Op weg naar Action Planet in Spaarnwoude (Velzen Zuid), maar nu vergezeld door collega en vriend Jan Houtkoop, is het fris maar helder. Het weerbericht op de radio dat volgt op het nieuws vertelt dat het in de loop van de middag zal gaan regenen. Vooralsnog geloven we de boodschap niet, want aan de hemel valt geen wolkje te bekennen. Totdat we onze bestemming naderen. Een dreigende, donkere streep boven de horizon voorspelt weinig goeds maar wat we dan nog niet weten is dat het voorlopig bij dreigen blijft. Het weerbericht krijgt gelukkig gelijk; pas later in de middag gaat het inderdaad regenen, maar dan is de Extreme Team Trophy al grotendeels voorbij.
‘Good vibrations’. Ruim voor aanvang van de wedstrijd arriveren we op het terrein van Action Planet. Het is lekker vol op de parkeerplaats en overal op het terrein heerst bescheiden bedrijvigheid. Land Rover mannen en vrouwen, al dan niet met kleine oogjes, doen duidelijk hun ding. In de kantine is het druk en wordt hier en daar nog een ontbijtje naar binnen geslingerd. Onze eerste gang is richting de koffiepot en weldra genieten we van het hete goedje ons ingeschonken door Sjoerd. Vooralsnog grijnst de komende werkdag ons optimistisch toe…
De Trophy in gang gezet. De briefing vertelt ‘de spelregels’ van de komende wedstrijd met ons inziens twee belangrijke mededelingen. In willekeurige volgorde is de eerste dat de deelnemers tien minuten langer over een proef mogen doen. Geen twintig minuten dus, maar een half uur. Ten tweede mogen ze na hun eerste, toegewezen proef zelf bepalen welke proef ze vervolgens gaan rijden. “Kijk gewoon waar een proef vrij is en ga lekker je gang” is de simpele mededeling. Vijf proeven wacht de deelnemers plus een individuele proef, Nick Stage geheten (twee foto’s hierboven laten een glimp van deze proef zien), waar de tijd opgenomen wordt. ‘Opgetogen en met blijde gezichten’ vertrekken de deelnemers vervolgens ‘vol goede moed’ richting de proeven. We twijfelen of ze weten wat er boven hun hoofd hangt…
Teamspirit op hol. Op Proef 2, inderdaad dezelfde welke tijdens de nacht gereden moest worden, is de route licht gewijzigd. De diepe doorwading kan nu zodanig omzeild worden dat je alleen een uitloper van die lange, diepe geul oversteekt. De proef wordt daardoor wat lichter, meer in overeenstemming met de overige proeven zou je kunnen zeggen. Toch herbergt iedere proef wel een of meerdere zware passages. Op Proef 4 zijn dat steile afdalingen en beklimmingen en dan begrijpt de die-hard off-roader die wel eens vaker op het terrein van Action Planet is geweest dat deze proef op de hoge berg achter op het terrein moet liggen. Wat niet onaanzienlijk mee helpt de moeilijkheidsgraad te verhogen is de regen van de voorgaande avond. De beklimmingen en afdalingen zijn glad op sommige plaatsen en spekglad op de resterende plekken. Voeg daar het gebrek aan bomen aan toe en we zien dat op deze proef onderlinge samenwerking onontbeerlijk is. Hier groeit de saamhorigheid met sprongen, doodgewoon omdat je als team elkaar wel moet helpen om de proef te kunnen volbrengen. Elkaar onderling verbinden met liertouwen zodat de voorste auto, als die eenmaal boven is, als ankerpunt kan dienen voor het volgende teamlid. Enzovoort zouden we zeggen, want is dat tweede teamlid eenmaal boven, dan is hij het ankerpunt voor het laatste teamlid. Het eerste teamlid is ondertussen al druk doende met de opvolgende afdaling. Al snel bestaat een team niet uit drie losse deelnemers, maar fungeert het als één grote, goed geoliede machine.
Boven: Guus Albregts (Team Luctor et Emergo) en onder: Peter Arends (Team The Oldies). Beiden zijn op de foto hun respectievelijke bijrijders Joris Treurniet en Paul van der Linde ‘kwijt’. Tja, je moet als bijrijder niet denken dat meedoen aan een Extreme Team Trophy een ‘plezier tour’ wordt. Oké, oké, dat plezier klopt wel bij deze mannen en vrouwen, echter beleven ze dat niet tijdens een tour maar in dat keiharde challenge gevecht met de ondergrond, de natuur en de beperkingen die nu eenmaal gelden voor de natuurkundige wetten. In een challenge lever je niet alleen die strijd maar leer je bovendien de grenzen van je fysieke kunnen en geestelijke gesteldheid kennen omdat je beiden flink aanspreekt.
Boven: Ronald Neefs, Team Defenders.
Boven: Nooit leuk, pech tijdens een wedstrijd en dan is het wel handig als je ‘enige kennis’ van de auto hebt. Sterker, hoe meer hoe beter. René van de Burg bezig met de auto van Gert Wolters als we ons niet vergissen.
Onder: Andre Kuijt en Niels Vaandrager (Team Drie Provinciën).
Boven links op de foto Thijs Kersten (Team Drie Provinciën) die ‘gespannen’ toekijkt hoe teamgenoten Andre en Niels de eerste bult op Proef 1 beklimmen.
Boven en onder: Jeroen en Thijs Kersten (Team Drie Provinciën).
Onder: Jeroen en Sander den Teuling (Team Drie Provinciën).
Boven: Ine Bex van de Schoor (rennend) en Michael Koopmans (Team Roversbende).
Boven: Zouden we alleen de intrigerende foto hierboven plaatsen, dan krijgen we geheid vragen over zijn achternaam en wordt Action Planet vermoedelijk een bedevaartoord. De foto hieronder verklaart de foto boven want het is toch echt Jisse Staring (Team Luctor et Emergo), de co-piloot van Eric de Ruijter (op de achtergrond) die laat zien dat hij de techniek van levitatie nog niet helemaal onder de knie heeft. ‘Toeschouwer’ is Joris Treurniet van het team.
Boven: Het lijkt een beetje op een Russische matroesjka (pop met steeds kleinere poppetjes daar in). Gespot door Jan in een van de geparkeerde Land Rover’s.
Onder: Het is Guus Albregts die daar ‘ruist in het struikgewas’… (Team Luctor et Emergo).
De ‘hufter-proef’… We lieten al vallen dat de proeven qua zwaarte redelijk met elkaar overeen komen. Moeten we toch een zwaarste proef aanwijzen, dan gaan we voor de proef achter op het zogeheten ‘eiland’. Proef 5 denken we, maar helemaal zeker zijn we niet van dat nummer dus pin ons er niet op vast. Rectificatie: Mathijs Koopman laat weten dat het Proef 7 is geweest! Dank Mathijs! De proef slingert over de hoge rand aan het eind van het terrein waarbij de deelnemers enkele keren de rand op moeten. Die rand is niet heel hoog maar wel onaards glad. De lier aanspreken is absolute noodzaak, evenals elkaar de rand op helpen omdat het groene spul dat we kennen als struikgewas de status van stevige, serieuze ankerboom nog niet bereikt heeft. Toch is het niet het meest zware deel van de proef. Dat ligt even verder, als de deelnemers voorzichtig het idee krijgen het zwaarste gehad te hebben. Vanaf de rand belanden de deelnemers in een diep spoor en dat leidt hen onherroepelijk naar een dodelijke omhelzing van moeder aarde. Dat is een vies, gemeen en naar langgerekt gat gelegen in een bocht en rijkelijk gevuld met dikke modder. Om vooruit te komen zul je hier moeten lieren, niet alleen de auto, maar tevens een dikke berg modder die zich meer en meer ‘opstapelt’ voor de neus van je auto. Enkele deelnemers proberen voordat ze dat gat bereiken uit het spoor te komen, maar dat lukt slechts ten dele. De ellende wil ook nog eens dat er op de ingeslagen richting geen ankerpunt te bekennen valt zodat zeker het eerste teamlid aangewezen is op een grondanker. En dat houdt of niet, of anders trek je het zo diep de grond in dat het nadien bergen van het grondanker mammoetkrachten vergt.
Boven: De Britten Jordan Davis en Lewis Darch; onder de Ieren Darren Ogorman en Seamus Doyle (Challenger 4×4 Team).
Boven en onder respectievelijk Paul van der Linde en Peter Arends (Team The Oldies).
Boven: Jordan Davis.
Boven: Rob Henrion Verpoorten en onder Eric de Ruijter (Team Luctor et Emergo).
Boven: Rene van der Burg en onder Michael Koopmans (Team Roversbende).
Boven v.l.n.r. Ricardo van der Burg, Ine Bex/van de Schoor en Ralf Bex (Team Roversbende).
Onder: Joris Treurniet (Team Luctor et Emergo).
Boven: Jan Hol (links) en Ronald Neefs (Team Defenders).
Onder twee keer: John de Leur (Team Muddog).
Boven: Paul Bass en Andy Pearce en onder Jordan Davis en Lewis Darch (Team Challenger 4×4).
Boven: Tjarko Ockers (SWAD Team).
Boven: De lunch is een ‘picknick in het veld’….
Boven en onder: Ricardo van der Burg op Proef 5. Na gedane inspanningen ‘even in bad’…
Off-road hoogstandjes. De hele dag worden onze hersens via onze pupillen geteisterd door de mooiste, meest fantastische off-road beelden. ‘Haute cuisine’ off-road wat de deelnemers ons laten zien. Klimmen, afdalen, door de modder worstelen, lieren, trekken, duwen, beulen, glijden, tot aan je heupen in het water; het komt allemaal voorbij. Het mooie is dat het allemaal zonder drama gebeurt, bijna relaxt zelfs van tijd tot tijd. Net alsof de deelnemers niet beter weten, dat het heel normaal is wat ze dit weekend doen. Maar sporadisch hoor je getergde, over hun toeren draaiende motoren of te luid geschreeuwde bevelen. Soms wordt geroepen naar elkaar, maar hooguit met de nodige stemverheffing, beslist niet meer dan nodig. De meeste onderlinge conversatie gebeurt trouwens via de intercom en dan wordt schreeuwen niet gewaardeerd door de ontvanger.
Boven: Jeroen den Teuling (Team Drie Provinciën).
Boven en onder: Jeroen Heijkoop en (onzichtbaar) Marcel Hilhorst (Team Defenders).
Boven: Brian de Jong en Sanne van den Born (Team Muddog) net voordat ze Proef 2 verlaten.
Onder zes keer: De Britten en de Ieren in actie (Team Challenger 4×4).
Boven: John de Leur en onder Brian de Jong (Team Muddog).
Boven: Martijn den Oude? (Team Muddog).
Boven en onder: Team de Roversbende met op de foto boven Gert Wolters en hieronder Ricardo van der Burg.
Boven: Op Proef 5 proberen het grondanker te ontfutselen aan de wurgende omarming van moeder aarde. En nee, de lier van de auto krijgt het niet voor elkaar het anker de grond uit te trekken….
Onder: Ralf Bex (Team Roversbende).
De meedogenloze, niets en niemand ontziende vadertje tijd. Het nare van tijd is dat die plots ongelooflijke haast schijnt te hebben als jij het naar je zin hebt. Ook vandaag drukt vadertje tijd ons tegen het einde van de middag met de neus op de feiten, namelijk dat er ook een einde komt aan de Extreme Team Trophy. Tijd voor het afscheid, maar niet nadat we de prijsuitreiking mee maken en vastleggen voor het nageslacht. Behalve de prijsuitreiking deelt de organisatie mee dat de Extreme team Trophy volgend jaar opnieuw gehouden gaat worden, maar dan op Experience Island en bovendien een dag langer! Daarna wordt het tijd voor de rit huiswaarts. Enerzijds soms een tikje somber gestemd omdat we weer een jaar moeten wachten op dit prachtige evenement van de LRCH, maar anderzijds spoken er in ons hooft nog altijd meer dan voldoende magnifieke beelden rond voor een veel langduriger grijns op onze tronie. We schrijven het zelden, maar dank je wel LRCH dat we deel mochten uitmaken van deze grandioze Extreme Team Trophy 2019!
Boven: ‘Gastvrouw’ Ineke van der Geest van Action Planet krijgt uit hande van Guus Albregts een tastbaar bewijs van haar goede zorgen.
Onder: Een drietal Marshalls worden middels loting eveneens in het zonnetje gezet. Verloot worden een soft shackle aangeboden door Elephant Off Road Equipment, een snatch block met handschoenen waar Stoppini Auto Service verantwoordelijk voor is en de Britten en Ieren laten zich als Challenger 4×4 team ook niet onbetuigd en geven een tas met softshell jacket en T-shirt van GRAF Adventure series weg.
Onder: Winnaars van de Nick Stage individuele proef worden Brian de Jong en Sanne van den Born. Zij ontvangen uit handen van Challenge 4×4 een liertouw.
Boven: De derde plaats is voor het SWAD team dat hun inspanningen beloond zien met drie maal een boomlint, aangeboden door Elephant Off Road Equipment.
Onder: De tweede plaats veroverden Team Defenders en ze mogen daarom drie keer Allbright relais en handschoenen mee naar huis nemen van Stoppini Auto Service.
Onder: Winnaars zijn geworden Challenge 4×4 en die nemen behalve de beker drie maal een sleeppakket meet naar Groot Brittannië en Ierland. Voor die prijs is de Defendershop verantwoordelijk.
Complete uitslag Extreme team Trophy van de LRCH inclusief behaalde punten.
1 Challenger 4×4 1128
2 Defenders 1098
3 SWAD 1065
4 Drie Provinciën 1023
5 Muddog 972
6 Luctor et Emergo 928
7 The Oldies 603
8 Roversbende 311
Fotografie: Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
heel leuk was het daar maar jammer genoeg hebben ze bij een anker plek een rc track gemaakt