Het voordeel van op stap gaan naar een evenement met meerdere fotografen is dat je minder leuke momenten hoeft te missen. Geheid krijgen we dan ook veel minder de opmerking te horen van “Goh, jammer dat je daar niet bij was” en “dat had je moeten zien”. Een nadeel is dan wel weer, althans bij de vier terrein.nu fotografen, dat ze stuk voor stuk 4×4 offroad liefhebbers zijn en daarnaast behept zijn met een ‘nare’ eigenschap die ‘ijverig’ heet, vermoedelijk aangevuld met een XXL portie ADHD. Het resultaat is dat schrijver dezes in zo’n geval na afloop opgezadeld wordt met een exorbitant aantal foto’s. Op zich is het helemaal niet erg om veel keus te hebben. Hoe meer hoe liever zeggen we wel eens, alleen wordt het een ander verhaal als vrijwel alle foto’s van het aangeleverde aantal leuk zijn. Kiezen wordt dan wel heel moeilijk. Enfin, van de dik duizend foto’s hebben we er genoeg tussenuit weten te zeven om precies een gros over te houden, ter ‘decoratie’ van dit verslag. Tel ze maar na, want het zijn er precies een gros…?
Vooruitzicht. Net als zaterdag 12 februari begint die zondag de 13e februari met een stralend zonnetje. Ook vandaag zorgt de straffe wind er voor dat het kouder aanvoelt dan het in werkelijkheid is. Gelukkig wat minder straf dan de zaterdag zodat het merkbaar minder koud aanvoelt. Een veel groter voordeel, bedenken we al tijdens de rit naar Oss, is dat de crossbaan van de Witte Ruysheuvel niet bestaat uit los wit zand zoals daags daarvoor het terrein in Bant. Hou ons ten goede, we hebben niets tegen los wit zand, maar meer tegen harde wind, waardoor het fijne, witte spul venijnig en onbarmhartig de aanval kan openen op onze fotoapparatuur.
Boven: Tja, waar gaat dit over? Het lijkt ons ‘Visserslatijn’. Letterlijk en figuurlijk als zijn handen de maat van de vis aangeven… Official Theo Kersten in gesprek met Johan van der Maas in zijn prachtige Jeep Scrambler, maar veel waarschijnlijker gaat het gesprek over de conditie van de crossbaan. Verderop meer daar over.
Groen, maar niet de Hulk: Bjorn van Kasteren in zijn ‘Green Beast’ laat op de foto hierboven aan de ‘binnenkomers’ (deze modderige passage ligt vooraan op de crossbaan, bijna pal voor de kantine) zien dat zijn groene bolide met het volste recht een beest genoemd mag worden. De vraag rijst vervolgens hoe we de chauffeur moeten noemen die de teugels in handen heeft van het groene beest…
Vlug antwoord code… Nog voor de klok van 10.00 uur arriveren we op de plaats ‘delict’. Op de parkeerplaats vóór de crossbaan is het al lekker druk met geparkeerde (4×4) auto’s en bolides die van aanhangers gemanoeuvreerd worden. Onze verwachting als dat het wel druk zal worden lijkt dus bewaarheid te worden. We mogen onze auto met al zijn foto apparatuur op het parkeerplaatse binnen de hekken zetten. Nietsvermoedend stappen we uit zodat we snel de kantine binnen kunnen schuiven om gauw nog een kop koffie te kunnen scoren alvorens we aan het werk gaan. Fout! “Wilt u alstublieft een mondkapje voordoen en mogen we ook uw QR code even zien meneer de fotograaf”? Terug naar de auto om de telefoon op te halen, want voor de deur van de kantine controleren diverse medewerkers van Jeebee of iedereen zich aan de regels houdt en of iedereen zijn QR code in orde is. Zijn beiden in orde, dan krijgt de betreffende persoon een blauw gekleurd bandje om zijn pols ten teken dat hij de kantine in mag en/of het terrein op. Tja, er liggen versoepelingen in het verschiet, maar die zondag 13 februari zijn we nog altijd niet volledig van de perikelen rond ‘jeweetwel’ genezen…
Boven: Van sommige die-hard offroaders hoef je de namen niet meer te vermelden. Dat doen ze zelf wel op hun off-roader. De brede grijns op de gezichten van Erwin en Jennifer kan twee oorzaken hebben. De eerste is dat ze blij zijn dat ze de maker van de foto, fotograaf Ad, weer eens zien. Dat klinkt zeer vermoedelijk als een ‘aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid’ (onwaarschijnlijk alleen is het juiste woord, maar zo klinkt het een stuk wetenschappelijker) en dat is het ook. Een tweede, meer plausibele mogelijkheid is dat ze blij zijn met de nieuwe krachtbron die ze in het vooronder van hun bolide gelepeld hebben, zijnde een zescilinder dieselmotor van BMW. Die ondergaat vandaag de nodige testmeters en voor zover wij vanaf de zijlijn hebben kunnen beoordelen heeft hij die met glans achter zich gelaten.
De Witte Ruysdaal bezetting. Uitgedost met mondkapjes wandelen we de kantine binnen. Gelukkig mogen ze af zodra je zit. Zou ook wel heel moeilijk zijn om je koffie of thee naar binnen te gieten met een mondkapje voor. Genietend van het zwarte goedje babbelen we een poosje met de ‘Jeebee motor’, Pascal Kersten. Van hem horen we dat, in navolging van de door Jeebee opgestelde regels, zo’n 75 off-road liefhebbers zich vooraf hebben ingeschreven. Voeg daarbij een tiental medewerkers van Jeebee en dan is het ‘voor vandaag’ inderdaad lekker druk. Bewust schrijven we voor vandaag, want daarmee schemert al lichtjes door dat het op andere dagen anders kan zijn. En dat is inderdaad zo. Is de crossbaan in Oss namelijk droog, dan valt deze uitstekend te rijden. Meest moeilijke punt, maar nog altijd redelijk te doen, is dan de steile helling achter op het terrein die volgt op een net zo steile afdaling en bijna 180° draai. Het is leuk rijden en ook de SUV rijder zal de baan dan waarderen. Er wordt beslist niet het uiterste van je auto gevraagd en de kans op schade is verwaarloosbaar, uiteraard met uitzondering van eigen stommiteiten. Op zo’n droge dag stroomt het lekker door op de crossbaan en dan kun je in theorie wel een paar honderd auto’s offroad pret offreren.
Boven: Hé, die zagen we bij de ingang ook al, toen in gesprek met Theo….
Zand vermengd met water. Is de baan echter nat, zoals vandaag het geval is en met dank aan de regen van de laatste tijd, dan wordt het een heel ander verhaal. Liever praten we dan niet over nat, maar zompig is een betere omschrijving. Dat valt niet moeilijk te verklaren. Op de baan wordt regelmatig met crossmotoren gereden en die woelen de ondergrond lekker om. Trekken ze een keer flink het gas open, dan zie je achter de wielen al gauw een fontein van zand dat metershoog de lucht in wordt geslingerd en vervolgens achter de crossmotor, los van samenstelling, wordt neergesmeten op de baan. Eind van de dag wordt de baan meestal weer glad getrokken met (waarschijnlijk) een eg en als eindresultaat ligt er een vlakke, rulle laag zand op een meer solide onderlaag. Besprenkel het met een buitje regen en de bovenlaag wordt een schier dodelijke emulsie waarvan het vocht maar moeilijk de grond inzakt. Daar hebben we vandaag mee te maken en we durven te verklappen dat wij fotografen dat helemaal niet erg hebben gevonden. Heet dat niet ‘verkneukelen’….?
Boven twee keer: Fotograaf Jan placht zich tegenwoordig te verplaatsen in een Subaru Forrester nu hij zijn Opel Frontera Sport tijdelijk uit de roulatie heeft genomen. Hij is erg tevreden over de prestaties van de auto en hij steekt zijn euforie over de auto dan ook niet onder stoelen of banken. Dat heeft ongemerkt ook zijn weerslag op de andere drie terrein.nu fotografen. Zodra die een Subaru Forrester in het terrein ontwaren wordt deze subiet vastgelegd. Hopelijk geeft deze Forrester Jan zijn vertrouwen in de auto geen onherstelbare knauw, want de modder welke hier voor een helling is gelegen wordt de auto te veel. Een sleepje is onontkoombaar.
Doel…bewust. Voordat we het terrein in lopen maken we een kort praatje bij de ingang met Theo Kersten. Onwetend als we nog zijn vertelt hij dat er drie zware plekken zijn op het terrein en waar deze liggen. Altijd makkelijk, want dan hoeven we niet zelf op zoek naar de mooie ‘foto plekken’. Hij heeft ook geen woord gelogen ontdekken we al snel. Althans, zijn verhaal klopt tamelijk nauwkeurig tijdens de eerste uren van de ochtend. Maar naarmate meer voertuigen hun rondjes hebben gereden, wordt de baan zompiger op meer en meer stukken. Het duurt nog wat langer, tot het punt dat vrijwel de hele baan getransformeerd is tot één lange baan met moddersporen. Alleen de diepte van de sporen varieert nog! Genieten voor de deelnemers, ook al wordt het een enkeling in de loop van de dag zelfs te veel.
Lierkabel versus sleeplint. Naarmate de baan zwaarder wordt zien we meer en meer sleeplintjes opgediept worden. Een enkele keer biedt de lier van een collega terreinrijder uitkomst, maar bij gebrek aan bomen die als anker kunnen dienen is dat minder doeltreffend. Immers, het reddende voertuig met de lier staat niet vast terwijl het voertuig dat gered moet worden dat wel doet. Mag je raden wat er gebeurt als de reddende engel begint te lieren terwijl deze in de gladde blubber staat. Die beweegt zich keurig richting de tijdelijke vastzitter omdat een kracht, in dit geval die van de lier, altijd de weg van de minste weerstand zoekt. Nee, vandaag is de heilige status niet weggelegd voor de lier, maar voor het sleeplint. Een kort aanloopje en rukje van de reddende bolide is meestal voldoende om de ongelukkige vastzitter uit zijn benarde positie te bevrijden, zodat hij vol goede moed aan zijn volgende rondje kan beginnen.
Boven: Voor ons als 4×4 liefhebber onbegrijpelijk, want als we moeten kiezen tussen off-road plezier en kijken op een klein schermpje dat je thuis ook kunt doen in een verloren momentje, dan is de keus niet bijster moeilijk. Of zou ze misschien een off-road spelletje doen op dat telefoonschermpje…?
Boven: Uhhh, heeft jouw opa toevallig ‘Cash’ als achternaam…?
Boven: Een typisch gevalletje van ‘Missing in action’. De organisatie heeft urenlang naarstig gezocht naar een verdwenen offroader, maar tot op heden heeft dat niets opgeleverd. Signalement: loopt op blote voeten of met modder besmeurde sokken en is op zoek naar twee groene laarzen… Terzijde, het geeft haarfijn aan dat deze dag met de dikte van de modder niet te spotten valt.
P.S. Onwillekeurig doet het schrijver dezes denken aan de stripfiguren Asterix en Obelix als ze weer eens een Romeinse soldaat uit zijn laarzen slaan….
Boven: Ronald en Ramon Appels hebben we al een poosje moeten missen omdat ook de challenge wedstrijden geen doorgang hebben tijdens de maatregelen rondom het ‘jeweetwel’.
Leed + vermaak. Dat de zware baan vandaag ook invloed heeft op de techniek staat buiten kijf. Bij deze ongelukkige offroader staat het achterwiel in een ietwat ongebruikelijke richting. En nee, de Nissan Patrol is af fabriek nooit geleverd met bestuurbare achterwielen. Een drietal wielbouten breken af waarna de twee resterende exemplaren onder spanning komen en krom getrokken worden. Uiteraard gebeurt het op de meest gangbare passage van de baan. Auto’s kunnen makkelijk passeren; de baan is ter plekke breed genoeg. Alleen daar zijn de moddersporen nog dieper. Het gros van de rijders wacht derhalve geduldig af tot de reddingsoperatie achter de rug is. Het is één van de twee mogelijke momenten vandaag dat er sprake lijkt van fileleed, alleen hoor je niemand mopperen. Kijken naar leed is namelijk ook leuk en je hoeft immers nergens op tijd te zijn. De tweede mogelijkheid is als er twee voertuigen op dezelfde helling naast elkaar tijdelijk vast komen te zitten.
Boven: Erwin en Jennifer, maar er kan zomaar iemand anders naast Erwin zitten, want dat komt ook herhaaldelijk voor vandaag. Tja, toch even de kracht van de nieuwe motor aan bevriende offroaders laten voelen natuurlijk.
Kleurschakeringen van de Nederlandse vlag. Drie keer rood boven en drie keer blauw onder. De kleuren van de auto’s hebben we het over. Drie witten in het midden missen we…
Boven: Willem Verhoef. Onder: Pascal Kersten.
Boven: Hoort bij de opruimploeg, deze Unimog.
Boven: Johan van der Maas.
Boven: Een momentopname van vroeg in de ochtend, te zien aan de conditie van de baan.
Boven: Samantha (Sam) van Hoorn, de betere helft van ‘kantelfreak’ Johan Droog.
Boven: We vermoeden de jongste aanwezige van het menselijke ras.
Boven: In navolging van de G.I.’s (bijnaam voor soldaten) uit WW II die de ‘jeep’ niet alleen als verkenningsvoertuig gebruikten, maar ook als lunchtafel, altaar, kooktoestel om de soep op te warmen, pakezel, etc. De Suzuki Samurai fungeert hier als koffietafel. Wellicht is de naam G. I. met de toevoeging ‘Joe’ veel bekender, maar wist je dat die naam niet alleen aan een film en speelgoed is gegeven, maar ook aan een duif in WW II die het leven van duizenden soldaten wist te redden?
Boven: Een ‘onverwachte verrassing’ om maar weer eens een ‘oxymoron’ uit de kast te trekken en we komen hem in de vroege morgen bij de poort van het terrein al tegen, uitgedost in een geel hesje. Bijna onherkenbaar zien we hier namelijk Leo Spierenburg. Waarom onherkenbaar? De meeste offroad liefhebbers herkennen Leo pas als hij in zijn off-road wedstrijd bolide zit, steevast op zoek is naar de pittige uitdagingen en bedekt is met een laagje modder. Vandaag laat Leo zien dat hij liefhebber is in alle facetten van het off-road spel. Yep, daar hoort ook bij het ‘beroep’ van official als dat nodig is. Kijk, daar houden we van; niet alleen komen voor de pleziertjes, maar ook de handen uit de mouwen willen steken voor je club als dat eens nodig is. Met zo’n instelling scoor je bij ons punten.
Boven: Een kort, uitgezet traject door het bos zorgt voor de afwisseling.
Boven: Lekker druk.
Boven twee keer: Een plof en een rookwolkje begeleiden het verbreken van de jarenlange samenwerking tussen deze rechter voorband en het wiel (velg in de volksmond).
Boven: Die kenden we nog niet…
Boven: Johan Droog en Samantha van Hoorn.
Boven: Charles van Hemert in actie, maar niet in zijn Jeep CJ-5. Op de openingsfoto kun je hem in close-up bewonderen, samen met zijn bijrijdster Sylvana.
Boven: Pascal Kersten.
Boven: Leuke en aardige vent in een heerlijke auto. Hij bewijst vandaag dat het lang niet altijd om vele paardenkrachten gaat. In alle rust en kalmte weet hij de baan prachtig te ronden, ook op plekken waar menig offroader het onderspit delft. Rijtechniek en opperste concentratie bereiken hier offroad rijden in optima forma. Een hoog niveau mag je van ons ook zeggen.
Boven: Hier zal vooral Suzi’s Place in Buuren blij van worden…
Boven: Deze keer hoeven we Linda Zantingh niet te raadplegen voor deze twee leuke honden, want de zwarte lobbes is een Labrador. Samantha leert ons namelijk dat de kleine rakker een ‘Lhasa apso’ is.
Boven: Het bewijs dat met meerdere fotografen op pad gaan een voordeel is. Alleen Peter Bouwmans weet deze Range Rover Velar off-the-road te verschalken. Als team hebben we dus niets gemist.
Boven: Nog een pechvogel (Roel Lettinga). Verspeelt (waarschijnlijk en naar later blijkt inderdaad) zijn differentieel achter op de lange helling achter op het terrein.
Boven: Uhhh, lezen we dat goed? Iets met geluidsinstallaties staat er op hun jassen te lezen? Zijn dit dan Watt en Half Watt….? (die-hard offroaders Jan en Jos Hol houden wel van een geintje).
Boven: De organisatie ‘oud en nieuw’, Theo Kersten en Marieke de Bijl (als we ons niet vergissen).
Boven: Een poosje later….
Boven: Durf nu nog eens te beweren dat off-roaden niet ontspannend werkt…
Boven: Johan Droog in close-up.
Resumé. Rond de klok van 15.00 uur worden geen nieuwe rondjes toegelaten, alleen nog papa’s of mama’s met kroost in een 4×4 auto. Het is al enkele jaren gebruikelijk bij Jeebee en op die manier ‘kweken’ ze off-road liefhebbers. Doen ze goed, want in dat laatste uurtje zie je al vaker deelnemers richting huis vertrekken en waarom dan niet dat laatste uurtje reserveren voor de kids? Vandaag is dat niet anders. Het off-road pret niveau is vandaag erg hoog geweest. Wellicht dat sommige SUV rijders het in de loop van de dag te pittig vinden (de conditie van het terrein blijft altijd een verrassing, ook voor organisator Jeebee), maar andersom hebben zelfs de die-hard offroaders volop kunnen genieten op de crossbaan in Oss. Overeind blijft dan dat niets zo veranderlijk is als de offroad sport. Juist daarom is de sport zo enerverend en aantrekkelijk; iedere keer kan het totaal anders uitpakken dan voorgaande keren. Met zo’n evenement als dat van vandaag welke Jeebee de offroaders heeft voorgeschoteld mag Jeebee wat ons betreft iedere week een evenement organiseren.
Onder: We zijn begonnen met Charles van Hemert op de openingsfoto en we sluiten de ‘fotosessie’ af met Charles van Hemert. Yep, niet in zijn Jeep CJ-5 maar in een Can-Am! We willen beslist niet betweterig overkomen, maar we zijn wel een beetje trots op onze voorspelling van vele jaren geleden als dat de SSV (Side-by-Side Vehicle) een populair off-road voertuig zal worden. De aanleiding destijds is een SSV welke meedeed aan de vermaarde Croatia Trophy. De prestaties van de SSV verbaasden ons toen al, ook al stonden deze voertuigen toen nog in de kinderschoenen. Maar kijk eens naar de ontwikkeling van de terreinauto. Meer en meer zijn die aangepast voor gebruik op het verhard en ondergeschikt aan de prestaties off-the-road. Een SUV aanpassen aan serieus (wedstrijd) offroad kost een flinke duit. Zelfs de weinige serieuze terreinauto’s welke op de markt zijn en komen, vaak ook nog kostbaar, zal je enigszins aan moeten passen voor het zwaardere off-road werk. Niet voor niets is de eigen bouw van off-road voertuigen enorm toegenomen de laatste jaren. En die lijken aardig veel op deze ‘kant-en-klare’ SSV’s! Betaalbaar en de prestaties off-the-road zijn fenomenaal, mede dank zij het lichte gewicht. Het bewijs staat onder op de foto, want Charles heeft geen enkele keer vast gezeten deze dag. Hij rondde de baan keer op keer met welhaast speels gemak. Ben je op zoek naar zo’n side-by-side, klop eens aan bij QuadWise. Klik op hun advertentie en je komt al een stuk verder….
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
