Die gedachten ‘uitstapjes’ komen bij ons op als we een bezoek brengen aan 4×4 Limburg dat zich op 21 januari op de borst mag slaan als de vaderlandse 4×4 Club die als eerste een off-road evenement met vrij rijden organiseert op een vaste locatie, in dit geval in Weert. Yep, tourritten zien we namelijk als een geheel andere activiteit, waarop vierwiel aandrijving wel eens handig kan zijn, maar dat toch een andere discipline is dan de 4×4 uitdagingen bewust op gaan zoeken. Maar hoe of wat zet de provincie Limburg nu zodanig op de kaart dat dit een plaatsje verdient in de geschiedenisboeken? Sommigen zullen zeggen de ‘zachte G’ in hun spreektaal, maar dat geldt alleen voor degenen die de Nederlandse taal beheersen en dan nog is het maar de vraag of iedereen het ook daadwerkelijk hoort, met andere woorden, een persoon onmiddellijk als Limburger herkent door het horen van zijn ‘dialect’. Wie weet zullen anderen zeggen dat Limburg op de kaart gezet wordt door F1 coureur Max Verstappen. Dat klopt weliswaar niet helemaal, maar velen onder ons Nederlanders zien hem toch graag als ‘Limburger’ en dat heeft natuurlijk alles te maken met zijn uitstekende en imponerende prestaties in de F1 racerij. Hij haalt de geschiedenisboekjes wereldwijd wel en dat in een relatief kort tijdsbestek van pakweg een jaar of tien. Maar er is kort geleden een heel andere historische uitspraak gedaan welke Limburg voor eeuwig in de geschiedenisboeken plaatst. Lees maar verder!
Boven: Als gewoonlijk heeft 4×4 Limburg één rijders proef uitgezet, naast een proef waarbij geen rijderskwaliteiten of preparatie van het voertuig van belang zijn (vandaag een heel alternatieve proef…). En deze oudgedienden trotseren de kou en de zo nu en dan gure wind om de rijderskwaliteiten van de deelnemers te beoordelen. En nee, dat lege flesje Grolsch op de klaptafel is geen overtuigend bewijs van ongecontroleerde drankzucht van de heren, maar gevuld met water als een gecontroleerd en bewezen ‘afdoende presse-papier’. Zoals je kunt zien genieten genieten de mannen zichtbaar van een hete kop koffie.
Geschiedenis van ‘een oude taart’… We arriveren kort na de klok van tien op het bekende terrein aan de Schoordijk in Weert. We komen graag bij 4×4 Limburg. Niet alleen is de ontvangst altijd joviaal en gezellig, maar regelmatig komt het voor dat we ‘opgewacht’ worden door een onweerstaanbare lekkernij, namelijk Limburgse vlaai. Dat geldt ook voor vandaag, want de organisatie heeft voor ons zowaar een Limburgse vlaai meegenomen! En laten we nu daags voor het evenement een bericht lezen dat de Limburgse vlaai officieel door Europa wordt erkend als beschermd streek product! Jazeker, precies een dag na het evenement, 22 januari, heeft vlaai uit Limburg dankzij het jarenlang lobbyen van een groep Limburgse bakkers, officieel de beschermde geografische aanduiding (ook wel BGA-label). En passant leren we dat er wel twintig soorten vlaai zijn. Nieuwsgierig als we zijn vragen we Karin van de organisatie hoe lang de Limburgse vlaai al bestaat. Ze moet het antwoord even schuldig blijven, maar laat luttele ogenblikken later weten dat er al in de twaalfde eeuw (dus tussen 1100-1200 van onze jaartelling) gewag wordt gemaakt van de Limburgse vlaai! Een roemrijke geschiedenis en dan drukken we ons bescheiden uit. In die tijd aten we nog niet eens met mes en vork…
Uithangbord van Limburg. We zullen je alle details besparen, maar een tipje van de sluier lichten mag wel en is ook verantwoord met dit heuglijke nieuws. Die BGA welke we noemden, en we citeren nu een nieuwsbericht uit 1Limburg, is onderdeel van een Europese verordening die bescherming biedt tegen namaak van streekproducten. Op de lijst staan honderden streekproducten als balsamico-azijn uit Modena en Goudse kaas. Dankzij de erkenning mogen alleen nog bakkers uit Nederlands- en Belgisch Limburg de vlaai onder de noemer ‘Limburgse vlaai’ verkopen. Ook moet de Limburgse vlaai gebakken zijn op Limburgs grondgebied en moet het product aan een aantal strikte eisen voldoen omtrent het bakproces en het uiterlijk. Zo moet een stukje vlaai uit de hand te eten zijn, mag er naderhand geen slagroom worden toegevoegd en mag de vlaai nooit worden ingevroren na het bakken. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit zal er op toezien dat de regels worden nageleefd. Wie de regels overtreedt, riskeert volgens 1Limburg een ‘forse boete’.
Met de hand en zonder slagroom. Theoretisch is het forse stuk vlaai dat we gedrieën met smaak verorberen dus nog net geen door Europa ‘erkend streek product’. In de praktijk is het wel degelijk een onvervalste punt Limburgse vlaai, aangezien het gebakken is in het traditioneel Limburgse open lucht museum Nonke Buusjke in Schinveld. We hebben Nonke Buusjke eens een bezoek gebracht en er over geschreven. Je waant je daar een eeuw of anderhalf terug in de tijd, inclusief de beroepen als timmerman, bouwvakker, smid én bakker zoals deze destijds uitgeoefend werden. De ons voorgeschotelde Limburgse vlaai voldoet dus aan alle BGA voorwaarden en inderdaad kunnen we hem ‘zonder gebaksvorkje en zonder slagroom’ uit de hand eten…
Gezonde opkomst. Opgewarmd door de koffie komt de tijd dat we de camera’s om onze nek hangen en het veld ingaan. Als gezegd is het tamelijk koud met zo nu en dan een straf en guur windje, wellicht de naweeën van storm Isha of anders de eerste kennismaking van storm Jocelyn. Welk windje het ook is, de gevoelstemperatuur wordt met haar nog wat extra in negatieve zin beïnvloed. Toch heeft dat een kleine veertig deelnemers uit Nederland, België en Duitsland niet weerhouden om de off-road pret in Weert op te zoeken. Het aantal inschrijvingen vooraf was zelfs een stukje boven de veertig deelnemende auto’s laat Karin ons weten, hetgeen betekent dat een klein aantal onder de ongetwijfeld warme wol is blijven liggen. Voeg er nog enkele auto’s van de organisatie aan toe en het is een prima aantal voor de mogelijkheden welke het terrein biedt. Veel meer auto’s dan zo’n vijftig stuks moeten het namelijk niet zijn in Weert en dat heeft vooral te maken met het formaat en de vorm/indeling van het terrein. Het doet beslist niet onder aan het feit dat het terrein zich voor 4×4 liefhebbers de laatste tijd in positieve zin heeft ontwikkeld. Met andere woorden, er zijn inmiddels ook een aantal leuke uitdagingen te vinden.
‘IJzingwekkend’… Onmiskenbaar heeft de regen van de laatste tijd zijn sporen zichtbaar achtergelaten op het terrein. Het beste valt dat te zien op een langgerekte plas water midden op het eerste deel van het terrein. Off-roaders die het terrein kennen weten ongetwijfeld over welke plas we het hebben. Normaal is dat een plas van een redelijk formaat maar kun je daar met wat goede wil en kunst en vliegwerk (lees: off-road skills) nog wel doorheen komen. Nu heeft diezelfde plas water het formaat van een kleine ‘binnenzee’ zoals je op de foto hieronder kunt zien. Bedekt met een dikke laag ijs blijft de plas de hele dag maagdelijk. Niemand waagt zich daar, terecht, in. Slechts op één klein randje aan een oever is het ijs gebroken zien we eind van de dag, alsof alleen één band zich voorzichtig op het ijs heeft begeven om te kijken hoe sterk het is. Voor personen geen probleem hebben we zelf getest, maar voor auto’s absoluut taboe.
Boven: Marcel, al vele jaren onderdeel van de organisatie, legt de verrichtingen van de deelnemers vast. Foto’s kun je ongetwijfeld terugvinden op de site van de club.
‘Pompen of verzuipen’… De binnenzee mag dan wel maagdelijk gebleven zijn; op het terrein liggen nog een tiental andere flinke kuilen en gaten. Stuk voor stuk zijn ook die rijkelijk met water gevuld door de regen van de laatste tijd en bedekt met een laag ijs. Volgens beheerder Jeroen nog te veel water om het als uitdaging te zien. Eerder is dan een duikboot uitdrukking welke je in films nog wel eens hoort van toepassing: ‘klaar voor onder water’. Het is de reden dat Jeroen daags voor het evenement een aantal van de naar zijn mening te rijk met water gevulde gaten leegpompt. Op die leeggepompte gaten zie je het ijs dan door haar eigen gewicht flink doorzakken. Weliswaar lijkt de hindernis door het gezakte waterpeil daarmee makkelijker, maar schijn bedriegt. Vooral als je als een van de eerste de aanval op zo’n gat opent. Het ijs breekt dan nog in enkele grote stukken en die belemmeren de voortgang in niet geringe mate. Tja, ijs is nu eenmaal sterker dan water. Het wordt makkelijker naarmate meer off-roaders een poging wagen. Hoe meer het ijs in kleine stukken breekt, hoe ‘makkelijker’ het wordt, ook al is dat relatief. IJs blijft een glad goedje en in combinatie met zachte smurrie, die zich nog altijd onzichtbaar op de bodem verstopt, blijft het listiger dan menigeen vooraf vermoedt.
Boven: Een leuke hond en was het nu echt zo koud…?
Boven en onder: Jazeker, erg moeilijk te geloven, maar zelfs bij off-road instituut René in zijn Blitz kan de voortgang tijdelijk worden belemmerd. We geven grif toe dat het weinig voorkomt, want hij kan lezen en schrijven met de Blitz, maar het bewijs is hier overduidelijk.
Boven en onder: Soms is een ‘paar ons’ menselijke spierkracht voldoende om de voortgang te verzekeren. Maar als de auto dan ineens vooruit schiet, dan verliest bereidwillige ‘duwer’ Bart zomaarzijn evenwicht.
Boven: Om je een idee te geven van de ondergrond. Op een aantal plaatsen is de bovenlaag zo nat dat de hele ondergrond, een mengeling van aarde en ijs, bevriest. En dan kan het zomaar gebeuren dat grote brokken ijs en zand in zijn geheel afbreken.
Boven en onder: Let op het kenteken van de Suzuki Jimny. Wie weet behoort een ‘gepersonaliseerd’ kenteken ook hier in Nederland tot de mogelijkheden. Hopelijk is dat niet van toepassing op de Jeep hieronder.
Boven: Een Renault pick-up onder de naam Alaskan hebben we in Nederland nog niet gezien. Schijnt in België wel geleverd te worden.
Boven: Ook geen alledaagse verschijning off-the-road, de Land Rover Defender in Bowler uitvoering.
Boven: We herinneren ons een citaat uit het Nieuwe Testament van de Bijbel: neem uw ‘beddeken’ (bed) op en wandel. Dit is ongetwijfeld een variatie daar op: neem uw hond op en wandel. De persoon in kwestie uit de Bijbel, voorheen verlamd, was maar wat blij. Bij de hond is dat maar de vraag. Alhoewel…
Boven: Maak kennis met een die-hard off-road liefhebber.
Boven: Uhhh…?
Boven: Prachtige foto van terrein.nu medewerker Peter welke laat zien hoe mooi (en dik) ijs kan zijn.
Boven en onder: Soms is een noodreparatie noodzakelijk. Je herkent het vast wel; een auto die niet wil starten omdat de startmotor weigert. Vaak is dat een kwestie van een relais dat niet wil inschakelen. Een paar tikken op de startmotor wil dan nog wel eens helpen. Maar als het ding halsstarrig blijft weigeren, dan is soms, maar dan ook heel soms, zwaarder geschut noodzakelijk….
Boven: Een ‘onderonsje’ van de notabelen van 4×4 Limburg.
Onder: Beheerder Jeroen geniet tot slot even van een moddergaatje…
Koud slot. Rond de klok van drie zien we de eerste deelnemers vertrekken. Ongetwijfeld heeft de kou daar zijn invloed op. Het blijft de hele dag namelijk tamelijk koud. Ook wij maken ons op om richting huis te gaan. We kletsen nog wat na en warmen ons een beetje op in de tent van de organisatie. Van een afstandje zien we dat nog lang niet iedereen genoeg heeft van de off-road pret. Ondergetekende mag een allerlaatste punt Limburgse vlaai verorberen. Met een voldaan gevoel stappen we dan ook in de auto. Jammer alleen dat 4×4 Limburg niet iedere week een evenement organiseert. Of misschien maar beter ook, dit om de dreiging van een veel te korte broekriem te voorkomen…
Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
