Een boek zouden we met het grootste gemak kunnen schrijven over die ene, onvergetelijke week in het Poolse Kragle. Ons eerste verslag is uitsluitend van de eerste dag zodat we in dit verslag met dag 2 beginnen. Na opnieuw een prima ontbijt vertrekken we richting het terrein. Dag twee begint net zo als dag een, met een strakblauwe, wolkeloze hemel en alleen de kanttekening dat het nog een paar graden warmer is dan die eerste dag. Op de plaats van bestemming, aan de rand van dat immense, 1.000 ha. grote terrein, worden we ‘opgewacht’ door het gisteren achtergelaten ‘wapentuig’ van de Muddogs, zijnde de drie in deel 1 genoemde en sterk verschillende Land Rovers en de Unimog. Oh ja, en daar is ‘Huubke’ natuurlijk nog, die we zeker niet mogen vergeten…
We halen deze uitspraak van Shakespeare vaker aan; “what’s in a name”. Huubke, Huubke, waar hebben we het in vredesnaam nu weer over zal je je afvragen? Het is een bekend gegeven dat wij mensen genegen zijn om niet menselijke objecten of dingen een naam te geven. Voorbeelden te over zoals stormen, orkanen, boten, vliegtuigen en ook onze auto’s. De redenen daartoe zijn uiteenlopend, maar volgens psycholoog Nicholas Epley doen we het vooral met persoonlijke spullen die overeenkomsten vertonen met mensen. Of dat nou qua uiterlijk (denk aan bijvoorbeeld de koplampen ofwel ‘ogen’ van je auto) of qua gedrag (onder meer ’trouw’ zijn of ‘wispelturig’); dat soort kenmerken zorgt ervoor dat we niet-mensen toch als mensen gaan behandelen. Dit toch algemene fenomeen heeft ook Steven te pakken gekregen. Steven rijdt namelijk al een flink tijdje in zijn Land Rover Discovery 1. En die brengt hem trouw naar en door de plaatsen op het terrein waar hij de off-road liefhebbers heen brengt. Zijn Discovery is niet meer de mooiste en Steven ontziet de Discovery ook absoluut niet, maar de auto blijft ’trouw’ dienst doen. Niet zo gek dus dat hij zijn Discovery een naam is gaan geven (op de foto boven zie je Huubke ‘met gespreide armen’…). En inmiddels noemt het gros off-roaders die op het terrein in Kragle geweest zijn de auto eerbiedig en met respect ‘Huubke’, want Huubke laat ze regelmatig versteld staan van zijn kunnen. Huubke is zelfs zo’n begrip geworden dat hij een unieke ‘achternaam’ heeft gekregen; Huubke, King of Kragle…
Boven: Driek en Sam.
Boven: Links Harald en rechts John.
Oriënteren. Hier en daar zijn in het gras vage sporen te vinden van eerdere off-road liefhebbers die er gereden hebben. Daar is een logische verklaring voor. Zou je het terrein vanuit de lucht bekijken, dan ziet het er uit als een reusachtig schaakbord waarvan de vlakken niet keurig vierkant zijn, maar grillig gevormd. Tussen al die vlakken zijn ter afscheiding vooral langgerekte bossen. Om van het ene ‘vakje’ in een ander, veel verder gelegen ‘vakje’ te geraken zijn er doorgangen, meestal maar op een of twee plekken. Om die snel te bereiken en niet door alle bossen te hoeven worstelen rijd je derhalve nog wel eens door die enkele doorgangen en over dezelfde stukjes gras. Denk echter niet dat je het terrein daarmee kent. Ergens halverwege de week, als Steven de Muddogs met een opdracht heeft opgezadeld, rijden we met Steven in en over een uitgestrekt veld langs een bosrand als hij terloops quasi nonchalant en met een vragende blik in zijn ogen aan ondergetekende vraagt: “Herken je dit”?. Ingespannen kijken we even goed in de rondte (we willen ons niet laten kennen) om daarna nadrukkelijk ontkennend met ons hoofd te schudden. “Hier waren we twee uur terug ook, maar toen kwamen we vanaf de andere kant” grijnst Steven. Ongelovig kijken we Steven aan, maar een tiental meters verder herkennen we inderdaad de plek met de aldaar gelegen uitdaging. Tja, de moderne mens oriënteert zich tegenwoordig op bebouwing en wegen, in tegenstelling tot de natuurvolken in het verleden die navigeerden op landschappelijke kenmerken.
Boven: Verschillende off-roaders die er zijn geweest noemen het geen off-road terrein, maar een natuurgebied. Oordeel zelf.
Als opwarmertje brengt Steven de Muddogs naar enkele leuke (lees: uitdagende) passages. Pittig, maar nog niet de aller moeilijkste. Een bewuste opzet van Steven, het qua zwaarte oplopende niveau van het terreinrijden. Toch zitten er al verschillende flink pittige exemplaren tussen waar de lier aangesproken moet worden. Hij laat het terloops tijdens ‘de reis’ naar de volgende uitdaging richting uw verslaggever ook vallen; “Je ziet Martin, ik kan ze als het moet al na een kwartier vast laten zitten”. We geloven hem niet alleen op zijn woord en eerlijke blauwe ogen. We hebben inmiddels namelijk een paar uitdagingen gezien die zijn woorden boven iedere twijfel bevestigen.
Boven: Brian en Sanne.
Boven: Ook een Unimog moet zo nu en dan gecheckt worden. Bijvoorbeeld om even te kijken waarom-ie het zo goed doet…
Boven: Eigen terrein, zo ver het oog reikt en daar achter nog een stukje. Draai je je om, dan is het ‘idem’, net als links en rechts…
Onder: Huubke, met op zijn buik Steven van Lier….
Boven: Ter ontspanning op de lunchplek even schieten met de luchtbuks. Links scherpschutter Joost Prieshof en rechts scherpschutter John de Leur.
Slechts één… Geulen/ravijnen tussen heuvels zijn in de regel gevormd door (regen)water dat heuvelafwaarts stroomt. Het Engels noemt ze ‘gully of meervoud gullies’ dat ook wij Nederlanders wel gebruiken. Je herkent ze vooral aan vocht, water en veel meegevoerde stenen. Voor water en mogelijk ander ‘natuurlijk afval’ (takken, stenen, zand, bladeren) zijn ze vaak de snelste weg naar beneden en dat houdt vrijwel altijd in dat ze ook het meest steil zijn. Ze vormen dan ook de meest pittige off-road uitdagingen. Steven troont de Muddogs mee naar gullies met qua moeilijkheid uiteenlopende gradaties. Enkelen daarvan zijn nog nooit door off-roaders verslagen zonder bijvoorbeeld de hulp van een lier of hooguit door een enkeling. Boven en onder heb je zo’n helling waar tot op heden alleen ene Ronald rijdend naar boven wist te komen zonder gebruik te maken van een lier of sleepje. We verklappen niet welke Ronald het is door zijn achternaam niet te noemen, maar hij rijdt in een Toyoya buggy met daarin een dikke Cummins dieselmotor… Dus off-roaders, wie durft de handschoen op te nemen?
Boven: Oerwoudgevoel.
Goochelaar? Ter afwisseling trekt Steven van Lier op verzoek zijn off-road trukendoos open. Bijvoorbeeld met behulp van gps letters zien te vinden. Een stuk of acht zijn er op het terrein verborgen. Uiteraard zijn die niet makkelijk bereikbaar en worden nog een graadje moeilijker als je de opdracht krijgt ze te vinden door zo min mogelijk meters of kilometers te maken. Heb je alle acht letters gevonden, dan kun je daar de naam van een stad mee vormen. Smokkelen met die naam van de stad zal niet gauw lukken, of je topografische kennis van Polen moet perfect zijn…
Boven: Even wordt het zelfs Huubke teveel zodat Brian en de lier te hulp moeten schieten…
Boven en onder: Ondanks het relatief droge terrein is er nog meer dan genoeg modder te vinden.
Boven: Als de knoeperds van banden onder de Unimog voor meer dan de helft in de modder zakken kun je ongeveer raden wat het met jouw eigen banden doet.
Boven: Dachten snel een slim omweggetje te nemen….
‘Eigenwijs’. Zo nu en dan weet zelfs Steven niet meer precies hoe de route door een bos gaat of bestaat de off-road pret uit het vinden en creëren van een nieuwe route. Door begroeiing en ‘wildlife’ verandert het terrein voortdurend. Je laten verrassen door wat er ‘op je weg of pad’ komt (ook al kom je die maar nauwelijks tegen), is onderdeel van de off-road pret. Op de foto boven en drie hieronder komen de Muddogs een met behoorlijk water gevulde greppel tegen die er, weet Steven zich te herinneren, eerder niet zo bij lag. De verklaring ligt iets verderop in de vorm van een beverdam. In de regel laten de terreinbeheerders die ongemoeid, maar op een enkele plaats halen ze zo’n dam weg. Soms moeten ze een dam meermalen op dezelfde plek weghalen omdat de ‘eigenwijze’ bevers hun burcht telkens opnieuw opbouwen dan wel herstellen
Boven: Lunch! Deze keer niet ‘in het veld’ maar aan de rand van het veld.
Zwoegen met vereende krachten. Op een meerdere keren gebruikte doorgang zijn de sporen dermate diep uitgesleten dat een flink uit de kluiten gewassen ‘kiezelsteen’, formaat richting Amersfoortse kei, en vergeten boomstronk problemen op gaan leveren doordat ze onnodige schade aan voertuigen kunnen veroorzaken. Zowel de rots als de boomstronk moeten, letterlijk en figuurlijk, het veld ruimen. Heet zoiets niet ‘ontspanning door inspanning’?
Onder: Vermoedelijk nog op vakantie, die kabouter Spillebeen.
Route zoeken. Een tweede manier van terreinrijden wordt door de Muddogs eveneens erg gewaardeerd. Daarbij geeft Steven twee gps punten op in het terrein; een is de start, de ander het doel. Ga jullie gang mannen, zie er maar te komen. De gps punten geeft Steven zodanig op dat de Muddogs op het eigen terrein blijven en niet per abuis een route kunnen pakken die over het land van een buurman voert. Tja, zelfs 1.000 ha. heeft grenzen. Twee punten die ver uit elkaar liggen en dan begrijp je dat je wel een poosje ‘onderweg’ bent. Steven houdt de boel van een afstandje in de gaten of rijdt soms zelf mee.
Boven en onder: Sam helpt pa Driek uit de penarie.
Eén avond wordt het avondeten niet genuttigd in het hotel, maar staat er een BBQ in het veld op het programma. Poolse worsten, hertenvlees en wild zwijn staan er op de menukaart met salade voor de vitaminen. Wegspoelen doe je al dat lekkers met….?
Indrukwekkend. En dan zittend rond de BBQ met lekker eten en een drankje binnen handbereik zie je daar ‘in the middle of nowhere’ de zon achter de horizon zakken. Het doet je alle mogelijke sores, inclusief het Corona virus, subiet vergeten.
Boven: Terreinrijden doet ons nog wel eens herinneren aan onze schooltijd, een paar eeuwen geleden. Met name het vak ‘meetkunde’, want dat maakt, net als off-roaden, vaak gebruik van een ‘hulplijntje’. Hier gooit Steven een ‘hulplijntje’ uit…
Boven en onder: Op het terrein liggen meerdere vennetjes. Het water daarin staat als gevolg van de droogte tamelijk laag, maar nog altijd zijn ze pittig tot zwaar. Heldhaftige pogingen ten spijt lukt het de Muddogs vandaag niet om een lange doorwading langs de kant succesvol door te komen, ondanks dat het water volgens Steven nog nooit zo laag gestaan heeft. Althans, niet zonder de hulp van een lier. Een kortere doorwading in hetzelfde vennetje lukt beter.
Boven: Een Unimog is een ‘gewichtige’ auto en daar hoort een serieus sleeplint bij….
Boven: Halmen die met gemak boven de motorkap van je offroader reiken. Behalve boven die van de Unimog.
Boven: Een passage die we zowaar herkennen van ons eerste bezoek. Echter alleen op deze plek, want de ‘ingang’ ziet er door de weelderige plantengroei heel anders uit.
Drie keer boven en twee keer onder: Nog een gully waar geen auto tot op heden rijdend omhoog is gekomen. Met geen mogelijkheid, alleen met behulp van een (goede) lier maak je kans.
Onder: Unimog rescue, by Land Rover…
Boven: Precies in het midden een ree. Herten en reeën zijn er in overvloed maar schuw zoals je weet. Vaak zijn ze al weggeschoten en uit het zicht voordat je de camera gericht hebt.
Verwachtingsvol..? Aan alle mooie dingen komt helaas een eind, zo ook deze fabuleuze off-road week in Kragle. Halverwege de week zijn we op een avond naar het nabij gelegen kamp van de Poland Breslau rally geweest. Besloten wordt om de laatste dag de auto’s af te spuiten en rond het middaguur naar een fraai punt van de inmiddels verder gelegen rally te rijden om te kijken naar de verrichtingen van vooral de Hollanders. Op het punt waar we gaan kijken komt de Extreme klasse voorbij. We hebben ‘enkele’ foto’s gemaakt, dus je weet dat je nog wat te goed hebt. We moeten ons heel sterk vergissen of de Muddogs hebben ook wat te goed, namelijk opnieuw een onnavolgbaar weekje naar het Poolse Kragle, volgend jaar!
Onder: De Muddogs met Steven van Lier (een meer passende achternaam kun je voor Steven echt niet bedenken) voor het Muddog ‘wapentuig’ aan het eind van de off-road week.
Tekst & fotografie: Martin Brink.
