Modderpoelers sluiten de off-road deur van Heerde

Het is helder maar koud als we vanuit onze woonplaats de weg naar Heerde inslaan. Wit gevroren weilanden en melkachtige vertes geven de heenreis in eerste instantie een heel ander uiterlijk dan de heenreizen van de voorgaande weken richting Heerde. De vertes verdwijnen evenals de melkachtige vertes zodra de route zich door de bossen van de Veluwe slingert. Bij de afslag ’t Harde verlaten we de A28 en slaan beneden af in oostelijke richting. Vrijwel gelijktijdig doen chauffeur en bijrijder de zonnekleppen naar beneden als gevolg van de zo vroeg in de ochtend nog laag hangende zon. Na enkele kilometers slaan we links af richting de Dellen en kunnen de zonnekleppen weer omhoog. We kiezen graag voor de route binnendoor, vooral omdat het landschappelijk schoon met voorsprong wint van de saaie snelweg en ondanks dat het met een maximum snelheid van slechts 60 km/h veel minder hard opschiet dan de snelweg naar Heerde. Al snel worden we in de berm opgewacht door een soort smurfjes met petten op want ze zijn behoorlijk blauw. Kan natuurlijk ook zijn dat ze blauw zijn van de kou, hetgeen nog eens bevestigd wordt als we met een bescheiden gangetje van 135 km/h langs rijden en we in hun handen een soort van föhn ontwaren die ze voor hun ogen houden. Enfin, chauffeur Ad trapt het gas nog wat dieper in en met circa 150 km/h weten we die rare snuiters snel achter ons te laten. Nee, dan is het grote mannetjes hert met zijn imposante gewei dat halverwege de Dellen vlak voor ons in een gematigd tempo de weg oversteekt veel mooier om naar te kijken. Helaas zitten onze camera’s nog weggestopt in onze tas en koffer.

Rituelen. Op het terrein van de M.S.V.N.O.V. heerst al de nodige bedrijvigheid van een flink aantal Modderpoelers die op hun jaarlijkse ‘Drekdag’ zijn afgekomen. Net voor de ingang brandt een enthousiast knappend houtvuurtje in een soort van ton. Enkele Modderpoelers hebben zich rond de ton verzameld en warmen hun handen op, onderwijl keuvelend over van alles en nog wat dan wel intensief turend op de heden ten dage onvermijdelijke telefoon. Anderen zien we al richting hun auto lopen en aanstalten maken de crossbaan op te gaan. Maar als gewoonlijk is onze eerste gang naar de kantine, alwaar Linda Amersfoort met haar ’trawanten’ (onder andere Ada, Gerwen, Rens) het smakelijke extract van de bruin gebrande zaden van de Coffea al op temperatuur heeft en voor ons inschenkt. Na het nuttigen van die kop hete koffie hangen we onze camera’s om onze nek en duiken we de crossbaan op.

Boven: Oeps, een ‘omkiepertje’ in de vroege ochtend. Duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt krijgen we de indruk….

Volle bak. Maar niet voordat we eerst even een praatje maken met Harry Loerakker, alias Harry Fourtrak van 4×4 Haarlemmermeer (foto hieronder). Van hem horen we dat ze de inschrijving bij 75 auto’s stop hebben gezet. Enkele rijders komen niet op dagen maar hun plaats wordt ingenomen door even zoveel off-roaders die op de reservelijst geplaatst waren. Met enkele auto’s van de organisatie zijn er zo’n 80 auto’s op en naast de baan. Vanwege de vorst verwachten we dat de conditie van de crossbaan een stuk milder zal zijn als bijvoorbeeld een week eerder tijdens het bezoek van de LRCH. Ai, daarin vergissen we ons lelijk merken we al gauw. We worden in de grote bocht midden op het crossterrein vrijwel direct met onze neus op de ‘keiharde’ feiten gedrukt. Een hele klont 4WD’s staan kris kras door elkaar, alsof de handen van een reus ze achteloos op een hoopje bij elkaar geveegd heeft. De grond is weliswaar hard van de vorst merken we ook bij het lopen over de baan, maar is na één nachtje nog lang niet diep genoeg moeder aarde in gedrongen. Ze heeft geen schijn van kans tegen de zware 4WD’s met hun malende wielen. Wellicht heeft de vorst er met het opvriezen van die kleine toplaag ook voor gezorgd dat het daaronder aanwezige vocht niet kan verdampen. Wat er onder die dunne harde toplaag vandaan komt is namelijk nog even zompig als toen de LRCH mannen en vrouwen eind van de dag de baan verlieten!

Afwisseling troef. Wielen zakken diep weg in de zachte emulsie van zand en modder, soms tot aan de assen als het formaat van de banden niet XXL is. Het betekent echter ook dat er zo vroeg in de ochtend al druk gelierd, gesleept, geschept en geduwd wordt. Dat is een flink ‘opwarmertje’ en hier en daar zien we al een jasje uitgetrokken worden of een muts van het hoofd gehaald. Toch lukt het een enkeling ook zonder hulp als hij net even een minder moeilijk spoor gekozen heeft. Anderen komen tot de ontdekking dat veel gas en geweld niet altijd nodig zijn om een helling te veroveren. Zolang de wielen maar blijven rollen is het goed, maar zodra ze razendsnel doorslippen is het meestal bekeken. En toch moet je andere keren ook de ‘massa’ van je bolide in de strijd werpen samen met een portie ‘gepast geweld’. Dat onverwachte en onvoorspelbare aspect maakt off-road rijden juist zo afwisselend en enerverend. Iedere keer weer kan het totaal anders zijn dan de vorige keer toen het wel of niet lukte.

Boven: Sjoerd en Niels Wijnia. Die hoef je rijden in het terrein niet te leren. Moeten dit jaar bijvoorbeeld hun titel in de Welsh X-Treme verdedigen en dat zegt meer dan genoeg.

IJzige uitdagingen. Het is niet alleen in de grote bocht dat de baan enorm zompig is. Op tal van andere plaatsen is het van hetzelfde laken een pak. Meer dan eens ook op onverwachte plekken. De lange helling omhoog, links achter op de baan gelegen bijvoorbeeld. Je zou zeggen dat het water daar naar beneden zal zakken richting het diepste punt en ongetwijfeld zal het dat ook doen. Dat neemt echter niet weg dat ook die lange helling in de loop van de dag slechter en slechter begaanbaar wordt. En hebben we de uitstapjes naast de baan al genoemd? De plassen water die we daar vinden zijn in de vroege ochtend nog bedekt met een laagje ijs. Lang niet dik genoeg voor een schaatsmarathon van off-road bolides ontdekken de off-road liefhebbers al snel. De 4×4 bolides zakken er prompt doorheen, maar de schotsen ijs maken een mogelijke ‘ontsnapping’ alleen maar moeilijker. We schreven al dat we zelden zoveel sleeplintjes en lierkabels hebben zien uitrollen als tijdens het evenement van de LRCH in Heerde, maar een heel grote overwinning is het niet zien we vandaag bij de Modderpoelers. Ook vandaag hebben we heel wat uitgerold zien worden. Heerlijk toch?

Boven: Jerrold als we zijn naam goed onthouden hebben. Onder: Harry Fourtrak van 4×4 Haarlemmermeer.

Boven: Jesse Burgmeijer in zijn HoT (Hanenbergh offroad Techniek) buggy.

Boven: ‘Rockyman’ Gerjan van de Beek.

Boven: Willem-Jan (Vellinga) en Jan Willem (Stienstra). De mannen zijn hier samen met Sjoerd en Niels Wijnia (beide teams zijn lid van 4×4 Het Noorden) en Willem en Jan (!) voornamelijk om hun bolide te testen. Ze hebben last van een duistere storing die op onverwachte momenten toeslaat. De storing is vooralsnog onvindbaar en daarom hebben ze nu een soort van ‘back-up’ in de auto. Een soort ‘Black-Box’ zeg maar. Daarmee kunnen ze achteraf uitlezen wat er gebeurt als de storing toeslaat. Op die manier hopen ze de oorzaak te vinden. Maar of het zo moet wezen loopt het competitie monster vandaag geen slag verkeerd. Tenminste, zo lang Willem ons voorbij komt ‘kachelen’. We hebben hem eind van de dag niet meer gesproken, dus hoe het afgelopen is weten we nog niet.

Boven: Uhhh, Sneeuwwitje anno 2019….?

Boven: Roan Burgmeijer. Onder: Sjoerd en buiten achter de auto Niels Wijnia.

Boven: Bert van de Scheur in zijn Polaris SSV.

Boven: Johan van der Maas.

Boven: Nu wel duidelijk toch dat Harry Fourtrak van 4×4 Haarlemmermeer hier rijdt?

Boven: Lars van Delft heeft vroeg in de ochtend pech als een boutje van de dynamo de geest geeft. Als eigenaar van een garagebedrijf weet hij het snel op te lossen en zien we hem weinig later weer vrolijk in de rondte rijden.

Boven: Gerjan van de Beek eventjes ‘in de penarie’. Gelukkig lacht hij er wel bij…..

Boven: Mike van Dijk. Onder: Luke Wolf.

Boven: Robin Flier. Onder: Jesse Burgmeijer die met de achterwielen een gaatje graaft om zo als stevig ankerpunt te kunnen dienen. Stappen gezamenlijk binnen afzienbare tijd in de Roan 4×4 Challenge.

Boven: Pa van der Vrugt.

Boven: Hartstikke leuke en ook vrolijke hond, maar we zijn weer eens vergeten waarmee we van doen hebben. Willen de baasjes wellicht opheldering verschaffen?

Boven: Geen ‘pitspoes’ maar ‘modderpoes’ Jose Bosman. Onder: Pakweg vijf keer ‘levenslang’? (Wapenvelder 4×4 Boys alias 4×4 Team Heerde). De naam Wapenvelder Boys krijgt 4×4 Team Heerde van de motorcrossvereniging. Wij van terrein.nu hebben die overgenomen omdat we die naam veel ‘sprekender’ vinden dan 4×4 Team Heerde. We hebben alleen 4×4 toegevoegd zodat het duidelijker is dat je met off-roaders van doen hebt. Overigens hartstikke leuke mannen die we veel te weinig op andere evenementen zien.

Weemoedig van het einde. Vier uur in de middag is de off-road pret over. Het is een waardig voorlopig laatste evenement geweest van de Modderpoelers hier in Heerde. We zullen tot Pinksteren moeten wachten alvorens we weer kunnen genieten van de crossbaan in Heerde als Hannibal haar vermaarde Pinkstertreffen organiseert. We raden aan er heen te gaan, want anders moet je tot december wachten voordat je weer van de crossbaan kunt genieten. Oh ja, en de heerlijke koffie van Linda en haar ’trawanten’….