“Heb je zin om naar ons terrein in Polen te komen, een week off-road rijden met een select groepje 4×4 liefhebbers”? Zo luidt vrij exact de vraag welke ons een aantal weken terug gesteld wordt door Steven van Lier, die onder de naam SvL Support dan wel Offroad Poland het terrein in Kragle beheert. Steven vervolgt met: “John de Leur ken je wel, Harald Peters ken je ook en Brian de Jong met Sanne van den Born eveneens”. Bij de overige namen van de deelnemers die Steven opdreunt gaat bij ondergetekende niet direct een bel rinkelen, maar dat kan natuurlijk een kwestie van de leeftijd zijn… Enfin, met nog in ons achterhoofd de beelden van ons eerdere bezoek aan het terrein in Kragle duurt het op de kop af drie duizendste van een seconde voordat ons volmondige ‘ja’ de oorschelpjes van Steven bereikt. Yep, dat is ongeveer de tijd die het licht nodig heeft (lichtsnelheid is circa 300.000 km/sec. maar we kunnen er een metertje naast zitten…) om de door ondergetekende geschatte afstand (circa 900 km.) tot Steven in Polen te overbruggen.
Het tijdelijke onderkomen van de ‘Muddogs’.
Heenreis en aankomst. Soms heeft het beroep van off-road verslaggever toch zijn ‘duistere kanten’ bedenken we als we zondagmorgen 13 september op een onaards vroeg tijdstip door terrein.nu fotograaf Ad Woolthuis weggebracht worden naar het vooraf afgesproken verzamelpunt, even zuidelijk van Nijmegen. Daar stappen we bij John de Leur in de auto. Samen met Brian de Jong en zijn partner Sanne van den Born vertrekken we, na het nuttigen van een laatste kop koffie, richting het Poolse Kragle. Op de aanhangers prijken trots de off-road strijdwapens voor de komende week. De reis verloopt voorspoedig totdat we in de omgeving van Berlijn vanwege een hardnekkige file op de route door de navigatie een alternatief aangeboden krijgen. De file missen we, maar het bescheiden aantal extra kilometers via de binnenwegen doet ons pakweg een goed uurtje later dan de planning in het hotel arriveren. We worden verwelkomd door Steven van Lier, maakt ondergetekende kennis met de rest van ‘de off-road gangleden’ en nuttigen we gezamenlijk een Poolse maaltijd met lokale Poolse ‘limonade’ om die weg te spoelen.
Op de startplek. Na het scoren van een uitstekend ontbijt vertrekken we, onder begeleiding van een ijverig zonnetje, richting het off-road terrein, pakweg een minuut of twintig rijden vanaf het hotel. Het weer warmt snel op en het is al ongekend warm als we op de plaats van bestemming arriveren. Het ‘wapentuig’ voor de komende week wordt van de aanhangers gereden, met uitzondering van de prachtige en imposante Unimog van Joost Prieshof. Joost is, samen met Harald Peters, met de Unimog rijdend over de weg naar Polen gekomen. Ze hoeven de auto weliswaar niet van een aanhanger af te rijden, maar zijn wel even druk met het verwisselen van hun wegbanden met de meegenomen terreinbanden. De off-road prestaties van de Unimog’s staan boven iedere twijfel verheven weet iedere beetje off-road liefhebber. Bijzonder en vermeldenswaard aan de Unimog van Joost is zijn hydraulische lier. Een aparte motor in de laadbak verzorgt via twee tanks met hydraulische vloeistof de benodigde druk voor de lier. Hebben we nog niet genoemd Driek en Sam de Breij. Zij zijn gewapend tegen de ondergrond en komende ‘off-road strijd’ middels een pracht van een Land Rover Defender 130 pick-up. Op de neus prijkt een Red Winch lier met twee motoren (Red Winch Hornet). John de Leur gaat de off-road strijd aan met een daartoe bestemde en redelijk geprepareerde Land Rover Defender 90. Op de neus van zijn bolide prijkt eveneens een Red Winch Hornet. Brian en Sanne vinden we in de meest geprepareerde Land Rover Defender 90. Het is de prachtige, sublieme wedstrijdauto van John en die niet geheel toevallig ook op de openingsfoto van de terrein.nu facebook pagina te vinden is. Echter aangezien John off-road wedstrijden op een lager pitje heeft gezet zien we Brian en Sanne regelmatig in de auto van John. Gids en entrepreneur Steven van Lier zelf placht zich op het terrein te verplaatsen in een Land Rover Discovery 1 met op de neus een Warrior Predator lier (met twee motoren). Inderdaad een hoog Land Rover gehalte deze keer, maar vergeet niet dat het een vriendengroep is. Het kan zomaar zijn dat een volgende vriendengroep met voornamelijk Suzuki’s strijdt. Of Jeep’s, Nissan’s, Daihatsu’s, MB G-Klasses en vul zelf maar aan.
Boven: De motor en hydrauliektanks voor de lier van de Unimog.
Vergane glorie. Vlak bij het vertrekpunt staat een huis dat haar gloriejaren al meerdere decennia achter zich heeft liggen en is derhalve ook onbewoond. Huis en bijgebouwen zijn ernstig in verval en de restanten worden langzaam door de natuur heroverd. Terwijl de mannen en één vrouw (Sanne) de auto’s van de aanhangers af rijden en de reisauto’s op een aparte plek parkeren geeft het ons de gelegenheid een paar sfeerplaatjes te schieten.
Boven: Steven van Lier in zijn Land Rover Discovery 1.
Plaats besef. Weldra vertrekken we en doemt voor onze wielen 1.000 ha. vrijwel onaangeroerde, maagdelijke natuur op. Geen huizen, andere gebouwen of wegen verstoren je blikveld, alleen maar over heuvels en dalen gedrapeerde bossen, graslanden en vennetjes, zover het oog reikt. De enige herinnering aan beschaving zijn een paar elektriciteitspalen. Als we een opmerking van die strekking maken antwoordt Steven “we zouden ook die zonder problemen weg kunnen halen, want ze zijn stuk voor stuk buiten gebruik. De eigenaar van het terrein heeft toen hij dit land kocht de paar bewoners uitgekocht, dus we hebben eigenlijk alleen stroom nodig voor het enige huisje dat we zelf nog gebruiken”. Om je een idee te geven van de 1.000 ha. in Kragle: het terrein is groot circa 3 x 3,5 kilometer! Zonder storende bewoning is het terrein ook een soort paradijs voor allerlei wild. Herten, reeën, vossen, wilde varkens, roofvogels, kikkers en bevers komen veelvuldig voor, naast een uitbundige plantengroei. Op sommige plaatsen rijken de grashalmen tot boven de motorkap zodat je ieder besef van de plaats waar je bent dreigt te verliezen.
Onverwacht ramp scenario? Steven troont ons mee naar de eerste uitdaging en zowaar herkennen we die van ons eerste bezoek. De plek is niet heel ver vanaf de start en ook niet geheel toevallig uitgekozen. Het is een kort en niet al te breed dal met op de bodem sporen van modder. Geen al te heftige modder, want ook hier in Polen is, net als in Nederland, de laatste tijd weinig regen gevallen horen we van Steven. Het dal hoeft alleen maar recht over gestoken te worden en de passage ziet er daarom tamelijk onschuldig uit. En dat is precies het gevaar dat er schuilt. Maar nauwelijks horizontaal op de bodem van het dal moet je in diepe sporen weer omhoog zien te komen, het dalletje uit. Tamelijk steil zelfs ondervinden Driek en Sam als de neus van hun auto zich herhaalde malen in de wand boort. De ellende wil dat je niet heel ver achteruit kunt om het met een aanloopje te proberen. De uitloophoek van de 130 is die van een echte pick-up (as midden onder de laadbak) en derhalve niet al te groot. Het vertaalt zich naar de kont van hun auto welke vastloopt in het hellinkje waar ze even tevoren van afgedaald zijn. Na enkele heldhaftige pogingen geven ze het op. Hun lier helpt ze uit de sporen en dat listige dalletje uit. De volgende die een poging wil wagen is John. Maar voordat hij zijn poging kan wagen slaat het noodlot toe! De auto schakelt niet naar de lage gearing! Vreemd, want met de controle vooraf in Nederland was er geen vuiltje aan de lucht. Enkele schakel pogingen ter plekke vanaf zowel de boven- als onderzijde lopen op niets uit. Na kort overleg wordt besloten om even terug te gaan naar de startplaats om daar te kijken wat de oorzaak is. Daar staat namelijk een brug tot de beschikking.
Boven en onder: Brian de Jong in respectievelijk een horizontale en verticale positie op zoek naar de lage gearing.
Boven: Links Harald Peters en achter het stuur John de Leur. Kunnen nog lachen tijdens het zoeken naar de oorzaak en terecht, want het duurt niet heel lang of de lage gearing staat ingeschakeld en kunnen we verder op onze ‘offroad ontdekkingsreis’.
Humor ligt op straat zeggen ze wel eens. In ons geval ligt de humor op de tracks als een omgevallen boom de route verspert. Geen nood, want Driek en Sam hebben een motorzaag in hun uitrusting ondergebracht. Alleen krijgen ze dat ding met geen mogelijkheid aan de praat. Dus worden uiteindelijk van arme moede enkele handzaagjes opgediept en wordt driftig begonnen met het handmatig doorzagen van de toch wel stevige boom. Ze zijn een klein stukje opgeschoten als Harald ten tonele verschijnt. Samen met Joost zijn zij achterop geraakt, doodgewoon omdat het meer tijd vergt om de imposante Unimog tussen de bomen door te manoeuvreren. Harald neemt het ’toneeltje’ voor hem even in ogenschouw, loopt dan naar de motorzaag en hup, vier, misschien vijf keer snel aan het startkoord trekken en de motorzaag begint lustig te snorren. Verbaasde blikken alom is zacht uitgedrukt maar vermoedelijk was het motortje van de zaag door al het geschud in de laadbak verzopen. De boom delft nu in een razend tempo het onderspit en even later trekt het ‘gezelschap’ weer verder.
Boven: De hele week verzorgde lunches in het veld, wat wil je nog meer? Geen ‘haute cuisine’ met tafels vol liflafjes maar gewoon eerlijke en stevige kost; je bent tenslotte de hele dag actief bezig in het veld. Soep met flinke brokken vlees of worst, brood en genoeg te drinken (koffie, thee of fris). Nee, omkomen van de honger doe je niet bewijst ook de weegschaal thuis na afloop…
Een zware pijp roken? Weliswaar is de Unimog zo ongeveer een alleskunner, maar toch heeft ook deze terreinbeul zijn beperkingen. Dat is met name zijn formaat. Op een passage tussen bomen zakt de Unimog onverwacht scheef waarbij de uitlaat min of meer ‘gevangen’ wordt tussen twee bomen. Verder naar voren rijden is voor de auto geen probleem, maar zou ten koste gaan van de uitlaat. Achteruit idem dito. Operatie ‘SOP’ gaat van start (Save Our Pipe). Met drie lieren wordt van bovenaf de kont van de Unimog een klein stukje omgetrokken, in ieder geval voldoende om achteruit te kunnen rijden zodat de uitlaat voorbij de eerder gepasseerde boom komt. Om herhaling te voorkomen rijdt Joost dan spectaculair omhoog het dal uit. Weliswaar steekt zijn uitlaat stoer en parmantig links langs de achterzijde van de cabine omhoog, maar gaat Joost deze in de toekomst laten ‘verhuizen’ naar een minder kwetsbare plek.
Warme prijzenpot. Op weer een andere plek, en er zijn er meer dan genoeg, wordt een wedstrijdje uitgezet. “Wie het eerst daar bij die boom is”, en Steven wijst daarbij met uitgestrekte arm naar een grote woudreus aan de overzijde van een groot en breed grasveld (zie foto boven) met her en der struiken en bomen, “die wint een muts”. Het wordt een minder spannend wedstrijdje dan de bedoeling is, maar dat komt omdat deelnemers als Harald en John hier beslist niet voor de eerste keer zijn, in tegendeel. Zij kennen Steven inmiddels. Ergens in het midden van het veld ligt namelijk een geniepig slootje waar je doorheen moet. We verklappen echter niet alles; er moet namelijk het nodige geheim blijven om het ook voor volgende deelnemers spannend en leuk te houden. In ieder geval weten Brian en Sanne toch onverwacht de felbegeerde muts in de wacht te slepen. Weliswaar hebben ze een zeer serieus geprepareerde bolide onder de billen, maar met dat geniepige slootje in het achterhoofd hadden we in eerste instantie ons geld op de Unimog gezet. Het geultje is echter zodanig smal en diep dat er precies een Unimog wiel in past. Die komt dan ook prompt op zijn bumper te leunen aan de overzijde van de geul. Opnieuw brengen drie lieren snel redding.
Boven: ‘Brothers in Crime’ V.l.n.r. Sam de Beij, Driek de Beij en Joost Prieshof.
Boven: Dit soort ’tafereeltjes’ zijn niet ongewoon op het terrein. Wil je er door? Ga je gang….
Off-the-road verschillen. Het is een aaneenschakeling van uitdagingen deze eerste dag. Veelal uitdagingen waarbij je het net wel of net niet redt. Je Off-road skills worden voortdurend danig aan de tand gevoeld. Het mooie is dat die uitdagingen er vrijwel allemaal nog maagdelijk bij liggen. Wellicht is er in het verleden al een keer overheen gereden, maar wordt dat verborgen door de weelderige plantengroei. Het gebeurt herhaalde malen dat de een ogenblikkelijk vast komt te zitten maar dat de volgende er wel doorkomt. Of andersom. Dat ligt lang niet altijd aan de skills van de rijder of de preparatie van zijn auto. Het kan zomaar liggen aan de gekozen route, want tien centimeter naar links of tien centimeters naar rechts kan een wereld van verschil maken. Het zal ook niet de eerste keer zijn dat het Steven zelf verrast, ook al begint hij het terrein na zoveel jaren toch redelijk goed te kennen. Maar ook al kies je exact hetzelfde spoor als je maat, dan nog is dat geen garantie dat je er door komt. Een eerste keer is de track vaak nog droog aan de oppervlakte, maar dat wordt anders als jouw ‘collega’ voor je al een al dan niet diep spoor getrokken heeft. En laten we het ‘eergevoel’ niet vergeten dat meespeelt bij off-roaders. Je laat het toch niet op je zitten als jouw collega terreinrijder ogenschijnlijk met twee vingers in zijn neus door een uitdaging banjert en jij blijft daar steken?
Boven: Driek de Breij met hieronder op zijn neus de ‘vliegende co-piloot’ Harald Peters.
Boven: Steven met Stanislaw, eveneens in dienst van ‘het terrein’. Samen met zijn vrouw verzorgt Stanislaw ook de lunch in het veld.
Boven: Harald verdwijnt ‘even’ in de diepte… Het is goed uitkijken in het veld, want vooral het hoge gras verbergt voor het oog onzichtbare kuilen en gaten.
Boven: John de Leur maakt een ‘vreugdesprongetje’ met zijn Defender.
In de pijplijn… Binnenkort het hoofdgerecht van een grandioze week Kragle in Polen. Hopelijk wat korter van stof maar met wat meer foto’s zodat je vanuit de luie stoel kunt genieten. Ben je echter zelf op zoek naar dit soort van overheerlijk off-road SPEKTAKEL? SCHROEF dan een paar modderbanden onder je off-road bolide en reis af naar Polen voor een gegarandeerde en onvergetelijke week off-road genieten in optima forma. We hebben tenminste nog niemand gesproken die het niet enorm naar zijn zin gehad heeft. Het is eerder andersom. Degenen die één keer geweest zijn gaan vaker, meerdere keren zelfs. En denk niet dat je na twee of drie keer het terrein wel zult kennen. Vergeet het maar. Er zijn er die al een keer of tien geweest zijn en nog altijd verdwalen ze. Daarover iets meer in het volgende verslag. Stay tuned dus.
Tekst & fotografie: Martin Brink.
