Een winderige Jeep Academy van de JCN.

Het laat zich aanzien dat februari 2020 als een ‘stormachtig’ maandje de geschiedenis in zal gaan. Storm Ciara is al even weg, maar van storm Dennis zijn we maar nauwelijks bekomen of storm Ellen dient zich al aan. Oorzaak is de straalstroom die op pakweg 10 km. hoogte waait van west naar oost. Die straalstroom, waar winden heersen van 100 km/u tot wel meer dan 400 km/u, slingert zich ook heen en weer in noord-zuid richting. De straalstroom op onze breedtegraad (er zijn er meerdere) vormt de grens tussen koude lucht uit het noorden en warme lucht uit het zuiden en wordt daarom ook wel polaire straalstroom genoemd. Langs de straalstroom ontstaan  geregeld gevechten tussen deze verschillende luchtmassa’s. Regengebieden en randstoringen die hier mee samenhangen gebruiken de straalstroom vervolgens als een soort geleiderails. Ligt die straalstroom in de buurt van ons land, dan krijgen we te maken met het huidige scenario, namelijk meerdere regengebieden achter elkaar met veel wind. Je ziet dat dus niet alleen vliegtuigen gebruik maken van de straalstroom, ook al vermijden zij uiteraard zoveel mogelijk die stormachtige gebieden aan de randen (kort geleden werd door een lijntoestel nog een recordvlucht qua tijd geboekt als gevolg van de momenteel sterke straalstroom). Uiteraard gebruiken zij die straalstroom maar één kant op (van west naar oost), want op de ’terugweg’ proberen ze die straalstroom juist te vermijden. Tot zover een beknopt stukje ‘aardrijkskunde’ zoals het vroeger op school omschreven werd. Onze excuses, maar je hebt dat ’te danken’ aan ondergetekende omdat die in het verleden voor een blauwe maandag geografie heeft gestudeerd maar altijd geïnteresseerd is gebleven in met name de fysische geografie. Het stukje klimatologie is daar in feite onderdeel van. 

Bestemming 51°34’55.7″N 5°54’03.5″E. Gelukkig houden de randverschijnselen van de straalstroom zich voorlopig nog even koest als we afgelopen zondag 16 februari ‘s-morgens vroeg in de auto stappen. We hebben eerst een andere verplichting in Beek en Donk alvorens we het stuur richting Overloon kunnen draaien voor ons bezoek aan de Jeep Club Nederland. Dat de locatie het Circuit Duivenbos is van de M.S.V. Overloon zal de gepassioneerde off-roaders niet verbazen. Een goed uurtje later dan de aanvang van de Jeep Academy arriveren we op de plaats van bestemming. Het welkom is als gewoonlijk hartelijk en de koffiepot gelukkig nog lang niet leeg. Tja, wat wil je dan nog meer? Oh ja, even de laatste nieuwtjes doornemen, onderwijl de hete koffie naar binnen slurpend, horen daar ook nog bij. Tevens krijgen we en passant het aantal deelnemers te horen. Dat is met iets meer dan veertig Jeeps vandaag niet overweldigend om eerlijk te zijn; we zijn namelijk grotere aantallen gewend bij de JCN. Ongetwijfeld zal het voorspelde stormachtige weer debet zijn aan de ietwat bescheiden opkomst. Zij die niet geweest zijn vanwege die voorspelling zullen balen, want de hemelse ellende dient zich pas eind van de middag aan. 

Boven: We komen hem voorzichtig meer en meer tegen, de kleinste Renegade telg binnen de Jeep familie.

Uitstekende off-the-road mix. Overigens is aan de groei van de JCN nog altijd geen einde gekomen, want ook vandaag mogen ze twee nieuwe leden bij schrijven. In geval ze nog geen ervaring hebben met het off-the-road rijden, en dat hebben ze niet, vallen ze met hun neus in de spreekwoordelijke boter. Een Jeep Academy van de JCN houdt namelijk in dat ook enkele routes uitgezet zijn waar ervaren marshals de nieuwelingen de beginselen van het rijden in het terrein kunnen bijbrengen. Het Circuit Duivenbos leent zich daar uitstekend voor. Het terrein is in het bos gelegen met een ondergrond van voornamelijk zand. Vermengd met water wordt het stevige modder, maar op de doorgaande baan is daar vandaag niet heel veel sprake van. Van een ‘gemiddeld’ niveau zou je kunnen claimen. Het houdt in dat de grond op de doorgaande baan hier en daar vochtig genoeg is om diepe sporen te laten ontstaan die weliswaar niet extreem zwaar worden, maar waar het inschakelen van de vier wiel aandrijving toch min of meer onontbeerlijk is. De routes binnen de baan op het achterste deel van het circuit zijn vriendelijker, gewoon omdat ze licht geaccidenteerd zijn en daarom droger. Water heeft nu eenmaal de ‘onhebbelijke’ gewoonte om van een bult of andere hoogte naar beneden te stromen, of je moet Maurits Cornelis Escher heten…

Boven: Co-pilote Esthel kun je eveneens op de openingsfoto zien tijdens een actie van Olaf Wildenburg.

De laatste groep off-roaders. Het gros van de ‘internationale’ deelnemers (Belgen, Duitsers en Nederlanders) komt vandaag dus sowieso toe aan de consumptie van zijn of haar off-the-road vitaminen, maar ook de hard-core off-roaders hoeven zich geenszins te vervelen. Naast de doorgaande route liggen er meerdere gaten die fanatieke off-road liefhebbers uit te dagen. Gaten gevuld met water, modder of beiden, waarbij het de vraag is of je er doorheen komt of dat je het doodgewoon niet redt. Meestal niet kunnen we je verklappen,want de gaten zijn verraderlijker dan een eerste blik doet vermoeden. Wat volgt is de warme menselijke hulp van een hulpvaardige collega off-roader die je even op sleeptouw neemt, wat lang niet altijd lukt, of anders de kille mechanische hulp van een lier, die meestal wel voldoende is. 

Boven: Alex, onder: ‘hoogblonde’ Dee, samen Alex & Dee, die Olaf Wildenburg uit de zelf opgezochte penarie helpen.

De wet van Murphy versus JCN marshals. Opvallend detail vandaag is dat drie marshals van de JCN te kampen krijgen met ‘pech’. Geen alarmerende pech, maar toch pech die ze noopt te stoppen. Wim van Hezik (boven) hebben we hier nog niet gesproken, maar Stephen Troost mist op een gegeven moment een paar bouten teveel van de motor ophanging. Zoeken naar al is het maar één van de verloren schapen levert vooralsnog niets op. Michael Meijer, juist, de persoon in kwestie van MM Montage waar we recent een boekje over open gedaan hebben, ziet zich genoodzaakt zijn auto op de aanhanger te zetten. Het expansievaatje van zijn Jeep is los getrild en ‘onder de motorkap gaan wandelen’ waarbij het tegen een enthousiast draaiende spanrol opbotst. Die is harder dan het expansievaatje en ‘slijpt’ er daarom maar een gleufje in, dat op zijn (of haar?) beurt leidt tot een geslaagde ontsnappingspoging van de daarin aanwezige koelvloeistof. 

Boven: Vader en zoon Michael en Mike Meijer op onderzoek naar het probleem van Wim van Hezik zijn Jeep en dan blijkt dat zijn radiateur de geest heeft gegeven. Modder tussen de lamellen met als gevolg een gebrek aan koeling zorgen er voor dat de druk in de radiateur te hoog oploopt en de radiateur vervolgens scheurt op een zwak puntje. Gelukkig is Wim op tijd gestopt en voor zover we weten is hij er desondanks veilig mee thuis gekomen. 

Boven: De eigen kantine van de M.S.V. Overloon valt niet te versmaden. Het menu is herkenbaar: hamburgers, kroketten en frikandellen, met daar omheen alle gebruikelijke ‘randverschijnselen’ (uien, sauzen, blikjes frisdrank).

Het verloop en de ontknoping van een dreigende ramp. De dag neemt voor uw verslaggever een bijna dramatische wending als hij kijkt naar een actie van Mike Meijer. Nu de ‘Simply Red’ Jeep van pa op de aanhanger staat mogen ze van voorzitter Frank Eijk met zijn Jeep rijden. Mike maakt dankbaar gebruik van het aanbod en met nog enkele Jeepers rijden ze over het middendeel van het parcours. Dat is op de eerste helft van de baan en daarop bevindt zich een toch tricky gaatje met modder. Een voorgaande Jeeper ontkomt niet aan hulp van de lier en dat zegt genoeg. Mike lukt het echter wel om door het gat te komen en met een diepe, onderdrukte grom van de motor, spinnende wielen en opspattende modder klautert hij met de Jeep het gat uit. Net op dat moment grijpt een plotselinge en sterke voorbode van storm Dennis (rukwind) de hoed van ondergetekende. Een echt sterke rukwind en ondanks dat de flap tegen sterke wind in gebruik is. Om je een idee te geven; de hoed blijft gewoon zitten als uw scribent met 100 km/u op de snelweg in zijn open Jeep rijdt! Enfin. Bijna sierlijk zweeft mijn hoed tot voor de Jeep en smakt op de grond. Gelukkig bereikt mijn kreet in ware doodsnood tijdig de oren van Mike en die weet tijdens de opwaartse actie vanuit de kuil op schier onnavolgbare, magistrale wijze om mijn hoed heen te sturen. Zie hier onder het bewijs dat mijn hoed de rukwind van storm Dennis overleefd heeft. Mike heeft de beloning van € 10.000,- dankbaar in ontvangst genomen. Maar zeg nu zelf; een fotograaf van terrein.nu zonder hoed. Die visuele schade richting alle off-roaders is toch vele keren groter dan die € 10.000,-?

Boven: Zie je hem liggen, net naast het linker voorwiel?

Boven: Let nu eens niet op het spoortje (heerlijke) modder, maar op de banner achter de jeep. Er staan er verschillende in het terrein met daarop de tekst van hetgeen onder de banner staat, een brandblusser. Het laat zien dat de JCN haar zaakjes goed voor elkaar heeft, met dank ook aan off-road liefhebber Hans Weder van Interflame. Misschien een idee voor andere clubs? En waarom dan niet een mede off-road liefhebber inschakelen voor het leveren van de brandblussers? Interflame verzorgt daarnaast tal van opleidingen op het gebied van veiligheid (brand, BHV, etc.). De marshals van de JCN bijvoorbeeld, volgen regelmatig een cursus bij Interflame. 

Boven en twee keer onder: Marshal Stephen Troost laat zien dat de route te rijden valt. Op de onderste van de twee foto’s is de pret echter over als blijkt dat de bouten van een motorsteun zijn verdwenen.

 

Boven: Sporadisch laat de zon zich zien en dan zien de wereld en de mensen er gelijk een stuk vriendelijker uit, vind je niet…?

Boven en onder: Deze mannen hoeven we vermoedelijk niet meer voor te stellen, want Loet en Lorenzo de Heijde zijn in de Jeep wereld ’tamelijk bekend’.

Boven: Mocht je je afvragen waar die beugels voor dienen; die zijn voor de montage van een lier. De lier gaf er echter de brui aan en ligt daarom voor nader onderzoek in de kofferbak. 

Boven en onder: Leon Claessen gaat hier ‘vreemd’, want niet zijn trouwe co-pilote en vrouwlief Marianne zit naast hem maar een goede vriendin van wie we de naam weer zijn vergeten… Dit alles natuurlijk in het kader van het kweken van nieuwe off-road liefhebbers. Het is gewoon een feit: veel off-road liefhebbers van nu zijn enthousiast geworden van een keertje in het verleden meerijden in een 4×4.

Boven: Michael Meijer (MM Montage) en hieronder Mike Meijer (eveneens MM Montage). Zoals je ziet durft Mike in zijn ‘jeugdige onbevangenheid’ een gekke bek te trekken naar de fotograaf… We hebben uit alle macht gepoogd onze vinger weg te houden van de ontspanknop op onze camera, maar we kunnen niet laten om zijn gezicht vast te leggen, ook al heeft hij onze hoed van de dood gered….  

 

Boven: Ook vandaag hoeven we de hulp van Linda Zantingh van yourdoggy.nl niet in te roepen voor het ‘identificeren’ van deze leuke hond, doodgewoon omdat we die al eerder voor de camera haalden. Het is Lola, de veertien maanden oude Labradoodel van Silvio van Doorn. Je wil niet weten welke moeite het heeft gekost om Lola zo mooi stil te laten zitten. Deze leuke hond barst namelijk van de energie. Het was de bedoeling van Silvio ook met zijn Jeep op het evenement te komen, maar hij werd ietwat te laat wakker.

Het einde in zicht. In de loop van de middag zien we de moed van off-roaders vaak stijgen en Jeepers vormen daar geen uitzondering op. Het vormt de kers op de taart van een leuke en ontspannen dag off-road plezier. Zo tegen 15.30 uur zien we de laatste Jeepers van het terrein af komen en zich opmaken voor de trip naar huis. Ook wij ruimen onze camera’s op, kletsen nog even wat na met de organisatie van de JCN in de kantine en aanvaarden weldra de thuisreis. Weliswaar probeert ‘Dennis’ de thuisreis te saboteren met zijn windstoten, maar gelukkig ligt onze hoed veilig op de achterbank… 

Boven: Altijd handig een compressor aan boord, want dan kun je voordat je het terrein in gaat tenminste veilig je bandenspanning laten zakken en nadien weer oppompen. Neem wel een compressor met voldoende capaciteit raden we aan, het liefst een tweecilinder model. De gemiddelde terreinband is namelijk een stuk groter dan de gemiddelde autoband. En met een één cilinder compressor je banden oppompen kost je een hoop ‘vakantiedagen’…

Onder: Ook handig als je met je off-roader over de weg naar huis gaat, glasreiniger. 

 

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.