Kempenrit versie Offroader Stammtisch…

Enige uitleg omtrent onze onzinnige orakeltaal in de aanhef is wel op zijn plaats dunkt ons. Het is de 4×4 Offroad Challenge Sport, met drijvende krachten Eric Gijsberts en Frans van Esch, dat op 18 juli j.l. een Kempenrit organiseert. Het maximum aantal deelnemers wordt als gevolg van het Corona virus vastgesteld op 35 deelnemende auto’s. Die rit zit in een mum van tijd vol en betekent ‘dikke pech’ voor een aantal van onze bevriende Offroader Stammtisch leden. Drijvende krachten van Offroader Stammtisch Alex en Dee gaan bij Eric en Frans te berde voor raad, liefst met name goede raad. Zoals het goede vrienden betaamt is het geen enkel probleem en krijgen Alex & Dee het door genoemde heren uitgezette routeboek van de Kempenrit en besluiten zij dezelfde Kempenrit een week later voor de tweede keer te rijden (in onze orakeltaal hebben we dus die Kempenrit doormidden gehakt in twee Kempenritten). Ook bij hen wordt het maximale aantal van 35 deelnemende auto’s in een oogwenk bereikt dus wie weet ligt er nog een derde Kempenrit in het verschiet. Uiteraard is dit allemaal ruim van te voren bekonkeld door de 4×4 Offroad Challenge Sport en Offroader Stammtisch. Twee zaterdagen een volle bak houdt in dat totaal zeventig deelnemende 4×4 voertuigen met inzittenden doormidden zijn gehakt in twee keer 35 deelnemende voertuigen met inzittenden. De laatste keer dat we ‘met ons symbolische bijltje hakken’ doen we dat met de twee zaterdagen waarop de Kempenritten worden gehouden, zodat iedere week één zaterdag toebedeeld krijgt….

Het ‘wazige’ vertrekpunt… Terrein.nu medewerker en ondergetekende besluiten, mede door omstandigheden, om de eerste zaterdag van de Kempenrit thuis te blijven. Los van de persoonlijke omstandigheden verslaan we de wedstrijden van de 4×4 Offroad Challenge Sport consequent allemaal. Een verslag van een evenement van Offroader Stammtisch is al weer even geleden en de keus is dan ook niet moeilijk gemaakt. Dus stappen we 25 juli j.l. in onze Jeep en draaien we het stuur richting de start van de Kempenrit, ergens tussen Valkenswaard en Bergeijk, maar het kan ook tussen Bergeijk en Valkenswaard geweest zijn. Gelukkig is de start niet al te vroeg om 11.30 gepland, want de rit vanuit onze woonplaats richting de startplaats is met een Jeep CJ-5 bepaald geen sinecure. We gebruiken ‘sinecure’ omdat we het nog net geen ‘hachelijke onderneming’ willen noemen. Bijna klokslag 11.30 uur draaien we heelhuids de startplek op, zijnde een parkeerplaats ergens tussen Valkenswaard en Bergeijk. Terzijde, het kan ook tussen Bergeijk en Valkenswaard geweest zijn… We worden opgewacht door de genoemde 35 4×4 voertuigen. Het merendeel zijn Jeeps en dat is niet verwonderlijk, want Alex en Dee rijden zelf ook in een Jeep en zijn lid van de JCN (Jeep Club Nederland). Tamelijk veel deelnemers zijn dan ook afkomstig van de JCN. Toch ook zien we een aantal ‘surrogaat jeeps’ (door kenners soms ‘andere 4×4 voertuigen’ genoemd) waaronder een paar leuke exoten als een Volvo Laplander en een VW Syncro. Van de ‘inwoners’ wisselen ‘oude’ bekende gezichten elkaar af met nieuwe gezichten en dat maakt het extra leuk zal iedere off-roader met ons eens zijn.

Het roer van het routeboek om… Dee geeft vooraf uitleg over het routeboek. Maar goed ook, want dat wijkt significant af van het veel meer gebruikelijke en bekendere routeboek met bolletjes en pijltjes. De route is in dit geval niet zozeer uitgestippeld, maar meer zijn het geschetste situaties. Het enige houvast zijn (meestal) een aantal nummers of getallen die ogenschijnlijk achteloos ergens bij het plaatje vermeld staan, soms afgewisseld door de schets van een elektriciteitshuisje, een verkeersbord of iets anders herkenbaars. Afstanden worden niet aangegeven en je ziet niet altijd waar je vandaan komt, maar een pijl vertelt je waar je bij dat nummer of die nummers heen moet. Bij die nummers? Yep, want die nummers staan ergens op de plek waar je af moet slaan op een paaltje vermeld! En er zijn meerdere soorten van paaltjes met nummers, zoals van de brandweer, routepaaltjes of anders een nummer zonder paaltje zoals bijvoorbeeld een huisnummer. Het is dus continu goed opletten of je de juiste situatie voor je wielen krijgt en of daar zo’n paaltje met die opgegeven nummers te vinden is. Een totaal andere benadering dan het bolletje/pijltje systeem. Een enkeling is er niet van gecharmeerd horen we achteraf, maar de meeste deelnemers vinden het prachtig. In ieder geval haalt het absoluut de snelheid uit de auto’s. Als je met een bolletje/pijltje systeem een afstand opgegeven krijgt kun je het gas als je wilt flink intrappen, net zo lang tot je (bijna) de opgegeven afstand bereikt bij de volgende aanwijzing. Dat laat je met dit systeem wel uit je hoofd, want je ‘vliegt’ zomaar voorbij de geschetste situatie als je niet continu op je qui vive bent. De grap is ook dat het vaak korte paaltjes zijn welke in de berm tussen het ‘struweel’ staan. En struweel heeft de neiging te groeien, in de regel op plaatsen waar niet wekelijks de grasmaaier rolt. Enfin, na pakweg een kwartiertje is het iedereen duidelijk en starten de eerste deelnemers vanaf de parkeerplaats ergens tussen Valkenswaard en Bergeijk. Of was het een parkeerplaats tussen Bergeijk en Valkenswaard…? 

Boven en onder: De eerste deelnemer die vertrekt rijdt in deze fraaie Land Rover Series III. We zien hem langzaam in de verte verdwijnen tot hij nog maar één pixeltje groot is en uiteindelijk opgaat in de omgeving….   

Not only ‘Another one Bites the Dust’. Meer dan genoeg onverhard rolt er onder de wielen door van de deelnemers. Moeilijk is de route niet, geholpen door de droogte. Wat het op een aantal plaatsen hooguit een tikkeltje moeilijker maakt is het stof. Op die plekken laat je het wel uit je hoofd om dicht achter je voorganger te gaan rijden. Oké, we zien weliswaar geen 4×4’s met ‘oben ohne’, dus in de auto heb je dan weinig last van het stof, maar punt één wordt het moeilijker om te zien wat er voor je wielen komt (wie weet je voorganger die plotseling remt voor overstekend wild of een mooi bloemetje langs het pad…) en nummer twee, veel belangrijker, je mist dan teveel van de prachtige omgeving. Dat blijft immers een feit; de ritten in Brabant zijn niet zonder reden razend populair. De bosrijke omgeving herbergt tal van onverharde paden en weggetjes die onregelmatig afgewisseld worden door nauwelijks paden en weggetjes tussen landerijen door. Zo nu en dan voert de route kort over een buitenweg en heel soms door een pittoresk dorpje waar steevast de tijd trager lijkt te verlopen. Kortom, de route rijden is niet alleen een genot voor het netvlies van de deelnemers, maar ook ‘ontstresst’ deze in niet geringe mate.

Boven: Het logo van Offroader Stammtisch is een open hand die lijkt te zwaaien. Je ziet ze vooral in hoekjes van de voorruiten of op spiegels. We krijgen onderweg legio levende, uitbundig zwaaiende handjes toegeworpen door de deelnemers.

Omkoopbaar… Het bewijs dat we net zo corrupt zijn als veel regeringen; we krijgen een stuk chocola toegestopt door Dee en pakken dat maar wat graag aan. Daarvoor in de plaats mogen we met geen woord reppen over alle slechte ervaringen welke we op doen tijdens de Kempenrit van Offroader Stammtisch. We doen er hier dan ook geen boekje over open. Terzijde; je kunt dat boekje met al onze slechte ervaringen wel bestellen, uiteraard na het overmaken van een bedrag naar keuze om terrein.nu te steunen, op ISBN nummer 007, getiteld “Het was een verdraaid leuke Kempenrit van Offroader Stammtisch vol met leuke ervaringen zonder één enkele dissonant’. 

Boven: Het is een leuk evenement geweest maar dat zul je altijd zien; dan loopt de ‘Baas’ ook ergens rond. Die zijn immers altijd uit op snoepreisjes en evenementen….

Boven en onder: ‘Airborne start’ van een Ford Ranger. Zowel de foto boven als de foto onder zijn vrijwel gelijktijdig genomen op hetzelfde plekje (te zien o.a. aan de gebroken tak rechts van de auto), maar op welke van de foto’s ‘jokt’ de fotograaf nu? Op de foto boven staan de bomen op de achtergrond met zijn allen wel heel raar scheef maar zijn er in Brabant wel heuvels zoals op de foto hieronder?

Boven: Een Jeep met een ‘stroker’ en veel Vrije Tijd…. (Jordi Houtkamp).

Boven: Het bewijs van de droogte. Op meerdere plaatsen wordt door de boeren de dorst van de gewassen node gelest. 

Voorspelbaar magnetisme. Op een paar plaatsen langs de route komen we plassen met modder tegen. Geen heel diepe plassen waar je met je bolide tot de koplampen in de drek zakt, verre van dat. Bovendien is de bodem onder de smurrie keihard dus zo nodig in de 2WD er doorheen levert weinig problemen op. De deelnemers vinden het toch een welkome afwisseling, maar dat zal niemand verbazen. Water en modder hebben nu eenmaal een onweerstaanbare aantrekkingskracht op off-road liefhebbers en dat geldt voor zowel Duitse, Belgische als Nederlandse deelnemers. En eerlijk is eerlijk; wij fotografen smullen er in niet geringe mate van, want het levert geheid mooie plaatjes op (die we daarna voor ettelijke honderden euro’s per stuk aan de man kunnen brengen)…. 

Boven en onder: En daar heb je hem dan, die eerder genoemde Valp (Laplander) van Volvo. Bovendien is dit exemplaar fraai opgebouwd en dat zie je niet heel vaak. ‘Wat’ dikkere wielen met spatbord verbreders, een lier en een snorkel er op schroeven plus wat extra lampen en om het plaatje echt compleet te maken een setje rijplaten, een schep, een paar jerrycans er aan hangen en een roofrack er op plaatsen. Hoe bedoel je een begerenswaardige auto? 

Boven en onder: Typisch zo’n gevalletje van: Voor de behandeling en: Na de behandeling.

 

Boven: Al voorbereidingen getroffen voor Halloween wellicht…?

Boven: In een groen, groen knollenland, daar rijden (en zien we) twee Jeepies héél parmant…

 

Boven twee keer en onder: Het internationale karakter van de Kempenrit in beeld; we zien Belgische, Duitse en Nederlandse nummerplaten in ons ‘verenigde’ Europa.

Boven: Ergens halverwege de route arriveren de deelnemers bij Herberg Het Wilde Zwijn. Het eten en drinken zijn meer dan uitstekend en ruim bemeten qua hoeveelheid, want bijvoorbeeld voor het geserveerde, overheerlijke broodje kip dat we bestellen moeten we met onze lengte van 180 centimeters opstaan om er over heen te kunnen kijken….

Onder: Herberg Het Wilde Zwijn doet haar naam eer aan, want we komen meerdere ‘wilde zwijnen’ tegen…. (tussen haakjes, het door Dee ‘afgerichte exemplaar’ luistert naar de naam ‘Alex’ terwijl het andere exemplaar schijnbaar niet heel erg wild is, want het blijft gedurende ons ganse verblijf doodstil op zijn plek staan…).

Boven: Let op de vragende blik op het gezicht van ‘mevrouw Horseman’, zo van, “Hè, wat kom jij hier doen in ’the middle of nowhere?”

Boven: Olaf en Esthel in hun ‘Killer Bee’. Of is het Esthel en Olaf…?

Boven: Een niet veel voorkomende off-roader op evenementen, de VW Syncro.

Boven: We geven toe dat het soms wel enig zoeken vergt om de juiste route te vinden. De familie Urticaceae groeit namelijk hard…. 

Boven: Keurig zoals het hoort volgens de Corona richtlijnen. Een praatje maak je anderhalve meter uit elkaar en daar hoef je de volumeknop niet voor open te draaien. 

Boven: Alex en Dee brengen het spektakel in beeld met de camera… Naar verluid zou je volgens insiders ook met zo’n camera kunnen bellen. Tja, de techniek staat voor niets tegenwoordig…

 

Boven: Vanwege zijn doordachte techniek nog altijd één van onze favoriete off-road auto’s, de Hummer H1.

Onder: Een bedreigde ‘off-road soort’ de oerdegelijke Daihatsu Rocky. Gelukkig worden ze door veel eigenaren gekoesterd.

Boven en onder: De rit eindigt op de Landsard alwaar de catering van de 4×4 Offroad Challenge sport de deelnemers opwacht met een broodje worst met het formaat van een bescheiden kano. De deelnemers kunnen zich vermaken met een uitgezet rondje over het terrein of zich uitleven op de talrijke uitdagingen die het terrein rijk is. Voor sommige rasechte off-road liefhebbers had het stukje Landsard best wat langer mogen duren. Anderen maken van de gelegenheid gebruik door even lekker bij te kletsen over de de pracht van de achterliggende Kempenrit. Kortom, niet anders dan op alle off-road evenementen. Rond de klok van vijf in de middag is de pret definitief over en keren de deelnemers van de Kempenrit, na de organisatie uitbundig bedankt te hebben, huiswaarts. Kunnen ze thuis de rit nog een keer de revue laten passeren, sterke verhalen vertellen aan de thuisblijvers en daarna deze Kempenrit definitief opslaan in hun herinneringen onder het genot van een drankje. Jaja, het leven is goed, ondanks de tweedeling veroorzaakt door het Corona virus.

Boven: Dee in gesprek met Eric van de 4×4 Offroad Challenge sport.

Onder: Een ’trosje’ Hummers komt eind van de middag even langs op de Landsard voor een fotoshoot…

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink. Geestelijke bijstand: Jan Houtkoop.