We kijken er zelf niet meer van op als, op weg naar een evenement, onze gedachten weer de vrije loop nemen. Niet gaan, schrijven we bewust, maar nemen, want het is in ons hele achter ons liggende leven nimmer gelukt die voortdurende stroom van gedachten te sturen. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed zullen we maar zeggen en zelfs in onze REM-slaap (REM staat voor Rapid Eye Movement, het deel van de slaap waarin we ook dromen) nemen ze niet zelden op oncontroleerbare, bizarre wijzen een nog vrijere loop. We zijn op weg naar Bant in de Noordoostpolder en wat als eerste te binnen schiet is de vraag waar de naam Bant precies vandaan komt. Zoeken we op als we terug thuis zijn is onze volgende gedachte en we ‘parkeren’ de vraag in de ‘hersenbox later opzoeken’. Weliswaar begint deze box naarmate de leeftijd vordert meer en meer gaten te vertonen, maar zowaar schiet het in onze herinnering als we de digitale pen voor dit verslag ter hand nemen. ‘Bant’, leert het Nederlandse deel van Wikipedia ons, is vernoemd naar het dorpje Bantega, dat in het verleden in Lemsterland heeft gelegen en door de toenmalige Zuiderzee is verzwolgen. Mag je wat ons betreft vergeten, want Bant is voor off-road liefhebbers met een echte Jeep deze laatste zondag van augustus alleen interessant omdat hun Jeep Club Nederland (JCN) er een dag off-road pret heeft beloofd.
Kronkel 2. Maar ho, we zijn nog niet in Bant gearriveerd. De route heen met, volgens onze navigatie een lengte van bijna honderd kilometer, rechtvaardigt nog een tweede, ongecontroleerd opkomende gedachte. Ongetwijfeld zal de oorzaak van deze kronkel liggen bij de geplande locatie Bant, want dit gehuchtje ligt in de Noordoostpolder. En een polder, leerden we op school, is een drooggemalen meer of, in dit geval, een drooggemalen deel van de voormalige Zuiderzee. Dus eigenlijk rijden we op de bodem van die voormalige Zuiderzee? Yep, en die wordt alleen omgedoopt tot IJsselmeer omdat een dijkje met een lengte van 32 km. hem in 1932 afsluit van de ‘echte zee’, welke aan de andere kant van die ‘Afsluitdijk’ ligt. Dus als dat Afsluitdijkje breekt rijden we….?
Erg spannende doorwadingen? Inderdaad, mocht dat ‘Afsluitdijkje’ het onverhoopt begeven, dan rijden we zo’n vier meter onder water in de Noordoostpolder (NAP, zijnde Normaal Amsterdams Peil dat gebaseerd is op het gemiddelde niveau van de Noordzee). Dat wordt dan een tamelijk lange snorkel aanschaffen. Maar ach, laten we positief blijven, want het kan immers altijd wel ergens slechter, waar ook ter wereld. Rijden we namelijk in de Zuidplaspolder, nabij Nieuwerkerk aan den IJssel, dan zitten we volgens een officiële meting van de Meetkundige Dienst van Rijkswaterstaat van eind 2017 maar liefst 6,78 onder dat NAP. Het meest spannend wordt het bij de Dode Zee op de Israëlisch-Jordaanse grens. Die extreem zoute plas, waarin je niet hoeft te kunnen zwemmen, ligt namelijk ruim vierhonderd meter (423 meter) beneden zeeniveau. Gelukkig voor de bewoners aldaar is die Dode Zee geen polder met daar omheen dijkjes die kunnen breken…
De ‘orde van de dag’. Genoeg kronkels zodat we de resterende tijd van de heenreis ons druk kunnen maken over het sombere weer. Grauw en grijs met zo nu en dan spetters die in beperkte hoeveelheid dreigend uiteenspatten op onze voorruit. In de ochtend en tot vroeg in de middag worden we op de zandafgraving in Bant enkele keren ‘geteisterd’ door lichte motregen leren we in de loop van de dag. Ook bij aankomst tegen de klok van tien ‘gutst’ die motregen op dat moment uit het zwerk (heerlijk dat sterk overdrijven) maar wordt gauw vergeten door het hartelijke welkom van de JCN leden. Bovendien is de door de JCN organisatie aangeboden koffie van ‘een hoog peil’ en dan hebben we het over de smaak, niet over de normale, gezonde hoeveelheid welke we geserveerd krijgen.
Boven: Hulpvaardige JCN official Stephen Troost druk doende met de ‘recovery’ (berging) van een Jeep Grand Cherokee, wiens voortgang tijdelijk belemmerd is in het ‘gemene’ zand.
Boven: Een Jeep Wrangler 4xe plug-in hybride. Yep, ook Jeep, tegenwoordig onder de vlag van Stellantis, moet er aan geloven om zo nu en dan op zoek te gaan naar een laadpaal. Tenminste, als hij het benzinestation voorbij gereden is…
Het geserveerde off-road. Het klinkt onlogisch, maar mocht die afsluitende dijk het toch onverwacht begeven, dan heb je de meeste kans dat te overleven in Bant. Zijnde een zandafgraving wordt zand uit een put gezogen en vervolgens naast de put in de vorm van flinke bulten opgeslagen. En omdat die bulten beduidend hoger zijn dan vier meter garanderen die gewoon droge voeten bij een dijk doorbraak. Het leuke van deze zandafgraving in Bant is dat er door de week nog volop gewerkt wordt. Dat heeft op zijn beurt tot gevolg dat het terrein voortdurend aan verandering onderhevig is. Niet heel lang geleden zijn we op een dagje trainen geweest van het VNTTK, ook op dezelfde locatie. Eigenlijk herkennen we alleen het onpeilbaar diepe meertje dat ontstaan is door het opzuigen van het zand. Bulten (wit) zand hebben zich verplaatst en andere bulten (donkere grond) zijn afgegraven of daarvan zijn er juist nieuwe opgeworpen. Enkele delen met donkere grond in een hoek van het terrein zijn nu afgesloten zodat de meeste uitdagingen gelegen zijn op de bulten wit zand. Bovendien is dat witte zand tamelijk rul en dan weten ervaren off-roaders dat het tamelijk ’tricky’ kan zijn, onverwacht pittig in het Nederlands gezegd.
Boven: Onze goede vriend Siert. Een volwassen kerel die gelukkig nog altijd durft te spelen. Je kent toch de ons inzien gevleugelde uitspraak van meneer George Bernard Shaw? “We stoppen niet met spelen omdat we oud worden. We worden oud omdat we stoppen met spelen.”
Verschil moet er zijn… Zijnde een Jeep Academy is dit evenement van de JCN een bewezen concept. Het houdt in dat zowel de beginnende Jeeper als de ervaren Jeeper aan zijn trekken kan komen. De beginnende Jeeper omdat ze onder begeleiding van een meer ervaren official de beginselen van de edele terreinsport wordt bijgebracht op daartoe uitgezette proeven. Ook vandaag zijn er onder de bijna veertig deelnemers (gerekend zonder de organisatie) weer enkele aspirant Jeepers die daar dankbaar gebruik van maken. De ervaren Jeeper mag zelf op zoek naar zijn uitdagingen. Op proeven, waar pijlen in de kleuren blauw (Piece of Cake), rood (Piece of hard fried Cake) en zwart (Piece of very hard fried Cake) de zwaarte van de uitdaging aangeven, of anders op het terrein waar dat maar mag en mogelijk is. Een populaire uitdaging vandaag, zowel voor beginnende Jeepers als de die-hard Jeepers, is een lange zandhelling. Het voordeel daarvan is dat je het wel heel gek moet maken wil je er schade rijden aan je Jeep. Je haalt het wel of je haalt het niet doet geen recht aan de werkelijkheid. Dat is gewoon te simpel verwoord. Meer waarheidsgetrouw is de toevoeging van het woordje ‘net’. Het zijn slechts drie letters, maar ze maken een wereld van verschil. Je haalt het net wel of net niet. Vooral als Pietje 1 het net wel haalt en Pietje 2 net niet wordt die wereld van verschil overduidelijk. Gezichten spreken dan geen boekdelen; eerder een encyclopedie. Pietje 1 herken je aan de zelfvoldane, triomfantelijke grijns op zijn postzegeltje. Pietje 2 trekt een heel ander, tegenovergesteld gezicht. Je hebt het vast wel eens gezien: dat van de spreekwoordelijke ‘oorwurm’. Uiteraard laat laatstgenoemde het niet op zich zitten, want die wil ook zo’n zelfvoldane grijns op zijn postzegeltje in de binnenspiegel zien…
Boven: Gerard Noordhof.
Boven: Jerrod van’t Hof met zijn pa op weg naar een ‘hoger peil’.
Boven: Het terrein in Bant is pal naast de snelweg A6 gelegen.
Boven en onder: Nog geen veel voorkomende verschijning off-the-road, de nieuwe Jeep Cherokee. Nog een paar strepen zeldzamer is deze Jeep Cherokee Trackhawk. Nog zeldzamere verschijning is een nieuwe Jeep Cherokee Trackhawk die de sporen off-the-road gegeven wordt.
Boven: Wim van Hezik heeft ‘Jeep TJ blauw’ verruild voor ‘Jeep JK groen’.
Boven: Het is zand, maar op sommige stukken kunnen ze je met gemak wijs maken dat het steen is, helemaal als er ook nog iemand op gaat zitten zonder dat het instort.
Boven: Bijna een must in het terrein, maar in ieder geval een sterke aanrader, het verlagen van de bandenspanning. Zeker in het losse zand maakt het een wereld van verschil. Een goede compressor aan boord is echt geen overbodige luxe. En met goede bedoelen we een compressor met voldoende capaciteit, want het is in de regel geen kruiwagen wiel dat je weer op spanning moet zien te krijgen.
Boven: Richard van Helvoort op weg, sorry op pad naar een lager niveau.
‘Jeeps en jeeps all over the place’… Modder is er vandaag nauwelijks te vinden, water wel. Meer dan voldoende zelfs, alleen is het niet raadzaam daar al te enthousiast in te sturen. Al snel vanaf de kant wordt het op de meeste plaatsen zo’n drie tot vier meter diep en dat gebeurt heel rigoureus. Er bestaan weliswaar heel wat verschillende vervoermiddelen die ‘jeep’ (let op, met kleine letter) genoemd werden, waaronder naast voertuigen zelfs tractoren en vliegtuigen, maar een ‘jeep submarine’ zijn we nog nooit tegen gekomen. De Jeep met een hoofdletter wordt pas een merknaam en handelsmerk als Willys de naam op 13 juni 1950 weet vast te leggen. Voor die tijd is het gebruik van de naam jeep dus niet exclusief voor Willys, ondanks dat ze de naam, volgens Willys zelf, gebruiken vanaf 20 november 1940.
Boven: Kijk nou, al jaren verstokte Jeeper Dick Smit weer eens boven water.
De acht keer ‘g’… Jeepers verschillen niet met andere off-road liefhebbers als het om terreinrijden gaat. Ook hier in Bant wordt gereden, geprobeerd, tussendoor gegeten en gedronken bij de cateraar, genoten en van tijd tot tijd gezellig gekletst en nog een keer genoten omdat het weer in de loop van de middag wat opknapt. Althans, we zien het niet meer motregenen.
Boven: De altijd vrolijke en goedlachse official Joost Fokken, maar vooral ook fervent Jeep liefhebber. We kennen hem inmiddels al meerdere jaren, maar nimmer hebben we hem kunnen betrappen op een chagrijnige bui.
Boven: Maar wat zien we nu? ‘My Blue Man’ lijkt niet meer in bezit te zijn van Linda Meijer maar van een heer. En die heer is niet haar man Michael Meijer van MM Montage, je weet wel, de RVS specialist en gecertificeerd lasser. Oeps…. Nee, nee, we discrimineren beslist niet op geaardheid, maar persoonlijk zouden we een grote ‘V’ plaatsen tussen ‘blue’ en ‘men’ met daarin ‘wo’….
Boven: Deze keer hoeven we Linda Zantingh van lzga.nl (Linda Zantingh Graphics & Arts) niet te raadplegen, want deze leuke hond is een Bobtail, ofwel de Old English Sheepdog. Heel langzaam wordt onze kennis van honden iets groter dan alleen de wetenschap dat ze vier poten hebben en kunnen blaffen.
Boven en onder: Een lange zandhelling zonder achtergrond schreeuwt om creatief gebruik van de camera!
Boven en onder: Official Stephen Troost schroomt nooit om de proef eerst voor te rijden zodat de cursisten met eigen ogen kunnen zien dat wat hij doet mogelijk is. Om het vervolgens zelf in praktijk te brengen kan wel eens anders verlopen.
Boven: Ook aanwezig om de off-road skills aan de tand te voelen is een lange zandhelling met op de even langgerekte kruin een traject dat het ’twisten van de assen’ onder handen neemt.
Boven: De ‘handbalploeg’ van de Jeep Club Nederland.
Boven: Siert op weg naar hoger sferen.
Onder: Een kleurrijk triootje.
Boven: Het lukt Siert (gelukkig) niet gewoon te doen.
Onder: Even een kort moment van bezinning…?
Boven: Een van de twee plekken waar de wielen nat kunnen worden. Twee routes zijn er mogelijk, waarbij Gerard Noordhof hier op de foto de blauw/rode route rijdt. De route iets meer naar de camera toe is echter gemarkeerd met een zwarte pijl. Niet voor niets kun je verderop zien.
Boven: Overdenkt zijn zonden of…?
Boven: Schitterende camper van JCN bestuurslid Richard van Helvoort. Daarachter de aanhanger met zijn Jeep er op om het plaatje nog mooier compleet te maken. En echt helemaal af wordt de combinatie met die prachtige terrein.nu sticker op het roofrack aan de voorzijde…
Boven en onder: Uhhh, ‘Jeepsters’ in de dop? Maar hoe moet je nu een vrouwelijke Jeep liefhebster anders noemen om verwarring met de Jeepster als auto te voorkomen?
Boven en onder twee keer: Gelukkig blijft ze wel lachen bij haar ‘grondverzet’.
Boven: Richard van Helvoort.
Onder: De voortgang van de Cherokee Trackhawk is tijdelijk belemmerd.
Boven: Tja, weer zo’n typisch geval van rara wie of wat is het? Ziet er ontegenzeglijk spectaculair uit, maar is het wellicht schoonmoeders in een V6 rolstoel die met een gangetje van pakweg tachtig een plas water induikt? Of zijn we getuige van een noodlanding van een ruimteschip met een geschrokken buitenaardse beschaving? Voordat onze fantasie nu echt helemaal op hol slaat…. Het zijn gelukkig de razendsnelle terrein.nu fotografen die met voorbedachte rade een tweede shot maken een fractie van een seconde later, zodat jij als chauffeur thuis en op het werk lekker op kunt scheppen dat het toch echt jij bent geweest in je Jeep.
De titel ‘Hoog niveau moddert op laag niveau’ verklaard. Mocht je nog in het ongewisse verkeren aangaande de titel van dit verslag, dan is dat niet heel moeilijk. Het organiseren van dit evenement door de JCN is van een hoog niveau geweest en ook al zijn we dat om eerlijk te zijn van hen gewend, het doet niets onder aan het feit. Alles heeft de ganse dag op rolletjes gelopen, met uitzondering van een enkele pechvogel waar de JCN organisatie geen enkele schuld aan heeft gehad. Voeg daar aan toe dat iedere Jeeper wel iets van zijn gading heeft kunnen vinden op dat ‘lage niveau’ van vier meter onder NAP en je begrijpt dat ze stuk voor stuk tevreden huiswaarts keerden. Missie geslaagd toch?
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
