Hannibal Offroad trapt af in Heerde

Die mond vol losse klinkers en medeklinkers in de aanhef moeten de off-road liefhebbers inmiddels kennen, want die staat voor Motor Sport Vereniging Noord Oost Veluwe. Zo, nu weten nieuwelingen dat ook voor de volgende keer. Die M.S.V.N.O.V. houdt gedurende de maanden december en januari een winterstop. Crossmotoren hebben immers geen kacheltje aan boord voor zover wij weten en dan kun je wel heel sportief zijn, maar koud blijft het. Wij off-roaders vinden dat helemaal niet erg, want in die maanden mogen voertuigen met vier wielen, mits ze alle vier aangedreven worden, gebruik maken van de motorcrossbaan. De crossbaan is in de regel niet heel moeilijk voor 4×4 auto’s en het is de reden dat Hannibal Offroad 4×4, waarvan veel leden in de omgeving resideren, naast de crossbaan uitdagende uitstapjes creëert. Het gevolg van die inspanningen is dat iedere off-road liefhebber op het terrein wel iets van zijn gading kan vinden (van licht tot zwaar) of hij moet willen rock-crawlen. Met behulp van een graafmachine boetseren de vrijwilligers van Hannibal Offroad naast de crossbaan een soort off-road paradijs dat alle zaterdagen gebruikt mag worden door de off-road clubs, met uitzondering van het laatste weekend van januari waarin Hannibal Offroad de crossbaan weer in zijn oorspronkelijke staat gaat herstellen. Je zult begrijpen dat al die zaterdagen sinds haar winterse openstelling steevast door off-road clubs bezet worden. Kijk in onze Agenda en je komt ze stuk voor stuk tegen.

Op weg. We stappen die eerste zaterdag van december met plezier en een ongezonde portie ‘brandende nieuwsgierigheid’ in de auto. TomTom hebben we ‘voor de sier’ mee, want we kunnen de weg naar de M.S.V.N.O.V. toe wel dromen. We hebben het weer mee en dat zorgt voor een opperbeste stemming in de rollende maar tijdelijke behuizing van fotograaf Ad Woolthuis. Die stemming wordt voornamelijk ingevuld door het filosoferen over hoe de baan er uit zal zien. Uiteraard is dat een poging om die ‘brandende nieuwsgierigheid’ om zeep te helpen, ook al weet je bij voorbaat dat deze gedoemd is te mislukken. “Hoe zal de baan er uitzien? Hoe diep hebben ze de kuilen deze keer weten te graven? Hoe hoog hebben ze de bulten zand opgeworpen? Waar zou de modder het dikst zijn? En oh ja, en waar is het eventuele water het diepst?” Het zijn de bijna wurgende vragen die ons bezig houden op de heenweg, totdat we afslaan en het binnendoor weggetje door het natuurgebied de Dellen kiezen dat ons rechtstreeks voor de ingang van de motorcrossbaan ‘aflevert’. Dat laatste deel van de heenweg zwijgen we omdat het omringende natuurschoon ons bijna letterlijk de adem beneemt. De ochtendzon die met haar warme licht de bomen met haar herfsttinten transformeert tot een spetterend kleuren pallet waar menig kunstschilder jaloers op zal zijn. Een lichtspel ook dat de zon al honderden miljoenen jaren speelt maar ons mensen blijft fascineren en dat pas op zal houden als ze over pakweg vier en een half miljard jaar uit zal doven. Nu niet gelijk je levensverzekering verzilveren; het kan een jaartje langer zijn…

Boven: Komen rijden vergt een alleszins redelijke bijdrage bij Hannibal Offroad.

Boven: De leuke hond van onze vriend Karel Wals heet al jaren ‘Buurman’. Kort geleden heeft hij echter aan baasje Karel zijn latente ’trans gender’ gevoelens kenbaar gemaakt. Hoe willen we niet weten. De eerste schreden op weg van reu naar teefje heeft ‘Buurman’ al gezet want voortaan luistert hij, sorry: zij, alleen nog maar naar ‘Buurvrouw’. Karel heeft ruimhartig laten weten daar geen enkel bezwaar tegen te hebben. Het enige ‘lastige’ nu is dat, als hij ‘Buurvrouw’ roept, er zoveel vrouwen naar hem omkijken….

Volle bak. Als we net even voor de aanvang van half tien arriveren op de crossbaan is het welkom van zowel de leden van de crossbaan en Hannibal Offroad als het weerzien tussen oude vrienden. Het eerste kwartiertje wordt derhalve besteed aan het handen schudden, elkaar in de armen vallen (alleen bij de dames natuurlijk) en het informeren naar elkaars gezondheid middels de uitspraak “Alles goed?”. De kantine is op volle sterkte met een extra ‘dependance’ buiten en de koffie is vers en heet. Die extra dependance is maar goed ook zal in de loop van de dag duidelijk worden, want het wordt een paar haartjes drukker dan waar de Hannibal Offroad organisatie vooraf op rekent. Nog voor de helft van de dag verstreken is staat de teller op maar liefst 115 betalende bezoekers met een 4×4 auto! Daar moet je ook nog eens de circa twintig Hannibal leden bij optellen, alleen hoeven die niet te betalen (gratis voor leden) en enkele auto’s van de organisatie. Het houdt in dat de organisatie de inschrijving een poosje stopt omdat het ingestelde maximum van 150 voertuigen is bereikt. Gelukkig is de organisatie van Hannibal Offroad soepel. Deelnemers die na de middag arriveren en nog een paar uurtjes willen komen rijden mogen voor half geld de baan op, mits er inmiddels weer deelnemers vertrokken zijn (om bijvoorbeeld nog de boodschappen te doen voor thuis en een enkeling waarvan de techniek het voortijdig heeft opgegeven). Nee, we hebben Hannibal Offroad beslist niet horen klagen over een gebrek aan deelnemers. We horen Jesse Burgmeijer, onderdeel van de organisatie, tenminste een keer mompelen dat dit Wintertreffen wat betreft het aantal deelnemers op hun vermaarde Hannibal Pinkstertreffen begint te lijken.  

Boven: De voortgang van Wim van Boven wordt Boven op de bult tijdelijk belemmerd. Wim is daar niet onderste Boven van; dat is Boven iedere twijfel verheven…

Onder: Roel Lettinga in zijn puike Land Rover Defender. Waarom puik vraag je? Fraaie externe kooi, fraaie snorkel en fraaie lierbumper met lier. Drie keer fraai is puik…. 

Redeneren. Opvallend genoeg zorgt die drukte niet of nauwelijks voor ‘fileleed’ op de crossbaan. Dat heeft een oorzaak en wel dat we water en modder kunnen schrappen op onze lijst van verwachtingen. De baan is namelijk gort en gortdroog! Eerlijk, nimmer zagen we de crossbaan zo droog als deze eerste decemberdag 2018. Zie door de vele bomen het bos (en de lage begroeiing) even niet meer en je waant je in de woestijn, want de ondergrond bestaat voornamelijk uit zandgrond. Daar waar gaten zijn gegraven en het zand uit die gaten als bulten zijn opgeworpen is het nog losse zandgrond ook. De uitdagingen liggen deze dag daarom vooral in de gaten en bulten. Alsof ze er rekening mee hebben gehouden zijn de gaten wat dieper en de wanden wat steiler gegraven, maar ook de bulten wat hoger en scherper gekant. Van voorgaande jaren weten we dat de crossbaan over het algemeen die eerste zaterdag het zwaarst is. In de loop van de dag, zeker nu het zo druk is, worden de scherpe kantjes van de bulten gereden en de steile wanden van de kuilen wat minder steil als gevolg van de vele al dan niet geslaagde aanvallen daarop. Vastzitten komt best wel voor en meer dan eens, maar het duurt nooit zo lang. Enkele keren zien we weliswaar een soort van opstopping die doet denken aan fileleed, maar dat is gewoon valse schijn. Het zijn dan auto’s die door hun chauffeur even stop gezet worden om te kunnen kijken naar een tijdelijke vastzitter of een rijder die poogt een steile zandbult te bedwingen. Dat lukt in de regel vrij vlot en even vlot is de ‘opstopping’ daarna verdwenen als sneeuw voor de zon om het maar eens te verwoorden in de stijl van het Wintertreffen. 

Boven: Patrick Velthorst met zijn wedstrijdauto heeft weinig problemen met de baan, maar wel kort met zijn auto. De motor draait ineens geen slag meer en prompt gebeurt dat natuurlijk in een diepe kuil. Het kost een paar zweetdruppeltjes voordat de auto uit de kuil gesleept is, maar dan wordt de oorzaak snel gevonden; de contactpunten zijn ernstig ingebrand. “Moet gauw een elektronische ontsteking op” is Patrick zijn commentaar. Uiteraard is die meer bedrijfszeker, maar daar staat tegenover dat, als er iets met die elektronische ontsteking gebeurt, deze vaak moeilijker te repareren valt in het veld. 

Boven: Charon Kooiker in zijn Jeep met Unimog onderstel in een poging deze zandbult tot molshoop te reduceren.

Boven Rick Bekker, onder Bjorn van Kasteren.

Boven: Smetteloos wit geeft je al gauw het imago van ‘onschuldig’. Denk maar aan ‘Sneeuwwitje’ en waarom er zoveel getrouwd wordt in het wit. Echter in dit geval is ‘Sneeuwwitje’ de bekende ‘wolf in schaapskleren’, want de prestaties in het terrein van de kleine Suzuki’s zijn zeker niet klein, maar wel dapper! Legendarisch mag je wel zeggen.

Heerlijk die verscheidenheid aan 4×4 auto’s. We komen op het Wintertreffen van Hannibal Offroad dagelijkse woon-werkverkeer voertuigen tegen van eigenaren die ‘eens willen meemaken of 4×4 echt helpt’ tot en met de zwaar geprepareerde bolides die weten dat het werkt. Het gros zit er tussenin met licht geprepareerde auto’s die voorzien zijn van APK en verzekering maar die vooral als tweede hobby auto ingezet worden.

Boven: Filibert van Otten in zijn wedstrijdauto.

Boven: Onze vriend Ruud Rijneker ontbreekt als gewoonlijk niet bij Hannibal Offroad.

Onder: Ziet er toch een tikje zorgwekkend uit zo’n los bungelende relaiskast. Het loopt goed af, want eind van de middag bungelt het ding nog altijd op dezelfde plek.

Boven: Ze zijn gelukkig weer een dagje werkeloos geweest…

Boven: Roan Burgmeijer, net als zijn broer Jesse onderdeel van het Hannibal Offroad ‘meubilair’.

Boven: Filibert van Otten in gesprek met Keesjan de With en Tamara Jaspers.

Boven: Behalve ‘Buurvrouw’ komen we nog een leuke hond tegen. We hebben Linda Zantingh van yourdoggy.nl maar te hulp geroepen en die helpt ons uit de brand door te vertellen dat het zeer vermoedelijk om een American Staffordshire Terrier gaat. Alhoewel…. Enige twijfel met alleen deze foto is op zijn plaats. Het zou een jeugdige vierpoter kunnen zijn van een groter ras. We hebben Linda beloofd voortaan wat meer foto’s van dezelfde hond te schieten, ook bijvoorbeeld als hij staat zodat het formaat beter beoordeeld kan worden.

Boven: De heerlijke Volvo TGB 11.

Logisch reddingspatroon. De doorgaande route op de crossbaan is deze keer tamelijk hard en daardoor vrij makkelijk. Dat kan voor het zelfde geld heel anders zijn weten we uit ervaring. Nu zoeken de deelnemers de uitdagingen meer naast de crossbaan, op de opgeworpen bulten zand. Die zijn vooral in de ochtend geniepiger dan menigeen vermoedt. Wat ook meespeelt is dat deelnemers met een aanloopje en voldoende gas nog redelijk makkelijk de top halen, maar op de top aangekomen onmiddellijk het gas los laten omdat ze niet weten wat er, behalve de logische afdaling, nog meer op ze te wachten staat. Dat net even te vroeg stoppen heeft in het zachte zand nog wel eens als resultaat dat ze met de buik van hun auto precies op de scherpe top komen te balanceren. Zowel de voor- als achterwielen hebben dan geen of nauwelijks grip op respectievelijk de helling omlaag als de helling omhoog. Daar ‘hang’ je dan met hulpeloos ronddraaiende wielen. Vaak zien we zo’n actie gevolgd worden door een vast patroon. De chauffeur en zijn mede passagiers beginnen met hun lichaam heen en weer te schudden in de auto zodat de auto mee begint te deinen. Op die manier hoopt de chauffeur dat de wielen net even grip krijgen en ze vervolgens verder kunnen zonder te hoeven uitstappen. Als dat niet lukt stappen er een of meerdere passagiers uit en proberen ze, soms met goed gevolg maar meestal tevergeefs, de auto een duwtje over de bult te geven. In het geval dat het niet lukt beleven we de volgende fase; een mede terrein rijder te hulp roepen die je even een kort sleepje geeft. In vrijwel alle gevallen is dat voldoende om het pad te vervolgen, op weg naar de volgende bult en kuil. De laatste optie zien we eigenlijk alleen bij een enorm gat dat geflankeerd wordt door twee enorme bulten zand, ergens vlak voor het einde van het rondje over de baan. Verderop zien we daar de nodige acties van vooral de die-hard off-roaders.

Boven: Mocht je het koud krijgen omdat de kachel in je auto niet werkt, het kampvuurtje bij de kantine warmt je vlot weer op.

Onder: De Galloper zien we niet heel vaak meer. Nooit het succes geworden van wat ze vermoedelijk hoopten.

Boven en twee keer onder: Hij heeft er een soort patent op, Gijskapzeis Wals. Patent voor het omleggen van zijn cross bolide. Kan haast niet anders, want het kan hem qua uitdagingen niet gek genoeg zijn. Over het plaatwerk op zijn bolide maakt hij zich weinig zorgen, alleen de techniek moet in orde zijn. Dat gaat vandaag niet helemaal naar wens, want zijn koppelingskabel zit plots geknikt op een wel heel cruciaal moment als hij eigenlijk razendsnel in zijn achteruit moet schakelen. Hoe het kan is duister, maar de kabel zit vast en zorgt er vervolgens voor dat hij, door niet te kunnen schakelen, op zijn dak belandt bij een poging loodrecht een kuil uit te komen. Een reparatie helpt heel kort maar niet permanent genoeg om de dag uit te rijden. Een nieuwe kabel brengt niet veel later wel soelaas voor het voortduren van zijn offroad pret.

Boven: En hop, verder gaat Gijskapzeis weer, maar nu via een wat minder steile wand van zand.

Boven: Het bekende vennetje of vijver zo je wilt, vrij vooraan op het terrein gelegen. Normaal goed voor ‘spetterende’ acties ligt het er nu ‘droog en enigszins verloren’ bij. Bijkomende pech is dat even eerder op het terrein een afvoerbuis gesprongen is. Die voert overtollig water vanaf de omgeving van de kantine richting het ven. Naar horen zeggen schijnen ze ook de bovenste, kleiachtige laag van het ven afgegraven te hebben. Water zou daardoor makkelijk in de zanderige bodem daaronder kunnen zakken waarmee de status van ven of vijver in het geding komt. Dat zou jammer zijn, want het zorgt al jaren voor spektakel waar een ‘geselecteerd gezelschap’ die-hard off-road liefhebbers schuldig aan is. Laten we hopen dat de reparatie van de afvoerbuis het ven in zijn oude glorie herstelt.

 

Boven: Nick Wassing met zijn vriendin.

Onder: Off-road veteraan Jeroen Roelofs heeft met zijn Daihatsu taft vermoedekijk niet eens in de gaten dat hij een stevige bult oprijdt….. 

Boven: Scott Wesselink.

Boven en onder: Nog een ‘onschuldig witte’ Suzuki Samurai en Suzuki Vitara. Al die witte soesjes schijnen toe te horen aan een groepje vrienden hebben we ons wijs laten maken. 

Boven: Bjorn van Kasteren en onder zijn regelmatige co-piloot tijdens de Roan 4×4 challenge wedstrijden, Rick Bekker.

Boven: Herold van de Vrugt vermaakt niet alleen zichzelf maar ook het publiek. Is altijd bewust op zoek naar de zware uitdagingen en dat is steevast goed voor spektakel. Vandaag heeft hij kort problemen met een olie leidinkje van de turbo, maar dat weet hij samen met zijn Wapenvelder Boys (vrienden) op te lossen.

Goed idee? Wim van Boven rijdt op de foto boven in een HoT buggy op basis van een Suzuki. Behalve een wedstrijd auto heeft hij nog een Suzuki waarvan het plaatwerk zijn beste tijd al enkele jaren achter zich heeft. Misschien een goede aanleiding om het plaatwerk van die Suzuki te vervangen door het plaatwerk van een HoT buggy Wim?  

Boven: Geen Suzuki, maar wel net zo ‘smetteloos wit’ deze Nissan Terrano….

Onder: En zowaar geen groene Land Rover Discovery, maar in ‘smetteloos Suzuki wit’…

Slow motion aanvang? Vroeg in de ochtend is er nog niet heel veel publiek. Velen moeten eerst de weekend boodschappen nog in huis halen natuurlijk. Al naar gelang de dag vordert wordt het drukker.

Boven: Jesse Burgmeijer van de Hannibal Offroad organisatie. Heeft slechts één klacht deze dag, namelijk dat hij door de drukte slechts drie rondjes heeft kunnen rijden… Zijn HoT buggy ziet er woest uit, maar rolt ieder jaar gewoon door de APK. Mits Jesse er vooraf zijn brede spatbord verbreders op zet en het voorbumpertje van een Renault op de voorzijde schroeft. 

Boven: Volvo TGB 13, op de hielen gezeten door een Robur.

 

Boven: Roan Burgmeijer.

Boven: De Hummer H2 heeft het onderstel van de Chevrolet Tahoe. Dat maakte de auto stukken goedkoper dan zijn roemruchte voorvader de Hummer H1 met zijn onafhankelijke wielophanging en portaalassen.

Hier boven: Mark van den Oord.

Het meest spraakmakende spektakel zien we op het eind van het rondje crossbaan. In een scherpe bocht naar rechts wordt de door de mototcross ongebruikte buitenbocht nu ingenomen door twee enorme bulten zand met daartussen een metersdiepe kuil. De eerste bult in de rijrichting is een fractie minder hoog en minder steil dan de bult zand na de kuil. Alsof de kraanmachinist gedacht heeft, we sussen de lefgozers die deze uitdaging aandurven met die eerste bult zand in een schijnheilig slaapje. Een ‘roesje’ waardoor ze het idee krijgen dat het allemaal nog wel meevalt. Die illusie wordt de bodem ingeslagen zodra ze de eerste bult bedwongen hebben. Verschillende illustere off-road grootheden zien we hier voortijdig stranden, in dit geval de kuil uit kruipen omdat de tweede bult teveel van het goede is. Het moet gezegd worden. Na die eerste bult zand word je als rijder geconfronteerd met een afgrijselijk ogende, vrijwel loodrechte muur van donker zand. Je moet diep bukken en door de voorruit omhoog kijken wil je hoog in de verte de top van de bult kunnen ontwaren. Sporen van de helden die het geprobeerd hebben reiken tot net even voor de helft van de hele weg omhoog. Daarboven is het rommelig, door elkaar gehusseld zand, naar zeggen van een ons onbekende held die zich met behulp van zijn lier uiteindelijk over de top heeft weten te worstelen. Bij ons komt deze uitdaging pas in beeld als Mark van den Oord met een soort van off-road doodsverachting de aanval er op opent. Onmogelijk dat hij dit in één keer zal gaan redden. Maar Mark pakt het slim berekenend aan. Hij rijdt zijn Jeep CJ 5 zo ver mogelijk omhoog totdat de zwaartekracht hem weer terug de kuil in trekt. Snel de jeep in zijn achteruit en zover mogelijk naar achter, totdat hij ook daar niet meer verder kan. Dan hup, weer in zijn vooruit en opnieuw de bult te lijf. Dit soort van schommelbeweging blijft hij een ontelbaar keer herhalen. Wij zijn tenminste gestopt met tellen bij de 890-ste keer… Maar het heeft resultaat, want langzaam wordt de wand iets minder steil door de malende wielen en komt de Jeep steeds iets verder. Soms maar enkele millimeters, soms even helemaal niet, maar onmiskenbaar klimt de Jeep tergend langzaam naar de top. Er komt een moment dat de iets minder steile top in zicht komt en uiteindelijk is daar de overwinning als Mark de top haalt en zijn pad kan vervolgen. Applaus van de omstanders? Jahaaa, aangevuld met juichkreten. Na Mark is het hek van de dam en volgen er meer die-hard off-roaders die de uitdaging bijna gretig te lijf gaan zoals Nick, Herold, Hans, Mike, Bjorn, Jesse, Michiel en nog een paar die we niet bij naam kennen. Nog altijd zorgt hij voor meerdere pogingen bij de deelnemers, ondanks dat Mark de hardste kantjes er af heeft gereden. 

Boven: Als we ons niet vergissen Hans Nonkes. Onder: Herold van de Vrugt.

Boven: Ruud Rijneker (L) en Michiel van Ketten.

Boven: Hartstikke leuke meid waarvan we de exacte naam telkens weer vergeten… Melissa….? Gelukkig helpt Marlissa Vos uw oude verslaggever vrijwel onmiddellijk door een ‘kattebelletje’ te sturen met haar juiste naam. Voor de zekerheid en om haar naam nooit meer te vergeten hebben we haar naam nu op onze arm laten tatoeëren…. Er was nog een heel klein plaatsje vrij op onze linker arm tussen alle andere namen die we anders dreigen te vergeten….

Twee keer onder: Marlissa heeft deze zaterdag een verrassing in petto voor een vriend van haar, Timo Jacobsen. Die heeft nog nimmer in een terreinauto gezeten. Timo beleeft vandaag dus het mooiste debuut dat je in een terreinauto kunt bedenken, namelijk Off-the-Road. Aan de grijns op Timo zijn gezicht te zien dreigt off-road verslaving…. Wie Timo is? De jongeman met die ‘Vos’ van Marlissa om zijn nek natuurlijk…

Boven: Uhhh, € 240,- plus administratiekosten…. Of is het inmiddels al weer verhoogd? 

   

Boven: Jesse Burgmeijer. Onder: Charon Kooiker fungeert als reddende engel van een achter de bult verstopte Nissan Patrol.

Boven: Remco Morren, tegenwoordig in een  fraaie Land Rover…..

Boven: Jesse Burgmeijer.

Boven: Harriet van Boven.

Boven: De Robur uit het voormalige Oost-Duitsland.

Niet te versmaden. Keesjan de With en Tamara Jaspers in hun ArcticCat Wildcat. Licht en flink vermogen zijn een ideale combinatie en zorgen ervoor dat de SSV (Side-by-Side Vehicle) verder komt dan de meeste geprepareerde off-road voertuigen. Het bewijs van onze bewering leveren Keesjan en Tamara ook; ze gooien hoge ogen in het Nederlands Kampioenschap. We hebben verschillende keren het genoegen mogen smaken met een SSV te rijden en mee te rijden en telkens weer weten ze ons te verbazen. Die prestaties samen met een hoog ‘fun-gehalte’ maken het begeerlijke voertuigjes. 

Boven: Krijgt even een ‘warm gevoel van binnen….

  

Boven: Brood en drinken meenemen raden we ten sterkste af; de kantine van de M.S.V.N.O.V. serveert culinaire hoogstandjes van het ‘bruine fruit’…

Boven: Soms heb je geen kind aan ze.

Onder: Scott Wesselink.

Boven: Een ’trosje’ notabelen hebben hun voertuigen aan de kant gezet om te kijken naar de verrichtingen van de waaghalzen op die hele zware proef aan het eind van de baan.

     

De tijd vliegt. Eind van de middag is de pret over, ondanks dat je er voor je gevoel pas een uurtje bent. De tijd vliegt voorbij als je plezier hebt zeggen ze wel eens, maar hier in Heerde lijkt dat wel met supersonische snelheid te gaan, minstens Mach 2 of Mach 3. Het is een topdag geweest waarop iedereen het reuze naar zijn zin gehad heeft. Dat de baan kurkdroog was hebben we geen klachten over gehoord en is ook deels onderdeel van de pret is onze mening. Off-the-road kan iedere keer anders uitpakken en juist dat maakt het off-road zo aantrekkelijk; verrast worden door het onverwachte. Dat ook wij nog altijd verrast kunnen worden lees je binnenkort in een volgend verslag.

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.