Er is altijd een eerste keer…

Bij schrijver dezes is het de laatste dagen het woordje ‘eerste’, dit naar aanleiding van een bericht dat we onder ogen krijgen over de momenteel relatief kort langs onze aarde voortrazende ‘groene komeet’ C/2022 E3. ‘Deze groene komeet zal voor het eerst in 50.000 jaar aan onze nachtelijke hemel te zien zijn lezen we. Uhhh, met zo’n indrukwekkend aantal jaren kijken we niet op een jaartje, dus is onze eerste gedachte, is het ook de eerste keer als we 50.001 jaar terug kijken? Nee volgens wetenschappers, dan zou het de tweede keer zijn, want toen raasde deze komeet C/2022 E3 ook al eens langs onze bol. Het betekent dat er in die tijd wellicht Neanderthalers, tijdens een heldere, onbewolkte nacht en in die tijd zonder lichtvervuiling, vol ontzag ‘voor de eerste keer’ naar die ‘groene ster met staart’ hebben gekeken. Wat de schrijver natuurlijk bedoelt is dat de huidige mensheid de komeet voor het eerst voorbij ziet komen, want we nemen voetstoots aan dat geen enkele Neanderthaler een leeftijd haalt van 50.000 jaar. Wat we er mee willen zeggen is dat we het woordje ‘eerste’ al snel gebruiken om extra aandacht te trekken. In veel gevallen hebben we er zelfs synoniemen voor. Een eerste optreden is een debuut en een eerste uitvoering een première. Als je eerste bent in een wedstrijd, ben je de winnaar. Om het ‘een keertje’ extra te benadrukken hebben we een ‘allereerste’ keer, maar waarom is ons vaag. Immers, is een eerste keer anders dan een allereerste keer? Of is een allereerste keer de eerste keer van alle eerste keren? Dat laatste snijdt zowaar wat hout, want in de toevoeging aller zit ‘alle’, nauwelijks verborgen. Stel even, sterk overdreven, dat je vijftig vriendjes of vriendinnetjes gehad hebt in je leven. Alle vijftig heb jij ze een eerste kus gegeven. Herinner je je nog van al die vijftig eerste kussen de ‘eerste van allemaal’? Ja? Dat was dus de ‘allereerste’ en die vergeet je liever want die was zenuwslopend…

Nu serieus. We maken maar gekheid met die gedachtenspinsels, maar terrein.nu is zondag 15 januari toch echt voor de eerste keer bij een off-road evenement van de Free Lander Club Nederland, kortweg FLCNL. Hè, daar zijn jullie toch wel eens geweest horen we trouwe bezoekers van terrein.nu denken. Inderdaad, maar er zijn niet twee Freelander clubs, maar zelfs drie ontdekken we door Saskia. Je zou ze kunnen ‘catalogiseren’ als twee noordelijke Freelander clubs (FOCH en FRL) en een zuidelijke Freelander club, waarbij we ons landje voor het gemak maar even in tweeën delen. De Freelander club die we vandaag voor het eerst bezoeken (met op bezoek de noordelijke FRL Freelander club, opgericht door Anna en Henk-Jan Blok, Bart Hoogenkamp, Manfred Wil en Eric-jan Grondstra) is de zuidelijke variant, tevens de oudste club voor eigenaren en liefhebbers van de Land Rover Freelander 1 en 2. Enfin, het is kil, wat guur maar met zo nu en dan een zonnetje dat wanhopig poogt door het wolkendek te breken arriveren we een tikje aan de vroege kant op het ‘plaats delict’ Spaarnwoude, gelegen in het westelijke midden des lands. Het hartelijke welkom, vergezeld van koffie, doet de kou onmiddellijk vergeten.

Omvallende verbazing? Een krappe twintig deelnemende Land Rover Freelanders geven acte de présence, met een veelvoud aan inzittenden horen we van de organiserende Saskia Ros en haar partner Ton de Beer (tevens beheerders van de club). De Freelander is niet het meest verkochte model van Land Rover weten we en bijvoorbeeld bij de Land Rover Club Holland zien we ze maar relatief weinig. Het is ook niet direct een auto welke je, net als de latere generaties Range Rover’s en Discoveries, veelvuldig off-the-road tegenkomt zoals de Series en Defender’s van het merk. Om die reden verbaast Saskia ons als we van haar horen dat de club bijna duizend ingeschreven leden telt, 956 om precies te zijn! Denken we er wat dieper over na, dan is het beeld eigenlijk eender als bij de LRCH. Ook die club mag bogen op een groot ledental, maar lang niet allemaal komen we die op evenementen tegen. Trouwens, we zien dat patroon niet alleen bij Land Rover, maar ook bij andere clubs. Een groot aantal leden wil lang niet altijd zeggen dat op evenementen ook een groot aantal leden afkomen. En in veel gevallen is dat maar goed ook! Je moet er bijvoorbeeld niet aan denken dat, in dit geval, alle 956 leden op komen draven op een off-the-road evenement of tourrit…

Een uitzondering… We nemen het woord niet graag in onze mond, maar qua gezelligheid en saamhorigheid winnen evenementen met minder deelnemers het vaak van de evenementen met een massale opkomst. Dat zien we vandaag ook bij de FLCNL hier in Spaarnwoude. Voorafgaand aan het evenement krijgen de deelnemers van Martijn enige uitleg over de spelregels op het terrein en ‘what to do and what not to do’. Vanaf de klok van 11.00 kunnen ze het terrein in. Aldaar is niet direct een route uitgezet, maar geven blauw gekleurde pijlen aan waar redelijk goed te rijden is. Een weloverwogen beslissing, want door het vele water dat gevallen is de laatste weken is niet overal duidelijk hoe zwaar een hindernis is of kan zijn.

‘Spannend’. Het moet inmiddels aardig doorgedrongen zijn bij off-roaders dat het verlagen van de bandenspanning in het terrein een wereld van verschil kan maken. Wat velen tegenhoudt is dat ze na afloop de banden niet terug op de juiste spanning kunnen brengen bij gebrek aan een compressor. ‘Stom’ willen we niet zeggen, maar jammer is het zeker. Het vergt geen enorme financiële investering, ook al raden we een kleine, eencilinder compressor ten sterkste af. De gemiddelde terreinauto band is beduidend groter dan de exemplaren op gewone auto’s en zo’n kleine compressor is dan alleen zinvol als je ‘een weekje’ de tijd hebt. Bovendien draait zo’n klein exemplaar zo lang om een terreinband vol te krijgen dat het in de regel geen lang leven beschoren is. Investeer wat meer en schaf een goede tweecilinder compressor aan. Zelf hebben we een puik (lees goed) en toch betaalbaar exemplaar aangeschaft bij Offroad & Adventures in Son. Vanuit praktijk ervaring zien we tijdens een rit van de Recreatieve een deelnemer pogen de band van zijn Toyota LandCruiser op te pompen. Dat duurt al een poosje en enige vorderingen van betekenis zien we nauwelijks. Hulpvaardig bieden we onze compressor aan en dan zit de band in een oogwenk vol. De beste eigenaar heeft onmiddellijk zijn eigen exemplaar verkocht en dezelfde tweecilinder als ondergetekende aangeschaft.

Off-road mix. Als geschreven heeft het de laatste tijd flink geregend en dat zie je op tal van plaatsen terug. Lekker zompig en modderig en dan wordt het rijden gelijk een stukje pittiger. Laten we voorop stellen dat het aan de techniek van de LR Freelanders niet ligt; die is beslist niet verkeerd. Veel meer van doorslaggevende betekenis c.q. belang zijn de banden en de ‘skills’ (kunde, vaardigheden) van de chauffeur of chauffeuse. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat veel Freelander eigenaren de auto dagelijks inzetten voor woon/werkverkeer. Dat merk je en logisch dat je dan op voorhand al wat voorzichtiger bent. Het neemt niet weg dat je de deelnemers, net als op andere off-road evenementen, kunt onderverdelen in meerdere categorieën, variërend van voorzichtige, behoudende rijders tot en met waaghalzen voor wie het niet gauw te gek is. Die-hard off-roaders die alleen genoegen nemen met de zwaarste uitdagingen zijn we niet tegen gekomen, maar wie weet sluimeren er onder de Freelander eigenaren nog onontdekte ambities in die richting. 

Boven: Dat zien we graag en het liefst: deelnemers die plezier beleven aan het off-road rijden. Hoe je dat invult en met wat voor bolide mag ieder voor zich bepalen toch?

Boven: Fotograaf Jan krijgt een koekje aangeboden. Of het van ‘eigen deeg’ is durven we te betwijfelen, maar ‘gevuld’ is het wel…

Boven en onder: Soms breekt even de zon door, maar enkele keren worden we toch ook ‘gestraft’ met regen. Het enige positieve is dat we door die afwisseling ook regelmatig ‘gestraft’ worden met prachtig afwisselende luchten met voortjagende, groteske wolkenpartijen. En daar kunnen we dan even van genieten omdat we onze camera’s niet, of anders zo min mogelijk, bloot willen stellen aan het voor de elektronica desastreuze regenwater.

Boven: Vandaag een vreemde eend in de Land Rover bijt, ,maar gewoon welkom. Immers, wellicht heeft de beste dame haar Freelander deze keer thuis gelaten? Nee leren we van Saskia Ros. De dame in kwestie reed in het verleden in een Freelander maar wil met haar Nissan Frontier graag mee blijven doen in de club. Tekenend dat het met de sfeer binnen de club wel snor zit.

Onder: Groepsvorming zijn we niet tegengekomen bij de FLCNL. Door de saamhorigheid in combinatie met een uitstekende sfeer is het gewoon één grote gezellige groep geweest.

Boven en onder: Dit zien fotografen graag, het tweede meest populaire tijdverdrijf van off-roaders, scheppen met het schepje…

Boven: Een LR Lightweight is eveneens welkom; daar doet de organisatie van de FLCNL heel niet moeilijk over.

 

Boven: Kijk, dit is nu een voorbeeld van verstandige off-roaders; eerst verkennen! We roepen het wel vaker op evenementen als deelnemers, goedbedoeld weliswaar, aan ons fotografen vragen of een doorwading of modderput diep is. Bijna steevast zeggen we dan: ga eerst zelf maar verkennen. In de regel weten we aardig hoe het gros van de terreinen zijn in Nederland, maar honderd procent zeker zijn we nooit. Wellicht verschaft een waargebeurde anekdote enige helderheid. Een heel aantal jaren geleden verslaan we een pittige challenge wedstrijd met daarin een serieuze doorwading. Een net wel of net niet doorwading zou je kunnen zeggen, deels afhankelijk van de hoogte van je auto. Het alternatief is een schuine zijwaartse helling die droger en te doen is, maar zeker langer duurt. Enkele deelnemers kiezen voor de diepe maar snellere doorwading, inclusief ons ‘lijdende voorwerp’. De ‘doorwaders’ redden het en dat zorgt natuurlijk voor euforie bij hen, want ze zijn sneller. Een jaar later wordt opnieuw op dezelfde locatie een challenge georganiseerd, en ja, opnieuw met dezelfde doorwading. De eerste deelnemer ter plekke herinnert zich nog dat hij het jaar daarvoor de doorwading nog net door kon komen en dus stuurt hij vol goede moed en nietsvermoedend zijn bolide ook deze keer de doorwading in. Om enkele meters verder verbouwereerd en vol ongeloof tot stilstand te komen, waarbij het water tot halverwege zijn voorruit staat! Hij krijgt daarmee in ieder geval de lachers op zijn hand, maar wat de beste man niet wist was het feit dat de Unimog club daar ook een poosje eerder een evenement heeft gehouden met daarin ook die doorwading. Je snapt het vast wel. De Unimogs met hun enorm hoge en grote banden hebben, met zo nu en dan malende wielen, de bodem van de doorwading nog wat verder uitgediept.

Onder: Kijk, dit is nu een typisch geval van ‘positieve discriminatie’ met een dikke knipoog. Een off-road meneer met een opvallend groen hoedje die ook nog eens liefhebber is van RC offroad voertuigen Remote Control, afstand besturing), bij sommige buitenstaanders bekend als Harry ‘Fourtrak’ Loerakker, heeft een eigen parkeerplek in Spaarnwoude! Het doet ons denken aan een bewering over werknemers bij de Jeep fabrieken in Toledo (USA). Rijden de werknemers in een Jeep, dan mogen ze hun auto dicht bij de ingang parkeren. Alle andere moeten hun voertuig een stuk verder weg kwijt zien te raken.

Het ‘liever niet’ maar altijd onvermijdelijke einde. De middag is al een poosje verstreken als we de eerste Freelanders zien vertrekken. Anderen blijven ‘nog even’ na kletsen, waaronder uw verslaggevers. Dat even loopt aardig uit de hand, totdat ook de uitbaters zich opmaken om huiswaarts te gaan. Lijkt ons het beste bewijs dat de deelnemers genoten hebben van het evenement. Immers, gezelligheid kent geen tijd, ook niet bij Land Rover Freelander eigenaren…

Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.