Nadat de ‘bel’ het einde inluidt van de activiteiten op dat schier ongelooflijke, unieke terrein in België, mogen de deelnemers hun kamp opbreken en vertrekken naar de laatste bestemming van deze 2022 4D Challenge. Die ligt in Holland, meer specifiek in het Brabantse Oisterwijk zoals je in de aanhef al hebt kunnen lezen. We kennen de locatie, want enkele jaren geleden gold het als vertrekpunt van de Kerstrit van de LRCH. Schrijver dezes kan iets eerder richting Nederland vertrekken omdat hij geen kamp hoeft af te breken. We gebruiken de tijd om een stukje door te rijden naar ‘home sweet home’. Niet direct omdat we heimwee hebben, maar het schept de gelegenheid om fotograaf Jan Houtkoop op te pikken. Een extra fotograaf op een evenement als de 4D Challenge maakt het werk niet alleen een stuk makkelijker, maar ook een significant stuk completer. Voeg daar nog bij dat we onderling met LRCH fotograaf Norbert Duivelshof zo nodig foto’s uit kunnen wisselen en onder de streep heb je een enorm foto archief van het 4D Challenge spektakel waar je uit kunt putten.
Relaxte fotografen aanvang. Het is fraai en al tamelijk warm weer die laatste zaterdag van de 4D Challenge als we in alle vroegte richting Oisterwijk vertrekken. Aan een vroege, azuurblauwe lucht snellen ‘sneeuwwitte’ wolken in ijltempo voorbij. We hebben er nauwelijks oog voor, druk als we zijn met het bijpraten van Jan over de drie achter ons liggende dagen. Dat ‘nauwelijks oog’ hebben we ook niet voor de borden langs de weg van Streekpark Klein Oisterwijk. Dat hadden we beter wel kunnen doen, want voor we er erg in hebben zijn we al een kleine honderd meter onze bestemming voorbij gereden. Even draaien en luttele minuten later parkeren we onze auto op ‘veilige afstand’ van het kampement op het vakantiepark. De deelnemers zijn al vertrokken horen we en bezig een parcours zo snel mogelijk af te leggen. Met de benenwagen wel te verstaan, hetgeen duidelijk wordt bij het zien van de geparkeerde Land Rovers naast de tentjes, het onderkomen van de deelnemers tijdens de afgelopen dagen. We hebben nog een poosje tijd voordat de eerste deelnemers terug verwacht worden in het kamp, tijd die we invullen door de camera’s ‘schietklaar’ te maken en het naar binnen slurpen van een kop koffie.
Onder: Het terrein ligt er nog vredig bij nu de deelnemers onderweg zijn. Jeugd ‘met goud in de mond’ (niet van hun tanden, maar van de morgenstond) staat aan de oever van het meertje te vissen. Niets wijst op de ontberingen die de deelnemers moeten doorstaan, ergens in de omgeving van Oisterwijk.
Boven en onder: Binnen komende deelnemers. De helft van de deelnemers komt net iets onder een uur binnen ‘gesneld’. De andere helft heeft wat meer tijd nodig en zien de chronometer enkele minuten voorbij het hele uur pas stilstaan. Wil je weten wie er op de foto’s voorbij komen, onthoud dan het startnummer op hun kleding en scroll naar onder. Vlak voor het einde hebben we een foto met de startnummers en voornamen van de betreffende deelnemers.
Boven en onder: Een korte briefing en dan is het richting de achterzijde van het terrein voor de tweede taak van deze dag. Daar wacht de deelnemers een bescheiden aantal bulten, kuilen en gaten. Enkele van die gaten vertonen modder en een enkeling staat zelfs nog gevuld met water. Het geniep zit vooral in de door de ‘wrede en geniepige’ organisatie geplaatste paaltjes met daarop de vaak ‘onverbiddelijke’ balletjes. Die kieperen met maar de minste beroering van het paaltje van hun ’toppositie’ af en dat geeft als resultaat een collectie strafpunten voor de passerende deelnemer. Opnieuw zien we hier het gros van de bijrijders ogenschijnlijk onvermoeibaar rond de auto van hun chauffeur huppelen, overduidelijk gebarend, dan weer wijzend maar soms ook luidkeels bevelend met de bedoeling de Land Rover feil- en foutloos door de proeven te loodsen. De deelnemers die de proeven al dan niet met succes hebben gereden mogen dan terug richting het kamp, alwaar het tweede deel van de proef gereden moet/mag worden. Die bestaat uit een route door een van de meertjes op het terrein. Dat korte traject lijkt niet al te moeilijk, maar schijn bedriegt. Ook in dat water staan paaltjes met die vermaledijde balletjes en wat dat voor gevolgen kan hebben zie je verderop.
Boven: De slimme deelnemers controleren en passen zo nodig de bandenspanning aan voor het beoogde doel, in dit geval rijden in het terrein.
Boven: Let op het ‘vergeten’ handdoekje aan het roofrack. Of is het doelbewust?
Boven en onder: De proeven achter op het terrein zijn listig genoeg om zo nu en dan ‘hulptroepen’ te laten aanrukken. Hulptroepen die bestaan uit lierhulp of het onder off-roaders ‘populaire’ scheppen met het schepje. De lol daarvan wordt vooral gewaardeerd door de omstanders en natuurlijk de fotografen.
Geniep onder de gordel. De route door het meertje wordt voorbereid. Eerst kijken of het mogelijk is met de auto en vervolgens aan de hand van de waarnemingen de paaltjes de bodem in jassen. Logisch dat de paaltjes in het water maar pakweg twintig centimeter boven het water uitsteken, met trots daarop prijkend dat balletje. Dat lijkt allemaal prima, ware het niet dat die paaltjes, bestaande uit plastic buis, tamelijk flexibel zijn. Denk je daar vervolgens als niets vermoedende deelnemer makkelijk tussendoor te sturen, dan heb je vergeten rekening te houden met de ‘golven’ die jouw bolide tijdens jouw ‘bijbelse’ doortocht veroorzaken. En die zijn al gauw te ruw voor de tere paaltjes. Die beginnen namelijk heel spontaan mee te zwiepen, zodat het balletje er na het passeren alsnog af kiepert. Zelfs het gepruttel van de uitlaat onder water kan desastreuze, opspattende gevolgen hebben. Los van de strafpunten die het oplevert word je vooraf verteld dat ieder balletje dat er af ligt door de chauffeur of bijrijder terug geplaatst moet worden! En veelal hebben beiden net droge kleren aangetrokken. Geloof ons, alleen als je minder dan stapvoets tussen de paaltjes door manoeuvreert, dan bestaat de kans dat de balletjes blijven liggen.
Boven: Fulco neemt het er even van, puur om opperste concentratie op te doen voor zijn speech later, tijdens de huldiging van de deelnemers en de uitreiking van de prijzen.
Boven: Uhh, we krijgen de indruk dat deze leuke en vriendelijke dame in het verkeerde evenement vertoeft of…? (de waarheid is dat er tegelijkertijd een heel ander leuk buitensport evenement plaats vindt en we de humor van die combinatie wel inzien).
Boven en onder: Egon en Edmond, met dank aan Egon met zijn rechts gestuurde bolide zodat we de chauffeur nu eens met ingespannen blik naar de paaltjes met hun balletjes zien turen.
Boven en onder: Velen ontkomen er niet aan het balletje terug te deponeren op zijn oorspronkelijke positie. Hup, kleren uit, schoenen en sokken uit (beiden mits deze aan zijn) en waden maar. Yep, de tijd loopt dan nog door.
Boven: De ‘keukencrew’ geniet van een welverdiende, rustige laatste dag.
De allerlaatste loodjes wegen tonnen. Na de trialproef volgt de laatste uitdaging. Rennen over een parcours met een hindernisbaan. Door het water (enkelen van de organisatie lopen de route een keer voor) en verschillende uitdagingen kort voor de finish. Aan een touw naar de overkant slingeren, door een rioolbuis worstelen en ongetwijfeld zijn we iets vergeten. Gestart wordt er met drie teams tegelijk. Nu zien we pas de gezichten met echt ingespannen uitdrukkingen. Vermoeidheid tekenen scherpere lijnen in de gezichten, spieren waarvan je geen flauwe notie had ze te hebben zwellen op en telkens weer zegt je lijf niet verder te willen. Maar opvallend genoeg accentueren en weerspiegelen ze ook triomf. Zo van, kijk mij nou, ik heb het toch maar eventjes voor elkaar geschopt, tot een eervol einde weten te brengen.
Boven: Opa en oma met kleindochter wachten op de doorkomst en finish van ‘mama en papa’.
Het laatste team van drie personen bestaat uit de teams die de eerste drie plaatsen innemen op de ranglijst. Ze zijn in beeld op de openingsfoto van dit verslag.
Onder: Marcel, verantwoordelijk voor de ‘uitdagingen’. Hij heeft ze zelf stuk voor stuk gedaan.
Boven: Sommigen worden al moe door naar al die inspanningen te kijken. Tijd voor ‘ontspanning derhalve.
Boven: Fulco neemt, goed uitgerust, het woord bij de prijsuitreiking. De sponsoren (Pinewood en Van Mossel) worden heel hartelijk bedankt, alle deelnemers gaan gezamenlijk op de foto en allen krijgen een tastbare herinnering aan deze vierde 4D Challenge ‘The Next level’.
Boven: De namen van de deelnemers, inclusief hun startnummers.
De winnaars in beeld. Op de foto zien we de teams die zich de sterksten mogen noemen. Op de derde plaats zijn dat de Nederlanders Egon en Edmond. Op plaats twee zijn dat, onder Franse vlag, Peter en Vincent. Op de eerste plaats zijn geëindigd de Britten Tom en Barney. Een eervolle vermelding, en goed voor de Fairplay Award, zijn vader en dochter Ernst en Anne.
Onder: Terecht worden deelnemers opgewacht met bloemen, want de prestatie, het op zoek gaan naar je eigen grenzen, is er absoluut naar. Het krijgt nog meer glans als je bedenkt dat dit geen betaalde, professionele sporters zijn, maar simpele, voor deze vier dagen ‘betalende’ amateurs die maandag weer aan het werk moeten.
Onder: Grote drijvende krachten binnen de 4D Challenge van de LRCH, Marcel en Raymond. Voor hen nemen we met het grootste respect onze hoed af! Het organiseren met alle nodige voorbereidingen is meer dan professioneel. Het getuigt van onvoorwaardelijke, weergaloze passie voor dit unieke spektakel. Hoe mooi zou dit zijn als het wereldwijd navolging zou krijgen? We durven niet zover vooruit te kijken, maar wel kijken we uit naar de volgende ‘Next Level’, nieuwsgierig als we zijn naar wat de heren dan weer weten te bedenken.
Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
