Vier proeven wacht de deelnemers deze eerste dag van King of Kragle leren we van de organisatie. Het aantal deelnemers wordt in vier groepen gedeeld en iedere groep krijgt een proef toegewezen. Om je proef te bereiken krijgt ieder team de coördinaten van zijn toegewezen proef. Reken er echter niet op dat je samen naar de proef kunt rijden, want er wordt na elkaar gestart. De tijd van vertrek tot aan het bereiken van jouw specifieke, eerste proef telt namelijk mee in de rangschikking. Het wordt een stukje logischer als je je enigszins een voorstelling van het terrein kunt maken. Komt-ie. Het circa 1.000 ha. grote terrein bestaat voor zo’n zestig procent uit grasland, terwijl de resterende veertig procent wordt ingenomen door bossen. Andere oriëntatiepunten zijn er niet: het is of gras, of bomen. Dat maakt het al een stuk moeilijker voor ons als moderne mens, want wij hebben moeten leren ons te oriënteren op huizen, gebouwen en straten. Lukt dat niet en dreigen we te verdwalen, dan worden we geholpen door borden vol met informatie.
Boven twee keer: Jaap en Jordy (Team Kylie) bijten het spits af op onze eerste fotografieplek.
‘Beeldvorming’. Het grasland en bos bestaan echter geen van beiden uit één groot aaneengesloten deel van het terrein. Verre van dat. Het is net een soort van mozaïek of, beter nog, de vacht van een Dalmatiër; allemaal kleine stukjes grasland of bos die samen de visuele beeltenis van het terrein vormen. Vanuit de lucht gezien een soort van reuze schaakbord, alleen is het een bord met zeer onregelmatige vlakken. Jij als team met je coördinaten kunt het derhalve wel vergeten om in een rechte lijn naar je proef te rijden. Als je alleen over glooiend grasland hoeft te rijden zou dat makkelijk gaan, maar als meerdere bossecties je ‘de weg’ versperren, kun je dat gewoon vergeten. Vandaar dat de tijd dat je onderweg bent naar je proef meetelt in de waardering. Dat ieder team een andere tijd nodig heeft om op zijn proef te komen moge duidelijk zijn. Ronduit prachtig vinden we het en eigenlijk alleen mogelijk als je de beschikking hebt over zoveel ruimte met de genoemde indeling als het terrein in Kragle.
Boven: Jermain en Sjef (Team General 4×4 nr. 3) kampen met een motor die (onregelmatig) inhoudt. Van alles hebben ze al geprobeerd zoals bijvoorbeeld een nieuw benzinefilter, de leiding doorblazen etc. Het helpt niet, de ene keer loopt de motor prima, maar het volgende moment is het hopeloos. Het euvel blijft zich onregelmatig voordoen tot we plots een luide knal horen. Daarna loopt de motor als het spreekwoordelijke naaimachientje…
Aaneen gesmeed. Bij aankomst van je proef wordt de tijd stop gezet en gaat je ‘nieuwe tijd’ in, zijnde de tijd die je nodig hebt voor de proef. Daarvoor staan bij de start een official en tevens een official aan het eind van de proef. Iedere proef bestaat uit een bossectie, dan een stukje verbindingsroute (die kan over een stuk grasland voeren of soms door wat struikgewas) welke je op zijn beurt stuurt naar een tweede bossectie. Bijna onnodig te vertellen is dat de spannende off-road uitdagingen in de bossecties liggen. De official bij de start observeert en controleert de eerste bossectie terwijl de andere official verantwoordelijk is voor de tweede sectie. Zou je bijvoorbeeld een lint kapot rijden, dan levert dat strafpunten op, maar ook hebben de officials een portofoon en kunnen zij zo nodig hulp oproepen als een team pech zou hebben.
Techniek die tart. Driek en Sam van het Tonka team arriveren kort na Jaap en Jordy. Het leuke van onze eerste fotoplek is dat er na een kort rondje tussen tamelijk dicht op elkaar staande bomen een keuze mogelijkheid opdoemt voor de teams. Het eerste deel tussen de bomen voert de teams heuvel afwaarts, maar wat ‘afdaalt in moeder aarde’ zal ook weer een keer omhoog moeten. En daarin hebben de teams op een soort van Y-splitsing keus tussen rechts een kort steile klim of links een minder steile, maar stuk langere klim. De keus om te kiezen voor de lange klim zou het meest logisch zijn, ware het niet dat deze lange klim bezaaid ligt met uit de krachten gegroeide kiezelstenen. Schots en scheef grijnzen rotsblokken in verschillende maten de teams aan en in de heilige overtuiging slim te kiezen geven alle teams die we daar bezig hebben gezien een flinke duw op het gas, om relatief makkelijk de korte steile helling rechts op te kunnen klauteren.
De terugweg? Het venijn zit echter in de staart schreven we al eerder en dat is ook nu het geval, met dank natuurlijk aan de heren proeven uitzetters. Boven aangekomen buigt de route namelijk scherp naar links en volg je de lange met rotsen bezaaide helling links beneden je, maar nu boven op de heuvel en tussen opeen gepakte bomen door. Pakweg een meter of dertig gaat dat goed, maar niet verder, want dan dwingen linten je scherp links en vreselijk steil af te dalen richting die lange helling met zijn stenen welke je poogde te omzeilen. Mocht je die route kiezen, dan eindig je op driekwart van die helling, waarna je haaks naar rechts moet om uiteindelijk de proef uit te kunnen rijden. Dat valt vies tegen en alle teams die we daar op de digitale plaat vastleggen kiezen ervoor ‘op hun schreden’ om te keren dan wel achteruit te rijden zodat ze alsnog de lange rotsachtige helling moeten zien te tackelen. Twee teams doen het anders. Jaap en Jordy kiezen, met behulp van hun toplier, voor de steile afdaling. En dat lukt ze wonderwel maar kost toch de nodige tijd. Tjarko en Sybolt van Team Swad kiezen ook voor de afdaling, maar die pakken het ‘anders(om)’ aan dan Jaap en Jordy. Zij laten met hulp van hun voorlier achteruit van de helling zakken, met als voordeel dat de neus van hun auto vrij aardig in de goede richting staat.
De pechduivel slaat toe. Sam en Driek zijn dus de eersten die de lange helling over diens hele lengte veroveren. Het gaat ze, ondanks een korte hapering bij een knoert van een rotsblok, tamelijk goed af. Voor het eerst lijken ze wat voordeel te hebben van de lengte van hun 130 bolide, want zeker het laatste deel van de helling wordt ‘met verve’ genomen of, in makkelijker Nederlands, enthousiast en overtuigend. De euforie van beide mannen is echter van korte duur. Op een andere sectie horen we dat de mannen opnieuw hun stuurhuis verspelen! Ze zijn deze dag niet de enigen, want Jente en Cedric van Team Plan B overkomt exact hetzelfde. Er is weliswaar nog een stuurhuis beschikbaar, maar Driek en Sam besluiten wijselijk te stoppen. Ze komen tot de slotsom dat hun lange Defender niet de meest ideale bolide is voor dit soort challenge wedstrijden. De overige dagen vervullen zij de rol van official; eveneens met verve!
De tijd staat stil. Aangezien er drie of vier teams naar iedere proef gestuurd worden, komt het voor dat nummer 2 of 3 bij de proef arriveert terwijl nummer 1, die als eerste arriveerde, nog bezig is met de proef. Dat betekent dat je als team even moet wachten, want je mag pas aan een proef beginnen als het team voor je de proef helemaal uitgereden heeft! Is geen enkel punt natuurlijk, want je tijd is toch stop gezet en voor je proef gaat deze pas in zodra je gestart bent.
Twee keer boven en drie keer onder: Kristian en Olof (hierboven in close-up actie) van het Team Sweden. Gaan prima op die eerste proef en och, dat je bij het uitrijden van de proef per abuis een paar strafpunten oploopt omdat je een lintje meeneemt drukt de pret geenszins.
Gang is niet alles… De proeven tijdens de eerste twee dagen vergen vooral flink technische rijkunst en de kunst van het lieren, ook op verschillende van de moddersecties. Slechts in een enkel moddergat is een flink vermogen en het momentum van de auto een voordeel. De modder is op de meeste plaatsen gewoon veel te dik om met hoge snelheid in te gaan; het brengt je maar weinig verder dan wanneer je de modder te lijf gaat met een meer gematigde snelheid.
Boven en onder: Bokke en Hiske (Team Wildpower). Doen het nu met het volle vermogen (met een andere benzinepomp lijkt het in eerste instantie gebrek aan vermogen opgelost) redelijk goed op deze sectie welke daags daarvoor nog bestaat uit een kurkdroge greppel. Yep, en ondanks dat ze kort problemen hebben met een achteruit versnelling die niet wil. Niettegenstaande het feit dat het geen druppel geregend heeft staat de greppel vandaag echter vol met water en kost het de meeste teams toch de nodige moeite. Met name ondervinden ze die bij het begin van de geul als ze aan komen rijden en haaks rechts de smurrie in moeten, hetgeen een flinke, overleden boomstam probeert te beletten. Daar zit dan ook een verhaal aan vast…
De fabel… Ken je ze nog, Ed en Willem Bever uit de Fabeltjeskrant? Nadat de Fabeltjeskrant stopt wilden Ed en Willem Bever stil gaan leven van hun zuur verdiende, toen nog centjes. Waar beter kan dat dan hier in het Poolse Kragle met voldoende ruimte, bomen en vriendelijke prijzen? Al gauw dient een stevige dam als woonplaats maar die is helaas niet van lange duur. Ed en Willem hebben namelijk geen rekening gehouden met de verdorven geest van een van de heren uitzetters, Barry geheten. Die vindt de dag voor de wedstrijd dat het vanwege de droogte toch wat te gemakkelijk is allemaal en gaat de dam te lijf met zijn ‘Rocky sloophamer’, met het drijfnatte gevolg dat je op de foto’s kunt zien. Gezien de verwilderde uitdrukkingen op gezichten van een aantal naarstig op zoek zijnde deelnemers en de moordzuchtige blikken in hun ogen na afloop van deze sectie laten we de volledige naam van deze meneer Mesman uit veiligheidsoverwegingen achterwege…
Boven twee keer: Jente De Puysseleyr van Team Plan B op zijn knapst in close-up (het is onduidelijk waar hij op kauwt…) met op de foto boven hem zijn teamgenoot Cedric…
Boven en onder twee keer: Jermain en Sjef (Team General 4×4 nr. 3) in hun element nu de motor nog altijd geen slag verkeerd maakt. Hun collega’s uit het Team General 4×4 vergaat het duidelijk minder goed. Frans en Johan (General 1) kampen met een kapotte homokineet links voor terwijl Eric en Aga (General 2) de schrik van hun leven krijgen als de versnellingsbak in brand vliegt. Behoorlijk grote vlammen slaan onder de auto uit en het eist flink bluswerk voordat de brand onder controle is. Niet alleen de bak spelen Eric en Aga parten; ook de tussenbak geeft problemen. Ze weten het met de service crew en vereende krachten uiteindelijk op te lossen, maar dat kost ze toch minimaal een dag.
Boven: Die heeft zijn beste tijd gehad… Dat geldt ook voor de versnellingsbak van één van de Polarissen van de Britten, namelijk die van Martin en Lucy (later in de wedstrijd). Bij gebrek aan een reserve exemplaar moeten zij daarna de strijd opgeven, alhoewel we Lucy nog wel enkele keren tegenkomen als co-pilote.
Boven twee keer en onder: Jermain en Sjef op ons eerste fotopunt tijdens hun eerste proef. Hun beklimming doet het nodige stof opwaaien. Niet heel moeilijk, want het is de laatste tijd behoorlijk droog geweest in het Polen rondom Kragle.
Boven en onder: Tjarko en Sybolt (Team Swad) eerst de korte steile helling op en vervolgens je volgens de regels van de edele terreinrij kunst je achteruit naar beneden laten zakken onder de toeziende ogen van Sybolt die je nog net rechtsboven kunt zien.
Boven en onder: Tjarko en Sybolt gaan de strijd aan in de met water volgestroomde greppel. Let op de boomstam achter hun voorwiel. Die speelt meerdere teams flink parten en moet uiteindelijk met behulp van een lier door een van de teams ‘uit de weg’ getrokken worden.
3 x boven en 2 x onder alternatief geschreven… Jente en Cedric van Team Plan B in actie. Op deze tweede dag krijgen we ongeveer de helft van de deelnemers voor onze lenzen. De derde dag krijgen we de kans de andere helft vast te leggen. Het is de reden dat we dag twee en dag drie samen gevoegd hebben in één verslag.
Mysterieuze uitval: Jaap en Jordy doen het meer dan uitstekend de eerste dag en ze zitten dan ook in de top. Een kapot ventiel van een band dreigt als eerste roet in de off-road maaltijd te gooien, maar ze kunnen een band lenen bij het General 4×4 Team. Vervolgens weten ze hun bolide twee keer op de kant te parkeren, maar ook dat deert ze nog altijd niet. Maar dan gebeurt er iets mysterieus als ze in hun laatste proef zitten. Ze moeten flink schuin een helling op en rekenen daarbij op hun lier. Maar dan valt plotseling de motor uit. Starten, starten en nogmaals starten, maar wat Jaap ook probeert, de motor zwijgt in alle toonaarden. Misschien staat de auto te scheef want de tank kan wel eens aardig leeg zijn na een hele dag zwaar off-road rijden. De meter staat inderdaad ook op vrijwel leeg, maar die is helaas niet zo zuiver. De volgende en ook logische stap van de mannen is de auto met hun voorlier naar een vlakker deel van de proef trekken. Maar nog altijd geeft de motor geen sjoege. Dan maar kijken of er wellicht een team is dat een kan benzine kan komen brengen. Opnieuw doen ze daarbij een beroep op Team General. Het vergt de nodige tijd, maar dan verschijnt Eric met een flinke kan benzine. Mochten ze denken dat het probleem nu over zal zijn, dan slaan ze de plank opnieuw faliekant mis. Nu komt goede raad in beeld, al is die nog zo duur. Voordat ze echter bankroet zijn ontdekken ze dat de knop voor de noodstop op een of andere manier ingeschakeld staat! Vermoedelijk heeft een stevige tak de knop, welke opzij van de auto is gemonteerd, geraakt en ingeschakeld! De opluchting is groot en de mannen kunnen het laatste deel van de proef afmaken. We durven vanaf onze zijlijn te beweren dat het de heren niet gauw nog eens zal gebeuren.
Day 3, the longest day…
Perspectief killer. Het eerste team dat we op de derde dag voor de camera krijgen zijn Brian en Sanne van Muddog 4×4. We staan op een prachtige proef welke begint met een schuine afdaling. Aan de voet van de afdaling beletten twee dicht opeen staande bomen en een scheve ondergrond een snelle doorgang. Maar dit zijn die-hard offroaders en al snel weten zij zich met wat manoeuvreren tussen de bomen door te worstelen. Een meter of dertig verder moet haaks naar links een korte helling op, direct gevolgd door opnieuw een haakse bocht naar links, een lange, schuine helling op. Bovendien ligt het te volgen traject scheef tegen de helling. Stofwolken en opvliegende stenen bewijzen dat het niet al te makkelijk is voordat haaks naar rechts omhoog gereden moet worden. Op de top van deze langgerekte rug moet opnieuw haaks naar rechts. In feite dus lijnrecht tegen de richting vanwaar je gekomen bent. De heuvelrug waar je op rijdt is tamelijk smal en rechts wordt het steiler en steiler. Bovendien doemen er een paar stevige bomen langs het traject op. De bolides komen hier dusdanig scheef zijwaarts te hangen dat enkele teams voor de zekerheid de hulp van hun toplier inschakelen. Eind van de heuvelrug volgt een bloedsteil en scheef hellinkje dat opnieuw enkele teams noopt de lier aan te spreken. Enkele teams, waaronder het Cumtoy Team met Ronald en Reijer, lukt het zonder dit attribuut.
Bomen doolhof? Niet veel verder volgt een sectie tussen dicht opeen gepakte bomen door. Alhoewel ‘bomen’ de indruk wekt van bomen met een portie grootheidswaanzin bij nader inzien. Het is het soort bos dat in gematigde gebieden massaal uit zichzelf opkomt. Tal van kleine boompjes welke ontkiemen en de strijd met elkaar aangaan om zoveel mogelijk licht en voedingsstoffen te absorberen; ze willen immers allemaal groot en machtig worden. Laat je het zijn gang gaan, dan dunt het zich vanzelf uit, soms geholpen door natuurlijke oorzaken als brand (door bliksem inslag) of stormen. De sterkste, meestal ook grootste exemplaren blijven dan vanzelf over. Hier op onze locatieis het nog niet zover. Linten geven duidelijk aan welke route gereden moet worden, maar we krijgen sterk de indruk dat deze route uitgezet is met behulp van een 1:43 schaalmodelletje. Ongelooflijk. En Brian en Sanne moeten zich daar doorheen zien te wurmen in hun toch wel imposante bolide.
Bomendoctor? Wat volgt tart in ieder geval onze beschrijving. Met geen mogelijkheid kunnen Brian en Sanne alle boompjes ontwijken, hoe vreselijk ze ook hun best doen. Zelfs de Polarissen die later het traject moeten rijden, ontkomen er niet aan om een aantal keren te steken. Laat staan dus Brian. Het lijkt op een komische cartoon van Asterix en Obelix bedenken we, waarbij je links, rechts bomen in een bos plotsklaps plat ziet vallen, pats boem, pats boem. Mocht Brian ooit werkeloos worden, dan weten we zeker dat er een gouden toekomst c.q., carrière voor hem in het verschiet ligt bij bedrijven die ‘de bossen van de staat beheren’…
Boven Sanne en onder Brian (Muddog 4×4).
Nog meer venijn in een andere staart. De tweede sectie van deze proef is op het oog kort en simpel. Het is een plek die we kennen van eerdere bezoekjes aan het terrein en we weten dan ook dat tussen de struiken en onder het weelderige gras een schier dodelijke emulsie zich schuil houdt. Zodra de wielen de grond hier beroeren zakken de bolides tot over hun assen in de dikke brij. Geen enkele bolide weet hier rijdend door te komen. Wat het extra moeilijk maakt is dat er alleen struiken staan. Weliswaar in meerdere formaten, maar slechts een enkele groep van struiken is groot genoeg om, met behulp van een boomlint, een uitbundige, op volle kracht werkende lier het hoofd te bieden. Deze tweede sectie vergt dan ook beduidend meer tijd voor de teams dan het eerste deel van de proef.
Boven en twee keer onder: Team General 4×4 nr. 2, Eric en Aga.
Doorzettingsvermogen. Ronald en Reijer van het Cumtoy Team. De dag verloopt niet vlekkeloos voor dit markante duo. Ze bewonderen een keer de verticale horizon (rollen om en belanden op de zijkant) maar dat valt te overzien, vooral omdat hun bolide daar geen schade bij oploopt. Minder rooskleurig is het dat ze de steekas links voor verspelen. Die as is ‘custom made’ (pasklaar) gemaakt voor de auto en dat is tevens de reden dat ze geen reserve exemplaar bij zich hebben. Maar het zijn doorbijters deze mannen en we zullen ze de volgende wedstrijddagen gewoon blijven zien. Weliswaar met ‘slechts’ 3WD’ (drie wiel aandrijving), maar het toont wel de ‘ware spirit and skills’ (mentaliteit en vaardigheden) van hen.
Boven en onder: Alain en Serge van Team Alanius.
Boven en twee keer onder: Frans van Esch en Johan van der Maas. Weinig problemen voor deze mannen en met name Johan, die sinds lange tijd weer aan een serieuze wedstrijd meedoet, komt beter en beter terug in zijn oude ‘ritme’. Merkt wel dat zijn conditie nog niet op het oude niveau is, maar hij klaagt absoluut niet. Frans geeft hem daarbij alle ruimte en hamert er bij Johan op dat hij absoluut de boel niet mag forceren.
Boven en twee keer onder: De Britten Martin en Lucy in actie in hun Polaris. Een teamnaam hebben ze niet direct, maar aangezien vrienden Paul en Andrew ‘Challenger’ als teamnaam hanteren, geven we Martin en Lucy de teamnaam ‘Challenger 2′. In de relatief korte tijd dat de SSV’s populair zijn geworden hebben ze een prominente plaats verworven in de off-road sport. Het zijn ‘razendsnelle duiveltjes’ en zijn in het terrein ‘voor de duvel niet bang’. Met andere woorden, in het serieus off-road slaan ze beslist geen gek figuur.
Boven: Een leuke Poolse hond en gek op kikkers jagen…
Boven twee keer en onder twee keer: Jermain en Sjef van General 4×4 Team nr. 3. Kiezen de route rechts door het ven (zie tekst hieronder).
Om het even. De tweede proef waar we onze camera’s overwerk bezorgen begint met het tackelen van een vennetje in de eerste bossectie. Geen vennetje in een zondags pak (glashelder water en harde zandbodem) zoals we die in Nederland wel kennen, maar juist andersom, een vennetje in werkkledij als een dikke ‘overall brij’ van afgevallen bladeren en dode, afgebroken takken. Ook hier zien we de teams verschillende keuzes maken. Er zijn teams die kiezen voor de langere route, links om het ven heen. Die lijkt duidelijk op het oog makkelijker omdat er langs het lint nog wat bredere stukken oever valt te ‘bewonderen’. Rechts door het ven weet je zeker dat het een behoorlijke doorwading wordt omdat de oever binnen het lint te smal is en bovendien gelardeerd met uit de kluiten gewassen bomen. We fotograferen beide mogelijkheden en kunnen dan ook verklappen dat het qua diepte niets uitmaakt voor welke route je kiest. Zowel links of rechtsom is het ongeveer ‘koplamp diep’ voor de gemiddelde bolide. De rijders hebben daar uiteraard geen weet van, want anders zou het vrij aannemelijk zijn dat ze voor de iets langere route zouden kiezen. Immers, van andere teams afkijken is er niet bij en wij fotografen zwijgen maar wat graag…
Boven twee keer en onder vier keer: Tjarko en Sybolt (Team Swad) kiezen voor de langere route door het ven. Het is een korte maar krachtige en prachtige ‘kennismaking’ voor deze ervaren mannen.
Boven: Sybolt aan het ’touwtrekken’.
Dikke modder 1. Na het ven volgt een redelijk lang traject door het bos met als meest spannende deel een korte, schuine helling. En verder gaat het door het bos, tot je vlak voor het einde van deze eerste bossectie op een lang moddergat stuit. Beestachtig slecht en ruim wiel dik is de modder en de teams ontkomen er niet aan om hier te lieren. Het gevolg is dat de bolides behoorlijk wat modder meesleuren richting de uitgang van het lange moddergat. Bij de uitgang, rechts omhoog tegen de oever op, ligt nadat enkele teams gepasseerd zijn, een enorme ‘zee van drek’. We maken daar het allerleukste moment van de dag mee dat je verderop kunt zien en lezen.
Iets minder dikke modder 2. Eenmaal uit het lange moddergat leggen de bolides een korte route over grasland af om daarna een tweede bos in te rijden. Daar wacht hen nog een lange, huiveringwekkend steile afdaling die alleen met behulp van een achter lier overwonnen kan worden, of je zou een stuk of tien linten aan boord moeten hebben. Beneden aan de afdaling is het scherp naar links om via een lang en diep modderspoor de uitgang te bereiken. Zeker modderig dat laatste spoor, maar met een minder ‘kwaadaardig dan wel dodelijk karakter’ dan het eerst genoemde moddergat.
Boven en vijf keer onder: Team Kylie kiest eveneens voor de korte route rechts. Boven Jordy in close-up en aan het eind van hun actie Jaap.
Onder: Chauffeur Jaap van het Team Kylie.
Boven en twee keer onder: Team Wildpower met Bokke en boven Hiske in actie.
Boven en onder: Team Sweden in actie op de eerste, zware moddersectie. Op de openingsfoto kun je hen bewonderen terwijl ze het vennetje oversteken.
Twee keer boven en twee keer onder: Team Plan B, Jente en Cedric. Nog niet op hun allerleukst, maar vast een voorproefje. Let op de dikte van de modder.
Boven: Officials Wout en Fri-Jo.
Onder en boven: De Britten Paul en Andrew in hun Polaris.
Boven en twee keer onder: Eric en Aga (Team General 4×4 nr. 2) in actie op onze eerste fotografieplek, maar in de tweede sectie, de kniediepe modder met weinig houvast.
Boven twee keer en onder twee keer: Ronald en Reijer van het Cumtoy Team nog voordat ze een blik werpen op de verticale horizon en voordat ze een steekas verspelen. Ook zij ontkomen niet aan lieren op het tweede deel van de proef.
Boven: Wedstrijdleider Harald Peters is niet te beroerd om een poosje als official bij te springen op deze proef.
Onder: Een breed lachende Reijer.
Boven en onder: Nog een paar mooie momenten met Frans en Johan (Team General 4×4 nr. 1).
Boven: Martin en Lucy (Challenger 1) tijdens de route door het dichte bos.
Boven: Jermain en Sjef (Team General 4×4 nr. 3) tijdens de laatste steile afdaling.
Boven en onder: Team Swad, Tjarko en Sybolt.
Boven: Team Kylie en onder Team Wildpower.
Boven en onder: Team Sweden (Kristian en Olof) op de eerste en zwaarste moddersectie.
Moment van de dag. Het meest hilarische moment beleven we met Team Plan B. Je hebt hiervoor al kunnen zien dat Jente redelijk diep door de modder heeft moeten banjeren. Gemiddeld is de modder op deze zware eerste sectie circa knie diep. We noemden echter al dat de bolides de modder mee sleuren tijdens het lieren richting de uitgang. Nietsvermoedend springt Jente tijdens de actie in dat laatste deel van het traject. “Amaj” horen we een tikje benauwd en verbaasd naast ons als Jente tot voorbij zijn borst in de modder zakt! We hebben op dat moment de camera met telelens in onze handen en schieten bliksemsnel wat foto’s, want Jente probeert zo vlug mogelijk het vege lijf te redden. De foto hierboven is door de afstand niet honderd procent scherp (we hielden de camera zo hoog mogelijk boven ons hoofd), maar op de eerste drie foto’s hieronder hebben we onze camera met korte lens losgelaten. ‘Gelukkig’ hebben niet alleen wij hartelijk gelachen, maar kon ook Jente de humor er wel van inzien.
Onder drie keer: Als je dan toch al dik onder de modder zit, dan maakt het allemaal niet meer uit. Jente en Cedric in gevecht met de laatste meters van de moddersectie.
Boven en onder: Plan B tijdens de laatste, steile afdaling.
De misère van de twee nachtetappes… Niet voor niets heb je bij dag 3 ‘de langste dag’ kunnen lezen. Na de vier proeven wachten nog twee avond/nacht proeven. En nacht op het terrein in Kragle is ook echt nacht. Met geen enkel lampje ‘lichtvervuiling’ in de verste omtrek en een dik wolkendek dat geen sprankje licht van de maan of een enkel sterretje doorlaat is het aardedonker. De voorspellingen van het Poolse KNMI zijn niet veelbelovend, in tegendeel. Regen die avond, maar gelukkig slechts enkele minuten en maar in een kleine hoeveelheid wordt voorspeld. Vermoedelijk hebben ze ons gerust willen stellen of anders op een dwaalspoor willen zetten, want als het eenmaal zo ver is giet het werkelijk van de regen. En we weten niet hoe lang een minuut in Polen duurt, maar volgens ons horloge heeft het de hele avond geregend. Tot overmaat van ramp weigert onze externe flits op de camera die we het meest gebruiken. Wat we ook proberen, het ding blijft weigeren. Het duurt even voor we ontdekken dat niet de flitser de schuld is, maar de camera! Enfin, ondertussen gaan de teams twee proeven te lijf. Eén van de twee blijkt niet al te veel problemen op te leveren, maar de ander is tamelijk listig als we de deelnemers mogen geloven. Met name door de regen is een helling, waar drie keer op en af gereden moet worden, spekglad geworden. Enkele deelnemers hebben toch hun bedenkingen; had de organisatie niet beter de proef aan kunnen passen? Bijvoorbeeld door het op en afrijden van de helling te beperken tot slechts één keer? Opvallend genoeg zijn er ook enkele teams die het enkele keren op en af rijden van de helling juist prachtig vinden. De organisatie is het met de eerste groep wel eens, maar heeft als excuus dat ze de regen niet heeft kunnen voorspellen. En tijd om de proef aan te passen was er helaas niet. Kijken we onder de streep, dan hebben de teams het toch goed naar hun zin gehad tijdens de avond/nacht proeven, ondanks de regen. En uw fotograaf met zijn weigerende flits? Die niet….
Boven en onder: Lucy in de SSV van Paul omdat Martin een hekel heeft aan het rijden in de nacht en onder in gesprek met Bokke.
Boven: Team Sweden komen de proef uit. Die zijn het donker wel gewend, zeker het deel van de bevolking dat boven de poolcirkel woont.
Boven: Even een blik onder de kap terwijl de regen gestaag uit de hemel valt.
Onder: Frans van Esch.
Onder: Marlies Sterck van Barefoot video’s is verantwoordelijk voor de bewegende beelden van de King of Kragle wedstrijd. Je kunt ze zien op de Facebook pagina van King of Kragle.
Stay tuned, the best is yet to come!
Tekst & fotografie: Martin Brink.
