Het is zonnig en bijna ‘record breaking’ warm die zeventiende juli j.l. als de Land Rover Club Holland (LRCH) neerstrijkt in Bant, gelegen zoals we weten in de Noordoost Polder. Schrijver dezes heeft helaas elders sociale verplichtingen waar hij beslist niet onderuit kan en, om eerlijk te zijn, ook niet wil. Gelukkig heeft collega fotograaf en terrein.nu medewerker Ad Woolthuis deze dag een lege agenda en is hij bereid om de verrichtingen van de LRCH leden en bezoekers op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Als om zout in de wond te strooien komt meneer thuis met enthousiaste verhalen die hij in alle bestaande ‘aardse’ geuren en kleuren ondergetekende enkele dagen later vertelt.
Boven: We kunnen ze niet genoeg prijzen en voor het voetlicht halen, de vrijwillige medewerkers binnen een club of vereniging, die samen de organisatie vormen. Het geldt niet alleen voor de LRCH, maar voor alle (4×4) clubs en organisaties. Zonder deze mannen en vrouwen zou het schier onmogelijk worden om dit soort evenementen naar behoren te organiseren. Op de foto zijn Eric de Ruijter en Olav Wonneberg, respectievelijk links en rechts op de foto, bezig met de LRCH banner ‘overeind’ te helpen.
Boven: Een vertrouwd beeld op alle 4×4 evenementen is de open motorkap van 4×4 bolides. Een veel minder vertrouwd beeld op alle evenementen, met uitzondering van de LRCH, zijn de mannen en vrouwen die de bandenspanning van hun 4×4 oogappel laten zakken. We gaan hier niet meer uitleggen dat het verlagen van de bandenspanning een wereld van verschil maakt ‘naast de weg’. Uiteraard is de aard van de ondergrond debet aan de mate van de prestatie verbetering. Op een gravelweg is een verlaging van de bandenspanning aangaande de prestaties minder merkbaar dan bijvoorbeeld in (los) zand.
‘Ad’s beeldverhaal’ Als gezegd weet fotograaf Ad meer dan genoeg leuke momenten van deze LRCH dag in Bant uit zijn geheugen op te diepen. Om dat op papier vast te leggen moet je Ad niet vragen. Ad is meer van het ‘beeldschrift’, zoals de hiërogliefen uit het oude Egypte. Middels gebaren, uitdrukkingen en een schier onuitputtelijke stroom van beschrijvende woorden weten we na afloop van Ad zijn verhaal bij wijze van spreken wat er iedere seconde die dag gebeurd is. Onwillekeurig denk je dan aan hoe de Egyptenaren hun hiërogliefen schrift zelf noemden, namelijk Medu Netjer, hetgeen je kunt vertalen als ‘Goddelijke Woorden’. Dat lijkt ons een tikje bizar gezien de woordkeus van Ad, maar niet voor die oude Egyptenaren. Die zijn er in die dagen namelijk heilig van overtuigd dat zij hun hiërogliefen schrift ooit van de god Thoth hebben gekregen. Dat moet Thoth dan ergens in 3100 v. Chr. gegeven hebben, want rond die tijd ontstaat het hiërogliefen schrift. Het blijft in gebruik tot het einde van de Oud-Egyptische beschaving (332 v. Chr.) als Egypte veroverd wordt door…? Yep, Alexander de Grote. Het wordt dan langzaamaan vervangen door het Grieks en het Koptisch, en nog later door het Arabisch.
Boven: Sybolt Bruinsma solo, dat wil zeggen in zijn eigen wedstrijd bolide. Vaak wordt Sybolt gezien met Tjarko Ockers, maar die rijdt vandaag in zijn eigen wedstrijd bolide. Samen vormen deze mannen een schier onoverwinnelijk koppel in zware challenge wedstrijden als de X-treme Team Trophy van de LRCH, de eerste en spraakmakende King of Kragle in Polen en ook in de legendarische Croatia Trophy zijn we de mannen tegen gekomen. Vandaag houden ze in Bant hun ‘offroad skills’ op peil.
Boven en onder: Arnold Booden in actie en terwijl hij een helpend handje toesteekt aan een mede deelnemer waarvan de voortgang tijdelijk belemmerd is..
Vertrouwde beelden. We krijgen van Ad te horen over een deelnemer die het evenement begint met een lekke band en het opduikelen van een vervangend exemplaar, over een deelnemer bij wie het laten zakken van de bandenspanning ietwat omslachtig gebeurt, over deelnemers waarvan de voortgang tijdelijk belemmerd wordt, over deelnemers die hen bereidwillig een helpend handje toesteken zodat ze hun gestuikte voortgang kunnen hervatten, over deelnemers die de door de organisatie uitgezette proeven perfect uit weten te rijden en over deelnemers waarbij dat een tikje meer moeite kost. Kortom, de gebruikelijke dingen die een off-road evenement kenmerken en die aan de basis staan van een ontspannen dag genieten van het buiten zijn en het aanscherpen van de off-road vaardigheden. Het terrein in Bant leent zich daar uitstekend voor. Het bestaat voornamelijk uit los en vergevingsgezind zand waar mogelijke schade die je oploopt vooral een kwestie is van de hand in eigen boezem steken. Vanzelfsprekend vallen een lekke band of een mechanisch probleem niet in die categorie.
Boven: Het verbaast ons nog wel eens als we zo nu en dan zien dat de chauffeur en/of de co-piloot van de vastzittende auto nieuwsgierig toekijkt hoe hij door een of meerdere collega off-roaders uit de penarie geholpen wordt…
Op rode routes een blauwtje lopen… De uitgezette routes zijn derhalve voornamelijk voorzien van een blauwe richting pijl. Zonder meer zijn lange zandhellingen daarop de uitzondering. Die zijn stuk voor stuk voorzien van een rode richting pijl. Ervaren off-roaders kennen het geniep van los zand wel. Grip is ver te zoeken, of nog beter, is er in het geheel niet. In de regel bieden een flinke aanloop en diep intrappen van het gaspedaal de mogelijkheid om de top te halen, maar een garantie is het beslist niet. En dan wordt het een kwestie van nog eens proberen, en nog eens, en nog eens…. Het wordt nog een stuk spannender als je collega off-roader wel in één keer de top haalt, toeval of niet, terwijl jij al met je zevende poging bezig bent! Ai, ai, ai, dat levert gedesillusioneerde gezichten op die met geen pen te beschrijven zijn. Dat pogen we dan ook niet.
Boven: We haalden hem al aan, Tjarko Ockers die samen met Sybolt Bruinsma een schier onoverwinnelijk duo vormt op zware challenge wedstrijden.
Afwisseling troef. Een leuke bijkomstigheid van het terrein in Bant is dat er door de week nog druk gewerkt wordt. Er wordt namelijk volop zand gewonnen. Dat houdt in dat het terrein voortdurend aan verandering onderhevig is. Het enige gegeven dat overeind blijft is de ondergrond van overwegend wit en goudgeel zand. Niet overal, want op enkele plaatsen ligt zwarte, niet bruikbare aarde gedeponeerd. Wanneer dat even met rust wordt gelaten grijpt de natuur haar kans en worden deze bulten aarde heroverd op de ‘afgedankte arbeidsinspanningen’ van de mens.
Boven: Hebben we nog niet veel eerder gezien in Bant, een route door het ‘magische, magnetische’ water. Slechts één keer eerder en dat was een route langs het meertje op een plek waar het water over een lager deel kabbelde. De wielen van de auto’s werden er nauwelijks nat. Vandaag hebben de LRCH deelnemers veel meer ‘geluk’, want op enkele plekken voert de route door flinke plassen. In ieder geval genoeg om ruim opspattend water digitaal vast te kunnen leggen. Instant actie op de foto’s en zeker debuterende offroaders smullen van dat soort beelden. Met de nodige bravoure laten ze die dan thuis aan de familie en op het werk aan collega’s zien. Niet vreemd dus dat ze grif vele honderden euro’s neer tellen voor deze actiefoto’s. Ahum, hoeveel…?
Boven: Een vertrouwd beeld bij de LRCH, gezellig bijkletsen en de sociale banden aanhalen.
Boven: Een slimmerd heeft zijn boot meegenomen en is ook even gaan varen? Dat is puur een gok van uw schrijver, want fotograaf Ad heeft weliswaar de foto gemaakt, maar heeft verder niet verteld dat er op het meertje gevaren is. Misschien na afloop even op het nabij gelegen Randmeer gaan varen?
Boven: Tussendoor ook even de tijd nemen om te genieten van het fraaie weer hoort er bij. Ook dat heet ontspannen en is een uitstekende manier om vitamines op te doen voor de week ‘dwangarbeid’ welke in het verschiet ligt.
Boven: Vaste prik op de evenementen van de LRCH, leuke honden.
Boven: ‘What goes up…. (in the colors of Elephant Off-Road Equipment)
Onder: …. also has to come down. (wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden komen).
Boven: En nog maar een keer, maar nu met goedkeuring van de fotograaf: ‘What goes up….
Onder: …. also has to come down.
IJskoud het lekkerst. De LRCH heeft prima catering ingehuurd. In de titel hebben we al een bedekte toespeling gemaakt over ijs. Yep, de catering heeft ijs bij zich en dat die koele verfrissing gretig aftrek vindt zal niet verbazen. Ook de catering zelf laat zich haar eigen verkoelende snoepgoed smaken zoals je ziet. En Eric de Ruijter denkt, op één been kun je maar moeilijk staan (foto onder).
Onzichtbare sporen. Later in de middag is de pret, voor enkelen veel te snel, helaas over. De crew van de LRCH blijft nog wat langer om de verblijfssporen van het evenement uit te wissen. De clubtent opruimen, de linten weghalen zijn zo de taken die nog liggen te wachten. Maar met zijn allen, en de LRCH kan gelukkig altijd rekenen op een ruime partij vrijwilligers, zijn die kwarweitjes snel gepiept. De Amerikanen weten dat al langer prachtig te omschrijven als het gaat om een outdoor verblijf met niet te vergeten het respect die de natuur verdient, namelijk: “take only memories and leave only footprints”. Een variatie daarop met dezelfde strekking is: “don’t leave anything behind other than your footprint”. Daar sluiten we ons graag bij aan, want ze boeten tegenwoordig nog altijd niet aan kracht in!
Fotografie: Ad Woolthuis. Tekst: Martin Brink.
