Komt die beleving van extreem zwaar wellicht omdat onze verwachtingen niet heel hoog gespannen zijn? Immers, we weten weliswaar vanuit het verleden dat de X-Treme Team Trophy zwaar is en ook moet zijn, maar die wetenschap wordt door slechts de helft van onze hersenen in genomen. In de andere helft van die grijze massa borrelt het nog na van de lange en hete zomer welke achter ons ligt. Zetten we dat borrelen om in visuele beelden, dan zien we in onze herinneringen voor Nederland vooral ongekend droge terreinen tijdens de evenementen welke we verslagen hebben. Brandend van nieuwsgierigheid zijn we zaterdagmiddag dan ook onderweg naar het terrein van Action Planet in Spaarnwoude. In onze geest vormt zich daarbij onwillekeurig een soort van contradictoir: Als het terrein droog is komen we be-droog-en uit en kan deze vijfde X-Treme Team Trophy van de LRCH wel eens ‘in het water’ vallen…
Boven: De restanten van een ‘losbandig’ leven…..?
Eerst tijd voor een inwendig ‘natje en droogje’… Allemaal bedenkingen die ontspruiten uit onwetendheid vooraf. Als we rond de klok van vijf uur arriveren, in de namiddag wel te verstaan, is het een drukte van belang op het terrein. Niet heel veel later wordt de BBQ in de brand gestoken en is het eerst gezamenlijk genieten van een uitstekend maal voordat de LRCH X-Treme Team Trophy strijd middels een drietal nachtetappes los zal gaan barsten. Zeven teams van drie auto’s maakt samen eenentwintig auto’s. Dat is een of twee teams minder dan voorgaande jaren. Makkelijk verklaarbaar, want het is een gevolg van een verkeerde, dubbele planning. Dit weekend wordt namelijk ook de Warrior Challenge gehouden en daarin opereren verschillende teams die normaal ook van de partij zijn in de X-Treme Team Trophy van de LRCH. Dat hebben we verkeerd afgestemd geeft Guus Albregts ruiterlijk toe en verzekert ons dat dit volgend jaar zeker niet meer zal gebeuren. Terzijde. Weliswaar is de X-Treme Team Trophy helemaal ‘zijn dingetje’ zoals Guus Albregts het zelf omschrijft, maar dit jaar is hij niet direct de organisatie. Reden is dat hij na lang graven in zijn tuin een strijdbijl heeft opgegraven en meedingt in de X-Treme Team Trophy. Aanspreekpunten van de organisatie (ze doen het tenslotte met een hele berg vrijwilligers uit de LRCH) deze X-Treme Team Trophy zijn de onvolprezen Anouk Durville en Simon van der Velde.
Aanloop. In de briefing vooraf door Simon van der Velde worden de bijzonderheden van de wedstrijd uit de doeken gedaan. Drie proeven staan de deelnemers te wachten en per proef mogen ze er een half uur over doen. Deelname is ook dit jaar internationaal zo lang we Europa niet als één land beschouwen. Niet alleen Nederlandse deelnemers verschijnen er aan de start, maar ook Belgen en Denen. Engelsen dit jaar niet, maar of dat met de Brexit te maken heeft durven we te betwijfelen.
‘Mind blowing’ ofwel ‘De geest op hol’. Opvallend genoeg is het aardedonker als de teams zich opmaken voor de strijd. Dat verwacht je niet direct in het dicht bevolkte westen van ons kikkerland. We hebben ter plekke echter het geluk dat Spaarnwoude een recreatiegebied is. Het ligt net even ‘buiten de bewoonde wereld’ en is daarom niet vergeven van kunstlicht afkomstig van lantaarnpalen en reclameborden. Wegen en snelwegen schampen het gebied wel, maar de rijrichting daarvan is goed. Met andere woorden, het wedstrijdterrein wordt niet voortdurend geplaagd door het licht van de koplampen van passerende auto’s. Voeg daarbij dat de maan, de sterren, planeten en UFO’s zich verschuilen achter een dik wolkendek en het is niet zo heel vreemd dat het aardedonker is. Het zorgt steevast voor een mysterieus tintje bij ondergetekende. Fantasie die op hol slaat zodra de teams de strijd zijn aangegaan. Tijdens deze X-Treme Team Challenge is dat niet anders. Modderputten en dicht struikgewas zien er, enkel verlicht door koplampen (van auto’s) en ‘koplampen’ (van deelnemers met lampjes op het hoofd zodat de handen vrij zijn), in het aardedonker ineens heel anders uit. Komt wellicht omdat ik in het verleden een boek heb gelezen over UFO waarnemingen. Het boek was geschreven met een behoorlijke dosis scepsis en publiceerde onder andere een geschreven stukje van mensen die meenden tijdens een nachtwandeling een landing van een UFO te hebben meegemaakt. Als je hun beschrijving leest moet je inderdaad sterk in je schoenen staan om niet te geloven dat het ook daadwerkelijk gebeurd is, dat landen van een UFO en bijhorende bezoek van ‘aliens’. Een luidruchtige landing met vreemde lichten, gekke, niet te verklaren ratelende geluiden, schaduwen van mensachtige wezens worden in het verslag genoemd. Achteraf viel het bezoek veel makkelijker te verklaren. Het bleek een leger oefening te zijn waarbij al die ‘geloofwaardige indrukken’ te verklaren waren….
‘Hoge uitschieter’… We gaan niet alle namen noemen in dit verslag omdat de meesten toch niet of nauwelijks herkenbaar zijn. Deel 2 is de volgende dag en dat maakt het noemen van de deelnemers wat makkelijker, mits de auto’s niet bedekt zijn met een dikke laag modder. Boven en onder zie je René en Ricardo van der Burg (Team Roversbende) en die halen we even voor het voetlicht omdat we van deze twee mannen de absoluut mooiste, meest spectaculaire actie zien tijdens de nachtetappes. Het gebeurt op Proef 3 als ze een korte, maar rottig steile bult moeten slechten. Ze zijn de laatste van het trio en de tijd dringt. Een of twee pogingen brengen geen resultaat omdat René nog niet helemaal recht voor de bult staat. Met de volgende poging heeft René zijn auto in de juiste positie gemanoeuvreerd. Een flinke trap op het gaspedaal volgt en dan, onder luid gebrul van een getergde motor klimt zijn Defender bijna majestueus omhoog. Niet naar de top van de bult, maar richting de achter het wolkendek verscholen sterren! Hoger en hoger klautert de neus van de auto omhoog totdat de auto bijna loodrecht op zijn kont lijkt te balanceren! Dan, langzaam maar allengs sneller, keert de neus terug richting moeder aarde. Wat een fenomenale, adrenaline opwekkende actie die je eigenlijk gezien zou moeten hebben! Weliswaar hebben we de actie met onze camera gepoogd vast te leggen, maar dat is helaas bij een poging gebleven. Onze positie was perfect, echter van opzij gezien heb je weinig licht op de auto. Dat los je gewoonlijk op door te flitsen. Ook dat deden we goed…. Maar nu komt het. René zijn auto is nog niet op temperatuur. En koud heeft deze de laatste tijd de onhebbelijke gewoonte flinke rookwolken uit te blazen. René weet dat en hoopt dat de auto het deze wedstrijd nog uithoudt. Hij is van plan de winterstop te gebruiken om er een andere motor in te hangen en deze bestaande motor dan uit elkaar te halen en te reviseren. Waar ondergetekende zijn camera mee te maken krijgt is dat tijdens de actie, donker van opzij en een grote, dikke rookwolk zijn richting op, de autofocus (automatisch scherpstellen) niet weet waarop hij scherp moet stellen. De autofocus moet namelijk wel een referentiepunt hebben waarop hij kan scherp stellen. Een donkere auto van opzij, in de nacht en die schuil gaat achter een dikke blauwe rookwolk is teveel van het goede. Onze camera weet de actie helaas niet digitaal vast te leggen. De enige troost die ondergetekende kan bieden is dat ik de actie wel heb opgeslagen in mijn grijze massa. Bij deze stel ik derhalve mijn grijze massa na mijn dood ter beschikking aan de ‘offroad wetenschap en community’….
Boven en onder: De Deen Rasmus Olsson levert strijd samen met onze vaderlander Erik de Ruijter. Ze zijn onderdeel van Team ‘270 inches of Extreme’. Hoe ze aan die naam komen? De Land Rover Defender 90 heeft een wielbasis van? Precies, 90 inch. Drie keer 90 inch is? Goed geraden!
Boven: Jerry van Marion/Jisse Staring, Team 270 inches of Extreme.
Onder: Michael Koopmans/Ine Bex van de Schoor, Team 270 inches of Extreme.
Boven twee keer en hier onder: Rob Henrion Verpoorten/Tom Thomson, Team Standaard 2.1
Boven en onder: Guus Albregts met de op de foto’s onzichtbare Joop Barten, Team Standaard 2.1. Wel zichtbaar (op haar rug) is waarmee hij in gesprek is, Anouk Durville
Boven en onder: Harald en Calvin Broich, Team de Roversbende.
Boven: Rob Hoesen, co-piloot van Gert Wolters, Team de Roversbende.
Boven en onder: Valt moeilijk een visueel peil op te trekken, op dit Team SWAD. Moeilijk omdat ze echt als een goed geolied team samenwerken en elkaar helpen daar waar nodig. Co-piloten zie je dan ook voortdurend kris-kras door elkaar rennen. Lees je de ‘originele’ bezetting dan heb je op de foto hierboven te maken met Tjarko Ockers/Lennard Heida (1B). In de grijze Range Rover (1C) zijn dat Huub Ockers en Klaas Oenema en hekkensluiters in deze actie op Proef 3 zijn Sybolt Bruinsma en Ate-Jacob Oenema.
Onder: Brian de Jong/Sanne van der Born, Team Muddog. In de puik geprepareerde auto van de eveneens aanwezige John de Leur (van Applitech).
Rekenwerk. We noemden al dat er drie proeven gereden moeten worden. Al snel na aanvang komen we tot de ontdekking dat we de droogte van het terrein en de moeilijkheid van de proeven vooraf zwaar onderschat hebben. Ongelooflijk. Van Simon van der Velde krijgen we de vraag of de proeven door hem en zijn ’trawanten’ goed uitgezet zijn. Eerlijk, het is nu achter de rug en daarom durven we zijn naam te noemen, maar had hij dat gedaan tijdens de wedstrijd, dan zouden we serieus gevreesd hebben voor zijn leven! Niet gewoon pittig en ook niet pittig in het kwadraat, maar pittig tot de derde macht. Uitschieter in ‘positieve zin’ (alhoewel de deelnemers dat volstrekt oneens zullen zijn met ons) is daarbij ook nog eens Proef 2 (pittig tot de vierde macht). Doet absoluut niets onder aan de proeven 1 en 3 want die herbergen ook moeilijke hindernissen waarbij je niet ontkomt aan de hulp van je lier, maar Proef 2 heeft qua zwaarte een lichte maar overduidelijke voorsprong. De proef is links op het terrein gelegen en insiders weten dat daar een behoorlijk modderige sectie ligt welke gemarkeerd wordt door een langgerekte zandwal. Vanuit een eveneens modderig traject daarvoor moet je schuin omhoog de zandwal in lengterichting zien op te klimmen. Bovenop de zandwal gaat het vrijwel direct weer schuin omlaag de genoemde moddersectie in. Het is de diepste drek op het terrein. Op een kort deel nog net geen periscoopdiepte maar ongeveer tot aan de motorkap. Enorm zwaar met de bijkomende ellende dat er geen bomen van betekenis in de directe omgeving staan. En heb je je eenmaal door deze ellende heen weten te worstelen, dan volgt opnieuw een moorddadig gemene helling omhoog. Het is hier dat we sterk de indruk krijgen dat we de deelnemers in het vervolg alleen nog tegen zullen komen op lokale naaikransjes of damclubs….. Blikken van ‘waar zijn we in vredesnaam aan begonnen’ versterken die mening niet onaanzienlijk.
Boven en onder: Peter Arends/Paul van der Linde (Team The Oldies) zakken de moddersectie in.
Boven: Weliswaar ‘van de verkeerde kant’ volgens hem, maar hier hebben we toch heus een lachende Thijs Kersten kunnen nemen. Vanzelfsprekend bedoelen we dat we hem op de gevoelige plaat hebben kunnen nemen en die ‘verkeerde kant’ is volgens Thijs dus vanaf de bijrijderskant….
Boven: Jeroen Stoppini/Lars van Bergen, Team Muddog.
Nog niet het einde. We stoppen tijdelijk met wat foto’s van de Roversbende op de moddersectie. Binnenkort het vervolg in deel 2, de etappes in daglicht! Overigens kun je op de hoofdfoto de enige vrouwelijke chauffeuse in actie zien tijdens de X-Treme Team Challenge. Deze ‘mooie en bevallige’ Deense dame luistert naar de naam Lea Bandholtz Jorgensen en zij krijgt assistentie van Lars Bandholtz Jorgensen. Ze zijn actief in het Standaard 2.1 Team.
Tekst & fotografie: Martin Brink.
