Toch ziet het er niet rooskleurig uit als we 11 september in de auto stappen en Ouddorp intikken op het navigatiescherm. Grauwe, donkergrijze wolken ijlen gehaast langs het zwerk en gunnen de zon geen enkel straaltje om het aardoppervlak te verwarmen. Het is zo’n moment dat je jezelf ernstig afvraagt waarom je eigenlijk in de auto stapt. Tja, dat ligt besloten in het simpele feit dat we een dagje off-road pret op het strand niet graag voorbij laten gaan. Bovendien worden we gesterkt in ons besluit door het KNMI dat voorspelt dat de meeste kans op redelijk weer aan de kust is. Je hoeft niet in een glazen bol te turen om te kunnen voorspellen dat het strand evenement nabij Ouddorp aan de kust is gelegen. Op een landkaart kijken is voldoende.
Boven: Van tijd tot tijd indrukwekkend dramatische luchten boven het strand van Ouddorp, met de camera geaccentueerd door een kortere sluitertijd toe te passen en het strand later in de computer wat op te lichten.
Voorzichtig schatten? Ondanks onderweg enkele lichte plaagstootjes van het weer arriveren we ruim op tijd op de parkeerplaats net buiten het strand. In een optochtje rijden we ‘onder begeleiding’ van een Jeebee official naar het strand. We zijn niet de eersten is een nuchtere constatering als we op ‘de plek delict’ arriveren, alwaar Strandcafé de Zeester het episch centrum vormt. We hebben het deze keer niet gevraagd aan Jeebee, maar we schatten dat we een dikke honderd deelnemers deze dag aan onze camera’s voorbij hebben zien trekken.
Boven: Een van de shovelmachinisten die verantwoordelijk is voor het aanleggen van het parcours op het strand. Logisch dat die graag wil proberen wat hij teweeg heeft gebracht…
Boven: USA King-Size.
Boven: Nationale trots uit het verleden, de DAF YA 126.
Onder: Internationale trots uit het verleden, de Land Rover Defender…
Boven: Willem Verhoef ‘lift’ een voorwiel.
Onder: Jeroen Robijn beleeft het off-road plezier de laatste tijd in de voormalige wedstrijd bolide van ‘opa’ Jan van Loenen.
Herkenbaar? Net als voorgaande jaren heeft Jeebee, uiteraard met de hulp van een handvol shovels, flink haar best gedaan om pakweg anderhalve kilometer strand om te toveren in een aantrekkelijk parcours. Twee parcours’ in feite, want het strand is breed genoeg om een relatief simpele route uit te zetten naast een route met pittiger uitdagingen van wisselende samenstellingen. En vergis je niet met ‘pittiger’ uitdagingen, want de ‘onhebbelijke’ eigenschap van een strand aan onze vaderlandse kust is namelijk dat het uit zand bestaat. Dat is niet het aller ergste, maar het heeft een bovenlaag van vooral ‘los zand’ en dan weet iedere beetje off-road liefhebber dat het behoorlijk ’tricky’ (lees: slinks) kan zijn. Gebrek aan serieus grip is namelijk ver te zoeken in los zand. Als je dat dan tegenkomt in allerlei bulten (kleine, grote, steile en lange) en gaten (diep, ondiep, steil, glooiend, soms gevuld met water) wordt de hindernis, dan wel uitdaging, pittiger dan menigeen vermoedt.
Filosoferen. “Ieder nadeel heeft zijn voordeel” zei niet lang geleden een ‘Amsterdams wijsgeer’ die ook een balletje wist te trappen in zijn vrije tijd. En dat klopt als de spreekwoordelijk zwerende vinger bij het losse zand van onze stranden. Kans op schade aan je geliefde 4×4 bolide is namelijk minimaal. Met andere woorden, het spul is erg vergevingsgezind. De betere manier om de uitdagingen te tackelen is om een beetje snelheid te houden in combinatie met het verlagen van de bandenspanning. Eerstgenoemde, een beetje snelheid houden, wordt al snel begrepen door veel deelnemers. Duidelijk anders is het met het verlagen van de bandenspanning, want dat kan en zal toch niet zóveel schelen? “Zalig zijn zij die niet weten” zal vast ook wel een of andere wijsgeer eens gezegd hebben, want het maakt wel degelijk veel verschil. Nee, liever houden veel off-roaders zich aan de stelregel ‘gang is alles’ (is dit wellicht een axioma?) om bij gebrek aan succes de lier uit te lopen, op zoek te gaan naar een sleepje of soms met het schepje in de weer te gaan.
Boven: Tja, dat krijg je met de mannelijke collega fotografen van terrein.nu. We hebben ze nog zo op het hart gedrukt 4×4 auto’s te fotograferen, maar als er vrouwelijk schoon voor de lens komt luisteren ze voor geen meter. Maar goed dat het strand evenement niet hartje zomer wordt gehouden…
Onder: Geert Martens in actie met zijn ‘oude’, vertrouwde Sand and Stone Land Rover Defender 130.
Boven: Jeroen Kielen, alias de Muddigger en geestelijk vader van het snel in populariteit groeiende Greenlane Tracks. Die populariteit zal mede te danken zijn aan het gegeven dat een deel van de opbrengst steevast naar een goed doel gaat, in de regel een bestemming die met dieren te maken heeft.
Boven: Timothy van Helvoort in een prachtige, en daarmee begerenswaardige Jeep XJ.
Boven: De bandenspanning kan ook een ‘pietsje te’ laag zijn. Gelukkig is hij maar leeg aan één kant…
Momenten van de dag. Alhoewel de lucht er bijna constant dreigend uitziet blijft het vrijwel de hele dag droog. Vrijwel is niet helemaal en inderdaad krijgen de deelnemers één buitje te verwerken die alleen ons fotografen kort noopt te schuilen, zuinig als we zijn op de kostbare apparatuur om onze nekken. Het miezerige buitje levert niet genoeg water aan moeder aarde om wezenlijke veranderingen op het zanderige parcours van het strand aan te brengen. Vrijwel de hele dag verbazen we ons over het flinke aantal ’tijdelijke vastzitters’. Hier en daar wordt gelierd, zo nu en dan geschept maar meestal is het een sleeplintje dat tevoorschijn getoverd wordt. Toch valt ook dat sleepje niet altijd mee. Bedenk dat niet alleen de tijdelijke vastzitter gebrek aan grip heeft gehad, maar dat de te hulp geschoten ‘reddende engel’ ook minder grip heeft in het rulle zand en bovendien daarin een korte maar krachtige inspanning moet leveren om de ‘gewichtige’ vastzitter te bevrijden. Pas als de dag flink begint te vorderen wordt het tijdelijk vastzitten minder. Raken de deelnemers meer ervaren of worden de scherpe kantjes van de uitdagingen af gereden? Vul het zelf maar in; wij weten het omdat we er bij waren…
Twee bijzondere Jeep klonen? Boven: We komen graag op dit soort algemene evenementen als dit van Jeebee omdat je er vaak bijzondere dan wel zeldzame 4×4’s tegen kunt komen. Vandaag is dat geen uitzondering zoals op de drie foto’s hier boven te zien is. Is toch een Jeep CJ? Zonder meer, maar met enkele elementen die duidelijk afwijken van de Jeeps welke de fabrieken in Toledo verlieten. De spatbordranden zijn een voorbeeld en de tankopening aan de zijkant. Het dashboard herinnert aan de oude CJ-5 van Jeep, evenals de achterklep. De uitsparing van de deuren vertoont echter weer overeenkomsten met de CJ-7 of zelfs de Wrangler YJ. Onder de kap zien we de F-head viercilinder kop/zijklepmotor die onder meer in de CJ-3B, CJ-5 en M38A1 (waaronder de Nekaf) te vinden is. De eigenaar (Jeroen Hameeteman) rijdt er voor het eerst mee in het terrein en weet te vertellen dat er Turkse papieren bij zaten. Nu weten we dat de Jeep inderdaad ook in Turkije is gebouwd voor het leger, maar voor zover we weten betreft dat alleen de CJ-3B (M606) modellen en een onbestemd pick-upje met stijlelementen van de oude pick-upjes eind jaren veertig, begin jaren vijftig (onder andere deuren en grille) en de motorkap van een CJ-5. Enig onderzoek toont echter op een oude foto dat er in het verleden ook een CJ-5 of CJ-7 gebouwd is in Tuzla (district in de Aziatische kant van Istanbul). Op de foto’s kunnen we niet exact zien om welk type het gaat, maar wel kunnen we zien dat ze niet lijken op de Jeep hier op de foto. Wellicht zijn ze in de loop der tijd wat aangepast? Verder zijn daar in Tuzla ook nog wat andere (tamelijk bijzondere) pick-up’s voor het leger gebouwd, waaronder een exemplaar met acht sleuven in de grille. Al met al maakt dit de Jeep op de foto alleen maar meer intrigerend.
Onder drie keer: Mahindra CJ, maar welke? Is het een CJ 3A zoals het plaatje onder de motorkap suggereert? Met zeven sleuven in de grille zou hij dan ronde koplampen moeten hebben. Maar wacht even. De CJ 340 van Mahindra kun je tegen komen met zowel ronde of vierkante koplampen. Met ronde koplampen heeft hij ook nog eens zeven sleuven in de grille. Maar wat dan niet klopt is dat hij een hoge motorkap heeft a la Jeep CJ3B. De CJ 340 met vierkante koplampen dan? Die heeft behalve een hoge motorkap ook nog eens negen sleuven in de grille. Uhh, wat drinken ze eigenlijk in India? We houden het er op dat er legio uitvoeringen in India gemaakt zijn, waaronder een aantal die er niet uitzien conform de door de fabriek uitgegeven folders? De ronde koplampen zijn even op en dan doen we er maar zo lang een paar vierkante exemplaren in bijvoorbeeld…
Boven: Neem het de nieuwsgierigheid in overtreffende trap van de terrein.nu fotografen niet kwalijk…
Boven: Hi Charles, hi Martin. Alles goed Charles? Alles okay Martin. Alles goed Martin? Alles okay Charles. En dan volgt steevast een praatje met Charles van Hemert…
Boven: Zien we nog maar weinig, de Ssang-Yong Korando.
Boven: Anthoon de Kamper. Anthoon moet later op de dag met een ander, ongewild sleepje genoegen nemen. Niet omdat hij vastzit, dat gebeurt deze doorgewinterde off-roader alleen op schier onmogelijke uitdagingen, maar omdat zijn voordifferentieel voortijdig komt te overlijden.
Boven en onder: Willem Verhoef, maar nu met enkele ’trawanten’. In ieder geval tenminste twee of heeft hij drie Vitara’s? We zijn de tel kwijt geraakt…
Boven en onder: Twee momenten in de tijd, kort na elkaar genomen. Actie van de rijders en reactie van de Daihatsu Feroza.
Boven: Ook voor een DAF YA 126 met zijn unieke aandrijfsysteem kan los zand teveel worden.
Onder: Pracht van een Toyota LandCruiser uit de jaren tachtig (1986) maar gezien de nummerplaat op een later tijdstip naar Nederland gehaald.
Boven: De auto van Erwin van de Ven en Jennifer de Man, maar even niet in de gebruikelijke bezetting die we kennen.
Boven: Stef Robijn kennen we al een heel aantal jaren, maar we zijn de tel kwijt geraakt hoeveel precies. Maakte in het verleden vooral furore in de trialsport. We zoeken een legale dan wel illegale manier om hem zijn begerenswaardige Mercedes-Benz G-klasse te ontfutselen… (de korte G-cabrio staat al jaren in ons lijstje van favoriete terreinauto’s).
Boven: Hé, wat nu? Wordt de MB-G van Stef Robijn opgehesen?
Boven: Zo herkennen we de bolide van Erwin van de Ven weer. We hoeven nu niet te raden wie er achter het stuur zit…
Boven: Ze leert verdraaid snel, deze vrolijke, sympathieke en blauw gelaarsde dame. Ze herinnert ons fijntjes aan een vorig off-road evenement toen ze als co-pilote lekker in de auto blijft zitten op een moment dat ze, vermoedelijk samen met haar vriend, vast zat. Een tikje quasi plagerig maakten we daar in ons verslag een opmerking over, immers, het is tamelijk gebruikelijk dat de bijrijder dan uit de auto klimt om hulp te bieden. Vandaag staan we met ‘lege handen’ als ze een keer vast komt te zitten, want ze rijdt zelf. Goed gedaan hoor, laat die kerel van je maar werken!
Boven: Daaraan herken je de ervaren off-roaders; die weten hoe het hoort (naar beneden met die bandenspanning!).
Boven: Jerrod van’t Hof. We zijn niet verbaasd hem en zijn vader tegen te komen. We schreven het al eens; vermoedelijk de man met de meeste lidmaatschappen van clubs op zak.
Onder: Geert Martens van Sand en Stone.
Boven: Nog zo’n 4×4 waar we op zijn minst een zwak voor hebben, de Volvo C303 met zijn portaalassen.
Onder: Jaap Koelewijn en op zijn zelf gespoten Jeep hesje zie je voor welk merk auto hij warm loopt. Sorry, niet alleen voor Jeeps. Ook modelauto’s van tal van 4×4’s en rallyauto’s mogen zich in zijn warme belangstelling koesteren, met name modellen waarop hij zelf minutieus ‘off-road uitstraling’ aanbrengt.
Boven: Jeroen ‘Muddigger’ Kielen nog een keer, maar rijden ze op de foto nu hard achteruit als we naar het vlaggetje kijken of…?
Boven: Man’s beste vriend krijgt een knuffel.
Boven en onder: Het grondanker kan in wat diepere kuilen, daar waar het zand beduidend steviger van samenstelling is, redding brengen.
Boven: Commentaar in feite overbodig. Je kunt zien dat vooral de jeugd geniet van al die auto’s in het zand.
Boven: Theo Kersten houdt een oogje in het zeil. Die-ie al jaren bij Jeebee.
Boven: De Reddingsbrigade van Ouddorp komt een kijkje nemen. Het zal je werk maar zijn, de hele dag op het strand moeten rijden….
Boven en onder: Jerrod is op ieder evenement wel verantwoordelijk voor wat mooie plaatjes.
Boven: Nummer twee die het snapt. Het valt wel op dat de twee DAF YA 126 rijders beiden de bandenspanning verlagen alvorens ze het terrein in gaan.
Boven: Dit heet verkennen en we hebben er twee keer in onze inmiddels dertigjarige carrière een heel artikel over geschreven, met name over het belang van verkennen. We geven grif toe dat de noodzaak in Nederland wat minder is omdat veelal op uitgezette parcoursen gereden wordt op vaak bekende terreinen. Uitzetters van uitdagingen gaan echt geen proeven uitzetten die bij voorbaat onmogelijk zijn en derhalve tot mislukken gedoemd. Maar zodra je op onbekend terrein komt of je rijdt een onbekende route, dan is verkennen echt bittere noodzaak wil je niet in onverwacht desastreuze situaties belanden. En geloof nooit foto’s van een ander, want alleen de persoon die de peilstok in de plas steekt en heel misschien de fotograaf van de foto weten in boven getoonde situatie hoe diep de plas is. Is de peilstok dertig centimeter lang of misschien 2,25 meter?
Boven: Het Strandcafé de Zeester zoals we dat het liefste zien; met veel off-road voertuigen op de voorgrond.
Boven: De snel populair geworden SSV. We willen ons niet op de borst kloppen, maar we deden die voorspelling al jaren geleden. Uitstekende prestaties gekoppeld aan een betaalbare prijs en gegarandeerd bakken ‘fun to drive’ (rijplezier). Dan is voorspellen helemaal niet zo moeilijk.
Boven: Leo Spierenburg in zijn indrukwekkende ‘off-road speeltje’.
Boven: Dat hebben we nog niet genoemd, menselijke spierkracht om een tijdelijke vastzitter uit zijn benarde positie te bevrijden. Het lukt lang niet altijd, omdat de auto, eenmaal ‘ingegraven’, vaster blijkt te zitten dan wordt vermoed. De meeste kans van slagen heb je op een helling, bij voorkeur naar beneden duwend… (je weet bij sommigen maar nooit…).
Boven: Volgens de chauffeur bleef zijn gas hangen… Daarna blijft hij op zijn neus ‘hangen’.
Boven: Een flink aangepaste off-road bolide is geen garantie van uitsluitend voortgang. Met andere woorden, ook hen kan los zand teveel worden.
Boven: Moet kunnen, even pauze nemen.
Boven: Anthoon wordt, inclusief overleden voordiff, in veiligheid gebracht.
Boven: De fotografe ‘gesnapt’.
Boven: Zo hoort het als er gesleuteld moet worden, vanaf een milieu zeiltje.
Boven en onder: Rara wat zit er aan dat lijntje vast? Gelukkig bevestigt de dame ons vermoeden dat het om een Labradoodle gaat en dus hoeven we Linda Zantingh van lzga.nl (Linda Zantingh Graphics & Arts) niet lastig te vallen.
Off-road plezier keer twee. Maar liefst twee dagen is het strand bij Ouddorp het Walhalla voor off-road liefhebbers. Zondag kan er namelijk ook gereden worden, alleen mag dat minder lang dan zaterdag. Om het spannend en aantrekkelijk te houden voor de deelnemers die zaterdag ook al hebben gereden, wordt de ingang van zaterdag de uitgang en de uitgang van zaterdag de ingang. Met andere woorden, er wordt tegengesteld gereden aan de route van zaterdag. Als troost dat er korter gereden mag worden krijgen de deelnemers van zondag veel beter weer voorgeschoteld ‘van de KNMI’ krijgen we van Willem Verhoef te horen. Heeft die Amsterdamse wijsgeer opnieuw gelijk…
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
