduidelijk in de genen gebakken. ‘Opa Jan’ is inmiddels gestopt maar draagt jarenlang met verve de eretitel ‘oudste deelnemer’ van het (voormalige) NK Trial, met als extra vermelding ‘voor de duvel niet bang’. Dat resulteerde bij Jan meermaals in een ‘verticale’ aftekening van de horizon als hij weer eens op zijn kant belandde. We hopen nog vele jaren van dit huidige ‘Loenen duo’ te kunnen genieten.
Boven: Oogst alom bewondering met zijn imposante Toyota LandCruiser hoe hij deze tussen de paaltjes door weet te loodsen, Stephan Kramer. Helemaal als je weet dat Stephan dat door de proeven loodsen doet met voornamelijk zijn linker hand. Zijn rechterarm is namelijk vervangen door een prothese. Gezien zijn stuurmanskunsten weigeren we hem het predicaat ‘gehandicapt of minder invalide’ te geven.
Onder: Jeroen Kok en Wiljan Koster?
Boven: Nog een waar ’trial instituut’, Wilfred Bogerd. Wilfred reed voorheen vaak met zijn vader, maar nu weet hij zich terzijde gestaan door zijn vrouw Ilona.
Boven: Tja, hij hoeft natuurlijk geen betoog. Jarenlang hield hij de trialsport ‘levend en levendig’, Filibert van Otten. Ook bij hem is de trialsport rijkelijk aanwezig in zijn bloed. Voor het eerst in de geschiedenis, letterlijk, is hij in zijn felgroene Range Rover uitsluitend deelnemer en vandaag met een co-piloot die we nog niet kennen. We zijn benieuwd of zijn ‘oude bijrijder’ Benny Rouwenhorst nog weerkeert.
Boven: Niet alleen oprichter/bestuurslid, maar al vele jaren deelnemer, Jeroen Roelofs.
Onder: Cybrian en Kaline Terveer. Broer en zus met als meest relevante opmerking (althans, voor het VNTTK) dat ze onwetend zijn over een dubbelstart. Dat opent perspectieven, dus wie weet hebben we er volgende training dag op 16 mei een deelnemer bij. Gezien de geestdrift vandaag van het duo zou het ons verbazen als dat niet zo is.
Boven en onder: Je ziet het inderdaad goed; Leen Berkhof achter het stuur! Deelname voor de jeugd is al mogelijk in het jaar dat ze twaalf worden. Dan mogen ze co-piloot zijn naast een volwassen rijder met enige terrein ervaring. Zelf achter het stuur kruipen mag in het jaar dat ze veertien worden en uiteraard ook een volwassen persoon naast hen in de bijrijders stoel. En waarom niet vinden ook wij. Leen weet de Jimny van zijn ouders Alexandra en Teus nog net niet miraculeus, maar absoluut bewonderenswaardig door de proeven te sturen. Prompt komt deze dag de vraag of dat meedoen ook niet mogelijk is voor een kid van acht jaar. Helaas moet de organisatie dat weigeren, met name omdat de verzekering dat niet toelaat.
Driewerf hoera! We gaan hier niet alle regels uit de doeken doen welke al dan niet (straf)punten opleveren. De voornaamste regel welke heel anders is ten opzichte van het oude NK Trial gaan we wel dieper op in, puur omdat we die van harte toejuichen. Als je in het verleden tijdens het NK Trial (tijdelijk) vast kwam te zitten en je moest door een ander los getrokken worden, dan was de proef over en uit voor je. Dat is niet leuk als het ergens halverwege of aan het eind van een proef gebeurt, maar extra wrang als je bij wijze van spreken maar net de eerste poort gepasseerd bent. Dat is voortaan niet aan de orde. Word je door een ‘externe bron’ los getrokken omdat je ergens in de proef vaststaat, dan mag je daarna gewoon verder rijden! Uiteraard levert het je wel strafpunten op, maar je kunt in ieder geval je stuurmanskunsten en off-road skills (vaardigheden) aan blijven scherpen in de rest van de proef. Je komt tenslotte om te rijden. Deze opzet reikt zelfs verder. Ook als je jezelf weet te bevrijden op welke manier dan ook, bijvoorbeeld door iets weg te graven of je zelf uit de situatie te lieren, dan geldt hetzelfde (je bent de auto dan uit geweest en dat geldt als externe hulp). Je collecteert strafpunten, maar mag wel verder rijden. Dat laatste sluit grotendeels aan op wat ondergetekende al jaren beweert, namelijk dat de prestatie groter is als je jezelf weet te redden. Een modderput inrijden en vervolgens wachten tot je er uit getrokken wordt kan oma van 80 met een geldig rijbewijs immers ook…
Boven: Robin Flier en Roan Burgmeier en deze door de off-road wol geverfde mannen kennen we al veel langer. Met name van onvergetelijke evenementen bij Hannibal Off-road op de motorcrossbaan in Heerde.
Boven: Willem Verhoef.
Onder: Ook collega Peter Bouwmans van Peerke’s 4×4 uitjes is aanwezig. De ‘ellende’ wil dat hij na zo lang niet actief te hebben gefotografeerd vergeten is hoe de camera precies werkt. De eerste pakweg 10 tot 15 foto’s welke hij ons toestuurt zien er derhalve ‘wat vreemd’ uit, alsof je in de peilloze, diepste krochten van een ziel kijkt… Verderop kun je zien dat het vandaag toch nog goed gekomen is met Peter….
Boven: Teus Berkhof en hieronder Dick Veldhuis met daar weer onder Jeroen Roelofs, het huidig bestuur van het VNTTK. Niet in beeld is Alexandra die vooral de administratie ‘bestuurt’.
Boven: Ronald van Loenen. Onder: Johan Schoonhoven.
Boven: Filibert van Otten.
Boven: Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is….?
Boven: Deelnemers krijgen een bescheiden, maar fraaie sticker van de VNTTK.
Boven: René en Kevin Sijtsma. Dingen naar de titel ’trouwste officials’.
Boven en onder: Luke Wolf in actie. Normaal zien we hem met zijn pa Gertjan, maar vandaag heeft hij een co-piloot die we nog niet bij naam kennen. En ja, je hebt Luke ook regelmatig bij Hannibal Offroad voorbij kunnen zien komen.
Boven: Robin Flier en Roan Burgmeier.
Boven: We kennen hem weliswaar nog niet, maar zijn naam weten we wel, namelijk Dion van Welie. Het is de nieuwe co-piloot van Filibert omdat het de bedoeling is dat Filibert’s voormalige bijrijder, Bennie Rouwenhorst, samen met zijn zoon Bas gaat rijden. Ook in een Range Rover en dan vermoeden we dat zich best een interessante strijd tussen die twee zou kunnen gaan ontspinnen.
Boven: De nieuwe en leuke hond van (dierenarts) Martijn de Graan en Didi de Graan-Gubler. Natuurlijk wenden we ons dan tot Linda Zantingh van yourdoggy.nl, de voor ons geldende ‘honden encyclopedie. Linda laat prompt weten dat we met een American Akita van doen hebben.
Boven: Tijdens het welkom woord houdt iedereen zich keurig aan de regels omtrent het Corona virus.
Onder: Een breed grijnzende Leen Berkhof. Die is vandaag, om het favoriete woordje van politici voor de verkiezingen te gebruiken, ‘echt’ in zijn element.
Boven drie keer: Hessel Veldhuijzen.
Boven: Martijn en Didi. Onder: Stephan Kramer.
Boven en onder: Typisch zo’n situatie waarbij de lier uitkomst biedt, zelfs bij Nick van Loenen. En dat mag!
Boven: Zeer trouwe maar nu ook woeste official Arjaan heeft naar eigen zeggen een bewuste ‘Corona’ baard. “Zodra de maatregelen over zijn gaat hij er af”, laat hij desgevraagd met een grijns weten.
Boven: Cybrian en Kaline Terveer.
(Denk)Werk in uitvoering! Wat we zeker waard vinden te melden is dat de proeven ook meer eisen van de ‘geestelijke vermogens’ van de deelnemers. Met andere woorden, er moet meer nagedacht worden. Niet alleen moeten ze zelf uit puzzelen hoe te rijden door de proeven, maar ook het beoordelen en zo nodig aanpassen van de ondergrond horen daarbij. Een voorbeeld bij uitstek zien we bij Hessel Veldhuizen. Normaal is het zo dat als een balletje van de paal af ligt, en je bent daar met je auto, dat je strafpunten collecteert. Uiteraard zijn er enkele uitzonderingen. Een paal raken hoeft geen strafpunten op te leveren, zo lang het balletje maar op de paal blijft liggen. Wel kan het zo zijn dat je ruim langs de paal rijdt, maar desondanks de grond flink in beroering brengt door jouw wielen, en dat het balletje er alsnog af kiepert. Jammer, toch strafpunten, want je hebt de ondergrond verkeerd beoordeeld. Bij Hessel zijn het enkele takken die hem een keer de das omdoen. Die liggen, al dan niet toevallig, al tijden dood te wezen tussen twee paaltjes. In ieder geval liggen ze al langer daar op de grond dan dat die paaltjes er stonden. Noem het ‘misdadig’ van de uitzetters, maar het feit is er. Hessel rijdt de Proto route (rood) en op een listige, haakse bocht naar links gevolgd door een korte, loodrechte beklimming, kiest hij eieren voor zijn geld en liert hij zich volgens alle regels van de kunst de helling op. Boven staan de genoemde poortjes met daartussen de takken hem slinks ‘op te wachten’. Hessel heeft zich precies midden tussen de poortjes omhoog weten te lieren, maar helaas. Zodra hij tussen de poortjes door rijdt komen de takken onder zijn wielen in beweging. Die opgelopen ‘energie’ geven ze echter direct door aan de paaltjes. Even zie je de balletjes nog twijfelen, maar dan tuimelen ze zonder pardon naar beneden. Yep, strafpunten. Het leermoment is dat je die takken vooraf weg had mogen halen! Terzijde, takken weghalen op wat voor manier dan ook van levende gewortelde vrienden is absoluut uit den boze. Zo’n actie levert miljoenen strafpunten op….
Boven: We hebben sterk de indruk dat Willem Verhoef fan is van terrein.nu…. Hulde Willem!
Boven: Robin Flier. Onder (als we ons niet vergissen), Rink Jan Veldhuijzen.
Boven: Roan Burgmeier en nee, dat spul onder zijn kin is geen Corona baard laat Roan stellig weten.
Onder: Johan Schoonhoven.
Boven: Gelukkig weer terug van weggeweest, official Hans Vermeulen, hier in gesprek met Wilfred Bogerd.
Boven: Kevin Blok, nadenkend…? Of op zoek naar zijn ‘kluts’?
Onder: Gertjan Wolf legt de verrichtingen van zoon Luke vast.
Boven: Opdat je het niet vergeet…
Positief. Wat we gezien hebben van deze eerste training van het VNTTK stemt ons positief over de toekomst van de sport. Meer rijden, meer nadenken, minder klassen zijn de veranderingen in een notendop en geven de sport een nieuwe impuls. Zeker weten dat we er daarom 16 mei aanstaande weer bij zullen zijn. Tot dan dan….
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
