Het ligt een beetje in de lijn van onze verwachting. Het heeft al weken achtereen niet geregend en als we het afgelopen weekend van 8 juli ons stuur richting de Landsard draaien is het zwerk boven ons vlekkeloos blauw. Geen wolkje te bekennen en dan heeft de zon alle ruimte, evenals de airco in de auto die zo vroeg al aan de arbeid mag van ons. Slechts enkele weken terug was de Stg. 4×4 Limburg te gast op de Landsard zullen trouwe lezers van deze site zich weten te herinneren. Toen al was het terrein tamelijk droog dus zonder regen moet het vandaag nog droger zijn is onze niet moeilijk te raden verwachting.
Wintertijd? We komen niet bedrogen uit, want zodra we het pad tot toegang van de Landsard opdraaien begint het onder de wielen te stuiven. Met een sukkelgangetje rijden we naar het verzamelpunt, annex de parkeerplaats welke voor de ingang van het terrein is gelegen. We melden ons bij Pascal Kersten, ‘zwaar onderdeel’ van de organisatie. De handen zijn maar nauwelijks geschud of hij ‘schuift’ een aantal consumptiebonnetjes in onze handen. Als dan ook nog een bak heerlijke, gloeiendhete koffie in onze handen gedrukt wordt mag je spreken van een ‘warm welkom’, zowel letterlijk als figuurlijk. Op onze even later gestelde vraag waarom Jeebee officieel pas om 11.00 uur begint met haar evenement, gebruikelijk bij vrijwel alle clubs is een uur eerder, is het antwoord van Pascal kort en simpel: “je wilt toch wel een beetje uitslapen op zondag?” De begeleidende twinkeling in zijn ogen zegt genoeg en ja, inderdaad was het wel lekker dat uurtje extra.
Ideale off-road mix. We schudden nog ruwweg een kwartiertje handen van bekenden en vrienden alvorens we de camera’s om onze nekken hangen en ‘het veld’ in gaan. Het bekende pad dat naar het terrein voert is kurkdroog. Oeps, het is heel lang geleden dat we dat droog gezien hebben. Aangekomen bij de splitsing zien we echter al snel dat de Landsard haar reputatie gelukkig ook vandaag nog waarmaakt. We gaan op de splitsing rechtsaf omdat we weten dat we daarna normaliter, zowel links als rechts van het pad, de meeste water en modder tegen zullen komen. Links is vrijwel al het water verdwenen zien we al snel, maar grote vochtplekken geven aan dat het water nog niet volledig verdampt is of de grond is ingezakt. Rechts zien we nog wel ruim aanwezig water. Weliswaar is het peil lager dan we gewend zijn, maar daardoor zien we ook een aantal ‘nieuwe’ moddersecties welke voorheen door water aan het oog onttrokken waren. Als we eind van de dag terugkijken op het evenement moeten we eigenlijk toegeven dat het terrein deze dag bijna een ideale mix vormde voor offroad liefhebbers in de meest brede zin van het woord. De man of vrouw die voor het eerst eens wil proberen of die 4×4 aandrijving op zijn ‘dagelijkse’ SUV echt werkt en verschil maakt tot en met de liefhebber met zijn ernstig geprepareerde bolide dan wel buggy. Beide groepen liefhebbers, en alles daar tussenin, kunnen vandaag wel iets van hun gading vinden op de Landsard. Een heel verschil met enkele maanden terug toen de ANVT hier op de Landsard ‘resideerde’ en er maar nauwelijks een droge route kon uitzetten waar de SUV rijder zonder problemen kon rijden. De organisatie heeft sporadisch een stukje terrein afgezet met lint waar beslist niet gereden mag worden en verder kom je op meerdere uitdagende plekken paaltjes tegen met pijlen die middels de bekende off-road kleurcoderingen de zwaarte aangeven van de uitdaging. Verder ben je natuurlijk vrij om te rijden en ruim vijftig liefhebbers weten dat vandaag bij Jeebee te waarderen. Hebben we de organisatie nog niet bijgeteld die natuurlijk ook graag een rondje meerijden.
Kersen op de taart. Het is leuk dat Jeebee ook ruimte biedt voor de zelfbouw wedstrijd auto’s/buggies. In de regel zijn dat voertuigen die een APK meester met een riant aantal overuren schrijfwerk opzadelen als naar de wettelijke eisen wordt gekeken, maar wat veiligheid betreft zijn ze vaak superieur aan gewone weg auto’s. Toegegeven, een airbag zit er niet in en allerlei elektronische systemen om de auto in het gareel te houden zijn eveneens achterwege gelaten omdat je ze niet nodig hebt of dat ze de prestaties van de auto nadelig beïnvloeden. Maar wel hebben deze buggies een solide kooiconstructie en vier- of zelfs vijfpuntsgordels. En laten we daarbij niet vergeten dat de snelheden bij Challenges over het algemeen veel lager liggen dan die van auto’s op de weg. We komen vandaag een tweetal buggies tegen en nog een enkele serieus geprepareerde wedstrijd bolide. We geven eerlijk toe dat het vaak de ‘smaakmakers’ zijn voor ons fotografen. Mannen en vrouwen die niet benauwd zijn voor een spatje modder, eerder tot leven lijken te komen als de eerste spetters zich aandienen. Op foto’s ziet dat er altijd lekker uit…
Boven: Hoort iedere beetje off-roader bij zich te hebben, een boomlint. Gelukkig zien we dat tegenwoordig ook min of meer tot de standaard uitrusting behoren van de off-roader.
‘Slinks en schijnheilig’. Op een aantal plaatsen waar het vele gebruikelijke water verdwenen is komen deelnemers voor ‘onaangename’ verrassingen te staan. Of zijn dat juist de ‘aangename’ verrassingen? Een plek met droogtescheurtjes op de bodem lijkt solide genoeg om er overheen te rijden en dat wordt nog eens onderstreept als de co-piloot voor de zekerheid verkennend over de plek loopt. Niet zichtbaar is dat het onder die droge korst nog voldoende vochtig is om te kunnen spreken over modder. De droge korst is hard genoeg om overheen te lopen en bovendien belet deze het onderliggende vocht te verdampen. Een ‘zwaar bewapende bolide’ weegt echter een heel stuk meer dan een mens en dan maakt het droge korstje geen schijn van kans. Heerlijke verbaasde en zelfs blikken van ongeloof zijn het gevolg plus de nodige arbeid om je weer uit de prut te bevrijden. We hebben een soortgelijk scenario eens meegemaakt tijdens de Croatia Trophy. Een stroompje tussen twee heuvels zou ‘best wel modderig’ zijn volgens de organisatie. Ter plekke denken we op de verkeerde plek te zijn omdat we nauwelijks wegzakken in de bodem van het stroompje. Sterker, we hebben zelfs nog staan springen op die bodem, maar veel meer dan twee centimeter zakken we niet weg. Maar goed dat we toen niet zijn omgedraaid, want als even later de eerste bolides zich aandienen voltrekt zich een metamorfose die we niet geloofd zouden hebben als ze het ons verteld zouden hebben. We hebben het echter zelf gezien, wedstrijd bolides die tot de motorkap wegzakken in de modder en uren moeten worstelen om er doorheen te komen. Hier op de Landsard is het niet zo bar, maar de helft tot driekwart van de wielen weg is ook al ruim voldoende om de voortgang tijdelijk te belemmeren en de hulp van de lier in te roepen.
Boven: Altijd slim als je tijdelijk vast zit, teruggaan naar waar je vandaan komt.
Boven en onder: Hi-Jack versus ‘verzamelde’ spierkracht. De Opel Frontera Sport hangt flink vast op zijn buik. In eerste instantie wordt gepoogd de Opel te bevrijden met de Hi-Jack. Juichen we toe, eerst proberen je zelf te bevrijden in plaats van wachten op een makkelijk sleepje. Maar die pogingen met de Hi-Jack blijven vruchteloos omdat de krik subiet zijwaarts valt als de wielen van de Opel los van de grond komen. Ook de Hi-Jack schuin zetten helpt niet omdat de auto te schuin staat. Blijft over spierkracht en dan is ‘het leed’ weldra geleden. En de winnaar is dus?
Bove: Gelukkig heeft de organisatie er nog schik in als we de breed lachende Marco van Kemmeren als maatstaf nemen. Vergis je niet hè, die zitten daar ‘noodgedwongen’ voor jouw off-road plezier.,.!
Boven: ‘Team Willem Verhoef’ (onder meer Willem Verhoef en Jan Ligtendahl) kennen we uit het NK Trial. Vandaag zijn ze niet met hun Suzuki Vitara wedstrijdauto, maar met hun ‘gewone’ Suzuki Vitara. Kon een tweelingbroer zijn, want hij lijkt er als twee druppels water op.
Boven: Eén van de twee buggie bolides. Uitgerust met een V8 diesel van GM hoorden we in de wandelgangen vallen.
Boven: Kan flink tollen, zo’n liertrommel. Weet je gelijk waarom je je handen daar weg moet houden…
Boven: John en Kay Veldhuizen met in hun kielzog Fred Heikens en een niet zichtbare Joey van Muiden. Op de openingsfoto zie je Fred met zijn Jeep Rubicon in een pracht actie. Verderop ook nog een van Joey in een soortgelijk spetterend avontuur.
Boven: Klonk nu de bel voor de pauze of is het een belpauze…?
Boven: En dan komt daar een haak met ‘werp’ snelheid op je af. Gelukkig niet met ‘warp’ snelheid…
Boven: Siem Aaldering.
Boven: Optie 2: Zet je 4wd aan de kant, geniet van het weer en kijk onderwijl vanuit een luie dan wel comfortabele stoel naar de verrichtingen van ‘die gekke’ off-road liefhebbers.
Boven: Dit keer een ‘setje’ leuke honden, namelijk twee dwerg Schnauzers. Normaal vragen we dat aan Linda Zantingh van yourdoggy.nl, maar nu waren we zo bijdehand het aan de eigenaren zelf te vragen. Ongetwijfeld zou Linda het geweten hebben zijn we van overtuigd, ook al komen de dwerg Schnauzer’s niet heel veel voor in Nederland.
Boven: Prachtig toch?
Boven: Vermoedelijk een belasting ambtenaar…
Boven en onder drie keer: Sjaak Vollebregt met zijn wedstrijd bolide waar hij recent nog mee deelnam in de International Masters of Mud. Laat net als daar in Grevesmühlen ook hier heerlijke acties zien, maar vandaag niet met co-piloot Mike Romberg naast zich, maar vriendin Mandy. Mandy ziet er niet alleen leuk uit maar kwijt zich ook nog eens uitstekend van haar taak als bijrijder en heeft daar merkbaar veel plezier in. Bovendien niet bang voor een spatje modder of een gebroken nageltje. Moet dat beroep van co-pilote vaker uitgeoefend hebben wordt direct duidelijk, anders kun je nooit zo geroutineerd bezig zijn.
Mandy hierboven doende met het liertouw terwijl Sjaak hieronder ‘rustig afwacht en onderwijl van het geweldige uitzicht’ geniet…
Boven en onder: Nog een paar mannen die heerlijk op zoek zijn naar de grenzen van de grip. Niet die aan de maximale kant, want dat betekent gewoon door ‘kachelen’ alsof je op asfalt rijdt, maar die van de minimale grip. Uitdagingen dus die je net wel of net niet redt. Red je het niet, dan is het voor de co-piloot uit de auto springen, de lier aanhaken en zorgen dat je chauffeur zo snel mogelijk weer verder kunt. Dat wordt ook wel oefenen genoemd. We hebben verzuimd te vragen hoe ze heten, maar wie weet, als ze dit lezen dat ze het ons alsnog laten weten… En ja hoor, ze reageren snel. Achter het stuur Leo Spierenburg en hij weet zich geassisteerd door Renzo van Driesten.
Boven: Het was bijna einde van het evenement als de mannen te maken krijgen met een multi-riem die van de poelie loopt. Die drijft onder meer de dynamo en waterpomp aan en dat zijn toch tamelijk essentiële componenten die je nodig hebt om te kunnen blijven rijden. Het is de moeite niet meer om de riem terug te leggen en daarom rijden ze hun off-road bolide naar hun auto met aanhanger. Thuis kijken ze wel verder.
Boven en onder: Fotograferen met felle zon in een bos is een voortdurend gevecht met diepe schaduwen en explosies van licht.
Boven: Hij wilde maar niet op de foto toen de voortgang tijdelijk belemmerd was, maar uiteindelijk weten we hem toch te snappen…
Boven en onder: Arriveert wat later op de dag en vergist zich deerlijk in de eerste de beste uitdaging, want hij rijdt zich daar prompt tijdelijk vast. Probeert niet met geweld zich te bevrijden maar accepteert liever een kort sleepje naar waar hij vandaan kwam. Dat heet verstandig in zijn geval, want we nemen niet aan dat hij zijn fraaie Discovery alleen voor het rijden in het terrein heeft… Na zijn eerste kennismaking rijdt hij zich niet meer in de problemen.
Boven en onder: Boven Joey van Muiden en Fred Heikens hieronder. Op de openingsfoto kun je Fred Heikens eveneens bewonderen. Op ons verzoek trapten de beide mannen het gaspedaal even wat verder in dan nodig. De uitdaging is niet heel groot, maar levert wel de mooiste beelden op. Vanuit een korte sectie met waterige modder komen de auto’s direct daarna een gortdroog stukje grond op en dan krijg je als cadeautje het opstuivende zand rond de wielen terwijl de auto nog na druipt van de modder. We hebben uiteindelijk de actie van Fred als hoofdfoto gekozen omdat John en Kay Veldhuizen toen al gepasseerd waren en niet meer in beeld zoals op de foto van Joey hierboven. Door dat gemis krijg je bij Fred zijn foto het idee dat deze ergens in een ondoordringbare jungle is genomen, ver weg van de beschaafde wereld. Op de foto hieronder Fred nog voordat hij het droge zand op komt en dan is de actie ons inziens minder fraai.
Rond de klok van vier gaat de organisatie van Jeebee de spullen opruimen. Ze kunnen terugkijken op een geweldig dagje off-road en dat wordt door geen van de deelnemers betwist weten wij voor de volle honderd procent, want we hebben geen enkele dissonant ten gehore gekregen. De meest gehoorde opmerking ‘het is wel stoffig hè’ rekenen we tenminste niet als klacht, want anders zou de uitslag anders zijn natuurlijk. Binnen afzienbare tijd gaan we de mannen opnieuw opzoeken. Naar zeggen op een nieuw off-road terrein…
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
