Die goede indruk van de club tijdens hun evenement op de Landsard komt niet door de immer rijkelijk aanwezige modder aldaar. Je weet als off-road liefhebber bij voorbaat dat die daar in overvloed aanwezig is en dat je als fotograaf weinig moeite hoeft te doen om dat vast te leggen. Vooropgesteld dat de aanwezigen niet bang zijn voor een spatje modder op hun 4×4 voertuig natuurlijk. Nee, het was vooral de uitstekende sfeer onder de leden van de club, niet in de laatste plaats omdat er onder de aanwezigen ook leden zaten die weinig tot geen ervaring in het off-road rijden hadden. Maar juist die leden met nog weinig of geen off-road ervaring staken hun enthousiasme niet onder stoelen of banken en dat werkte aanstekelijk. Heerlijk!
Drukke agenda. Zaterdag op de dag zijn we op bezoek geweest bij de ANVT. Het verslag heb je al kunnen lezen hier op je favoriete site. Na afloop gaan we snel naar huis, slingeren wat eten naar binnen en stappen vervolgens snel in de Opel Frontera van Jan Houtkoop. We tikken Moergestel in op de TomTom en arriveren net nadat de eerste auto is vertrokken. Niet omdat we te laat zijn, maar de deelnemer is te vroeg. Het deert niet, want de deelnemers krijgen een nachtrit voor hun wielen van maar liefst 120 km. Nog genoeg tijd om foto’s te maken derhalve.
Kennismaking. De ontvangst verschilt niet van die van ons vorige bezoek; even hartelijk. Het ‘voltallige’ bestuur is aanwezig en op de foto boven kun je kennis met ze maken. Op de voorgrond, de persoon die je achter op zijn hoogblonde haardos kijkt, zit Ben Kooijmans, het financiële genie van de club (Penningmeester). Schuin tegenover hem, met het ‘geletterde’ T-shirt, zit Johan van As, de persoon die tijdens gesprekken zomaar een hamer ter hand kan nemen als het hem niet zint (Voorzitter). Naast hem, de man die nadenkend op zijn vinger sabbelt, is Peter Wetzels, de Secretaris. Daarmee hebben we het hele bestuur genoemd. Niet heel vreemd zo’n klein bestuur, want in feite mag je de club zien als een ‘jonge oude’ club. De club bestond al jaren onder een iets andere naam, maar was onder haar oude naam niet heel actief. Dat is dit jaar veranderd. Een nieuwe naam en andere mensen achter het roer en ziedaar, ineens bruist de club van het leven. De beste indicatie daarvan krijg je door in hun Agenda te kijken, want daarin zie je dat er meerdere evenementen per jaar georganiseerd worden. Het verklaart ook de groei van het ledental. Weliswaar bescheiden, maar het lopende vuurtje is nog maar net aangestoken. Het heeft in ieder geval vierentwintig leden bereikt, want die hebben zich ingeschreven voor deze Kerstbomenrit. Ja, ja, want na afloop krijgen de deelnemers een heuse Kerstboom als ze die willen!
Landschap? Waar? Een nachtrit ga je niet rijden om van de omgeving te genieten. In de ‘bewoonde wereld’ heb je nog zicht op de wereld door het licht van lantaarnpalen, reclameborden en huizen waar de bewoners het licht aan hebben en de gordijnen open. Maar stuk voor stuk zijn die ver te zoeken op de onverharde achteraf paden en weggetjes die het Brabantse land rijk is. Als dan het licht van de maan en de sterren verscholen gaat achter een dik pak wolken, dan houdt de wereld op te bestaan voorbij het licht van je koplampen. En het is weinig genieten van een omgeving die je niet ziet. Nee, een nachtrit rij je bij voorkeur voor de sfeer. In het donker off-the-road een route zien te vinden is vele keren spannender en leuker dan overdag.
Onder: Het heet dan wel de MB G-Klasse Club, maar de club doet niet moeilijk als een lid met zijn GL-Klasse Mercedes mee wil rijden.
Plan de campagne. Secretaris Peter Wetzels weet ons middels een navigatie op zijn telefoon naar een plek te dirigeren waar we kunnen fotograferen. De deelnemers komen over het onverhard, maken een enorme lus en arriveren een poosje later weer op dat zelfde punt. Het is slechts enkele kilometers verwijderd van de start, maar dan hebben de deelnemers al een leuk aantal kilometers onder hun wielen door laten glijden. Bewust rijden we bij een bescheiden aantal deelnemers niet de route. Dat heeft ook weinig zin, want zodra je de eerste auto’s op de foto hebt gezet ben je al zo’n eind naar achter in het deelnemersveld gezakt, dat je hooguit de achterkant van de laatste deelnemer kunt fotograferen. Om weer vooraan te komen moet je de hele stoet weer inhalen en ’s nachts op donkere off-road paadjes is dat niet verantwoord. Tijdens een nachtrit maken we ook bewust minder foto’s, want behalve de door de flits verlichte auto valt er weinig te zien.
Boven en onder: Onze Duitse vriend Alex maakt het evenement internationaal. Velen zullen hem kennen van de Jeep Club Nederland waar hij samen met zijn vriendin Dee, die zich in een Jeep Wrangler placht voort te bewegen, regelmatig een helpende hand uitsteekt.
Sfeer proeven. Waar we klaar staan met onze camera komen de deelnemers over een lang onverhard pad langs een kanaal. Al van verre zie je eerst een klein lichtpuntje, niet veel groter dan een speldenknopje. Langzaam wordt het minuscule lichtpuntje groter, verdwijnt even voor luttele seconden en wordt opnieuw groter, totdat het er ineens twee naast elkaar worden. Dan nog duurt het meerdere minuten voordat de MB, zonder drama en nauwelijks hoorbaar, daadwerkelijk passeert. Soms is het slechts één G, maar ook passeert een serie van vijf of zes. Bruine sporen op de flanken verraadt dat ze onderweg ook de nodige modder zijn tegengekomen. Via een ophaalbruggetje slaan ze links af over een kort stukje verharde weg. Bomen aan één zijde van het laantje worden een tikje geheimzinnig verlicht door het oranje schijnsel van de lampen rondom het ophaalbruggetje. Niet veel later buigen de achterlichten van de verschillende G’s af naar rechts en worden ze opgeslorpt door het duister van de nacht. Alleen de digitale herinnering op onze camera levert het bewijs dat ze daar gepasseerd zijn.
Boven: We kijken niet vreemd op als we Rink de Jong en Albert Bouma van ‘Ik wil een G’ tijdens de rit tegenkomen. Volgens betrouwbare bronnen ademen deze mannen ‘G’ en hebben ze geen bloed door hun aderen stromen, maar een mysterieus mengsel van minuscule, vier wiel aangedreven driepuntige ‘sterretjes’….
Gezelligheid kent tijdnood… Aan het eind van de rit, en dan is het al een poosje 10 december, worden de deelnemers verwelkomd met een kampvuur, gelegen achter een schuur van de ‘Kerstbomen’ man. In de schuur spuwt een kanon hitte uit om de nachtelijke kou te verdrijven en is er van alles te snoepen en te knabbelen. We weten niet hoe al het verschillende snoepgoed heet, maar we herkennen pepernoten en voor ondergetekende het meest belangrijk, hij kan zijn ‘drop verslaving’ tevreden stellen. Daarmee kan zijn ‘nacht’ al niet meer stuk. Er is echter nog veel meer lekkers. In de frituur sudderen vlammetjes, bitterballen en frikandelletjes wiens smaken je verder kunt verfijnen met allerhande sausjes. Weg spoelen kan met een keur aan non-alcoholische dranken, maar het belangrijkste is natuurlijk het lekker gezellig bijkletsen. De deelnemers druppelen onregelmatig binnen en op de foto’s boven kun je zien dat de deelnemers meer dan genoeg onverhard tegen hebben mogen komen. Helaas kunnen wij niet al te lang blijven. We moeten nog een dik uurtje naar huis rijden en willen proberen nog een paar uurtjes te slapen voordat we vroeg op weg gaan naar de Kerstrit van de LRCH. Die start ‘straks’ aan de andere kant van Nederland, in het Friesche Wolvega….
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
