Off-road verkeerd? We hebben weekend, we hebben deelnemers, we hebben een off-road terrein, we hebben water, we hebben modder, we hebben proeven/obstakels, we hebben (sleep)touwen, we hebben gevulde jerrycans en we hebben autobanden. Dat alles is verpakt in een evenement met de veelzeggende naam: Mud and Water Challenge. Wat willen we nog meer als offroad liefhebbers? Klinkt ongeveer als muziek in onze oren, niet dan? Voor de immer naar off-road hunkerende verslaggevers van terrein.nu past zoiets natuurlijk perfect in hun straatje. Toch hebben we één kleinigheidje nog niet verteld. Een kleinigheidje dat toch een wereld van verschil maakt. Al die genoemde ingrediënten zijn aanwezig, daar ligt het niet aan, maar de deelnemers gaan ze deze keer te lijf zonder auto! De genoemde Mud and Water Challenge is namelijk een zogeheten ‘Obstacle Run’. Vrij vertaald in het Nederlands een hardloopwedstrijd welke gelardeerd is met obstakels die overwonnen moeten worden. Behelpen dus, zal de ware off-roader claimen die verwend is met wielen onder een off-road bolide om daarmee de aanval te openen op al dat genoemde off-the-road lekkers. Maar dat betwijfelen we nu eens een keer, want we hebben bewust één overeenkomst nog niet genoemd. De deelnemers hebben minstens evenveel plezier als jij en ik in onze off-road bolides! Ad Woolthuis en Jan Houtkoop zijn er bij om deze andere manier van off-road plezier vast te leggen.
Boven: Het parcours heeft een lengte van 4 km. Een complete run is 8 km. Er is keus uit twee runs, die van 8 km., maar ook nog eens een van 16 km!
Boven: Even de spieren los maken en opwarmen.
Sfeervolle spanning. We schrijven zaterdag 8 en zondag 9 juli als deze obstakelrun op het Eiland van Maurik wordt gehouden. De organisatie is in handen van Mark van Hoorn en Annabel van der Valk die zich daarbij gesteund zien door een heel legertje vrijwilligers. Lopen we vast op de zaken vooruit, dan hebben ze er een pracht van een evenement van weten te maken, daarbij geholpen door het weer dat zich van diens beste kant laat zien. We zien het ook terug in de opkomst van het aantal deelnemers, want maar liefst zo’n 2.000 melden zich aan voor de Mud and Water Challenge. Het is dan ook al een drukte van belang als we ’s morgens rond half tien arriveren op het Eiland van Maurik. De parkeerplaatsen stromen al aardig vol en veel deelnemers zijn doende met zich in te schrijven op het eiland bij de grote inschrijftent.
De aanloop naar de wedstrijd. Rondom de gebouwen is het een drukte van belang en zijn nagenoeg alle banken en stoelen bezet door groepjes lopers, sportmannen, sportvrouwen, atleten of hoe je de deelnemers ook wilt noemen. Koffie of een watertje vinden gretig aftrek op dit vroege uur van de dag en voor de rest wordt de tijd vooralsnog ingevuld met gezellig een praatje aanknopen en je voorbereiden op de komende Mud and Water Challenge. Op het eiland voor de accomodaties is een podium opgebouwd waar spreekstalmeester Jurgen de deelnemers onderhoud met relevante mededelingen welke afgewisseld worden met een sfeervol achtergrondmuziekje op de momenten dat hij niets te vertellen heeft. Stuk voor stuk is het de aanloop naar die alles overheersende, zware en uitputtende Mud and Water Challenge die gaat komen.
Intensief opwarmertje. Circa vijftien minuten voor de start van de eerste ‘wave’ (lees: golf deelnemers) worden de voor deze run ingeschreven deelnemers opgeroepen deel te nemen aan de warming-up. De spieren die ze straks hard nodig hebben een beetje los maken en opwarmen zeg maar. Die taak ligt in handen van ‘warming-up specialiste Wiepke’ die de deelnemers met haar ongebreideld enthousiasme opzweept een aantal door haar voorgestelde oefeningen na te doen. Zeker weten dat de boel aardig opgewarmd is na dat kwartiertje kunnen we je verzekeren.
Het startschot gevallen. Na het aftellen vertrekt de eerste wave voor een run van acht dan wel zestien kilometer. Obstakel één is het zogenaamde schuimbad. Een official bedient ter plekke op een doorgang een schuimkanon op volle toeren en dat zorgt voor een enorme berg wit schuim. Daar mogen de deelnemers doorheen rennen of lopen. Meestal gebeurt dat op de tast, want punt één is de berg schuim zo groot dat je niets ziet van je omgeving en bovendien doe je je ogen graag dicht om te voorkomen dat je het spul in je ogen krijgt. Afgaande op de tientallen lachende gezichten en het veelvuldig luide schaterlachen is het geen heel zware opdracht, maar een mogelijk tekort daaraan wordt ruimschoots gecompenseerd door een hoog vermakelijkheidsgehalte. Voorspelbaar is dat geen van de deelnemers hier problemen ondervindt dus is het al gauw van hopla, op weg naar obstakel twee!
Yep, even met zijn allen op de foto voor momenten van nagenieten en om het nageslacht later te bewijzen dat ‘je ouders ooit ook cool en sportief waren’.
Spierkracht gewenst. Obstakel twee is een rol van een tiental autobanden. Daar moeten de deelnemers overheen zien te komen. Op zich niet heel moeilijk zul je al snel denken. Maar ‘helaas’ ligt deze rol autobanden niet op de droge begane grond, maar drijft ze in het water. Drijvend aan het oppervlak wel te verstaan, met daaronder een ‘kolom’ water tot de bodem, naar schatting zo’n twee meter vanaf het oppervlak. Kijk, nu wordt het een heel ander verhaal. Om vanuit het water over die boven het oppervlak van het water uitstekende banden te komen moet je pure spierkracht van je armen en benen aanspreken. Dat het de een beter lukt dan de ander is vanzelfsprekend. Voor buitenstaanders en fans, dan wel support crews, van de deelnemers lijkt het soms bijna net zo inspannend als we de aanmoedigingskreten tenminste mogen geloven.
Vochtig begin. Eenmaal over die banden moet er enkele tientallen meters gezwommen worden richting een ponton met daarop een schuine helling welke rijkelijk voorzien is van autobanden. Vanuit het water naar boven klauteren om, eenmaal boven, met een duik of sprong opnieuw het water in te gaan. Weer een stukje zwemmen richting het volgende obstakel. Je ziet, het stukje ‘water’ in de titel ‘Water and Mud Challenge’ hebben de deelnemers al aardig voor hun kiezen gehad.
Uhhh, waar hebben we dit eerder gelezen…
Zeer ijverige official die zich uitstekend van zijn taak kweet; heel veel schuim spuiten!
Boven en onder: Ook een onverwacht ‘lekker’ obstakel. Lig je niet in het water, dan mag je een jerrycan vol met dat spul zien omhoog te tillen! Kost meer inspanning dan zo op het oog doet vermoeden.
Boven en onder. Lees de tekst op de T-shirts goed. Boven de mannelijke versie; onder de vrouwelijke variant. Persoonlijk gaan we voor de….?
Balanstraining. Nog altijd in het water belanden de deelnemers bij het vierde obstakel, een hele serie drijvende platen. Daar moeten ze over heen zien te lopen of rennen. Het probleem is dat de platen wel drijfkracht hebben, maar niet voldoende om een persoon, laat staan meerdere, aan het oppervlak te houden. Met andere woorden, zodra je er een stap op zet wil die plaat subiet richting de bodem. Zaak dus om vlug op de volgende plaat te stappen of springen, maar dan ben je inmiddels wel aardig uit balans, want je redt het nooit om zodanig op een plaat te stappen dat deze gelijkmatig, horizontaal naar de bodem zal gaan zakken. Nee, dat gaat uiteraard schots en scheef, dwarrelend als een herfstblaadje dat in slow-motion uit zijn boom wordt geblazen. De beste manier is om sneller dan het geluid van plaat naar plaat te rennen, maar omdat niet iedereen die pakweg 1.200 km. per uur haalt zien we menig deelnemer een duik in het nat naast de platen maken…
We kunnen ons zo voorstellen dat er momenten zijn dat je al moe wordt door alleen maar te kijken naar de foto’s…
Lang traject. Na opnieuw een kort stukje zwemmen bereiken de deelnemers dan vaste grond waar ze uiteindelijk na enkele proeven de oversteek kunnen wagen naar het vaste land, hetzij wadend dan wel zwemmend. Eenmaal op het vaste land aangekomen volgt een lang stuk hardlopen, richting de vistrap bij de toegangsweg van de evenementenlocatie. Ruim een kwart van het parcours wordt hier gerond. Omdat ondergetekenden (Ad en Jan) helaas niet over dezelfde conditie beschikken als de deelnemers is het ten ene male onmogelijk alle obstakels te beschrijven. Dat houdt in dat we ook absoluut niet de inspanningen kunnen omschrijven die ongetwijfeld gepaard gaan met het nemen van die obstakels. Maar als we mogen uitgaan op de gezichten van de deelnemers, die spreken namelijk boekdelen, dan is het pittig en zwaar.
Niet iedereen is ingespannen bezig. Deze dame is overduidelijk met ‘ontspannen’ bezig.
Gelukkig zijn ‘pepmiddelen’ toegestaan. Pepmiddelen om wakker te blijven, want je moet er niet aan denken in slaap te vallen tijdens je Water and Mud Challenge…
De grootste bikkel van de eerste wave. Tijdens de eerste wave is het Mike Hellers die aan kop loopt, op de hielen gevolgd door Jens Nederpel (zonder T). Mike weet Jens achter zich te houden en mag zich aan het eind van deze eerste wave (golf deelnemers) winnaar noemen.
Boven en onder: Ziet er leuk uit, maar zij die glijdend naar beneden roetsten komen al gauw tot de ontdekking dat het op een aantal plaatsen helemaal niet zo prettig is. Op de helling ligt namelijk, niet direct zichtbaar, het nodige grind.
Verklaring en aankondiging. Omdat het voor ons fotografen niet mogelijk is geweest om bij alle obstakels en hindernissen te komen is de fotografie beperkt gebleven tot die plaatsen en obstakels welke wel te voet door ons wel bereikbaar zijn geweest. Rond half vijf nemen Ad en Jan afscheid van de organisatie en wensen zij deze een goed vervolg van de Water and Mud Challenge de volgende dag. Met een vracht aan foto’s keren zij huiswaarts, genoeg in ieder geval om een deel 2 te waarborgen. Binnenkort dus een vervolg van deze Water and Mud Challenge die zoveel overeenkomsten heeft met de gemotoriseerde off-road sporten zoals je hebt kunnen lezen… Reken er op dat we je in deel 2 vooral plagen met veel ‘off-the-road’ beelden!
Fotografie: Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop m.m.v. Martin Brink.
