Magnetisme blijft een fenomeen dat intrigeert, mede omdat veel zaken rondom het aardse magnetisme nog vragen oproept. De magnetische noordpool spant daarbij de kroon. We schrijven 1831 als ene meneer James Clark Ross als eerste de magnetische noordpool vaststelt. Yep, de magnetische noordpool is degene waar de naald van je kompas naar toe wijst. We zullen je niet vermoeien met alle details, maar nu is het zo dat die magnetische noordpool, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de geografische noordpool, al sinds mensenheugenis ‘aan de wandel’ is (gek genoeg geldt dit niet voor het magnetische zuiden want dat is in dezelfde periode nauwelijks verschoven). In eerste instantie gebeurt dat wandelen in een gematigd tempo maar tel je dat op sinds die vaststelling in de vroege negentiende eeuw, dan kom je uit op circa 1.100 km. Halverwege de vorige eeuw is het tempo over het noordelijk halfrond nog zo’n dertig meter per dag en dat betekent een jaarlijkse verplaatsing van ruim elf kilometer. Eind vorige eeuw, de jaren negentig hebben we het dan over, gaat het wandelen ineens steeds sneller en begint het zelfs op ‘rennen’ te lijken. In de begin jaren van onze huidige eeuw is het ‘wandeltempo’ inmiddels opgelopen naar dik 54 kilometer per jaar!
Positief of negatief scenario? Er zijn meerdere theorieën, maar niets is zeker hetgeen er met de magnetische noordpool gaat gebeuren. Zal hij in de toekomst nog sneller verschuiven of wie weet gaat hij misschien weer vertragen? Vaststaat in ieder geval dat het magnetische noorden onvoorspelbaar is en dat houdt nooit op. Gesteenten in onze aardkorst laten nog veel gekkere verplaatsingen van de magnetische polen zien in de geschiedenis van onze aardbol. In de afgelopen twintig miljoen jaar, we kunnen er een weekje naast zitten, zijn de magnetische polen talloze malen omgedraaid. Niet een paar keer, maar iedere twee- tot driehonderd duizend jaar schijnt dat te gebeuren en het precieze waarom is nog altijd een mysterie. En de laatste is geweest? Zo’n 780.000 jaar terug…! We hebben ergens eens gelezen dat, voorafgaand aan zo’n omdraaiing, het weer op onze aardbol zich steeds grilliger en extremer zou gaan gedragen. Ongetwijfeld zal de ons inziens menselijke overbevolking op onze aardbol significant bijdragen aan de klimaatverandering, maar het doet je tevens afvragen of beiden samen wellicht invloed hebben op die klimaat verandering? Volgens geleerden zal die omdraaiing nog wel ‘even’ op zich laten wachten, maar hoe lang de aanloop daar naar toe zal zijn weet niemand.
Boven: Trial deelnemer Willem Verhoef is aanwezig om er zeker van te zijn dat de ‘off-road knoken’ van zijn Suzuki Vitara soepel blijven.
Bewijs geleverd! Enfin, we arriveren rond de aanvang van het Jeebee off-road evenement op het bekende motorcircuit in Oss. Voordat we de kantine binnen stappen om ons bij de organisatie te melden schudden we al de nodige handen. Vanuit één ooghoek zien we al een flink volle parkeerplaats en vanuit een tweede ooghoek dat de baan flink modderig is. Die laatste wordt bevestigd door enkele helpers (Marko en Theo) binnen de Jeebee organisatie, maar konden we zelf eigenlijk al voorspellen als we de regen van de laatste maanden even uit ons geheugen opdiepen. Aan de inschrijftafel bemoeien Pascal en Maria zich met de administratie, zijnde de inschrijvingen vooraf en, zo nodig, de ‘verschuldigde’ contributie voor een dag off-road plezier. Op onze vraag hoeveel off-roaders er precies op het evenement af zijn gekomen moeten beiden het antwoord vooralsnog schuldig blijven. In ieder geval heel veel en onze eigen schatting later is dat het er in ieder geval meer dan honderd moeten zijn geweest. Het onderstreept in ieder geval een bewering die we al jaren doen: modder (en water) zijn voor off-roaders nog altijd sterk magnetisch! En die magnetische modder verplaatst zich nu eens niet zoals het magnetische noorden. Zo lang ze maar onder de vier wielen van de 4×4 voertuigen ligt is het okay!
Boven en onder: We vragen ons vaker af waarom off-roaders het zo ‘spannend’ vinden om met hun hoofd uit het raam te hangen om naar hun wielen te kunnen kijken.
Boven: Martin van der Zouwen. Onder: ‘Incognito’ achter het stuur Johan van der Maas, onderdeel van het jeepparts.nl team. Beiden komen we ook in de trial wedstrijden van het VNTTK tegen, alhoewel Martin dat de laatste tijd op een laag pitje heeft gezet. Lijkt dit misschien op een te duidelijke hint Martin….? Een fase later horen we van Martin dat hij druk doende is ‘de messen voor de trial wedstrijden weer te slijpen’. Vol verwachting klopt ons hart….
Boven en onder: Bestuurbare achterwielen verhogen de off-road pret niet onaanzienlijk, met name als gemanoeuvreerd moet worden op een qua formaat beperkte ruimte. Zelfs Bantam, de feitelijke uitvinder van de latere Jeep, experimenteerde in een beperkte vervolg order al met vierwiel besturing. Ze hebben het uiteindelijk laten varen, wellicht omdat het toch tamelijk kwetsbaar blijkt? Durven we niet te zeggen, want we kennen ook voorbeelden die goed uitpakken.
Boven en twee keer onder: De gebroeders de Kamper en dan heb je het vermoedelijk over het meest overtuigende bewijs van onze bewering dat modder magnetisch is. Ze worden als bewijs dicht op de hielen gezeten door ‘modderfreak’ Mike Meijer van MM Montage op de foto hier onder.
Boven Mike achter het stuur en onder als co-piloot.
Boven twee keer en vier keer onder: We zien ze meer en meer, een ’triootje’ van joviale dames en heren die samen het bont gekleurde ‘Team Kansloos’ uit ‘het noorden van Nederland’ vormen. Waar precies in het noorden verklappen we in een volgend verslag… Waarin ze kansloos zijn is voor ons vooralsnog een raadsel, maar in ieder geval niet in hun off-road prestaties. Ze zijn een overtuigend bewijs dat in hun off-road avonturen het plezier boven aan de lijst staat. We zien ze tegenwoordig ook regelmatig het trial kampioenschap van het VNTTK versterken en daarmee op een hoger plan tillen.
Boven: Behalve één van de beste co-piloten van Nederland is Johan van der Maas ook een ‘linkmiegel’ eerste klas. Zodra hij een van de fotografen van terrein.nu ontwaart verschijnt er als een donderklap bij heldere hemel een ‘mobiele’ sticker van terrein.nu op zijn Jeep.
Boven: Alex Boele in zijn bolide die maar blijft rijden. Tja, als je zelf een garagebedrijf runt is dat wat makkelijker.
Bottleneck. Als geschreven is het terrein flink modderig. Op diverse plaatsen liggen plassen water, maar die veranderen al snel in een donkerbruine emulsie waar water in zijn pure vorm niet meer valt waar te nemen. Neemt niet weg dat het wel aanwezig is, alleen heeft het zich vermengd met het zand van de crossbaan. Wild draaiende wielen hebben naarmate de dag vordert het nodige water meegenomen en onder de streep heb je dan een groter deel van de crossbaan waar de doorgang ernstig wordt bemoeilijkt. Maar met beleid kom je er nog wel door. Op enkele bulten wordt het al wat moeilijker. Daar is het voor min of meer standaard auto’s een kwestie van net wel of net niet. Dat maakt het voor hen al een stukje spannender. Wat meer geprepareerde voertuigen hebben er duidelijk minder moeite mee, want in de regel zitten daar ook de wat meer ervaren chauffeurs achter het stuur. Op zeker twee plekken op de baan hebben ook de straffer geprepareerde voertuigen moeite, deels natuurlijk sterker afhankelijk van de ‘skills’ (kunde, vaardigheid) van de chauffeur. Het is de bekende steile afdaling rechts achter op het terrein, welke direct gevolgd wordt door een 180 graden draai steil omhoog. Juist in die draai werkt het ‘aardse magnetisme’, we noemen het ook wel zwaartekracht, tegen de bolides. Uit alle macht poogt de zwaartekracht namelijk de bolides in de modderige bocht met zijn diepe sporen gevangen te houden. Wat helpt is dat door die draai, in combinatie met de kniediepe modder, van een ‘aanloopje’ geen enkele sprake kan zijn. Met andere woorden, een beetje snelheid maken om gebruik te maken van het gewicht en de snelheid van je bolide kun je ten ene male vergeten. Nada, nul komma nul. Als er al voortgang met je 4×4 auto plaats vindt, dan gebeurt dat tergend langzaam. Wanhoop men teleurstelling tekent zich af op vele gezichten, maar eerlijk is eerlijk, ook brede grijnzen komen net zo veel voor. Het is de plek waar we de meeste lintjes tevoorschijn getoverd zien worden, samen met liertouwen dan wel lierkabels die uitgerold worden. En hier zien we ook het meeste publiek en collega off-roaders samengedromd staan. Kijken naar andere ’tijdelijke vastzitters’ is immers onderdeel van de off-road pret.
Onzichtbaar venijn. Een tweede bottleneck ligt eveneens achter op het terrein, echter meer links gelegen. Een langgerekt geul welke rijkelijk gevuld is met modderig water, of waterige modder mag je het ook noemen. Net geen band diep, maar het venijn ligt onder het bruine spul verborgen. Is het een steen? Is het een dikke wortel van één van de bomen die langs de geul geworteld staat? Wie het weet mag het zeggen, maar wij van terrein.nu voelden ons niet geroepen dat te onderzoeken.
Boven: Het Suzuki gehalte is vandaag tamelijk hoog en dan kijken we niet verbaasd op als we Suzuki specialist Arno Baauw van Suzi’s Place tegen het lijf lopen. Alhoewel, met specialist doen we Arno onbedoeld tekort. Suzuki ‘goeroe’ (goeroe betekent behalve ‘spiritueel leider’ tegenwoordig meer algemeen ook leermeester, gezaghebbende, leider) is hier veel beter op zijn plaats. Volgens welingelichte bronnen ‘ademt’ Arno niet alleen ‘Suzuki’, maar ‘zweet’ hij dat zelfs uit. En dat al vele jaren aaneengesloten achtereen. Zelf zijn we al dik dertig jaar professioneel (sinds 1991, voor die tijd als hobby) betrokken bij het off-road en we moeten ons sterk vergissen als niet ook Arno, tegelijk met ons, in de wereld van het off-road stapt.
Boven: Een tikje ‘grootheidswaanzin’ wellicht? Een identiteitscrisis zou ook nog kunnen of anders een metalen vorm van ‘schizofrenie’.
Boven twee keer: Met zekerheid een SSV (Side-by-Side Vehicle) durven we te claimen, maar met een groot vraagteken vermoeden we een Can-Am. De markt voor SSV’s en Quad’s zit al een poosje flink in de lift. Niet heel gek als je betaalbaar, prima off-road eigenschappen en veel rijplezier in één verpakking hebt zitten.
Boven: Herman Slaats heeft zijn bolide ook maar eens van stal gehaald.
Boven en onder: De diepe moddersporen onder aan de bult zijn duidelijk te zien. En ze worden in de loop van de dag alleen maar dieper.
Boven: Modderfreak en gepassioneerd off-road liefhebber in wording is de beste omschrijving voor de hier zichtbare co-piloot Sander Zondag. Doet tegenwoordig actief mee in de trial wedstrijden van het VNTTK als piloot en co-piloot maar intussen zet hij zich ook al in als actief medewerker in de Jeebee organisatie. Kijk, dat zijn mannen waar we zuinig op moeten zijn.
Boven en onder: Wilfred Bogerd in zijn wedstrijd bolide waarmee hij meestal de hoogste ogen scoort in de trialwedstrijden van het VNTTK. Pa Hans en broer Jeroen hebben voor deze gelegenheid in Oss ook maar een auto uit hun Suzuki voorraadkast getrokken.
Boven: Zelfs deze Volvo C303 met zijn portaalassen heeft moeite met de diepe moddersporen.
Boven: Nog zo’n ‘jonge gast’ bij wie niet alleen bloed, maar ook de nodige modder door de aderen stroomt. Kevin Sijtsma, hier voor de verandering achter de auto, levert eveneens strijd in het trial kampioenschap maar is ook actief in de Jeebee organisatie.
Boven: Anthoon de Kamper lijkt hier ‘even Apeldoorn’ te bellen. Wij weten wel beter… (we denken eerder zijn broer Jaap).
Boven: Huidige Jeebee voorzitter Charles van Hemert van Hemimex BV, tevens fanatiek Jeeper, bewijst dat die langgerekte, verraderlijke moddergeul niet voor iedereen een probleem vormt.
Boven en onder: We moeten toch even in de ogen wrijven, maar het is toch heus Bjorn van Kasteren die hier niet voorbij komt snellen in zijn Green Monster’, maar in een Jeep CJ-7. Onder met zijn grootste trots, een ‘nieuwe’ van Kasteren.
Boven: Jaap de Kamper, op weg om zijn broer te hulp te schieten?
Boven: Niet iedereen op de baan in Oss vult zijn vrije zondag met off-road plezier.
Boven: Heus, ze bestaan echt, vrouwen die pas tot leven komen in de modder. Deze ‘mud-lover’ lady heet Samantha van Hoorn. En haar naam is hier juist gepositioneerd, hetgeen betekent dat zij de officiëler bestuurster is!
Slot. Jeebee heeft al een poosje een ingenieus en innovatief systeem in gebruik om de linten na afloop van een evenement vlot op te ruimen. Bij de meeste clubs verdwijnen de linten na afloop in de afvalcontainer. Niet bij Jeebee. Zowel het lint links van de route als rechts worden ieder op hun eigen haspel gedraaid middels aangedreven wielen. De linten opruimen gaat niet alleen veel sneller; het wordt ineens ook een stuk leuker. Niet leuk is dat het evenement veel te snel voorbij is naar onze zin. De dag is voorbij gevlogen en dan resteert nog die vervelende rit naar huis. Die voert namelijk over het asfalt en dan heb je het over een rasechte domper. Gelukkig ben je die rit naar huis snel vergeten, in tegenstelling tot dit evenement van Jeebee. We kijken er ook nu nog, bijna een maand later, met veel plezier op terug!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
Leuk stuk met mooie foto’s