Jeep Club Nederland in Loon op Zand

De opbouw van het evenement zal zaterdag beginnen om 10.00 uur en derhalve rijd ik, begeleid door een ijverig zonnetje, vol goede zin vanuit mijn woonplaats Amersfoort richting Loon op Zand, alwaar de JNC leden, en eventuele Jeepers die nog geen lid zijn, dit weekend op Experience Island hun off-road vitaminen op peil willen gaan brengen. Volgens mijn nieuwe, onlangs aangeschafte navigatie systeem zal de reis zo’n 58 minuten in beslag nemen. Mis! Zoals me eerder al eens is overkomen heeft juist op deze zaterdag Rijkswaterstaat besloten de mij elektronisch aanbevolen route over de A2 af te sluiten, dit natuurlijk in verband met, je raadt het vast en zeker wel, werkzaamheden. Dit houdt in dat een flinke omleiding is ingesteld vanaf knooppunt Vianen, om vervolgens via de A27 richting Gorinchem en Breda te rijden. Had ik nu maar de app van A naar Beter geraadpleegd, maar helaas komt berouw altijd na de zonde. Aangezien ik op deze zaterdag ongelukkig genoeg niet de enige automobilist ben die de A2 had willen volgen, beland ik na zo’n anderhalve kilometer in een file van ruim elf kilometer. Een gelukkige omstandigheid is dat je nimmer alleen in de file staat en er dus genoeg auto’s links en rechts van je rijden die zich net zo tergend langzaam, ongetwijfeld tandenknarsend voortbewegen als jij, al dan niet voorzien van aanhangwagen of caravan.

Boven en onder: Niet moeilijk te verzinnen, een combi bijschrift voor deze twee Jeeps. Het eerste dat ons te binnen schiet is: ‘Oud en Nieuw’. Op de foto boven een Willys M38, ofwel de civiele Jeep CJ3A. Die zijn volgens de boeken tot 1953 gebouwd. Zijn bijna 70-jaar jongere, rechtstreekse nazaat is de ‘cool blue’ hybride Jeep Wrangler 4XE op de foto hieronder.

Boven: Het ‘draaiboek’ voor het weekend.

Boven en onder: Twee leuke honden van Jeepers en dan heet je natuurlijk ‘Jeepie’ of ‘Willy’. Met de lange geschiedenis van Willys en Jeep raak je voorlopig qua spraakmakende namen niet uitgeput. Denk bijvoorbeeld maar aan ‘Gladiator, Cherokee, Chief, Jeepster of wie weet Fleetvan’….

Beter ‘een pietsje’ laat dan nooit. Ruim een uur later dan voorzien en de bedoeling arriveer ik op Experience Island. Een aantal vrijwilligers van de JCN is al doende met het uitladen van de aanhanger met palen, linten, et cetera. Nadat de materialen zijn ingeladen in de gereedstaande Jeeps trekken we in groepjes het terrein in om waarschuwingen, rijrichting bordjes, paaltjes en dergelijke op de juiste plaatsen aan te brengen. Ook worden de voor vele van jullie bekende pijlen geplaatst welke de moeilijkheidsgraad van een proef aangeven, blauw, rood en zwart. Oh ja, en groen in geval een route zo makkelijk is dat deze ook met bijvoorbeeld een 2WD Jeep Renegade gereden kan worden. Is een proef eenmaal naar tevredenheid uitgezet, dan wordt deze door verschillende types Jeep ‘voor gereden’ om zodoende te bepalen of dit geen gevaar voor inzittenden oplevert en/of schade toe kan brengen aan het voertuig. 

Boven: Het lijkt een gevaarlijke manoeuvre schuin een steile helling op, totdat je in de gaten krijgt dat de Jeeper in kwestie achter je staat met in zijn handen het stuur, een ‘Remote Control’.

Boven: Voorzitter Frank Eijk heet iedereen welkom en doet de nodige uitleg.

Drie keer boven en één keer onder: Loet ‘Jeeperke’ en consorten in hun element…

‘Achterop komend gevaar’! Wellicht een tekenend voorbeeld van de noodzaak voor te rijden is de spoorwegwagon welke achter in het terrein te vinden is. Via een steile klim en afdaling is het mogelijk om door de wagon heen te rijden omdat de laaddeuren aan beide zijden open staan. Dat gaat prima met een standaard Jeep, maar voor het langere JK Unlimited type is dit niet mogelijk en al helemaal niet als deze ook nog verhoogd zou zijn. Als je de wagon namelijk uit rijdt duikt de neus van de auto direct naar beneden als antwoord op de tamelijk sterk aflopende helling. Hierdoor komt de achterzijde van de auto omhoog en kan vervolgens het houten dak van de wagon raken. Dat dak is, ondanks zijn gevorderde leeftijd en achterstallig onderhoud, nog altijd van het stevige type, met als gevolg, schade aan je Jeep, alias oogappel.

Onder: Marchal Joost Fokken.

Natjes en droogjes. Verderop worden borden geplaatst bij een punt waar een doorwading van het ‘hand-made’ meer op het terrein is toegestaan. Uiteraard wordt ook die doorwading beproefd. Een van de Marchals slaagt er in, gadegeslagen door de argwanende ogen van zijn collega Marchals, met zijn Nekaf de ruim tachtig meter lange route door het wisselend diepe en ondiepe water rijdend te verlaten. Intussen is een andere groep vrijwilligers bezig in het bos een sectie, met daarin een geul gevuld met water, tussen de bomen te voorzien van rood/witte linten. De eigenaar van het terrein heeft verzocht hier geen auto’s te laten rijden om het mogelijk dreigende omvallen van de bomen te voorkomen. Door de aanhoudende droogte is het anders zo modderige bos nu op de meeste plaatsen kurkdroog. En als er al water is, dan is dat op veel plekken nauwelijks meer dan een plasje water. Zelfs het bekende pad, waar normaal gesproken niet zonder gebruik van een lier te rijden is, kan nu door een standaard Jeep makkelijk gereden worden.

De inwendige mens en hulp… Al dat timmeren van palen in droge, harde grond en het nieten van bordjes in ‘hard hout’ maakt uiteraard hongerig. Om de honger te stillen is er een prima buffet met allerhande belegde broodjes klaargezet, inclusief koffie thee en diverse frisdranken om de heenweg van al dat lekkers naar onze magen te vergemakkelijken. Op het ruime terras kunnen we even uitrusten en onderwijl, tussen het happen door, zaken doornemen, wat bijkletsen of babbelen over koetjes en kalfjes, ook al is dat laatste met al die stikstof problemen niet meer zo onschuldig als in het verleden… Na de lunch worden de laatste borden en palen geplaatst. Tegen een uur of vijf is alles gereed, klaar om de volgende dag de leden en nieuwkomers een prima Startersdag te laten beleven. Terzijde, de Jeep Club Nederland kan, net als veel clubs, best nog wel wat vrijwilligers gebruiken. Als Marchal word je dan één of twee dagen ‘opgezadeld’ met een reuze gezellige crew clubgenoten en op de dag van het evenement sta je met je neus vooraan, daar waar de actie is! Aanmelden kan via de email van de JCN.

Boven en onder: Het altijd uitdagende, voor off-roaders magnetische water…

Boven: De route door het water krijgt bij deze Jeeper een staartje…

Boven: Waag het niet te zeggen dat je het niet wist…

Boven: Uhhh, hoe kun je nu je Jeep kwijt raken…?

Zondagmorgen, 09.00 uur. De eerste deelnemers aan de JCN Startersdag arriveren op Experience Island, al dan niet zelfstandig rijdend of met hun off-road bolide vastgesjord op een aanhanger. Al snel vult de parkeerplaats zich met diverse uitvoeringen van de Jeep, variërend van heel oude exemplaren tot en met splinternieuwe, waaronder ook een elektrische hybride uitvoering.

Boven en onder: De droogte zorgt zo nu en dan voor woestijnachtige taferelen. In de buurt van een oase, dat dan weer wel.

Aanloop perikelen. In het hoofdgebouw is het ‘administratie bureau’ voor ingeschreven (aspirant) leden ingericht. Het staat te midden van de uitgestalde merchandise van de rijkelijk gevulde JCN clubshop, zoals T-shirts, hoody’s en andere artikelen, waarmee niet alleen de Jeeper, maar ook zijn ‘gewielde oogappel’ verfraaid kan worden. De gratis koffie bij de ingang draagt er onbedoeld aan bij dat voor het gebouw al snel een file ontstaat van geduldig wachtende deelnemers. Terwijl de administratie dames het ‘aangename fileleed’ zo snel mogelijk trachten op te lossen zijn een aantal vrijwilligers druk doende met het aanslepen van stapelbakken met ‘Jeep’ kleding en het plaatsen van beach-flags.

Boven: Jeepers met panne zijn maar wat blij als top monteur Lorenzo de Heijde toevallig ook op het evenement aanwezig is. Die weet bij wijze van spreken al wat er aan de hand is voordat het kapot gaat.

Boven: Uhhh, het imiteren van een foto genomen door een drone misschien?

Splitsen. Als de meeste JCN leden en aspirant JCN leden zijn gearriveerd spreekt voorzitter Frank Eijk de menigte toe en legt uit wat er die dag te gebeuren staat. Zoals gebruikelijk worden de aanwezigen in groepen opgesplitst en verdeeld over de dag gaan zij een mooie route rijden, terwijl de andere groep onder leiding van Marchals in kleine groepjes het terrein in gaan. In de middag wordt de boel dan omgedraaid.

Plaatjes hulp. Van de tourrit hebben wij geen beelden omdat we onze handen vol hebben op het terrein zelf, maar reken er maar op dat die zeker de moeite waard is geweest. Onderwijl is ook collega Ad gearriveerd die zijn bijdrage aan dit verslag komt leveren in de vorm van fotografie.

Vier keer boven en vier keer onder: Het gaat niet altijd goed zoals je kunt zien. Langs de oever kun je rijden, maar wijk niet teveel van die route af, want al snel wordt het dan diep genoeg om als mens staande te kunnen drinken. Dat geldt ook voor 4×4 bolides, met als nare bijkomstigheid dat die geen zwemdiploma hebben en dus blijven drinken tot het faliekant verkeerd gaat. En water in een motor is desastreus omdat water nu eenmaal niet valt samen te persen. Kromme drijfstangen liggen dan heel snel in het verschiet met aansluitend een kostbare reparatie. Maar je kunt het beter positief benaderen. Een meter verder en ook over motorschade hoef je je dan geen zorgen meer te maken. Je bolide is dan namelijk vele meters ‘onder de golven’ verdwenen…

Aangedikt… Door de aanhoudende droogte is het op sommige plaatsen nogal stoffig en zien we door de stofwolken heen deelnemers zich een weg banen over meanderende paden langs de kleine vijver. Anderen zijn in het bos voorzichtig bezig met het rijden door kuilen en over al dan niet steile bulten. Vooral dat laatste is voor veel beginnende rijders best wel een aparte, enge ervaring. Het ene moment rijd je nog op een min of meer vlakke ondergrond en plotseling ga je dan, voor je gevoel, een bloedsteile helling op. Dat ervaar je als doodeng omdat je op het moment dat je omhoog gaat het contact met de horizon kwijt raakt en niets anders voor je ziet dan lucht met nul komma nul referentie. Pas op het moment dat je bolide over de top aan de afdaling begint, en de horizon plus vlakke ondergrond weer in beeld komen, verdwijnt ‘de doodsangst’ om plaats te maken voor ’tomeloze euforie’.

Boven: De notabelen van de JCN op een kluitje.

Lunchtijd. Op meerdere plaatsen ontwaren we groepjes die onder begeleiding van de Marchals heuvels nemen, slingerpaden rijden en andere uitdagingen te lijf gaan. Ongemerkt loopt het al gauw tegen lunchtijd en kunnen de hongerige Jeepers zich op het terrein op het strand tegoed doen aan een ruim aanbod van snacks en frisdranken. Het wordt rond de snackwagen al gauw flink druk omdat de eerste deelnemers aan de route inmiddels ook gearriveerd zijn. Al snel vormen zich verschillende groepjes die, onderwijl genietend van de lunch, hun off-road ervaringen van de ochtend uitwisselen.

Boven Marchal Charles Corbee en onder Joost Fokken, na afloop van de Startersdag bezig met het opruimen.

Wisseling van de wacht… Na de lunch vertrekt de ochtendploeg op hun beurt voor de tourrit en de Marchals nemen de tour rijders van de ochtend onder hun bezielende leiding mee het terrein in.

Boven: Marchal Pepijn Schreurs, doet net of-ie druk is….

Peilloze diepte. De doorwading wordt niet door elke deelnemer gedaan omdat het risico van schade aan het voertuig niet geheel ondenkbaar is. Het weerhoudt enkele ‘diehard’ Jeepers er niet van toch een poging te wagen. Aanvankelijk gaat dat allemaal goed, ondanks dat enkele rijders een angstig momentje beleven als de neus van hun Jeep plotseling naar beneden duikt. Tja, onder het water oppervlak kun je moeilijk zien dat de bodem van de plas niet overal van gelijke diepte is. Dat ondervindt ook een bekende Jeeper die, na het grootste deel van de doorwading, op een minder diepe plek het stuur nog even naar rechts draait. Het vervelende van dit soort kunstmatig ontstane meertjes is dat deze ontstaan zijn door zand/grindwinning. In de regel wordt het zand/grind middels een grote zuiger op een ponton weggezogen. Daardoor kunnen, ook vlak bij de oever, diepe troggen ontstaan die zomaar enkele tientallen meters diep zijn. Dat ontdekt ook genoemde, onfortuinlijke bestuurder, want al na anderhalve meter duikt zijn Jeep met de rechterzijde de ‘kolkende diepte’ in. Gelukkig weet hij op tijd te stoppen en blijft de auto tot net boven het spatbord in het water stil staan, zonder verder de diepte in te glijden. De carburateur van zijn auto, die doorgaans alleen lucht blieft te consumeren, is niet bijzonder gecharmeerd van water, met als gevolg dat de motor er ook direct de brui aan geeft. Gelukkig heeft de beste man de tegenwoordigheid van geest om niet te proberen de motor opnieuw te starten.

De opgelopen schade… Gelukkig zijn enkele clubleden met een lier op hun Jeep ter plaatse en kan, weliswaar met enige moeite, de Jeep van deze Jeeper veilig uit het water worden getrokken. Het enige letsel dat de brokkenpiloot oploopt bij deze vergissing is een gekrenkt ego (onherstelbaar) en een gedeeltelijk nat pak (te herstellen).

 

Onheilspellend. Ergens halverwege het terrein zijn enkele leden druk doende met het rijden over een houten brug die steil op- en afloopt. Mocht je toevallig het raampje van je Jeep open hebben staan, niet ondenkbeeldig gezien het warme weer, dan hoor je ook nog eens dat de brug vervaarlijk kraakt, piept, schudt, deint, knarst en rochelt. Geloof ons, dat doet deze brug al vele jaren. Veelvuldige controles zijn bijna een garantie dat het absoluut veilig is om er overheen te rijden. Het is net als met krakende wagens, die lopen over het algemeen het langst.

De vliegende tijd… Bijna ongemerkt loopt de dag op zijn einde en voor je het in de gaten hebt zijn de eerste vrijwilligers van de JCN druk doende met het verzamelen en opbergen van de geplaatste borden en linten. Ook voor ons fotografen zit de dag er dan op en met volle geheugenkaartjes in de camera vertrekken wij, na ‘emotioneel afscheid’ te hebben genomen van de Jeepers, huiswaarts. 

Fotografie Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop m.m.v. Martin Brink.