Een ijverige ochtendzon heeft het duister van de nacht verdreven als we zondagmorgen vroeg op het terrein van Action Planet arriveren voor de ‘Daylight Stages’, zoals wij ze voor het gemak en ter onderscheid gedoopt hebben. Het is nog licht nevelig en een tikje kil maar dat weerhoudt de Land Rover mannen en vrouwen niet om druk in de weer te zijn met de voorbereidingen voor het tweede deel van de wedstrijd. Hier wordt een lier wat netter op de trommel gerold, daar checken ze de bandenspanning en ginder wordt de nodige modder van de stoelen geschraapt en, ook belangrijk, een aantal ‘gladiatoren m/v’ verorbert een ontbijtje. Blikken zijn een fractie minder fris dan voor aanvang van de Night Stages, maar daarentegen zijn de grijnzen op de gezichten groter. Iedereen lijkt er zin in te hebben, ondanks dat de herinnering aan de drie meedogenloze Night Stages nooit uit het geheugen van de deelnemers gewist kunnen zijn. Onmogelijk, die moeten er naar onze mening onuitwisbaar in gebrand zijn. In de grijze massa een soort van litteken, met duidelijk de vorm van het X-Treme Team Trophy logo…
Boven: Oud challenge deelnemer Ge Hofenk is onderdeel van Team The Oldies. De officiële titel voor zijn naam? Off-road veteraan…
De opgediende off-road maaltijd. De briefing geeft uitleg wat de deelnemers voor hun ‘offroad kiezen’ zullen gaan krijgen. De proeven worden gewoon doorgeteld van 4 tot en met 8 plus een Proef 9 welke individueel gereden moet, nee mag worden. De proeven 1 en 2 van de Night Stages zijn aan elkaar geknoopt tot een nieuwe proef. Ho, zullen de oplettende lezers nu opmerken. Proef 2 was toch die loodzware proef tijdens de Night Stages? Als er dan ook nog eens een andere zware proef aangehangen wordt, dan komen de deelnemers toch voor een onmogelijke opgaaf te staan? Dat klopt beste lezers, maar de meest meedogenloze passage uit die Proef 2 tijdens de Night Stage is wat afgezwakt. In zoverre, afgezwakt omdat er nu ook die niet te onderschatten proef 1 aan gekoppeld is. De passage waar de deelnemers vanuit de drek de hoge wal op moeten, dan er af opnieuw de diepe drek en en vervolgens nog eens een keer die hoge wal op, die is vereenvoudigd. Nu moeten de deelnemers gewoon helemaal door de diepe modder en slechts één keer die langgerekte aarden wal zien op te klauteren. Eenmaal boven op de aarden wal moeten ze weliswaar opnieuw steil naar beneden, maar nu niet opnieuw de bagger in, maar schuin zijwaarts de aarden wal een kort stukje volgen. Ondanks die vereenvoudiging blijft het ook vandaag de zwaarste proef, maar wel heeft ze nu geduchte concurrentie van Proef 7. Het verschil in zwaarte is miniem en het zou maar zo kunnen dat enkele deelnemers onze mening in twijfel durven te trekken. Wat zonder meer overeind blijft is dat deze beide proeven visueel het meest aantrekkelijk zijn voor het publiek. Proef drie zit opnieuw in het ‘offroad pret pakket’, alleen wordt deze vandaag tegengesteld gereden.
Onder: Rob Vogelzang is de verantwoordelijk marshal voor de individuele Proef 9. Die beleeft een rustige ‘aanloop’ van de dag die tot ver in de middag duurt! Dat is niet heel gek als je Proef 9 in ogenschouw neemt. Dwars door struikgewas en tussen wat boompjes door die een maagdelijk en flink pokdalig stukje van het Action Planet terrein in beslag nemen. Pokdalig in die zin dat dit kleine stukje maagdelijk Action Planet behoorlijk geaccidenteerd is. Ongetwijfeld de meest bedreigende bult ligt aan het eind van de proef. Flink steil omhoog en nog veel steiler naar beneden. Zeker weten dat een reuze blokhaak op die afdaling geen gek figuur zou slaan. En dat zou nog niet zo heel erg zijn in geval je de beklimming en afdaling van de bult recht vooruit zou benaderen. Maar nee, de vermoedelijk zeer zieke geest van de uitzetter heeft bedacht dat je zijwaarts die bult over moet. Begrijpelijk dat de deelnemers zich er niet direct aan wagen, maar juist zo lang mogelijk wachten om deze te rijden. Je moet er niet aan denken dat je vroeg in de ochtend aan deze zware proef begint en dan onvoorziene panne krijgt die je dwingt op te geven. Daarmee dupeer je dan jouw teamgenoten en is ook voor hen de kans op een hoge eindnotering verkeken. Nee, duidelijk denken de deelnemers hier ‘sociaal’ in teamverband.
Boven en onder: Team SWAD in actie. Onder aan dit verslag de namen van de teams met de bezetting van de verschillende voertuigen. In alle vroegte is de grote vraag natuurlijk of Team SWAD de vier voorgaande zeges op hun naam kan consolideren. Zelf doen ze daar natuurlijk alles aan en het is een genot om te zien hoe deze mannen zich als een goed geoliede, hoog gekwalificeerde offroad machine door de proeven worstelen. Rustig, beheerst en met maar weinig drama weten deze mannen haarfijn wat ze moeten doen, kennen ze elkaars ‘skills’ (vaardigheden) en weten ze waartoe hun bolides in staat zijn. Voor buitenstaanders is er geen peil op te trekken wie bij wie hoort in dit team. Bijrijders lopen kris-kras door elkaar en helpen daar waar nodig. En nee, nu niet gelijk naar beneden scrollen om te zien of ze inderdaad de LRCH X-Treme Team Challenge opnieuw op hun naam hebben weten te schrijven! Hou het nog even spannend….
Boven: ‘Professioneel filmer’ en deelnemer in Team Standaard 2.1, voormalig organisator van de LRCH X-treme Team Trophy Guus Albregts. Die taak van organisator is overgenomen door Simon van der Velde. We schamen ons diep, want we missen Guus tijdens de dagetappes qua fotografie. En dat was heus de bedoeling, want Guus is de enige in het veld, en zelfs in Nederland, die met een Land Rover Defender 110 Stationwagon Bobtail rondrijdt en meedoet! Daarom, als doekje voor het bloeden, een foto van zijn bolide welke hij zelf maakte. Of je hem mooi vindt laten we aan jezelf over, is tenslotte altijd een kwestie van persoonlijke smaak, maar wij vinden hem werkelijk schitterend, een regelrecht plaatje! Het roept direct de vraag op waarom de fabriek hem niet zo heeft geleverd…
Boven: Ge en Mike Hofenk. Onder: Fulco Stallmann/Jetze Stallmann. Daaronder: Peter Arends/Paul van der Linde.
Boven: Zeer kundige en ervaren offroad veteraan Peter Arends. Kundig omdat hij aan veel spraakmakende offroad wedstrijden heeft deelgenomen en bovendien al vele jaren les geeft in de ‘offroad-kunde’…
Boven: Eric de Ruijter is de co-piloot van de Deen Rasmus Olsson. Veelal actief in het recreatieve offroad, maar dit weekend tijdens de X-Treme Team Challenge laat hij zien dat hij ook uit het juiste offroad wedstrijdhout is gesneden, want hij kwijt zich uitstekend van zijn taak als bijrijder. Heeft de ‘smiecht’ toch altijd een beetje verborgen weten te houden…..
Boven: Simon van der Velde, vorig jaar actief als deelnemer, maar dit weekend in de hoedanigheid van organisator. We moeten toegeven dat hij uitstekend voor zijn ‘personeel’, zijnde de marshals van de LRCH, zorgt, want hier brengt hij koffie voor ze rond. Daarbij vergeet hij uw scribent niet.
Onder: Rene van der Burg en als we hem zien denken we onwillekeurig aan die prachtige, fenomenale actie van de avond hiervoor tijdens de Night Stages waarin hij met zijn auto vrijwel loodrecht omhoog klom. Stiekem vragen we ons af of die actie tot in lengte van jaren in ons brein zal blijven hangen. We mogen het hopen, maar ook vandaag laten hij en zijn zoon Ricardo zich niet onbetuigd kun je verderop zien. In tegendeel zeggen we gauw…
Boven: Bart Sammels (B).
Boven: Volgens welingelichte bronnen houdt Thijs Kersten niet best op foto’s en we wilden onze camera niet aan mogelijk gevaar bloot stellen… Daarom van hem een foto tijdens een inspectie onder de wedstrijdbolide.
Boven: Joop Barten van Barten 4×4 Products ‘restaureert’ vakkundig een liertouwtje…
Boven en onder: Brian de Jong met hier ‘out of focus’ (niet in beeld) zijn co-pilote, annex vriendin, Sanne van den Born. Brian neemt deel in het strijdwapen van de eveneens aanwezig John de Leur (van Applitech). Die rijdt vaak genoeg (onder meer op het terrein van Offroad Poland, Steven van Lier heb je kunnen lezen) en gunt het Brian van harte dat deze met zijn puik geprepareerde offroad bolide van tijd tot tijd deelneemt aan wedstrijden. Inmiddels heeft Brian een schat aan ervaring opgedaan met de auto en is hij daarmee een geduchte speler (tegenstander klinkt te oorlogszuchtig) geworden op het offroad challenge toneel. Vandaag levert hij daar ‘onomstotelijk’ bewijs van kun je onderaan dit verslag lezen. Oplettende lezers zullen Brian ongetwijfeld ook al gespot hebben op de openingsfoto.
Onder: Oh jee, kijk eens, ineens is ze daar, Sanne van den Born, co pilote van Brian de Jong.
Boven: Jeroen Stoppini van SAS. Nee, dat is niet de naam van het team waarin hij opereert (dat is Team Muddog), maar de (heerlijk creatieve) naam van zijn bedrijf, Stoppini Auto Service.
Onder: Wie zijn neus schendt, schendt niet altijd zijn aangezicht zoals hier te zien is op de auto van Brian. Alles is nog heel en heeft probleemloos geholpen door die vermaledijde, aaneengeknoopte proef te komen.
Boven: Jerry van Marion en onder de Deen Rasmus Olsson (Team 270 inches of Extreme).
De andere ‘offroad gifbeker’…. We noemden al dat Proef 7 tot één van de zwaardere proeven behoort van de X-Treme Team Challenge. De proef is gelegen aan de rand van wat genoemd wordt ‘het eiland’ op het terrein van Action Planet. Al vrij snel na de start van de proef doemt er voor de teams een onschuldig ogend greppeltje voor hen op. In die twee woordjes ‘onschuldig’ en ‘ogend’ schuilt het gevaar. Dat greppeltje wordt schromelijk onderschat. De auto er volgens de route schuin in laten zakken is nog niet heel spannend, alhoewel het flink manoeuvreren is om zonder aluminium ‘plaatscheuren’ (eigen variant op kleerscheuren) onder in de greppel te belanden. Vervolgens een beetje recht voor het vervolg van de route, de greppel uit omhoog, te komen is een ander verhaal. Bovendien is die korte helling de greppel uit spek- en spekglad. Sperren of niet, aan het gebruik van je lier ontkom je niet, want in een oogwenk zitten al bij je eerste poging omhoog het profiel van je banden ‘mudje vol’ (heerlijk die woordspelingen) met dat spekgladde aardse slijk. Dat zou niet zo heel erg zijn, ware het niet dat er ter plekke een totaal gebrek is aan onze ‘houten vrienden’. Althans, houten vrienden in de richting waar je heen moet en ook wilt. Grondankers worden tevoorschijn getoverd en zo ver mogelijk weggebracht richting een hoger gelegen aarden wal. Liertouwen gaan strak staan, elektromotoren beginnen zwaar te zoemen en ratelen, maar de bolides blijven veelal staan op de plek waar de belemmering van de voortgang toesloeg. En dan krijg je het volgende scenario. Co-piloten die zwaar op het grondanker leunen in een vertwijfelde, wanhopige poging dat ding te laten doen wat zijn naam suggereert, in de grond verankerd zien te houden. Maar steevast en onverbiddelijk wordt het grondanker richting de auto getrokken, al dan niet met een moedeloze co-piloot daar bovenop. Als zij zich nog één keer omdraaien zien zij dat ze een pracht van een spoor hebben achtergelaten, een voren waar iedere rechtgeaarde landbouwer jaloers op zou worden. De teams die deze passage weten te slechten, het zijn er maar een paar, krijgen nog een korte en een lichte beklimming voor hun kiezen alvorens ze met een beduidend diepere geul geconfronteerd worden. Steil naar beneden wordt gevolgd door een gemene draai op de bodem van de geul met daarop weer een steile beklimming richting het einde van de proef. Nu hebben ze echter het geluk dat er bomen staan en dat maakt het een heel stuk makkelijker. Problemen van betekenis ondervinden de teams hier dan ook niet.
Boven: We hebben er heel wat gezien, leuke honden. We doen alsof we deze niet kennen en dus gaan we ‘schijnheilig en ten einde raad’ maar te raden bij Linda Zantingh van yourdoggy.nl We hopen haar een keer te kunnen ‘strikken’, maar helaas stelt ze ons ’teleur’, want ze weet feilloos te vertellen dat we met een Hollandsche Smoushond van doen hebben.
Boven: Hoe zou dat kunnen? Een kunststof tractieplaat/laddertje met gaten wordt na afloop ineens héél zwaar…
Boven: Om te illustreren dat de modder momenteel dik en vet is op het terrein van Action Planet, een plakje van dat spul dat zojuist uit een wiel gevallen is.
Boven en onder: Rene en Ricardo van der Burg in actie op die zwaarste en aaneen geknoopte proef. Dit zijn off-road kerels die nergens om geven en ook nergens voor terugdeinzen. Koste wat kost brengen ze hun auto naar dat verlossende bordje met daarop ‘Einde Proef’. Het moet een heel gek obstakel zijn willen ze zo’n hindernis niet de baas kunnen. In hun ogen zijn dat overkomelijke kleinigheidjes die hun doel, het einde van de proef, ietwat slordig in de weg staan. Hoe ze dat doen is voor hen bijzaak, als ze er maar komen. Bij hen krijgt het spreekwoord ‘Het doel heiligt de middelen’ pas zijn volle betekenis. Het is hier ook dat onze camera voortdurend met de boodschap ‘buffer vol’ op het lcd scherm knipperde… Ze kunnen rekenen op enorme bijval vanuit het publiek dat de verrichtingen van de mannen vol ongeloof en bijna ademloos gadeslaat.
Boven en onder: De Gebroeders Harald en Calvin Broich, maken eveneens deel uit van Team de Roversbende.
Boven en onder: Nog een paar ‘bikkels’ uit het Team de Roversbende, Gert Wolters en Rob Hoesen.
Boven en meerdere keren onder: Op verzoek en tijdens een ‘kort oponthoud’, een geposeerde foto van Fulco Stallmann met zijn zoon Jetze, niet geheel toevallig ook Stallmann. Ronduit prachtig toch als je samen met je zoon aan dit soort off-road wedstrijden mee kunt doen? En ze zijn niet de enigen, want Ge Hofenk uit hetzelfde Oldies Team weet zich eveneens geassisteerd door zijn zoon Mike.
Boven: Nog zo’n off-road veteraan met een vracht internationale ervaring, Paul van der Linde.
Onder: Philippe Hallet (B) van het team Mud-Devils.
Boven: Bart Sammels/Tarcis de Vos (B).
Boven en onder: De ‘familie van der Burg in actie op de individuele proef 9.
Boven: Rob Henrion Verpoorten/Tom Thomson.
Boven en onder: Brian de Jong en Sanne van der Born in grandioze, bijna verpletterende actie op de individuele Proef 9.
Boven: Huub Ockers/Klaas Oenema. Onder: Sybolt Bruinsma/Ate-Jacob Oenema.
Boven: Ine Bex van de Schoor heeft zojuist Proef 3 met succes afgerond. Kun je het zien…?
Onder: Eric de Ruijter gooit aan het eind van Proef 3 een lijntje uit…
Boven: Onze vriend Ruud Rijneker (rechts), een kei in elektrisch en in lieren, in gesprek met Rene en Ricardo van der Burg.
Boven: Hulde ook aan Anouk Durville die de ‘papieren rompslomp’ (scores, standen, namen etc.) tijdens het weekend op orde houdt. Vergis je daar niet in, want het ‘vreet’ tijd, zodat ze maar relatief weinig van het spektakel buiten kan genieten.
Boven: En de vele Marshals willen we zeker niet vergeten. Zonder te morren staan ze toch maar mooi de hele dag te posten voor het off-road plezier van anderen. Als iets een mooie weerspiegeling is van de onderlinge saamhorigheid binnen een club zijn dat de aanwezigheid van voldoende marshals, officials en andere vrijwilligers. Tijdens de X-Treme Team Challenge heeft de LRCH ruim voldoende en dat zegt meer dan genoeg.
Boven en onder: Jerry van Marion van de Defendershop.
Boven: Lennard Heida van het SWAD Team.
Boven: Gebroeders Broich. Onder: Gert Wolters opent de aanval.
Boven: Tijd voor publiekelijk vermaak is er ook tijdens deze X-Treme Team Challenge. Leedvermaak dan wel te verstaan en dat gaat ten koste van onze vriend Onno Koenes, ‘alias Mo Black’. Met Onno hebben we in het verleden het nodige off-road plezier meegemaakt en als hij maar even de gelegenheid heeft zien we hem op offroad evenementen. Hier weten we Onno digitaal te verschalken als hij op zijn beurt een foto wil maken van Arno, die ergens tussen het riet verscholen op zijn gemak het off-road geweld zit te bekijken. Een komisch gezicht dat Onno vast wil leggen. Hij doet voor een juiste compositie een stapje naar achteren en…..? Glijdt pardoes van de helling achterover op zijn zitvlees! Daarbij verliest hij zijn schoen en we leggen hem vast net voordat hij, schaterend van het lachen, overeind weet te krabbelen. Overigens hebben we het zelf ook niet helemaal stil (en droog…) weten te houden….
Boven: Fulco Stallmann. Onder: Philippe Hallet (B).
Uitslagen LRCH X-Treme Team Trophy 3/4 november 2018, Action Planet Spaarnwoude.
- 1e Team 1 SWAD
- A. Sybolt Bruinsma/Ate-Jacob Oenema
- B. Tjarko Ockers/Lennard Heida
- C. Huub Ockers/Klaas Oenema
- 2e Team The Oldies
- A. Peter Arends/Paul van der Linde
- B. Ge Hofenk/Mike Hofenk
- C. Fulco Stallmann/Jetze Stallmann
- 3e Team Standaard 2.1
- A. Rob Henrion Verpoorten/Tom Thomson
- B. Guus Albregts/Joop Barten
- C. Lea Bandholtz Jorgenson (DK)/Lars Bandholtz Jorgenson (DK)
- 4e Team Muddog
- A. Brian de Jong/Sanne van den Born
- B. Jeroen Stoppini/Lars van Bergen
- C. Erik Kappert/Mark Wijnholt
- 5e Team Roversbende
- A. Gert Wolters/Rob Hoesen
- B. Harald Broich/Calvin Broich
- C. Rene van der Burg/Ricardo van der Burg
- 6e Team 270 inches of Extreme
- A. Michael Koopmans/Ine Bex van de Schoor
- B. Jerry van Marion/Jisse Staring
- C. Rasmus Olsson (DK)/Erik de Ruijter
- 7e Team Mud-Devils (B)
- A. Philippe Hallet/Bart Steensels
- B. Bart Sammels/Tarcis de Vos
- C. Jeroen Kersten (NL)/Thijs Kersten (NL)
Boven: Brian de Jong en Sanne van der Born schrijven de individuele proef op hun naam. Zij winnen daarmee een Warrior Samurai 9500 lier en verantwoordelijk voor deze prijs is Stoppini Auto Service.
Boven: Goed voor de derde plaats met 895 punten is Team Standaard 2.1. Zij ontvangen drie Allbright relais’ en drie Cagelinx, ter beschikking gesteld door Barten 4×4 Products.
Onder: Ze flikken het toch maar even, Team The Oldies. Met 1005 punten weten ze een fantastische tweede plaats te veroveren. Alle zes de mannen mogen zich daarmee eigenaar noemen van een Victorinox Rescue Tool, gesponsord door Jansen Laro Parts.
Boven en onder: Team SWAD wint zowaar voor de vijfde keer met 1243 punten! Deze keer slepen ze niet alleen de eerste prijs (tow/rope set van de Defendershop) mee naar huis, maar tevens de dit jaar voor het eerst uitgegeven wisselbeker, ter beschikking gesteld door Simon van der Velde van Elephant Offroad. Hieronder kun je die wisselbeker bewonderen. Als extraatje hebben alle sponsoren nog een prijs in een tas gedaan welke verloot wordt onder de marshals. Zonder twijfel de beste manier om iedereen er aan te herinneren dat zonder deze vrijwilligers de hele LRCH X-Treme Team Challenge ‘in het water’ zou vallen. En dat water lag er genoeg weet je nu achteraf….
Anti rozengeur… Als een mokerslag treft ons eind van de dag twee grote dissonanten dit weekend. De allergrootste is dat we naar huis moeten in de wetenschap dat het weer een jaar gaat duren voor we opnieuw getrakteerd worden op deze waanzinnige, fantastische en fabuleuze X-Treme Team Trophy van de LRCH. Heren van de organisatie, wordt het niet eens tijd voor twee X-Treme Team Trophies per jaar….? De tweede dissonant is veel minder dramatisch, maar moet toch wel even gezegd worden. Voordat we richting huis vertrekken drinken we bij Action Planet steevast een zogeheten ‘Skuumkopje’. Dat is een overheerlijk biertje afkomstig van Texel dat niet voor niets razendsnel aan populariteit wint. Action Planet is eveneens die mening toegedaan en heeft ze al langere tijd heerlijk gekoeld op voorraad. Helaas blijkt dat niet alleen wij ze lekker vinden, want deze keer zijn ze op! Ja ja, mevrouw Ineke van der Geest, je zult heel erg je best moeten gaan doen de volgende keer bij een bezoek van ons wil je dat nog goed kunnen maken!
Tekst & fotografie: Martin Brink.
