In tegendeel. Aan het eind van die 147 lange kilometers door de inmiddels gestaag vallende regen wacht de X-Treme Team Trophy van de Land Rover Club Holland (LRCH). We zien het als een welkome aanvulling van een dag recreatief off-road dat gepresenteerd werd door de Stg. 4×4 Drenthe in Havelterberg. Houd ons ten goede, we kijken met enorm veel plezier terug op dit evenement, maar met evenveel plezier kijken we uit naar die X-Treme Team Trophy van de LRCH. Zwaar maar schitterend off-road op torenhoog niveau, putten we uit onze herinneringen van de drie voorgaande Team Trophies en dat maakt het iedere meter waard van die 147 kilometers!
Buitenlands verstek. Het regent niet onophoudelijk tijdens die lange 147 kilometers. Sporadisch is het onderweg droog maar de langste tijd zijn de wissers van onze auto bezig om regenwater in allerlei gradaties van de voorruit af te zwiepen: hard, matig of motregen. Als we tegen zessen op het terrein van Action Planet arriveren is het droog, maar voordat we daar blij van kunnen worden motregent het alweer. Enfin, de BBQ is al in de brand gestoken zodat we in ieder geval wel blij kunnen worden van een uitstekende maaltijd. De planning om met de X-Treme Team Trophy te starten ligt rond 19.00 uur en met die vroege start hopen ze dat de wedstrijd ergens tussen 22.30-23.00 uur afgelopen zal zijn. Het is niet heel veel later als de hoofd verantwoordelijke voor de uitvoering van de Team Trophy, Guus Albregts, het woord neemt en allereerst de twaalf teams welkom heet (terzijde, het initiatief van de Team Trophy komt op conto van Rob Vogelzang). Ho even, maar er zouden toch dertien teams van drie auto’s meedoen bedenken we. Inderdaad, maar één van de deelnemers uit Denemarken is door omstandigheden verhinderd en dat heeft de overige leden eveneens doen besluiten niet deel te nemen, hoe spijtig ze dat ook vinden. Tja, samen uit, samen thuis toch?
Het startschot gevallen. Aansluitend aan het welkom worden de spelregels uitgelegd en waar de totaal 36 auto’s, gelijkmatig verdeeld over twaalf teams van drie, zich aan dienen te houden. Twee avondproeven liggen er op de deelnemers te wachten en per proef hebben ze twintig minuten de tijd. Guus wenst iedereen succes en dan vertrekken de teams richting hun bolide en gaat het los! Helaas heeft ook de regen dat idee van ‘los gaan’ opgevat, want iedereen is maar nauwelijks buiten of het begint opnieuw te regenen. Eerst nog bescheiden, maar al gauw giet het. En zo zal het de hele avond gaan; harde regen, motregen en zo nu en dan weer even droog. Op het terrein is het aardedonker. Sterren en de maan verschuilen zich achter het door regen verzadigde wolkendek en alleen ver buiten het terrein verklappen lichtpuntjes beschaving. Een van de twee proeven is op het ‘eiland’ van het terrein gelegen en dan bedoelen we de verhoging rechts. De andere proef ligt juist links en zodra we die een beetje kunnen overzien herkennen we deze zelfs. Herkennen van enkele weken terug toen hier de Roan 4×4 Challenge deelnemers strijd leverden. In grote lijnen is deze proef gelijk aan wat we toen de zwaarste proef noemden. Grotendeels schrijven we bewust, want een heel geniepig stukje waar de deelnemers vrijwel op de kant door moesten tijdens de Roan 4×4 Challenge is nu uit de proef geschrapt. En dat is maar goed ook. Nu in het donker en met regen die vrijwel onophoudelijk uit het zwerk neerdaalt zou dezelfde proef veel te moeilijk zijn geworden en het bewijs zien we weldra bij het eerste team dat de strijd aangaat.
Een gewaarschuwd mens telt voor…? Direct na de start gaat het rechtsaf schuin de diepte in. Een spoor in lengte richting en gevuld met water moet vervolgens haaks overgestoken worden om direct daarna steil omhoog de route te vervolgen. En dat is makkelijker geschreven dan gedaan, want de regen maakt die steile beklimming flink lastig. Bovendien moet je op de top scherp naar links, steil afdalen om op die manier een ander spoor met nog meer modder en water haaks te kunnen benaderen. Vervolgens moet je dit spoor voor circa dertig meter volgen. Sowieso is het al pittig om op de juiste manier in het spoor te komen, maar is dit eenmaal gelukt dan zak je direct daarna in een diep en geniepig gat. Precies zo’n gat ‘dat er om hangt’. Daar bedoelen we mee dat het ene teamlid hier niet ontkomt aan het uitrollen van zijn lier maar de volgende er met gepast geweld sensationeel door weet te komen. Zijn we daar rouwig om? Allerminst, want het zijn juist voor dit soort beelden dat we die 147 km. vanuit Havelterberg met plezier hebben afgelegd! En is het erg dat de meeste teams de proef niet uit weten te rijden. Ook niet, want heel grote onderlinge verschillen tussen de teams vallen er nog niet te ontdekken. Maar wat wel een feit is, de teams zijn gewaarschuwd, want dit is slechts een voorproefje van wat nog gaat komen, de volgende dag!
Sfeerplaatje of sfeervol plaatje? Na verloop van tijd stopt het nog maar nauwelijks met regenen. Het terrein begint langzaam maar zeker op een volwassen binnenzee te lijken. De blubber wordt navenant vetter en gewoon rechtop lopen over de gladder en gladder wordende ondergrond wordt moeilijker. Het hoger gelegen eiland oplopen wordt al een regelrechte uitdaging, laat staan voor de deelnemers die daar hun proef moeten rijden. En ook deze is niet makkelijk want de diepe putten vooral aan de voet van het eiland hebben de heren uitzetters echt niet overgeslagen. Toch is het een prachtig gezicht in het schijnsel van alleen de koplampen en eventuele extra lampen. Die worden maar sporadisch gebruikt, want de deelnemers proberen de accu’s te sparen voor het lieren, want daar ontkomen ze op beide proeven niet aan. Onregelmatig verscheurt het gebrul van de Land Rover motoren de stilte van de nacht, afgewisseld door gedempte bevelen van deelnemers en het karakteristieke, huilende zoemen en ratelen van zwaar op de proef gestelde lieren. Het heeft absoluut zijn charme en de kille regen heeft daarom geen vat op het humeur van de deelnemers en het aanwezige publiek.
Boven: Eén van de vier vrouwelijke deelnemers, Ine van de Schoor samen met haar man Ralf Bex. De andere dames in het off-road spel heten Aga van Esch, Lea Bandholtz Jorgensen en Jorien Nelissen.
Boven: Het Engelse team in de ‘wacht’ om de proef op het eiland te gaan rijden.
Boven: Ondanks de regen heeft de sfeer daar geenszins onder te lijden zoals je kunt zien. En na de avond etappe wacht de behaaglijke kantine van Action Planet. Uit ervaring weten we dat ze daar een heerlijk biertje, afkomstig van het eiland Texel, in de koelkast hebben liggen, genaamd ‘Skuumkopje’. De regen ellende ben je dan al gauw vergeten kunnen we je verzekeren. Maar toch ook op tijd ‘onder de wol’, want de volgende dag is het om 08.30 briefing alvorens de de wedstrijd om 09.00 uur begint. En met zo’n loodzware wedstrijd in het verschiet kun je maar beter goed uitgerust zijn!
‘Afwijking’… Normaal blijven we op wedstrijden tot het einde, maar de regen gooit vanavond roet in onze off-road maaltijd. We willen onze camera’s graag heel houden en besluiten daarom rond 21.30 te stoppen. Gelukkig hebben we genoeg nachtfoto’s om een indruk op je los te kunnen laten. We verdwijnen naar de kantine alwaar we, om de smaak te pakken te krijgen, een heerlijk ‘Skuumkopje’ nuttigen alvorens we richting huis gaan. Morgen weer vroeg op om samen met fotograaf Ad Woolthuis de wedstrijd verder vast te leggen. Dan vertellen we ook wat meer over de teams, want daar is het hier nu toch te donker voor…
Tekst & fotografie: Martin Brink.
