Het is het allermooiste off-road dat je kunt beleven vinden we persoonlijk, ook al genieten we mateloos van de vaderlandse off-road evenementen en wedstrijden. We hebben het over het op off-road ontdekkingsreis gaan en niet weten wat je tegen kunt komen. Helaas is ons kikkerlandje daarvoor te klein en dicht bevolkt, maar gelukkig laat de al elf jaar in de USA wonende, maar geboren en getogen Nederlander, Maurice de Lannee ons regelmatig mee genieten in de verslagen van zijn off-road avonturen, juist ook omdat het zo nu en dan gelardeerd wordt met ’typerend Amerikaans slang’. En we geven het eerlijk toe. Enerzijds smullen we volop van zijn off-road avonturen, ook al barsten we anderzijds van de jaloezie… (Martin Brink).
Back in time. Niet alleen in mijn geboorteland Nederland was 2020 het jaar om over naar huis te schrijven. Ook hier in de VS zijn er lockdowns en begint men zich aan het thuis zitten te ergeren. Tegen de zomer van 2020 aan zijn de Nationale Parken hier in de USA zo overvol dat zelfs het afval dat men achterlaat een probleem begint te worden. Helaas heb ik dit zelf mogen aanschouwen op een aantal plekken waar ik met mijn mountain bike fiets hier in de buurt van Chicago-land. ‘Fast forward’ naar Oktober 2020 waar ik met twee maten een stuk van de Southern Trans Missouri Trail heb bereden en een poging heb gedaan om hierover te schrijven op terrein.nu: https://terrein.nu/off-road-report/drie-musketiers-op-de-trans-missouri-trail/
Een niet afgesloten hoofdstuk. In de maanden na de Trans Missouri Trail zit er iets dwars van binnen, alsof ik iets verloren heb of iets niet heb afgerond. Winter is in aantocht en dat betekent over het algemeen niet veel naar buiten (kunnen) gaan door de flink onder nul temperaturen. Helaas zit er ook geen zonnige kerstvakantie in en zeg ik tegen mijn vrouw Jessica dat ik in het voorjaar weer iets wil gaan doen. Vier december zet ik dan een ‘event post’ op mijn Facebook groep om tijdens de voorjaars vakantie (eerste week van april) terug naar Eminence, Missouri te gaan.
Iets om naar uit te kijken. Zoals ik boven aangeef kan de winter hier in Chicago echt bar zijn. Op een dag dat wij weer eens verse sneeuw krijgen besluiten Jessica en ik in januari naar ‘Starved Rock State Park’ te gaan om toch het gevoel te krijgen dat we iets actiefs doen. Ik geef toe -ik krijg altijd een flinke winterdip rond eind januari- zodat er toch even op uitgaan helpt om geestelijk weer een beetje op gang te komen. Starved Rock State Park ligt op een kleine anderhalf uur rijden van Chicago en heeft een best droevige geschiedenis. De naam ‘Starved Rock’ komt van een aldaar wonende ‘native stam’ die op een rots wordt samen gedreven door de Europeanen en letterlijk worden uitgehongerd. Op deze uiteraard verwerpelijke manier worden ze van hun eigen land ‘verdreven’ zodat de Europeanen vervolgens hun land in kunnen pikken.
Witte sprookjeswereld. Jessica en ik komen op een parkeerplaats aan waar maar iets van tien auto’s staan. Het staat in schril contrast met de zomermaanden als daar over het algemeen een rij staat waar je ‘U’ tegen zegt. Rondjes rijden om een parkeerplekje te kunnen vinden is dan helemaal niet ongewoon. Anyhow, het is bijna een sprookjeswereld wanneer wij lekker onze benen strekken. Tijdens de wandeling vragen wij ons af waarom wij dit nooit eerder hebben gedaan in de elf jaar dat ik hier nu woon. We lachen erom en genieten van de omgeving (zie de sneeuwfoto’s hier boven).
Boven twee keer: Antiek op Route 66.
Aangenaam uitpakkend tussendoortje! Februari komt om de hoek kijken en vaak brengt deze maand nog meer negatieve temperaturen naar Chicago-land. Een dag met gevoelsmatig -30 is dan ook niet abnormaal en april kan niet snel genoeg in het vizier liggen! Voor mij persoonlijk helpt het vaak om iets leuks in het verschiet te hebben en daarop te kunnen focussen. En in dit geval helpt het dan ook heel erg om door de laatste paar maanden van de winter te komen. Tussendoor zet ik nog even een ‘Mallcrawl & Java’ evenement op (elkaar ontmoeten op een parkeerplaats van een winkelcentrum en koffie drinken) waar rond de vijftig auto’s van mijn groep komen opdagen. Ik weet dan niet dat de ‘Exotics en Tuners’ ook een evenement hebben. Bij ‘Exotics’ denk je aan Mclarens, Lambo’s en alles wat er maar snel uit ziet. De ‘Tuners’ zijn meer het ‘fast and furious’ publiek maar nemen wel zeker twee derde van de parkeerplaats in beslag. Het is bijna een gratis editie van de Chicago autoshow. En laat ik nou net de ‘Marketing Director’ van de Chicago Autoshow op deze dag ontmoeten!
Boven: Alweer een stukje dichter bij Eminence.
De opzet. April is dan eindelijk in zicht en ergens begin ik een klein beetje nerveus te worden. Tweeëndertig mensen hebben zich ingeschreven voor het evenement maar niet iedereen is actief in het posten en communiceren op de Facebook Pagina. Eerst zal ik even wat meer duidelijkheid schetsen over het evenement dat ik in elkaar heb gezet. Voor een extra lang weekend gaan wij terug naar ‘Eminence Missouri’ waar wij in oktober vorig jaar geëindigd zijn tijdens de Trans Missouri Trail. Iedereen is verantwoordelijk om eigen kampeerplek te reserveren op het kampeerterrein en één dag is er een groepsactiviteit. De andere dagen kan men lekker zelf invullen of samen met andere leden iets ondernemen. Samen met een van de leden, Randy, komen we tot een goed besluit over welke routes te gaan rijden. Randy en zijn vrouw Penny zijn redelijk bekend met de omgeving en hebben al wat routes in elkaar gezet voor ons. Nu moeten we alleen nog maar naar Eminence rijden en het feest kan beginnen!
Boven: De camping is nog leeg. Morgen zal het vol staan met ‘Illinois Overlanders’ (mijn groep).
D-Day. Jessica vraagt mij wat mijn plannen zijn, aangezien het een goede zeven uur rijden is vanuit de Chicago omgeving. Mijn eerste gedachte is op woensdag een halve dag te werken en rond het middaguur te vertrekken richting St Louis, Missouri, om daar een nacht te verblijven in een hotel. “Maar denk je echt dat je nog vier uur gaat werken? Waarom neem je niet gewoon lekker vrij en rij je op je gemakje daar heen op woensdag”. Donderdag is de dag dat iedereen op ‘Eminence Cottages & Camp’ aan zal komen maar dit geeft mij inderdaad een goede mogelijkheid om even de tijd voor mijzelf te nemen en wat dingen te bezichtigen die ik zelf graag zou willen zien. De week voor de reis besluit ik haar raad op te volgen en op woensdag al die kant op te gaan en een hotel voor een nachtje te pakken op het kampeerterrein.
Boven: Luchtbedje opblazen met mijn ARB Twin compressor. Gemak dient de mens!
Contact met het ‘basiskamp’… Woensdag 7 april is dan eindelijk hier. Jessica zegt gedag tegen mij, wenst mij een goede reis met het verzoek een berichtje te sturen zodra ik aankom. Ik weet van de vorige keer dat de telefoon dekking bar slecht is en om die reden heb ik dan ook een Garmin GPSMAP 66I gekocht met de mogelijkheid om via satelliet SMS en email te versturen. Plus de GPS heeft de mogelijkheid voor live tracking. Ik stuur de URL door naar wat vrienden waarvan ik weet dat zij ook onderweg zijn en begin mijn lange reis naar Eminence Missouri.
Boven: Motorkap staat open omdat ik een 100 AMP zekering daar heb zitten voor de compressor.
Tussenstop. Mijn eerste stop zal op route 66 zijn bij de Pink Elephant. Dec ‘Pink Elphant’ is een antiekwinkel waar ik tijdens mijn allereerste reis hier in de VS gestopt ben, nu ruim twaalf jaar geleden. Het is een goede viereneenhalf uur rijden maar elke tweeënhalf uur stop ik even om de benen te strekken. Rond een uurtje of 13.00 uur kom ik aan op de parkeerplaats van de Pink Elephant. Ik schiet wat plaatjes, doe een rondje binnen en koop een burger voor onderweg. Ik laat Jessica weten dat ik nog leef en begin aan mijn laatste stuk naar Eminence.
Doen… Een van de bezienswaardigheden tijdens deze route is om langs de boog van St Louis te rijden. Tijdens mijn eerste reis naar de VS zijn Jessica en ik hierin geweest en mocht je ooit in St Louis komen of zijn, kan ik het je zeker aanraden om een ritje naar boven te maken!
Aankomst: Rond 17.00 uur rij ik het terrein van Eminence Cottage & Camp op om in te gaan checken voor mijn hotelkamer. Terwijl ik mijn ‘rommel’ naar boven sleep zie ik een aantal anderen binnen komen. Zij kamperen de eerste nacht. Wat wij dan nog niet weten is dat er een flinke storm onderweg is welke flink wat regen met zich mee brengt. Ik rol mijn bed in en val in slaap met de TV aan.
Boven: Mijn ‘Blueberry’ 2016 Chevy Colorado met 2.8l diesel.
It is go time, baby! Donderdagmorgen. De regen verdwijnt eindelijk richting de horizon en al snel raken de eerste uitbundige zonnestralen de grond. Wat voelt dat fijn, helemaal voor de mensen die de eerste nacht in hun tent hebben doorgebracht! Ik maak mijn eerste ontbijtje en ga op mijn gemakje naar mijn gereserveerde kampeerplek nummer 23. Dit is een redelijk verscholen plek en geeft je wat extra bescherming als er slecht weer langs komt. Mark en Tom, die hier vorige nacht al waren, komen langs gelopen en vragen of ik iets op de planning heb staan voor vandaag.
Boven: Mirror, mirror, on the wall… (spiegeltje, spiegeltje, aan de wand).
Ra, ra waar brengt ge ons hene? Heel eerlijk, niet echt veel, maar ik weet dat er een ‘forest road’ hier beneden is en die brengt ons naar Alley Springs. Tom en Mark kijken enthousiast en niet veel later stappen wij in onze wagens om de omgeving van Eminence te gaan ontdekken. Tom is in een Hummer H3 en Mark is in een 2500 Suburban (Chevrolet). Goed dat ik nog even snel naar Mark zijn Suburban heb gekeken want er zit een ‘airdam’ (spoiler) op zijn voorbumper. Ik had er ook een op mijn 2016 Chevy Colorado en het idee is dat deze dingen voor een beter benzine verbruik zorgen. Het nadeel is, net als op Mark zijn Suburban, dat ze best laag hangen en bij het eerste het beste obstakel heb je grote kans dat je de voorbumper van je auto trekt. Een stukje naar beneden en we komen aan op onze route. “Zeg, ik heb geen flauw idee waar dit ons heen brengt, dus niet boos worden als we ergens uit komen waar dingen iets meer uitdagender gaan worden”. Mark en Tom lachen en zijn dolenthousiast. De route neemt ons langs de Jacks Fork rivier en de unieke, werkelijk prachtige omgeving is bij uitstek een reden om zo nu en dan even stil te staan. Wij stoppen dan ook regelmatig om het uitzicht even tot ons te laten dringen. Een paar kleine water crossings en kleine obstakels maken de route (en het plezier) compleet.
Boven: Mensen in een kano op een ‘float tour’ (kano trip).
Waterrijke bron. Wij hebben totaal geen besef van de tijd en komen een poosje later bij Alley Springs aan. Een bijzonder locatie waar elke dag 81 miljoen gallon aan water uit de grond omhoog komt (ongeveer 300 miljoen liter per dag)!
Boven: Arma(e)dillo (Gordeldier). Althans, wat er nog van over is.
Boven: Coming down!
Vervolg. “Hey Maurice is er nog meer hier in de buurt”? Terwijl de vraag wordt gesteld zit ik op Google maps te kijken en vind ik al snel iets dat op een ‘dirt road’ lijkt, alleen durf ik niet te voorspellen hoe of wat we tegen het lijf zullen gaan lopen. Beide heren glimlachen breed en we lopen terug naar onze wagens. “Hoe ver is het rijden?”, vraagt Tom mij. Ongeveer zes minuten volgens Google Maps!
Markante verschillen. We rijden de slingerende onverharde weg op en een kleine acht minuten later komen we aan bij de Trail Head. “Heren, vanaf dit moment gaan we echt compleet het onbekende in. Het lijkt erop dat dit een trail is, maar laten we hopen dat we niet tegen een meth lab aan lopen of iets dergelijks”. Dat ‘meth lab’ zeggen we niet zomaar. Ondanks het feit dat deze omgeving flink wat mooie natuur heeft, is anderzijds het verschil tussen arm en rijk erg prominent aanwezig. Waar je aan de ene zijde gigantische huizen ziet staan, ontwaar je aan de overkant wellicht een huis dat van ellende volgende week uit elkaar valt en waar desondanks nog steeds mensen in wonen. Drugsgebruik is dan ook een heel groot probleem in deze streek.
Nieuwe trail… De Trail Head begint al goed met wat stukken route welke zijn weggespoeld door de hevige regen. Ik maak mij geen zorgen over Tom of mijzelf, maar Mark met zijn Suburban zal hier en daar met zijn voorbumper over de modder en stenen sleuren. Met deze waarschuwing gaat Mark akkoord en wij gaan op avontuur. Nog geen twee minuten later stop ik even om te zien hoe de route verder gaat, met name om te voorkomen dat wij straks allemaal beneden staan en vervolgens achteruit moeten rijden. Tom komt ook even kijken en wij besluiten door te rijden tot aan de vallei. We passeren een dode armadillo en dopen deze route om tot ‘dead armaedillo trail’.
Boven: Doorgaan of stoppen?
Tricky. De rode modder maakt het hier en daar toch wel een uitdaging en met name als er een paar grote rotsblokken uitsteken moeten we stoppen om Mark heelhuids beneden te krijgen.
Smaakmaker. Aangekomen beneden aan de heuvel kijken we eerst even goed wat er voor ons ligt. Het ziet eruit alsof de trail nog verder gaat en we besluiten dan ook om nog een stukje door te rijden. Ik kijk op mijn GPS en geef aan dat we nog niet eens een kwart onderweg zijn van de hele route. “Zullen we maar omdraaien en terug naar de camping gaan?” Gezien de tijd vinden beide heren het een goed idee en wij manoeuvreren ons op een of andere manier weer terug naar de hoofdweg. Wanneer wij terug boven op de heuvel aankomen begint mijn GMRS radio (General Mobile Radio Service, soort van bakkie) te kraken; “something, something, Illinois Overlanders”. Ik antwoord met de vraag of ze het bericht nog een keer kunnen herhalen. “Maurice, Dan here, we are about twelve miles out”. Wij zijn ongeveer zes mijl van de camping en ik besef dat de dekking van onze radio’s best goed is. Een kleine 25 km. is een goede schatting Om een beetje achtergrondinformatie te geven: GMRS werkt op de UHF (Ultra High Frequency) band en gebruikt de kanalen tussen 462 MHz en 467 MHz. Je moet hiervoor een licentie aanvragen waarvan de kosten $ 70,- bedragen en die geldig is voor 10 jaar. Neen, dit is nog net geen ‘ham radio’ (amateur radio) maar een goed opstapje voor mensen om bekend te worden met amateur radio! Terug gekomen op de de camping passeren we de eerste mensen van onze groep. De meesten kennen mijn blauwe Colorado en iedereen begint redelijk ‘hyped up’ (opgewonden) te worden wanneer zij onze wagens goed vies terug zien komen.
Boven: Tom en zijn vrouw.
Avond briefing. Om 20.00 uur ontmoeten we elkaar bij de shelter om even door het schema te lopen. Iedereen is al flink aan het borrelen geslagen en de sfeer zit er goed in. “Dames en heren, welkom! Ik ben ontzettend verbaasd hoeveel er van jullie vanuit de Chicago omgeving naar Eminence zijn gekomen”! Het is toch een dikke zeven uur rijden en ik ben, zonder op te willen scheppen, best een beetje trots. We hebben een totaal van maar liefst eenendertig deelnemende voertuigen met tegen de zeventig mensen! Randy en zijn vrouw zijn er ook en kennen dezen omgeving redelijk goed. Randy vertelt de groep dat zij de route die wij morgen gaan rijden vandaag hebben gereden en dat de water crossings (doorwadingen) niet al te slecht zijn. Het water staat volgens hem op kniehoogte. Kniehoogte… Meer hierover later! Last but not least, we will roll out at 9.30 AM sharp! Iedereen is super enthousiast en een aantal blijven bij de shelter hangen om nog een borrel tot zich te nemen. Voordat ik het in de gaten heb is het 23.00 uur en ik besluit vlug mijn bed in te gaan. Oef, helemaal vergeten! Jeff is eindelijk aangekomen in zijn rode Jeep CJ-7 na een lange rit vanuit Chicago. Ik sta er toch altijd weer van te kijken dat hij die rit maakt!
Boven: Laatste instructies en bandjes leeg laten lopen.
Good morning, Eminence en Cornfield Explorers. Rond een uurtje of acht in de ochtend zie je iedereen uit hun tentje of cabin kruipen. Ja, sommige hebben besloten een cabin te huren in plaats van een tentje voor het hele weekend. Ergens ook geen slecht idee aangezien de nachten nog redelijk aan de frisse kant zijn. Mijn luchtbedje is bovendien nog maar half vol (of is het halfleeg?). Ik kon ook maar niet warm worden tijdens de nacht, maar pas nadat ik een stuk later mijn wollen deken in mijn slaapzak prop. Een aantal starten een kampvuurtje en het gros zie je bij de douches om even een lekkere warme douche te pakken. “Jeff, heb je een beetje geslapen vannacht?”. Jeff slaapt bar weinig als hij gaat kamperen herinner ik mij van de vorige trip met hem. “Ja ik was moe genoeg van de reis”. Om 09.00 uur rollen de eerste wagens naar de start en een aantal gaat gauw nog even tanken bij het lokale benzinestation.
Boven: Dan (zwarte JKU) en Jeff met zijn CJ-7.
Klokslag 9.25. “Radio check” en alle eenendertig bestuurders van de voertuigen hoor je over de radio antwoorden. Ik sta ergens als zesde in de rij en geef Randy het ‘Go’ signaal om naar onze eerste locatie te rijden, Echo Bluff State Park. Een klein half uurtje rijden over de (onverharde) slingerende wegen brengt ons in het park.
Boven: De dag begint tamelijk tam.
Randy, take em out! Alle motoren worden gestart en we hebben echt van alles in de groep. Van Jeeps tot 4-Runners, twee Chevy Colorados, Toyota Tacoma’s, FJ Cruisers. Het is een gaaf gezicht om iedereen dezelfde richting op te zien gaan. De radio’s zijn essentieel aangezien telefoon dekking nul tot minimaal is. Voor mijn zomerrit naar Glacier National Park heb ik een Garmin GPSMap 66i met Inreach optie gekocht. Kort gezegd, satellietcommunicatie via SMS en email en live tracking. Ik krijg een sms bericht binnen van mijn vrouw Jessica op mijn Garmin. “Ik zie dat jullie op tijd zijn vertrokken. Veel plezier”! Goed om te weten dat het sms’en werkt!
Debutanten. De route die wij vandaag rijden is vijftig mijl lang en gaat langs de Current River dwars door Ozark National Scenic Riverways, 24 water crossings en een mud hole. We hebben een flink aantal beginners in de groep en nerveus hoor je hen vragen stellen over de radio: ‘Ga ik water in mijn Jeep krijgen? Denk je dat mijn ‘stock’ (standaard) voertuig er doorheen gaat komen?” We weten iedereen gerust te stellen en ons doel is voor lunchtijd bij Bee bluff zien aan te komen.
Boven: Eerste zicht van Bee Bluff.
Gepruttel op de radio. Eenendertig voertuigen die niet veel sneller dan 10- tot 15 mijl per uur gaan, als ze dat al halen. “Can we stop for a potty break, got some kids in the vehicle”. Het verzoek om te stoppen voor een plaspauze wordt door niet alleen door de vraagstellers erg gewaardeerd. Iedereen kan dan even kort de benen strekken en terugkijken op de eerste (altijd spannende) water crossings. “Iedereen nog naar zijn zin”? Verreweg het merendeel is nog steeds dol enthousiast, maar een aantal beginnen toch ook wel ‘hangry’ te worden. Mocht je niet bekend zijn met de term ‘hangry’; het is een combinatie van boos en hongerig zijn. Ik vraag aan Randy hoe lang hij denkt dat we nog moeten tot aan Bee bluff en ik krijg dertig minuten als antwoord. “Did anyone hear banjos playing”? (heeft iemand het geluid van spelende banjo’s gehoord?). De vraag refereert aan de film ‘Deliverance’ uit 1972 met Burt Reynolds. Banjo’s uit de film heb ik niet gehoord, al moet ik wel zeggen dat ik er niet verbaasd van zou staan als we tegen ‘moonshiners’ (illegale drank stokers) aan zouden lopen.
Gewapend? “Anyone carrying at the moment”, hoor ik over de radio. En daar komt het lijstje, van 9 mm. tot 357 magnums en alles er tussenin. Als je geen idee hebt waar ik over schrijf. ‘Packing heat’, oftewel pistolen in de voertuigen. Een aantal mensen die deze omgeving kennen hebben ons ook gewaarschuwd. En ergens bracht het mij terug naar de trip van oktober waar ik met Jeff en Cory ongeveer door dezelfde omgeving reed en wij eveneens met een Beretta en M&P shield rondreden. Ondanks het feit dat ik inmiddels ruim tien jaar met een vuurwapen mag rondlopen blijft het soms nog altijd een raar idee.
Overtreffende trap. Eindelijk komen we te rijden op de gravel van Bee Bluff. Ik heb eerder de foto’s van Randy en zijn vrouw Penny gezien, maar het echte werk biedt zo veel meer en is werkelijk overweldigend. Ik bedoel, Moab en omgeving staan verreweg het meest bekend om het terreinrijden, maar ik moet zeggen dat hoe vaker ik hier in het Midwesten op pad ga, des te meer ik het begin te waarderen!
Boven: Bee Bluff.
‘Licht afwijkende voorlichting’… Na een klein uurtje even lekker te relaxen en een broodje te hebben gegeten beginnen we aan het laatste stuk. Randy geeft aan over de radio dat we drie iets diepere water crossings (doorwadingen) tegen gaan komen. Herinner je de ‘knee deep’ (kniediepe) uitspraak nog? Op sommige water crossings zie je de 33 inch bandjes volledig onder water verdwijnen en op enkele doorwadingen zie je het water zelfs tot aan de motorkap komen. “Oh shit, that was way deeper than I expected”, horen we zeer regelmatig (Oh shit, dat was véél dieper dan ik verwachtte).
Onder: Ben en zijn first gen Nissan X-terra (eerste generatie Nissan X-terra).
Hoorbare adrenaline…? De radio galmt bij wijze van spreken van de adrenaline van mensen die door het water rijden. Tot op een gegeven moment het hele konvooi van auto’s tot stilstand komt. Ik vraag wat er aan de hand is en krijg als antwoord dat de persoon in kwestie geen idee heeft welke ‘ideale lijn’ door het water hij moet pakken. Voor ons wacht een redelijk brede doorwading van een rivier en aan de linker kant van de ideale route zit een flink gat. Als je de verkeerde kant op stuurt kom je geheid in dat gat terecht en kun je wellicht ‘wat’ motorproblemen krijgen. Ik loop naar de voorkant van de groep en kijk heel even goed hoe de rivier zijn loop heeft. Weldra komt ‘mijn ensemble’ weer op gang maar zo nu en dan kijken chauffeurs toch niet helemaal goed welke kant ze op gaan. Een van de heren waar ik net tegen vertel om zo ver mogelijk rechts te houden, besluit stoer te doen en knalt aan de stuurkant met een luide plons in het gat. Dom, want het stuur zit toch heel duidelijk aan de linker kant. Het is een onvermijdelijk ‘Oh Shit’ momentje maar ja, wie niet wil luisteren moet maar voelen zeg ik dan maar.
Een groot ‘shit’ moment. Het is mijn beurt om naar de overkant te gaan en ik parkeer mijn truck aan de zijkant om de rest van de mensen te kunnen filmen als ze door het water aan komen rijden. Uiteraard proberen mensen jou als organisator flink nat te maken door lekker hard door het water te scheuren. Een van de laatste deelnemers rijdt zijn Jeep Wrangler TJ de rivier in en stuurt prompt in het diepe gat aan de linker kant. Onmiddellijk komt hij tot stilstand. Iedereen kijkt verbaasd en vraagt zich af wat er gaande is. Het valt me op dat het tamelijk lang duurt voordat er iemand besluit achteruit te rijden om de persoon in kwestie uit het water te trekken, maar hij wordt tenslotte op het droge gezet. Hij probeert zijn Jeep opnieuw te starten, maar tevergeefs, zijn 5,2 liter V8 motor blijft ‘stallen’.
Weersomslag. Ik roep over de radio naar Randy om te stoppen zodat we kunnen besluiten wat te doen met de Jeep. Randy is bijna twee kilometer vooruit en ik ben blij dat ik een 40 Watt radio in mijn auto heb zitten. De mensen met handhelds (zoals de gewone walkie talkies) kunnen slechts ten dele of helemaal niets van het gesprek horen. Ik speel een poosje als ‘repeater’ en vijf vrijwilligers blijven achter met de gestalde Jeep. “Maurice, keep your radio running at camp just in case since you’re the only one with high transmitting power” (Maurice, hou je radio tot aan het kamp aan omdat jij de enige bent met een hoog vermogen). Wat later heeft de eigenaar zijn Jeep weer aan de gang. Het probleem was dat hij net een alarm had ingebouwd en dat maakte kortsluiting. Nadat hij de module van het alarm loskoppelt start de Jeep weer. En passant ontvangt hij met deze actie wel mijn voor deze tocht gefabriceerde trofee. Die heb ik in het leven geroepen en is bestemd voor de eerste deelnemer die los getrokken moet worden. Ik noem het vooralsnog de ‘Hook Trophy’, maar suggesties voor een pakkender naam zijn welkom!
‘Baja thuisreis’… De groep komt langzaam weer in beweging en als vanuit het niets begint het redelijk donker te worden. “Heeft iemand anders naar NOAA weather radio geluisterd?” In alle chaos pak ik mijn radio of ik op een ‘weather radio channel’ (weersverwachting kanaal) kan inloggen maar ik krijg totaal geen dekking. Dan maar een satelliet weerbericht. Ik krijg de weersverwachtingen binnen voor de komende 24 uur en het ziet er niet goed uit. Wind uitschieters tot 40 mijl per uur (65 km/u) en hevige regen. Niet veel later beginnen de bomen rond ons ’te dansen’ en een aantal mensen hoor je over de radio roepen dat er takken naar beneden komen. “Randy, hoeveel langer nog?” vraag ik over de radio. “We komen op gravel nu, dus we kunnen wat sneller rijden”. Dat sneller rijden voelde ongeveer als een Baja race door het bos!
Stormschade. Aangekomen op een open plek komen de compressoren uit de auto’s om de banden op te pompen om vervolgens de county road terug naar de camping in te slaan. Terug op de camping zien we wat de wind voor schade heeft achtergelaten. Tenten zijn volledig uit elkaar getrokken en luifels compleet ingestort. Ik schrik er wel van en hoop dat mijn oude tent nog overeind staat, mede omdat hij geen binnentent heeft. Jeff heeft er goed de pee in omdat zijn tent van binnen drijfnat is geworden. Hij hangt zijn slaapzak buiten te drogen en de mensen die geen tent meer hebben nemen een cabin of hotelkamer op de camping. Rond 20.00 uur verzamelen we weer bij de shelter waar ik een give-away heb georganiseerd, dat gesponsord wordt door Midland USA en Dino’s Offroad uit Indiana. Ondanks de schade aan sommige tenten zit de sfeer er nog steeds goed in. We lachen om Randy’s ‘knee deep’ maatstaaf en ergens wordt dit omgetoverd tot de ‘Missouri Measuring stick’. Wat kniediep is, is relatief. Is het gezien vanaf een rots? Vanaf je motorkap? Randy kan er ook flink om lachen. De avond eindigt weer laat en mensen die in een tent slapen maken zich klaar voor de regen die de nacht brengt.
Boven: Cave Spring.
Survived. Naja, soort van. De hele nacht blijft het maar regenen en ik ben blij dat ik een tarp (soort van luifel) over mijn tent heb gegooid. No way dat mijn tentje de regen anders overleefd zou hebben en midden in de nacht word ik zelfs een paar keer wakker van water dat naar binnen komt via de zijwand. Rond vijf uur ‘s-morgens hoor ik Jeff tegen mij zeggen dat hij gaat douchen. Ik vind het een vreemd verhaal maar realiseer me niet goed wat er gaande is. Om acht uur wankel ik mijn tent uit en zie ik als eerste Jeff rondlopen. Ik vraag hem hoe hij geslapen heeft. Jeff zijn tent locatie heeft veel weg van een zwembad en alles van hem is werkelijk compleet doorweekt. Nu begrijp ik ineens waarom hij midden in de nacht is gaan douchen, gewoon omdat hij het ijskoud had. Hoe een reis als dit in het water kan vallen door regen.
Hike naar Devil’s Well en Cave Springs.
Vandaag is de laatste dag in Eminence en iedereen besluit lekker zijn eigen ding te gaan doen. Een klein groepje van ons gaat naar Devil’s Well om een ondergrondse spring (bron) te zien. Er blijkt ook een mooie hike (trip) te zijn naar Cave Spring van heen en terug ongeveer acht kilometer. Aangekomen begint het weer vervelend te doen, alsof er nog niet genoeg regen is gevallen in de laatste twaalf uur! We lopen met zijn achten naar Devil’s Well en schieten een paar plaatjes. Angela, een dame in onze groep, vertelt dat er een mooie wandeling is naar een grot in de omgeving, maar dat de route er heen moeilijk te lezen is. De groep is redelijk avontuurlijk en wij besluiten dan ook de tocht van acht kilometer te gaan lopen. Een kleine twee uur later en vier kilometer verder komen we bij de grot aan. De vallei waar de grot is voelt koel aan en is ongelooflijk groen! Ik voel mij net een klein kind en ren als een malle richting de grot. “Hey, moet je daar zien, alsof er een alligator uit het plafond komt!” Iedereen in de groep moet lachen maar zijn het met mij eens; inderdaad alsof er een alligator aan het plafond hangt.
Boven: Spot de alligator.
Warm alternatief. We blijven een uurtje hier hangen, gebruiken de lunch en beginnen aan onze wandeling terug naar de auto’s. Iedereen voelt zich redelijk afgetakeld van het slechte (en laat) slapen van de laatste nacht en kijkt er naar uit om terug richting camping te gaan. Even lekker uitrusten rond een warm kampvuurtje lonkt verleidelijk.
Voldaan, moe maar vooral blij kijken we allemaal terug op een super lang weekend in Eminence Missouri. Een plek die wij per ongeluk ontdekten tijdens een eerder avontuur. Een ‘hotspot’ vol mooie herinneringen dat voor meerdere deelnemers tevens uitgegroeid is tot: “I am coming back here soon” (ik kom hier gauw nog eens terug). Het Midwesten van Amerika is zo slecht nog niet!
Tekst & fotografie: Maurice de Lannee (USA).
