JCN in ‘Modern Times’…?

Die gedachte popt niet zomaar omhoog in het hoofd van de scribent van dit verslag. Voor nieuws en veel andere zaken maken we tegenwoordig gebruik van het internet, maar al langer vragen we ons af of we daar zo blij mee moeten zijn…

Modern Times, fase 1. Zodra we de klink van het hek om het terrein vastpakken licht het touchscreen recht voor mijn neus fel op in de ochtend zon. ‘Dit terrein maakt gebruik van cookies. Om u een optimale beleving te kunnen bieden en onze website te verbeteren vragen wij u uw voorkeuren aan te geven’. Ja, ja, die ‘optimale beleving’ en het zogenaamd verbeteren kennen we inmiddels, maar gelaten vullen we de lijst in, daarbij proberend alleen de zogenaamd noodzakelijke cookies aan te vinken. Valt niet mee, want eenheid daarin is er in de verste verte niet. Maar hop, een zoemtoon geeft aan dat ik naar binnen kan. Uit mijn vierwiel aandrijver stappen, de laarzen aantrekken en hup, naar de kantine. Zodra ik de knop van de deur ferm naar beneden duw licht het touchscreen voor mijn neus op. ‘Deze kantine maakt gebruik van cookies. Om u een optimale beleving te kunnen bieden en onze website te verbeteren is het noodzakelijk uw voorkeuren aan te geven’…. Opnieuw neem ik, nu een volslagen andere lijst door, maar met dezelfde strekking en probeer daarbij zo veel mogelijk ‘niet toestaan’ aan te vinken. Dit keer geeft een duidelijk hoorbare klik aan dat ik naar binnen kan, zijnde de hal van de kantine. Twee klapdeuren scheiden mij nu nog van de kantine.

Boven en onder: De eerste klap is een daalder waard, ook voor off-road avontuur. Dank zij jarenlange ‘inflatie’ heeft dit oude spreekwoord aan geldwaarde (de laatste bekende waarde vanaf begin negentiende eeuw was één gulden vijftig) in moeten boeten, maar beslist niet aan betekenis. De daalder werd in Nederland al vanaf 1538 geslagen en blijft in omloop tot 1847. Na inflatiecorrectie zou ‘een rooitje’ in beeld kunnen komen, maar helaas klinkt dat niet. Laten we het daarom anders omschrijven; het verschil tussen een harde band en een zachte band is off-the-road ‘onbetaalbaar’.

Modern Times, fase 2. Een golf van warmte komt me tegemoet als ik de klapdeur open duw en de kantine binnen stap. Gedempt geroezemoes verraadt dat ik niet de enige bezoeker ben. Op een tafeltje iets verder staat de computer van de organisatie, terzijde gestaan door een 75 inch flatscreen. Enkele marshals van de organisatie zitten vijf tafels verder aan de koffie, maar maken al enkele maanden geen aanstalten meer om achter de computer te gaan zitten als je arriveert. Zelfbediening meneer. Zodra ik gelaten de muis beroer licht het scherm op. ‘Om u een optimale ervaring te kunnen bieden maken wij gebruik van cookies. Wij vragen u daarom de vragenlijst in te vullen en uw voorkeuren vast te leggen’. Eenmaal ingevuld vraagt een monotone robotstem met een Stephen Hawking accent: ‘Wat is de reden van uw bezoek’? ‘Licht uw reden toe in het hieronder aangegeven vak in maximaal honderd woorden’, valt in koeienletters te lezen. Liegen heeft geen zin dus ik tik in: Mijn ‘influencer’ heeft me verteld dat ik aan een dagje 4×4 vertier toe ben. “U wilt een dag plezier voor vier?” herhaalt de surrogaat Stephen Hawking. Ervaringen uit het verleden hebben me geleerd de discussie met een computer robot niet aan te gaan en het er maar bij te laten, waarop na enkele seconden een vierkant hokje verschijnt dat aangevinkt moet worden als je geen robot bent. Pas dan begint een printer te ratelen en rolt er even later een bedrukte sticker uit het apparaat ten teken dat ik legaal de baan op mag. Pffff, eindelijk, maar eerst ben ik aan een kop koffie toe. Ik slenter langzaam naar de bar van de kantine alwaar ik opgewacht wordt door een ‘vrolijk  computerscherm’, een toetsenbord en een muis. ‘Voer uw bestelling in dan helpt onze computer u verder’, valt er op een bordje boven op het scherm te lezen. Ik grijp de muis en op het scherm verschijnt, je raadt het vast al, de boodschap: ‘Deze kantine maakt gebruik van cookies. Om u zo goed mogelijk van dienst te zijn vragen wij u de lijst met uw voorkeuren in te vullen’. Ik geef het op…

No-nonsense. Hoe anders is gelukkig de werkelijkheid, want dat we hierboven een beetje gekheid maken zul je wel begrepen hebben. Weliswaar steken we de draak met die cookies maar daaronder schuilt toch van onze kant enige werkelijke frustratie. Je kan vrijwel niets meer opengooien op het internet of je krijgt die cookies vraag om je oren, zogenaamd voor een ‘optimale ervaring’ en/of ‘om de website te verbeteren dan wel jou beter van dienst te kunnen zijn’. En meestal zul je de boel moeten invullen, want zo niet, dan verschijnt subiet een pagina die alles waar je naar op zoek bent aan het oog onttrekt. En hoe zit het met ‘die optimale ervaring, om de website te verbeteren en jou beter van dienst te zijn?’ Ammehoela. Niet lang geleden was ik voor ons huisje op zoek naar een spoelbak voor buiten en wat beslag voor een schuifdeur buiten. Puur ter oriëntatie. Je wilt niet weten hoe vaak ik nu spoelbakken en komgrepen voorbij heb zien komen. En is het dan geen verademing als je op een 4×4 evenement gewoon bij de Jeep Club Nederland naar binnen kunt stappen, ‘live’ handen met elkaar kunt schudden, een persoonlijk praatje kunt maken en een kop koffie kunt drinken die je aangereikt wordt door een vriendelijke dame achter de bar? En ja, met een ‘koekie’ als je wilt. Want dat is de werkelijke gang van zaken als we die laatste zondag van onze kortste maand bij de JCN neerstrijken in Oss. 

De boog kan niet altijd gespannen staan. Het is deze keer, althans voor de Jeep Club Nederland, niet heel druk constateren we zodra we de baan oplopen. Later op de dag horen we dat de teller is blijven steken op een dikke dertig Jeep’s, de organisatie even buiten beschouwing gelaten. Vreemd, is onze eerste gedachte, want het is een prachtige dag met uitbundige zonneschijn. Inderdaad schijnt de zon vrijwel de hele dag, maar dat neemt niet weg dat het ‘dankzij’ een tamelijk harde, gure wind ongekend koud is op de hooggelegen bult van de motorcrossbaan. Het siert de JCN dat de Academy wel gewoon door gaat. We halen die Academy nog een keer aan voor de nieuwe lezers die geen idee hebben wat dat inhoudt. Die Academy heeft de JCN in het leven geroepen om onervaren Jeepers de edelen beginselen van het off-road rijden bij te brengen onder begeleiding van een of meer leden met ervaring (afhankelijk van het aantal gegadigden). Ook deze dag zijn er een bescheiden aantal deelnemers (vier à vijf schatten we) die dankbaar gebruik maken van deze service en verantwoordelijk instructeur vandaag is Stephen Troost (foto boven).

Medemenselijkheid… Het mag dan behoorlijk fris zijn als gevolg van de straffe wind, maar gelukkig is daar Kristine Nuyens (hierboven en op de openingsfoto samen met haar partner Bart Versteeg aanstekelijk lachend). Kristine tovert boven op de berg een smakelijke, hete kop koffie achter uit haar Jeep voor uw kleumende verslaggever. Als ik wil met een ‘koekie’, maar daar heb ik even genoeg van…

Boven: Meneer of mevrouw Buizerd (klopt dat, we zijn namelijk geen ornitholoog?) heeft met zijn/haar veren bontjas weinig last van de kou en al helemaal niet van ‘cookies’. Je moet er toch niet aan denken dat ze, voordat ze op hun prooi duiken, eerst cookies moeten accepteren?

Gemiddeld zwaar. De baan is deze dag redelijk goed begaanbaar. Nog vers in ons geheugen is de toestand van de baan enkele weken geleden als de leden van Jeebee er hun off-road vitaminen opdoen. Toen lag hij er duidelijk een stuk slechter bij. Van enkele JCN Marshals horen we dat de baan ook een stukje makkelijker is dan daags voor het evenement, tijdens het ‘prepareren’ (lees: uitzetten) van de baan. We geloven ze op hun woord, want inderdaad heeft de zon de voorgaande dag ook flink haar best gedaan. En als zo’n zonnetje de hele dag al dan niet onbarmhartig staat te schijnen verdampt deze het nodige vocht op moeder aarde, inclusief de crossbaan hier in Oss. Toch blijven er nog enkele stukken op de baan, met name opwaartse hellingen voorzien van sporen, die listig genoeg zijn en voor verschillende deelnemers meerdere pogingen vergen. 

Boven: Jeep Wrangler YJ met volwassen tuinhekje…

Onder: Evert Jan van Os in zijn Jeep CJ-5.

Boven: Wim van Hezik in zijn nieuwe Jeep JK.

Boven en onder: Als gewoonlijk, internationaal de JCN. Vandaag bescheiden, want we zien maar één oosterbuur.

Boven: Stephen Troost in zijn Jeep Cherokee.

Negatief en positief. We lieten al doorschemeren dat persoonlijk contact belangrijk is. Even bijpraten met een organisatie en deelnemers en je weet dan al gauw wat er gaande is in het bescheiden off-road wereldje van Nederland en België. Niet altijd zijn de nieuwtjes alleen maar positief en vandaag is dat het geval. In de wandelgangen komt ons namelijk ter ore dat ‘die andere’, en oudere Jeep club in Nederland, de OJOC (Original Jeep Owners Club) in zwaar weer verkeerd. De OJOC bestaat al sinds de eerste helft van de tachtiger jaren, tevens de jaren dat de 4×4 sport begint te ontluiken. Ook ondergetekende zette zijn eerste off-road stappen (als lidnummer 20 herinneren we ons) al snel met de club, bijvoorbeeld naar de European Jeepers Jamborees die de club ieder jaar organiseerden. Het heeft geen zin om in te gaan op het hoe en waarom, maar recent wordt besloten de club op te heffen. Tot juni kunnen leden of belangstellenden wellicht nog dat stopzetten voorkomen door de organisatie binnen de club op zich te nemen, maar als dat achterwege blijft is het helaas definitief exit voor de OJOC. Het bericht staat haaks tegenover de ontwikkelingen bij de Jeep Club Nederland. Die groeien nog altijd, maar ook dat heeft zijn consequenties. Leuke en gunstige weliswaar en dan hebben we het met name over de organisatie. Met een groei kun je als organisatie namelijk best wel wat meer hulp gebruiken en dat geldt ook voor de organisatie van de Jeep Club Nederland. Voel je er voor om deel te nemen aan het organiseren en helpen van evenementen; schroom dan niet om contact op te nemen met de club zelf zouden we zeggen. Je kent toch ook het gezegde dat geldt voor alle clubs en verenigingen? ‘De club of vereniging, dat ben je zelf’.  

 

Boven: De meest trouwe viervoeter van de mens.

Boven: Kees en Cristine Geerts als we ons niet vergissen?

Boven en onder: Het stuift nog niet, ten teken dat er nog wel wat vocht in de aarde zit.

Onder: Een heel goede zaak van de JCN. Voorkomen is nog altijd beter dan genezen, maar mocht er onverhoopt een keer een brandje ontstaan in of aan een auto, en je hebt zelf geen brandblusser aan boord of die heb je al leeg gespoten, dan ren je blindelings naar zo’n vlag toe in de wetenschap dat daar ook een brandblusser te vinden is. En ook wel prettig: er staan er meerdere, verspreid over het terrein.

Vroegtijdig einde. Schrijver dezes moet iets vroeger dan gebruikelijk de JCN alleen laten met fotografen Ad en Peter omdat hij gevraagd is een presentatie over clubs te geven bij het ‘Kenniscafé’ van Harrie Schouten op Watergoed in Valburg. Als ik het hek open wil doen verschijnen er op het scherm tien sterren. ‘Hoe beoordeelt u ons?’ lees ik boven die sterren, gevolgd door de uitleg dat één ster zeer slecht is en tien sterren zeer goed. ‘Uw feedback gebruiken wij om de kwaliteit van onze evenementen te verbeteren. Wij danken u voor uw medewerking’ lees ik onder de sterren. Niet nodig hoor JCN, aan de tien sterren die we jullie geven hoef je niets te veranderen of te verbeteren.

Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.