King of Kragle 2023 (deel 2)

Moet je natuurlijk wel weten wat je precies te wachten staat. Daarom beginnen we met een korte uitleg over het terrein rondom het Poolse Kragle. Het nog altijd gestaag groeiende lezerspubliek van terrein.nu, waar we uiteraard oprecht blij mee zijn, rechtvaardigt die uitleg onvoorwaardelijk. Stel je een terrein voor met vooral licht glooiende heuvels. Tekenen van beschaving zijn er nauwelijks en waar je die tegen komt zijn die duidelijk in verval. Wegen zijn er niet, op één smal boerenweggetje na dat je kunt zien als de route naar en van het dorpje Kragle aan de rand van het terrein. Met een inwonertal van zo’n zestig individuen begrijp je dat verkeer op dat enige stukje verhard zeer sporadisch is. Wat meehelpt aan de serene rust op het terrein is dat vliegverkeer op weg naar hun bestemming andere routes vliegt, of heel soms zo hoog overvliegt dat het geluid van haar straalmotoren al lang en breed uitgestorven is voordat het de grond zou kunnen bereiken. Ongeveer de helft van het omliggende terrein bestaat uit graslanden op soms een fluweelzachte ondergrond, echter dat op andere plaatsen bonkig en veeleisend kan zijn. De resterende ‘iets minder dan de helft’ van het terrein wordt ingenomen door een mix van oude maar ook jonge bossen en struikgewas. Wat overblijft is weggelegd voor open vennetjes en verscholen moerasjes. Op het terrein, maar liefst 1.000 hectare groot, is het enige geluid dat je hoort het ‘oorverdovende’ fluisteren van de wind door de bomen. Bomen waarvan de toppen op verschillende plaatsen langzaam vervagen in de wolken en, hoogst waarschijnlijk, voorzichtig aan de billen van de goden (m/v) kriebelen. Kortom, een voorwaar paradijselijke omgeving om te off-roaden.

Boven: Iedere wedstrijddag begint met een briefing voor de officials. Op de foto wedstrijdleider Mark Geljon aan het woord.

Opzet van de wedstrijd I. Het is in de zojuist omschreven omgeving dat de derde King of Kragle begin oktober van start gaat. Na de proloog wacht de twintig deelnemende teams een vierdaagse off-road wedstrijd waarbij al hun off-road kennis en skills (vaardigheden als vindingrijkheid en creativiteit) op de proef worden gesteld. Het weer tijdens de wedstrijd is sterk wisselend. Heerlijke momenten met zon worden regelmatig onderbroken door grauwe luchten en een enkele keer door gestaag vallende regen, zelden hard, maar kil en langzaam ‘alles doordringend’. De opzet van de wedstrijd is nagenoeg gelijk aan voorgaande jaren en vertoont overeenkomsten met de inmiddels legendarische Croatia Trophy. Een duidelijk verschil is dat teams tijdens de Croatia Trophy per dag één lange, aaneengesloten route rijden, daar waar de teams tijdens de King of Kragle de eerste twee dagen negen proeven moeten zien af te leggen. Stuk voor stuk krijgen die proeven een eigen letter toegekend. Veel van de proeven herbergen meerdere secties en, afhankelijk van de proef, krijgt iedere proef of sectie een maximale tijd toegekend. Die maximale tijd is ruim bemeten, maar mocht het onverhoopt niet lukken of je kampt met falende techniek, dan geldt die maximum tijd onvoorwaardelijk. ‘s-Ochtends krijgen dus om te beginnen negen teams een proef toegekend die ze moeten rijden. Zodra een proef gereden is en hij de begin- en eindtijd genoteerd en doorgegeven heeft, geeft de betreffende official dat door aan het ‘epische centrum’ van de wedstrijd, de tent bij de start. Die stuurt een volgende rijder dan naar de vrij gekomen proef. Op sommige proeven kan een tweede team al starten als het voorgaande team ergens halverwege of bijna bij het einde van de proef is. Heeft een team gereden, dan rijdt het terug naar de start en horen ze van de wedstrijd leiding welke proef er op dat moment vrij is of, in het uiterste geval, waar de wachttijd het kortst zal zijn. Het systeem werkt feilloos maar ook biedt het teams de mogelijkheid om, teruggekomen van een proef, zo nodig een reparatie uit te voeren, te lunchen of, wie weet een ogenblikje rust te nemen. Alhoewel van dat laatste weinig gebruik wordt gemaakt verklappen we, want die twee dagen voor de negen proeven heb je echt wel nodig. Die eerste twee dagen passen haarfijn in de opzet van de wedstrijd. Zoals mede organisator John de Leur van Applitech het omschrijft: “Natuurlijk is het competitie element belangrijk bij de King of Kragle, maar belangrijker vinden we dat het een gezellige, sfeervolle wedstrijd wordt waarin ook kameraadschap een wezenlijke rol van betekenis speelt”. Het competitie element komt dus niet tot uiting omdat jij in een aaneengesloten wedstrijd je directe tegenstanders in het vizier hebt of krijgt, maar hooguit als je de genoteerde tijd onder ogen krijgt van een voorganger op die proef. Doet hij er bijvoorbeeld drie kwartier over, dan probeer jij als team daar uiteraard onder te blijven.

Opzet van de wedstrijd II. Aan het eind van de tweede dag wacht de deelnemers een Night Stage. Die is niet bijzonder veeleisend dit jaar krijgen we de indruk en duurt derhalve niet heel lang. De volgende derde dag is daar de Circuit Race. Populair bij veel challenge achtige wedstrijden zoals destijds de Croatia Trophy, maar ook in de Wild Boar Challenge is het een onderdeel binnen de wedstrijd. Immers, als je twee dagen zwaar off-road achter de rug hebt met veel lieren en een bijrijdersstoel die grotendeels leeg blijft, wil je als team graag dat gaspedaal een keer vloeren. De opzet van de Circuit Race tijdens de King of Kragle is dat er in principe slechts één of twee plekken zijn waar je niet ontkomt aan de hulp van een lier, maar dat moet je ruim opvatten. Verder is het proberen zoveel mogelijk rondjes te rijden in een aangegeven tijd. De vierde en laatste dag wacht de deelnemers geen lange maar wel zware ‘wet’ (natte) sectie. Tot overmaat van ramp regent het ook nog een poosje tijdens deze etappe. Tijdens die eerste twee dagen krijgen de teams in de vele dalen tussen de omringende heuvels lange modderige secties voorgeschoteld, zo nu en dan onderbroken door al dan niet met water gevulde putten. Daar waar die gullys (door stromend water en erosie uitgesleten geulen) te makkelijk zijn liggen er links en rechts routes tegen de beboste heuvels. In veel gevallen ontkom je daar niet aan de hulp van je lier. Enfin, door de modder zijn veel startnummers niet of nauwelijks zichtbaar. Om het je makkelijker te maken laten we daarom de teams voorbij komen in de volgorde van hun startnummer, samen met wat zaken en problemen die opgevallen zijn tijdens de wedstrijd. In dit deel twee dus startnummers 1 tot en met 10. In deel drie volgen dan nog de nummers 11 tot en met 20. Van sommige teams zullen wat meer foto’s te zien zijn dan van andere teams maar dat heeft te maken met het feit dat ze wellicht niet alles gereden hebben en het fenomeen dat fotografen slechts op één plek tegelijk kunnen zijn…

Team Wildpower, Bokke Nijdam & Hiske Nijdam-Tijseling.

‘Lest best’… Het lachen vergaat de Friesche Bokke (en Hiske ook natuurlijk) al tijdens de eerste wedstrijddag als de Wild Power bolide er de brui aan geeft. Zou dat niet het geval zijn geweest, dan zijn Bokke en Hiske serieuze kandidaten voor de koningstitel. Het grootste probleem is dat ze niet achter de oorzaak komen. Van alles wordt geprobeerd, maar de rode ‘Jeep’ vertoont vooralsnog geen teken van leven. Niet alleen Bokke’s lachen is in deze fase vergaan; het humeur van hem is tot een absoluut dieptepunt gedaald. Uiteindelijk ontdekken ze daags voor de laatste wedstrijddag dat het probleem veroorzaakt wordt door de nokkenas censor! Je zult het dus moeten doen van de beelden die je al hebt kunnen zien tijdens de proloog en nu tijdens de laatste wedstrijddag. Terzijde, tijdens die laatste dag weten Bokke en Hiske wel ‘serieus te vlammen’, maar of de stoom op de foto’s van de motor afkomstig is of nog een restantje uit Bokke’s oren, daar hebben we vooralsnog onze twijfels over…  

Team Muttley Offroad, Willem Vellinga & Eric Plomp.

‘No news from the northern front’… Veel beter vergaat het de eveneens uit Friesland afkomstige Willem en Eric. Dat wekt geen verbazing bij hen die deze mannen langer kennen. Onoverkomelijke problemen kennen ze niet en als je daar naar vraagt krijg je het bij veel off-roaders gebruikelijke antwoord “alleen doorsmeren’, in de regel vergezeld van een brede, onverholen grijns. Je weet dan dat het goed met de heren gaat en de beelden ondersteunen dat. En wellicht de uitslagen, maar die houden we nog even ‘geheim’. 

Boven en onder: co-piloot Eric.

Boven: Willem ‘van dichtbij’.

Boven: Even vlug uit een bolide zonder deuren stappen op een helling tijdens de Circuit Race vereist enige ‘acrobatie’ van co-piloot Eric.

Onder: ‘Coole’ actie tijdens de laatste lootjes.

Team Double J, Jaap Hiemstra & Nick Heij.

Boven: Jaap nog onwetend tijdens de start… 

Teleurstelling. Niet veel beter dan het Wildpower team vergaat het Jaap en Nick van Double J. Alleen de eerste dag weten ze te rijden, maar helaas krijgen we hen dan (nog) niet op de foto, zodat we ze alleen in actie zien tijdens de proloog. Een paar keer een liertouw kapot is nog te overzien, maar als de koelventilator de geest geeft is dat een ander verhaal. Toch nog blijven rijden die eerste dag doet ons vrezen voor de motor en in ieder geval is het voor Jaap en Nick helaas de reden om vroegtijdig te stoppen. Het enige positieve is dat Jaap er nuchter onder blijft en opvat. 

 

V8 Power Offroad Team, Robin Flier & Jesse Burgmeijer.

Overkomelijk. Voordat de daadwerkelijke strijd begint is chauffeur Robin al ‘ondersteboven’ van de wedstrijd. Dat vergt enige aanpassingen aan de fel oranje bolide die adequaat en op tijd verholpen worden. Tijdens de wedstrijd gaat het over de hele linie prima. Op de eerste dag is het even schrikken als een klein brandje de kop opsteekt. Overdruk in de automaat doet wat olie op het uitlaat spruitstuk lekken, maar dat hebben ze snel onder controle. ‘s-Avonds is het dan nog een kwestie van de boel grondig inspecteren. Wat nog resteert is een keer een tikje te enthousiast afdalen en daarbij de gladheid van de helling onderschatten. ‘Gelukkig’ komt hij ’tijdig’ tot stilstand tegen de bolide van team ‘De Sigaar’ zodat hij niet helemaal de sigaar wordt…

Boven: Co-piloot Jesse Burgmeijer, heeft naar zijn zeggen vooral erg genoten van de wedstrijd.

Boven en onder: Heerlijke beelden van Jesse, gevolgd door prachtige beelden van Robin in de auto.

Boven en onder: Robin (en Jesse) in close-up tijdens de Circuit Race…

Team Swad 2, Huub Ockers & Klaas Oenema.

Bikkels. Voor zover we weten ontkomt geen enkel team aan kleine dan wel grotere problemen en dat geldt ook voor Huub en Klaas. Niet zozeer verwonderlijk wanneer je de techniek van een auto tot het uiterste belast. Een belasting die de fabrikant zeker niet voor ogen had tijdens de ontwikkeling van de auto. De off-road aftermarket smult van dit soort zware beproevingen voor mens en machine, en dan met name haar portemonnee. Huub en Klaas komen ook niet vlekkeloos de week door. Onder meer leggen ze hun bolide een keer op de kant en moeten ze de bescherming van de stuurstang opnieuw modelleren. Vuil in de distributie is ook een issue dat later in de week de pret dreigt te vergallen, alsmede een losse turboslang ‘onderpad’ op de tweede dag. Het belangrijkste is echter dat ze alle voorkomende ‘onheil’ vindingrijk en creatief weten op te lossen. Ons fotografen hart maakt een juich sprongetje, want we krijgen ze dan veelvuldig voor de lens. 

Boven: Huub bezig met het vastzetten van de turboslang.

Onder: Dat de ondergrond verraderlijk kan zijn ondervindt Klaas hier aan den lijve. Ogenschijnlijk begaanbaar, maar daar heb je het weer: schijn bedriegt vaak.

Team Disco AT, Alex Orange & Thijs Kersten.

Dubbel gezond, lachen in de modder. We hebben prachtige series foto’s van Thijs (en Alex), vooral omdat onze camera bij één doorkomst op ‘High Speed’ staat (hoge snelheid). Je hoort dan een geluid dat te vergelijken valt met een gefrustreerde mitrailleur, maar voordat je de knop dan terug gezet hebt staan er vele tientallen foto’s op je ‘rolletje’ (geheugenkaart). Toch genieten de twee foto’s hier boven onze voorkeur. Als je zo diep in de drek zit en je kan dan nog altijd vrolijk lachen, dan ben je ons inziens ‘een ware’ offroader. 

Team Swad, Tjarko Ockers & Sybolt Bruinsma.

Weergaloze beklimming. Wat voor Swad team 2 geldt kun je een op een ook overnemen voor het ‘oorspronkelijke’ Swad team. Tjarko en Sybolt doen al ettelijke jaren mee aan zware (challenge) wedstrijden. Ook zij bieden wat probleempjes het hoofd zoals een kapotte remleiding en het liertouw van de voorlier dat diverse keren achter elkaar knapt. En net als Swad 2 krijgen we door hun vindingrijke reparaties en creatieve oplossingen veelvuldig voor de camera. Een prachtige en spectaculaire actie die ons van hen het meest bijblijft is als ze een steile, flink pittige helling bestormen en deze rijdend weten te tackelen. We zijn best wel wat gewend in de loop van onze off-road carrière, maar hebben daar niet direct op gerekend. Gelukkig hebben we wel de tegenwoordigheid van geest om de knop van de camera in te drukken… Verder scrollen zie je wat we bedoelen.

Team Cumtoy, Ronald Rozeboom & Jan-Willem de Zwaan.

Twee keer 4×4… De eerste King of Kragle weet hij op zijn naam te schrijven, maar de tweede moest hij helaas verstek laten gaan. Deze editie heeft hij zijn voormalige co-piloot Reijer van de Wetering ingeruild voor Jan-Willem, zodat Reijer ‘gepromoveerd’ kon worden naar algemene assistentie. De qua formaat indrukwekkende ‘Cumtoy’ bolide is het enige voertuig in het deelnemersveld welke uitgevoerd is met vierwiel besturing. Geen overbodige luxe op met name de veelvuldige hellingen en afdalingen langs de gullys tijdens de eerste twee dagen van de wedstrijd. In principe moeten alle auto’s de uitgezette routes tussen de bomen kunnen bedwingen, maar op enkele plaatsen is dat aan de krappe kant voor de Cumtoy. Ook voor Ronald en Jan-Willem verloopt de wedstrijd niet vlekkeloos, want onder meer krijgen ze te maken met een kromme stuurinrichting. Het kost de nodige ‘handenarbeid’ maar tijd is geen issue als je daarmee een probleem weet op te lossen. Wat ons het meest bijblijft van het Cumtoy team is dat ze sommige passages sneller achter zich weten te laten dan onze camera kan ‘reageren’. De enige herinneringen waar je het dan mee moet doen is het geluid van die dikke, imponerende zescilinder Cummins dieselmotor en enkele ‘wazige’ foto’s….

Boven en onder: Als uitstappen via de zijramen niet lukt blijft er maar één optie over voor Jan-Willem. Ronald kijkt schuldbewust toe…

Boven en onder: Een ‘uitstapje’ tijdens de Circuit Race hoef je gelukkig maar één of twee keer per rondje te maken.

Boven: Jan-Willem close-up.

Boven: Ronald, altijd rustig en beheerst tijdens de wedstrijd, maar zo nodig weet hij het gaspedaal te vinden…

Team Red Devil, John Jongeneel & Bart Doeswijk.

‘Opstartproblemen’. John en Bart kampen vooral de eerste twee dagen met ‘wat problemen’. “Eigenlijk allemaal kleinigheden” laat Bart bijna orerend weten. Ben je behept met een zwak gestel of een gebrek aan positieve instelling, dan zou je er moedeloos van worden. Om te beginnen een lek in de hydraulische stuurbekrachtiging en samen met Willem en Eric passen ze dat adequaat aan. Vervolgens moeten ze een turbo vervangen en een opvoerpomp. En passant mogen ze dan nog een blokkade in de diesel toevoer zien op te lossen. Tijdens de wedstrijd breekt het touw van de achterste lier maar liefst drie keer en alsof dat nog niet genoeg is geeft de startmotor het op, vermoedelijk door een kortsluiting, want een brandje is het gevolg. Dat weten ze gelukkig te blussen en vervangen als laatste de startmotor ‘in het veld’. Hier tijdens de Circuit Race hoeven ze alleen een lekke band het hoofd te bieden (bijna een lachertje in vergelijk met de voorgaande dagen) maar verder gaat het ook op de zware laatste dag vlekkeloos. Of ‘Top’ zoals Bart het kort omschrijft

Boven: Een slimme manier van Bart om het liertouw mee de steile helling op te nemen. Wellicht ken je Bart Doeswijk beter onder zijn ‘artiestennaam’, Sjoerd Witbak? Waarom we de naam van Bart hier volledig schrijven? Leuk gevonden, want Sjoerd Witbak is een anagram van Bart Doeswijk! 

Boven en onder: Bart in actie.

Boven en onder: John tijdens de wedstrijd op de laatste dag. De grijns op zijn gezicht is alleszeggend.

Team Muddog 4×4, Brian de Jong & Lars van Bergen.

Boven en onder: Vorig jaar maakte Lars zijn debuut als co-piloot van Brian en we verdenken hem er ernstig van dat hij daarna een heel jaar lang intensief is gaan trainen. Inmiddels is hij zijn gewicht zo ongeveer in goud waard, in ieder geval op de momenten dat de twee onze camera passeren. Onvermoeibaar krijgen we sterk de indruk bij Lars en bovendien is het glashelder dat de twee beter op elkaar ingespeeld raken. Rijden derhalve een grandioze wedstrijd, zelfs als onderweg een remslang van de achterremmen lek raakt. Een griptang lost dat probleem creatief op. Verder gedraagt de voormalige wedstrijd auto van John de Leur zich voorbeeldig en mede daarom vonden we hen de openingsfoto waard. 

Belofte. Binnenkort de heerlijke off-road beelden en prestaties van de resterende tien teams, plus natuurlijk de uitslagen. Houd dus de vinger aan de knop is ons advies!

Tekst & fotografie: Martin Brink.