Toch zijn er ter plekke al een groot aantal off-road liefhebbers die veel eerder gearriveerd zijn constateren we zodra we het terrein van de crossbaan opdraaien. In feite zijn we één heel grote familie, een idee welke in ons kronkelige en altijd onvoorspelbare brein te binnen schiet naar aanleiding van het lezen van een artikel over één van de grootste, en mogelijk oudste, organismen op de wereld. Dat zou volgens wetenschappers een boom (populier) zijn in de Amerikaanse staat Utah met de bijnaam Pando (betekent in het Latijn ‘ik verspreid’). In het kort komt het er op neer dat Pando een uitgestrekte kolonie van populieren is (geschat wordt 47.000 stuks) die genetisch identiek zijn aan elkaar. Dus in plaats van zich voort te planten via zaden of vruchten, ‘populair’ bij de meeste bomen, doet Pando dat middels worteluitlopers. De nieuwe bomen die daardoor ontstaan zijn stuk voor stuk klonen van de oorspronkelijke boom en het exemplaar in Utah heeft zich in de loop der tijd uitgebreid tot circa 42,6 ha. Om dat in een perspectief te plaatsen: ongeveer het formaat van zestig voetbalvelden. Wetenschappers hebben ook een (tamelijk ingewikkelde) manier ontwikkeld om de leeftijd van Pando te schatten, tussen de 16.000 en 80.000 jaar! Dat ‘boompje’ bestond dus al voor het einde van de laatste ijstijd! Het artikel over de Pando lezen we in ‘Kijk’ op het internet en vind je het niet interessant genoeg om het op te zoeken, dan mag je het van ons gerust vergeten. Maar het is natuurlijk wel leuk om alle off-road liefhebbers in Nederland te zien als één grote familie en, laten we niet vergeten, wellicht heb je daarnaast ook wat leerzaams opgestoken.
Massa aan de kassa. Inschrijven ‘alleen ter plaatse’ staat op de uitnodiging via sociale media en valt in de terrein.nu agenda te lezen, met terloops vermeld dat het maximum aantal voertuigen op honderdtwintig is vastgesteld. Dat verklaart ons inziens tevens het forse aantal off-road liefhebbers dat al vroeg in een lange rij staat te trappelen om de crossbaan op te kunnen. Je wilt bij de kassa immers niet te horen krijgen dat je nummer honderd-en-één-en-twintig bent. Heel streng heeft de organisatie dat aantal niet gehandhaafd is onze indruk. Onze ruwe schatting eind van de dag is dat het aantal deelnemers zeker het vooraf vastgestelde aantal van honderdtwintig stuks gehaald zal hebben, maar dat we niet raar opkijken als het er meer geweest zijn. Een significant deel van de off-roaders liefhebbers die op het evenement afkomen zijn afkomstig uit de Hannibal Offroad gelederen. Kijken we niet heel vreemd van op, want dat is al jaren zo en het zou opvallend zijn als deze vijfentwintigste editie daar van af zou wijken. Jazeker, het evenement beleeft zijn ‘kwart eeuw’ jubileum aan jaren, ook al is dat niet aaneengesloten door de Corona jaren. Tijdens het schrijven van dit verslag horen we van Saskia, de verantwoordelijke en tijdens de inschrijving zeer drukke dame, dat ze inderdaad niet heel strak vast gehouden hebben aan het aantal deelnemers. Ze bevestigt ons vermoeden dat er flink meer deelnemers op het evenement zijn afgekomen, want maar liefst honderdvijfendertig auto’s (135) zijn uiteindelijk toegelaten. Meer niet, want toen was het inderdaad ook echt vol.
Boven: Heet ook Martin en is ook Jeep liefhebber…
Zinderende ‘hotspot’. Een goede beslissing ons inziens, want zo af en toe is het op sommige plekken weliswaar behoorlijk vol op de crossbaan, maar dat het zo nu en dan even stuikt komt met name door kijkers, en dan vooral door kijkers op één punt ruwweg in het midden van de crossbaan. De opzet van het evenement kun je vergelijken met de opzet van meerdere crossbanen als bijvoorbeeld Heerde of recent de crossbaan in Well. Een doorgaande route op de baan zelf met naast de baan daar waar mogelijk een aantal pittige uitstapjes voor de die-hard 4×4 liefhebbers. Het meest memorabele punt op de crossbaan ligt, als geschreven, ruwweg in het midden van het terrein. De crossbaan maakt daar een 180° bocht en zodra je die uit bent volgt de meest steile bult op het parcours. Een uitgezet lint snijdt de helling als het ware in twee delen, de ene helft wat pittiger dan de ander. Niet iedere deelnemer haalt de top bij zijn of haar eerste poging en dan volgt onherroepelijk een tweede en soms derde of vierde poging. Haal je het teveel keren niet, dan grijpt een official ter plaatse in en stuurt hij je via ‘het hazenpad’ de baan een stukje na deze hindernis op. Het is niet de enige reden dat het op die plaats druk is. Aan de binnenzijde van deze 180° bocht ligt tevens de meest zware modderput op het terrein. En die werkt niet alleen bij de die-hard off-road liefhebbers als een soort reuze magneet. Ook het rijkelijk aanwezige publiek aan de buitenzijde van de bocht smult van de verrichtingen van ‘die gekke’ off-roaders. Ze worden daar immers getrakteerd op de meest spectaculaire beelden. Wat is er immers leuker om naar te kijken dan lier- en sleepacties door off-roaders waarvan een fors aantal tot hun haarwortels onder de modder zitten? Op de openingsfoto krijg je een ‘milde’ indruk van wat we bedoelen. En wie herkent hem nog niet…?
Alomvattend. Het scenario qua doorgang zou er heel anders uitzien als alleen de crossbaan voor de off-road pret zou dienen. Niet dus, want naast de crossbaan ligt een flinke lap grond welke voor de gelegenheid ernstig ‘verbouwd’ is. Lees dat laatste als: aangepast voor off-road plezier. Meerdere uitdagingen zijn daar met behulp van een graafmachine geconstrueerd. Bulten, gaten, een flinke sleuf met niet al te diep water en een stevige bodem (voor de liefhebbers van opspattend water) zijn er zoal een paar. De lol is dat je er ook omheen kunt via, ook hier, een doorgaande route. Gewoon zelf beslissen wat je wel of niet durft dan wel of niet wil proberen. Al die off-road pret mag je gerust extra breed zien. Er geldt namelijk geen verplichting voor bijvoorbeeld een apk. En daarmee schept dat ruimte voor ‘speeltjes’ in de vorm van wedstrijd auto’s of auto’s die niet meer apk waardig zijn voor op de weg. Wel wordt terdege gelet op de veiligheid! Voordat de voertuigen de baan op mogen wordt daarop gecontroleerd.
Boven en onder: Niet alle acties lopen af zoals de chauffeur voor ogen heeft. Voor zover we hebben kunnen zien is dit de enige deelnemer die zijn bolide op zijn kant weet te parkeren. Het is duidelijk een ‘off-road speeltje’ dat de apk niet zonder kleerscheuren achter zich laat, maar gelukkig wel veilig genoeg om te worden toegelaten op de baan zoals je hebt kunnen lezen. Letsel doet zich derhalve niet voor, net zo min als schade aan het speeltje, maar hartelijk (uit)lachen van het publiek (en gniffelen van official Michel Beeftink) is wel heel duidelijk hoorbaar.
Boven: Kijk, dat kan natuurlijk ook, functionaliteit ten top. Gewoon even de tijd nemen voor een kop koffie met een broodje of om het even andere versnapering. Het roept ontegenzeglijk herinneringen op aan de soldaten in WW II die hun jeep (toen nog met kleine letter omdat de naam nog niet officieel vastgelegd is) voor tal van taken inzet. Als ontbijttafel, als altaar voor de aalmoezenier, de motor laten draaien om heet water af te tappen zodat je je kunt scheren en noem maar op.
Boven: Een Jeep in de tegenwoordige tijd, ook al is de XJ op de foto inmiddels een poosje ‘verleden tijd’.
Onder: De Suzuki LJ-80 is al wat langer ‘voltooid verleden tijd’, maar belooft bijna net zo legendarisch te worden als de jeeps uit de oorlog.
Boven en onder: Het leuke aan zo’n algemeen off-road evenement dat maar eens per jaar plaats vindt is de verscheidenheid aan deelnemers. Omdat we intussen al heel wat jaartjes meelopen in de wereld van het 4×4 zien we op deze dag enorm veel bekenden, maar ook veel deelnemers die we nooit eerder gezien hebben. Hetzelfde scenario zien we op meer van deze evenementen van deelnemers die hooguit één keer per jaar off-the-road gaan. We genieten daar van, vooral ook omdat je dan nog wel eens bijzondere en aparte voertuigen tegenkomt. Jeep, Land Rover, Suzuki, Mercedes, Daihatsu, Toyota, Nissan en nog enkele bekende namen komen we meer dan genoeg tegen, maar bijvoorbeeld de Lada pick-up op de foto’s zien we voor het eerst ‘in levende lijve’. De auto staat bekend als Lada 2329 horen we van de vriendelijke eigenaar en ze worden af fabriek zo geleverd. Niet massaal, want hij heeft dit exemplaar uiteindelijk in Bulgarije gevonden en opgehaald. Ook daar zijn ze namelijk tamelijk zeldzaam. De eigenaar vermoedt dat dit de enige is in Nederland en zowaar pakt het lidmaatschap van de EU nu ook eens voordelig uit met betrekking tot het op kenteken krijgen. De auto zou gebaseerd zijn op de vierdeurs stationwagen van het merk. Leuk detail: achterop de klep komen we op een badge de naam van de auto tegen in het Cyrillische schrift. Uiteraard komen we dat schrift ook tegen aan de bovenzijde van het voorraam, maar dat is een sticker.
Boven: Reinier Schoonhoven kennen we natuurlijk als deelnemer aan de trials van de VNTTK voor het Open Nederlands Kampioenschap trial.
Boven: Welke die-hard off-roaders kennen hem niet, de ‘Rockyman’? Doet een moedige poging met zijn Daihatsu Rocky ‘razendsnel’ door het moddergat te komen met behulp van zijn PTO lier.
Onder: De genoemde steile helling direct na de 180° bocht. De onderlinge verschillen tussen de deelnemers zijn enorm. De meest gemaakte fout is het extra gas gaan geven van de chauffeur als de snelheid van de auto afneemt en dreigt het niet te gaan halen.
Boven: Vandaag niet in zijn Unimog, Floor Dekkers.
Boven: Casper en Gertjan Wolf, eveneens lid van Hannibal Offroad en eveneens deelnemers binnen het trial kampioenschap van het VNTTK.
Onder: Gertjan en Casper Wolf, eveneens lid van Hannibal Offroad en eveneens deelnemers binnen het trial kampioenschap van het VNTTK.
Boven: Komt vroeger veelvuldig in het wild voor, maar wordt tegenwoordig met uitsterven bedreigd. Activisten binnen de ‘Petrolhead’ organisatie proberen de Toyota LandCruiser uit alle macht te behouden voor het nageslacht.
Boven: Jesse Burgmeijer in een stomende actie, eveneens prominent lid van Hannibal Offroad.
Onder: Dit is het decor pal voor de 180° bocht en zoals je ziet staan verschillende bolides geparkeerd langs de binnenbocht. De chauffeurs vergapen zich op dit moment aan het spektakel in de modderput.
Boven: Eveneens aanwezig een aantal leden van de Groningse Club Kansloos. Die mannen (en dames) zijn eveneens actief in het trial kampioenschap van het VNTTK.
Boven twee keer en onder twee keer: Enkele indrukken van de uitstapjes naast de doorgaande route op de baan. Ziet er pittig genoeg uit toch?
Boven: Een aantal ‘lokalen’ slaan de verrichtingen van de deelnemers gade vanaf het terras van de kantine, standje ‘in de relax modus’.
Onder: Het terrein naast de crossbaan, gezien vanaf de eerste bult nabij de kantine. Achter de witte catering tent links op de foto ligt het tweede off-road terrein.
Boven: Een deel van de catering. Die doen goede zaken vandaag, niet alleen door het grote aantal off-road liefhebbers, maar ook dankzij het rijkelijk aanwezige publiek uit de omgeving.
Onder: Saskia Oost, belangrijke schakel binnen de organisatie van het 4×4 evenement hier in St. Isidorushoeve, na topdrukte bij de inschrijving nu even in de relax modus, met zoonlief achter het stuur (als we ons niet vergissen). Uiteraard is Saskia niet de enige vrijwilliger die verantwoordelijk is voor het welslagen van het evenement en die dus op handen gedragen dient te worden door de off-road liefhebbers. Laten we alle andere vrijwilligers (en sponsoren) niet vergeten. Die zijn er veel, zowel uit de 4×4 off-road wereld als uit de motorcrosswereld. En dat allemaal om 135 deelnemende off-road liefhebbers een onvergetelijke dag te bezorgen.
Boven twee keer en onder: Iets geeft ons sterk de indruk dat deze twee bij elkaar horen, maar wat…?
Boven en onder: Harald met zijn vader. Niet zijn originele auto weten we, dus heeft hij dit exemplaar voor de gelegenheid op de kop weten te tikken.
Boven: Elisa van de ANVT, maar hoe haar chauffeur heet…?
Gratis goede raad! Eén ding moet ons toch echt even van het hart en dat is dat we in onze langdurige off-road carrière nog te vaak huiverig worden van sommige ‘recoveries’ (off-road bergingen dan wel reddingen/hulp). Je mag ons gerust ‘een ouwe zeur’ noemen of denken ‘waar bemoeit hij zich mee’, maar we hebben ontelbare keren gezien dat het gelukkig net goed gaat maar ook meermaals dat het ‘goed verkeerd’ afloopt. Juist daarin schuilt het gevaar dat het (te) vaak goed afloopt, want daardoor worden sommigen nonchalant of ze weten op den duur niet beter. Heb je geen ervaring in het bergen van een voertuig, neem alstublieft een cursusje recovery. Denk niet dat je het wel weet. Een andere mogelijkheid is om eens goed te raden gaan (en kijken) bij die-hard off-road liefhebbers. Die weten welke gevaren er om de hoek komen kijken bij het bergen of slepen van een voertuig dat pech heeft of vast staat in de prut. Bij hen is het materiaal over het algemeen in orde en zij weten goed wat ze doen. We zien het gevaar vooral bij debutanten in het terrein. Iemand er uit trekken middels je trekhaak bijvoorbeeld, zoals op de foto’s hierboven en hieronder. En dat nota benen met pal daarboven twee serieuze sleepogen! En de bevestiging van de sleepkabel en de haak om de kogel is helemaal uit den boze natuurlijk. Zo’n trekhaak is gemaakt om een rollend gewicht van 3,5 ton te trekken, iets dat je in je eentje met een beetje goede wil ook weg kunt duwen. Staat een auto goed vast in de prut, dan heb je echt heel wat meer kracht nodig waarbij vaak de 4,5 ton trekkracht van een lier niet genoeg blijkt. Insiders weten dat er vorig jaar in de USA een dode valt te betreuren bij een dergelijke actie waarbij de kogel van de trekhaak daadwerkelijk als een dodelijke kogel fungeerde (door de voorruit, stuur in de auto krom en de man achter het stuur op slag dood). We zien vandaag een bergingsactie van een vrij zware 4×4 waarbij de sleepkabel aan de auto wordt vastgemaakt met behulp van een harpsluitinkje van drie keer niks. We zouden er nog geen twee pakken suiker aan op durven hangen. We staan er kort bij en zeggen waarschuwend (en woordelijk) tegen de beste man: “Zo, je durft wel met zo’n harpsluiting”. “Jaa, maar die kan wel 800 kg. hebben” is zijn antwoord. “Maar weet je wel hoe zwaar je denkt te gaan trekken?” Waarop hij doodleuk antwoord met: “Nee, maar ze hebben ook nog een veiligheidsmarge”. We zijn even met stomheid geslagen en hebben het vanaf een veilige afstand gadegeslagen en wat denk je? Dit keer liep het gelukkig goed af…
P.S. Wellicht een goede tip aan alle organisaties van 4×4 evenementen om het berging gereedschap (Recovery Gear) te controleren op deugdelijkheid. En zien ze blunders of gevaarlijke acties, direct ingrijpen! Laten we met zijn allen de sport vooral veilig houden zodat we er nog jaren plezier aan kunnen beleven!
Boven twee keer: Nick van Gendt. Yep, actief in de trialsport!
Boven: Twee pracht exemplaren van Daihatsu, de Taft.
Boven: Eddie Beeftink in actie. Vandaag in de functie van official laat hij hier een knap staaltje voertuig beheersing zien. We kennen Eddie vooral uit de tijd dat hij hoge ogen gooit in de Challenge sport. Helaas ligt deze tak van off-road sport al een poosje op zijn gat in Nederland. We wachten nog op initiatief van ‘helden’ die deze Challenge 4×4 sport weer leven in willen blazen.
Boven: Behalve verschillende Lada’s komen we zowaar ook nog een UAZ Bukhanka tegen.
Boven: Henk Habers, hier even zonder zoon Lars want die zoekt zijn kluts. Yep, beiden kom je ook tegen in de trialsport.
Boven: Teus en Leen Berkhof. Zowel deelnemers in de trialsport als onderdeel van de VNTTK organisatie.
Boven twee keer en onder: Scott Wesselink. Krijgt volgens welingelichte bronnen maandelijks intraveneus modder toegediend.
Boven en onder: Je vraagt je af waarom deze mannen zo lachen? We hebben een vermoeden…
Boven en onder: Een zeer fraaie….? Hotchkiss volgens de eigenaar en geen Willys CJ2A zoals we in eerste instantie denken. De zeven sleuven en het ‘split window’ (raam met middenspijl) zetten ons op een dwaalspoor en dat klopt ook wel, want die zijn vernieuwd volgens de eigenaar. De Franse Hotchkiss hanteert na WW II namelijk als enige fabrikant, net als de Willys in de oorlogsjaren, de grille met negen sleuven in plaats van de gebruikelijke zeven sleuven na de oorlog. Een verschil tussen de Hotchkiss en de Willys MB zie je aan de buitenzijde het makkelijkst aan de twee steuntjes op de bovenrand van het voorraam. Aangezien die hier ontbreken en de grille zeven sleuven heeft met grotere, bovenop liggende koplampen is onze eerste gedachte de Willys CJ2A. Het werd wel meer gedaan, een Hotchkiss ‘ombouwen’ tot een Willys uit de oorlog. Volgens de eigenaar zit ook de schep niet aan de goede kant en hoort deze rechts. Hij is daar zo stellig in dat ondergetekende begint te twijfelen. Wij denken namelijk dat hij wel aan de linkerkant hoort. Bij thuiskomst checken we dat eerst en gelukkig, wij hebben toch echt gelijk, hij hoort links, zowel bij de Willys als bij de Hotchkiss.
Boven: Wouter Kamerling als co-piloot in een tamelijk bijzondere Toyota LandCruiser. Wellicht binnenkort meer daarover.
Boven: Gerard Mellies van Club Kansloos. Eind van de dag loopt zijn bolide niet zo lekker meer…
Boven: Eindelijk is het zover; Gijskapzeis durft hier in St. Isidorushoeve uit de kast te komen. Bij veel insiders bestond het vermoeden al langer, gezien de vrijwel altijd aanwezige dikke sigaar tussen zijn lippen. Gijs is dus van de mannenliefde ‘voor de gelegenheid’ en hij uit dat onder meer met een roze vachtje rond het stuur. Alleen nu zijn vriendin nog proberen te overtuigen, want die gelooft er geen woord van…
Boven: Even een startmotor wisselen.
Boven twee keer en onder: Gijskapzeis met naast hem Jimny weten als een van de weinigen rijdend uit de modderput te komen. De bolide is dan ook fenomenaal geprepareerd, met in het vooronder een kunstig ingebouwde, potige Chevy V-8 motor. Voeg dat bij de formidabele wieluitslag en het grove rubber om de wielen en veel van het off-road kunnen is al verklaard.
Onder en boven: Yep, Roan Burgmeijer en die verstopte zich al onder de modder op de openingsfoto.
Boven: Niet zichtbaar achter het stuur is Arno Baauw van Suzi’s Place. Ik hoef niet direct in beeld lacht hij, want zijn naam staat al vele jaren achtereen als trouwe sponsor op de schildjes van de deelnemers. Maar ja, als Lisa Alblas dan een klein probleempje heeft op de foto hieronder, dan ben je maar wat blij dat een Suzuki specialist je razendsnel uit de brand helpt. Hebben we hem toch eens in close-up op de foto…
Onder: We eindigen met het deelnemer schildje met daarop de oh zo belangrijke sponsoren. Vergeet niet dat het evenement onmogelijk zou zijn zonder de steun van deze bedrijven. Ondertussen laten de officials rond de klok van 16.00 uur niemand meer toe op de baan zodat deze langzaam leeg stroomt. Een perfecte dag loopt ten einde. Droog weer, een puike baan met uitdagende uitstapjes, prima catering en een relaxte, vriendschappelijke sfeer. Als dat niet schreeuwt om een zesentwintigste editie…
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
