Jeep Club Nederland in Boxmeer

We ‘verdenken’ ons zelf er van, en anders willen we het heel graag, optimist te zijn, maar het valt ons 20 oktober j.l. verdraaid moeilijk om optimistisch te schrijven dat de regen die dag ‘een kort buitje voor het stof’ is geweest. We noemden in ons tweede verslag van Budel de regengod Chaac van de Maya’s, maar die twintigste oktober bij de Jeep Club Nederland (JCN) moeten we ‘Grieks’ denken. Die Grieken hebben namelijk niet één, maar een heel arsenaal watergoden, onderverdeeld in zee- en riviergoden! Iedere rivier, zee, oceaan, stroompje, bron of meer had bij de Grieken namelijk zijn eigen god. ‘Optimistisch’ als we zijn raken we er van overtuigd dat het voltallige arsenaal van die Griekse watergoden die dag een bezoek gepland heeft aan Boxmeer.

‘Surrealistische’ gedachten. Als gewoonlijk ‘filosoferen’ we er op los als we op weg zijn naar een offroad evenement. Is het niet vooral een kwestie van hoe je tegen iets aan kijkt of goed het je uitkomt komt bij ons op. Halen we dat voorbeeld van het halfvolle glas nog even naar voren, dan denkt de optimist ‘ha lekker, mijn glas is nog half vol’, terwijl de pessimist denkt van “hè bah, mijn glas is al half leeg’. Maar is dat ook niet een kwestie van wat er in dat glas zit? Wat als het glas van de optimist gevuld is met ouderwetse levertraan terwijl in het glas van de pessimist de helft van een heerlijk koel biertje lonkt? Is de optimist dan nog altijd optimistisch? En ja, ineens kunnen we ons heel goed voorstellen dat die pessimist pessimistisch is toch? Uhh, laten we nu maar stoppen. Als we vertrekken van huis is het nog droog. Een gepland evenement is een week verschoven en daarom gaan we, als eerder geschreven, bij de JCN in Boxmeer op bezoek. De regen is al los gebarsten bij aankomst, maar in de nissenhut van de motorsportvereniging is het droog en de ontvangst door de leden van de JCN warm en hartelijk. De uitgekomen weersvoorspelling ten spijt zijn er toch ruim vijftig jeepers op komen draven om te genieten van een dagje off-road. Hebben we de organisatie nog niet meegeteld.  

Lokale natuurramp? Na de koffie en het gebruikelijke ‘opwarmen’ van de contacten maken we ons op om het terrein in te gaan. Zodra we de nissenhut annex kantine verlaten grijnst een soort van ‘zanderig moeras’ ons tegemoet, gevolgd door iets dat lijkt op een overijverige binnenzee in wording. Voor een kort moment, als het ware in een flits, wanen we vanuit onze ooghoeken zelfs golfslag te zien… De JCN heeft op verschillende plaatsen langs de doorgaande route proeven uitgezet op het terrein. Ten tijde van het uitzetten verkeren ze namelijk nog in de overtuiging dat er altijd wel een aantal doorgewinterde jeepers zijn die de doorgaande baan niet genoeg uitdaging vinden bieden. Die categorie krijgt vandaag een dubbele traktatie, want de doorgaande route is al een uitdaging van jewelste. Niet overal, maar eind van de middag scheelt dat nog maar bar weinig. 

Drama in spe. Gewoon een paar opgedane fragmenten van de doorgaande route in Boxmeer. Zoals je ziet overdrijven we absoluut niet als we schrijven dat deze bar slecht is. Niet heel gek dat verschillende jeepers zo nu en dan een sleepje van een collega nodig hebben of anders hun lierkabel of touw uit moeten rollen. De ‘ellende’ wil dat het regenwater van de bulten naar de lager gelegen baan sijpelt. Als je dan weet dat de baan voornamelijk bestaat uit scherp zand, dan laat de rest zich al bijna raden. Dat zand raakt doordrenkt van water en dat zomaar tot een diepte van een halve tot een meter. Dik maar vloeibaar zand en rij je daar met je Jeep in, dan krijg je het idee dat je in de La Brea teerputten van Los Angeles bent beland. Meedogenloos lijkt de ondergrond jou met je Jeepje de diepte in te willen zuigen. De diepte waaruit geen ontsnappen meer mogelijk is. Hulpeloos draaien je wielen doelloos in het rond, wanhopig op zoek naar grip om zich uit die dodelijke omhelzing van moeder aarde te kunnen bevrijden. Goh, wat ben je dan intens blij dat je op hulp van een collega Jeeper kunt rekenen. Die helpt maar wat graag, want wie weet is hij het volgende rondje aan de beurt. Het positieve van de slechte omstandigheden is dat het de onderlinge kameraadschap en saamhorigheid niet onaanzienlijk verbeterd. Jij met je collega Jeepers met zijn allen tegen de op moord beluste ondergrond van moeder aarde. Eenmaal los uit de dodelijke omhelzing van moeder aarde kun je je bevrijder(s) wel kussen, ongeacht geslacht, leeftijd of kleur….

Slinkende verschillen. Is de doorgaande route slecht; de uitstapjes daarentegen vallen in vergelijk met de doorgaande route mee. Oké, op een paar plaatsen is het een kwestie van ‘je haalt het net wel of je haalt het helemaal niet’, maar dat zien we meestal bij uitstapjes en daar kijken we dan ook niet vreemd van op. Die zijn namelijk ‘standaard’ van zichzelf al slecht en de uitbundige regen brengt daar wel enige verandering in, maar niet heel dramatisch. De verschillen tussen de uitdagingen op de doorgaande route en de door de organisatie uitgezette uitdagende uitstapjes uiten zich vooral op de plekken met flinke hoogteverschillen. Een serieuze bult op waarvan je de top alleen bereikt via dikke drek is nu eenmaal een paar strepen moeilijker dan horizontaal rijden door dikke drek. 

‘Twin Blood Brothers’. Vrij vertaald een eeneiige tweeling deze twee zwarte Jeep JK’s Unlimited. ‘Brother 1’ op de foto boven kan fraaier op zijn (zeven) strepen staan zoals je ziet terwijl ‘Brother 2′ verfraaid is met een klein ’tuinhekje’ voor zijn beroemde neus.

Boven: Enkele keren stoppen de jeepers spontaan en parkeren ze hun Jeep langs de kant om te kunnen genieten van de plaatselijke ‘Kanovereniging Boxmeer’… Bovendien, kano’s van rechts hebben voorrang…

Mateloze bewondering. Klagen horen we de jeepers allerminst, in tegendeel. Ook bij onze bezoekende oosterburen horen we geen klacht over de lippen komen. Dat rechtvaardigt onze conclusie dat jeepers optimisten pur sang zijn. Zelfs de marshals van de JCN, die onervaren jeepers of jeepers in spe op evenementen helpen en wegwijs maken in de edele kunst van het off-the-road rijden, blijven hun vrijwillig op zich genomen taak zonder klagen uitvoeren. Doe het ze maar een keer na in de stromende regen! We nemen bij deze eerbiedig onze hoed af voor deze mannen. Verderop kom je enkele marshals tegen tijdens het uitvoeren van hun taak.

Boven en onder: De modder is deze dag niet alleen diep, maar bij tijd en wijlen ook fraai.

Boven en twee keer onder: Tamara in haar fraaie Jeep CJ-5.

Boven: Bij verrassing ‘geschoten’, Joost Fokken van Kamera Express…

Boven: N.v.t, ofwel niet van toepassing vandaag in Boxmeer, de blauwe pijl die aangeeft dat de route goed te doen is. Zou de organisatie de route’s op deze zondag uitgezet hebben, dan weten we vrij zeker dat ze rode en zwarte pijlen tekort gehad zouden hebben…

Onder: Marshal Wim van Hezik in gesprek met een deelnemer. 

Boven: Marshal Natale Dorigo begeleidt een deelnemer, eveneens in de stromende regen.

Boven: Let op de voeten van de dame… 

Boven: Een leuke hond komen we zowaar ook tegen, ondanks het hondenweer. Bijna steevast klampen we dan Linda Zantingh aan van yourdoggy.nl om te weten te komen met welk ‘merk en model’ hond we van doen hebben. Het duurde deze keer wat langer omdat Linda even niet bereikbaar was (normaal hebben we in luttele seconden antwoord), maar uiteindelijk komt dan toch het verlossende antwoord; het is een…. Mooi niet! We zijn verbijsterd! Linda twijfelt! In eerste instantie denkt ze aan een Shiba Inu maar hij heeft teveel weg van een Keeshondje. Daarom denkt ze aan een IJslandse Hond, maar zegt daar eerlijk bij dat ze er niet zeker van is. Er zit dus maar één ding op; hopen dat de eigenaresse uitsluitsel brengt en daarmee onze hardnekkig smeulende nieuwsgierigheid dooft.

Boven: De dames van de motorsport vereniging zijn verantwoordelijk voor de prima catering. Het voordeel van die taak? Honger krijgen is je eigen schuld en je blijft droog, al regent het buiten nog zo hard.

Boven: Je kunt zijn gezicht niet zien, maar wij weten dat het marshal Stephen Troost is die hier een deelnemer aanwijzingen geeft. Het is op een uitdaging achter op het terrein, de enige voor zover we hebben kunnen zien waar de grond niet verzadigd is met water omdat de grond ter plekke wat hoger ligt dan het omliggende terrein.

Boven: Herfst, vochtig en dan schieten de paddenstoelen daadwerkelijk als paddenstoelen uit de grond…

Ben jij een pessimist of een optimist? Rond de klok van drie uur, iets vroeger dan gebruikelijk, zien we de eerste jeepers aanstalten maken om naar huis te gaan. Eerst nog even een praatje maken met je collega jeepers onder het genot van een hapje (soms) of drankje (meestal). We kijken er niet vreemd van op. Wij fotografen zijn al wat eerder gestopt. Meer dan genoeg foto’s en de camera’s niet langer dan nodig blootstellen aan de regen. Ondanks de  misère van de regen hebben we een topdag gehad, met name omdat je jezelf ‘goed leert kennen’. Wij van terrein.nu hebben namelijk definitief ontdekt dat we geboren optimisten zijn. Immers, een pessimist wil deze dag met zijn regen met ‘moesson trekjes’ zo snel mogelijk vergeten. Wij juist niet; we willen hem tot in lengte van jaren koesteren in onze herinneringen. Met zijn allen in de regen misère schept toch een onderlinge band…

Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.