Niet in de laatste plaats omdat deze recent gehouden Mud Party van de Mud Maniacs ‘vergezeld’ gaat van prachtig helder weer is deze een succes geweest. Weliswaar is dat heldere weer er de oorzaak van dat het frisser dan gebruikelijk is, maar we hebben daar geen enkele klacht over gehoord. De enige aanwijzing in die richting is dat een aantal deelnemers handenwrijvend bij de inschrijfbalie arriveren en breed grijnzend opmerken “dat het frisjes is”. Als bewijs wordt hun uitspraak vergezeld van een wit wolkje condens dat langzaam oplost in de stralen van de zon.
Boven: Pieter Beers aan de inschrijftafel.
Altijd een winnaar! Het scenario van de tweedaagse Mud Party is ongeveer gelijk aan voorgaande jaren. Hij wordt bewust gehouden op de Landsard omdat modder daar zo ongeveer een garantie is. Er wordt een route uitgezet die geheel vrijblijvend is en verder kun je lekker rijden waar je wil en op zoek gaan naar je eigen uitdagingen dan wel grenzen. De zaterdagavond een BBQ en gezellig samenzijn op de nabijgelegen camping en zondag nog een extra staartje off-road plezier. Extra zijn vaak een ludieke proef of anders opdracht waarmee een prijs te winnen valt, ter beschikking gesteld door mede organisator Ard van Meer van Custom Offroad. We hebben in de loop der jaren talloze ludieke opdrachten gezien maar dit jaar komt het vooral aan op kracht. Vlak in de buurt van de inschrijftent ligt het onderblok van een motor, in ons geval dat van een Nissan Patrol. Je mag dat lompe blok gietijzer in zijn geheel optillen (als je dat lukt), voor de helft of gewoon laten liggen voor wat het is. Waar het om gaat is dat je het gewicht moet zien te raden. Wij mensen zijn weliswaar knap geworden in de loop van de evolutie, maar we hebben nog altijd niet de status van ‘weegschaal’ bereikt. Hooguit circa een twaalfde deel van de wereldbevolking heeft het als zijn of haar sterrenbeeld, maar daarmee houdt het op. Winnaar van een HippoLiner Bedliner kit wordt degene die het gewicht per ongeluk exact zou weten te raden of anders hij of zij die er het dichtst bij zit.
Beiden dagen mooi weer. Uw scribent beleeft, samen met fotograaf Ad Woolthuis, de Mud Party helaas alleen op zaterdag omdat zondag eveneens verplichte off-road kost St. Isidorushoeve op de agenda prijkt. Gelukkig is collega Peter Bouwmans beide dagen aanwezig zodat hij de honneurs van de zondag in ontvangst kan nemen. Wel zo prettig, want de zaterdag is het niet schreeuwend druk dit jaar. Geen fenomeen waar we onderste boven van raken, want vrijwel alle evenementen die op de zaterdag gehouden worden laten beduidend minder deelnemers zien dan vergelijkende evenementen op zondag. Ook de Mud Party mag zich op de zondag verheugen op een stuk meer deelnemers dan op de zaterdag.
Boven: Oeps, een laars delft even het onderspit tegen de modder…
Onder: Oeps, een motor delft tijdelijk het onderspit maar doet even later gewoon weer zijn werk.
Boven: En als hij er dan mee ophoudt prijs je jezelf gelukkig als er een paar techneuten rondlopen, zoals Ard van Meer van Custom Offroad.
Boven en onder: Pim Liebregts grijpt de Mud Party aan als gelegenheid om enkele cursisten de edele kunst van het terrein rijden bij te brengen.
Kleurrijk. Behalve rijkelijk aanwezige modder en dito zon is het ongekend fraai dit weekend op de Landsard. De zon speelt voortdurend een prachtig kleurenspel met de in herfsttinten getooide bomen. Overal in het bos doen de paddenstoelen zowel letterlijk als figuurlijk hun naam eer aan; ze schieten namelijk als paddenstoelen uit de grond. Oké, oké, een aantal van hen hebben al in een eerder stadium een ‘onafscheidelijke danspartner’ boven de grond gevonden (foto hieronder).
Boven: Dochter van Meer speelt aan de oever van een meer…
Onze ongebreidelde fantasie weer eens op hol… Het is de vraag of de deelnemers aan de Mud Party de kleurenpracht in het bos zien. Die onderscheiden wellicht, net als bijvoorbeeld sommige vlindersoorten, heel veel andere kleuren. Wie weet zien de ware ‘modderfreaks’ de modder in talloze bruin schakeringen omdat zij geen drie lichtgevoelige cellen in hun ogen hebben zoals ‘normale mensen’ die hebben, maar net als bij de tamelijk unieke blauwe vlindersoort Graphium Sarpedon maar liefst vijftien! Wat de ‘gewone mens’ ziet als bruine modder zien zij bijvoorbeeld als het kleur pallet van een kunstschilder. Ze zijn er verzot op en die bruine drek oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hen uit… Wellicht verklaar je ons nu voor knettergek, maar hoe verklaar je anders die categorie off-road liefhebbers die zo stapelgek zijn op modder? De mannen en vrouwen die als eerste de modderbakken op zoeken en bij wie pas een grijns op hun postzegeltje verschijnt als deze bedekt is met een laagje modder?
Boven: Off-road instructeur Pim Liebregts als ‘bijrijder’ anders.
Boven: Een Vitara troost een Samurai….
Boven: Waar rook is, is niet altijd (open) vuur. We noemden al het frisse weer en als koud water op een hete uitlaat terecht komt levert dat ijle wolken witte stoom op.
Geen moed uit wanhoop. Is het genieten dit weekend? Absoluut! Bovendien neemt dat genieten in de loop van de dag toe. Dat is recht evenredig met de moed van veel off-road liefhebbers, want ook die neemt toe in de loop van de dag weten we. Hier zien we de eerste sleeplintjes tevoorschijn getoverd worden, ginds wordt een lierkabel uitgelopen, daar wordt even lekker bijgekletst in het veld en worden de laatste vernieuwingen aan de auto doorgenomen, kortom, al snel wordt duidelijk dat iedereen, ook het aanwezige grut, het naar zijn of haar zin heeft. En heb je honger, dan stuur je even naar de ingang van het terrein waar in de tent van de Mud Maniacs uitstekende ‘burgers’ op het vuur warm gestookt worden….
Voorbedachte rade? De saamhorigheid onder off-roaders is nog altijd groot. Dat zie je onder meer terug in een prima sfeer tijdens lunchtijd. Tja, wie weet heb je ze na de lunch nog een keer nodig.
Valstrik. Ga rechtsaf op de splitsing kort na de ingang van het terrein en je komt al snel een slinks gat tegen op de doorgaande route. Zeker de eerste keer verkijken veel off-roaders zich daarop. In het verleden was het als onderdeel van de doorgaande route niet heel pittig, totdat een eerste vastzitter zich aandient. Wielen die flink door slippen in een poging los te komen doen de rest. Ben je dan een tijdje niet op de Landsard geweest, dan loop je met open ogen in die onder het waterige oppervlak verscholen val.
Kwestie van opvattingen. Een tweede listig punt is een diepe, langgerekte kuil haaks op de rijrichting welke het hele doorgaande pad compleet doormidden klieft. Die is gelegen als je de route kiest rechtdoor op de eerder genoemde splitsing, direct na de ingang van het terrein. In het verleden is deze langgerekte geul gegraven om een flinke slok van het vele overtollige water op het naastgelegen deel van het terrein af te laten vloeien richting het meertje. Kijk je naar het hele plaatje, dan zie je dus dat beide grote doorgaande paden de doorgang naar het achtergelegen terrein middels een pittige uitdaging versperren. Beslist geen wegversperringen maar de bij off-roaders veel beruchtere ‘padversperringen’. Je kunt het achter gelegen terrein nog wel ‘ongeschonden’ bereiken (lees: redelijk makkelijk zonder al te zwaar terrein), maar dan moet je wel het ‘ompad’ weten (als er geen weg is kan er immers ook geen ‘om-weg’ zijn). Dat ompad is er inderdaad. Net voor eerst genoemde, gemene gat rechtsaf na de splitsing sla je rechtsaf een pad op dat voert richting een soort van langgerekte duinpan. Voordat je daar in rijdt sla je linksaf richting het hoofdpad en kom je voorbij dat rottige gat weer op de route naar het achter gelegen terrein.
Boven: Michel van Diessen, onder Yves Cieters.
Boven en onder: Prachtige Jeep TJ en hij is nog te koop ook…
Boven: Een leuke hond, maar de foto is voor Linda Zantingh van yourdoggy.nl een crime om te zien om welk ‘merk’ het gaat, laat staan dat uw verslaggever het weet. We leggen het aan Linda voor en dit is haar antwoord. “Ik denk haast dat het een kruising is tussen een Parson Jack Russell en een Stafford (en dan denk ik aan de (Engelse) Staffordshire Terrier. Voor die laatste is zijn kop (vooral snuit) wat te smal en is hij iets rank en hoog in de poten, voor een Jack zit er weer iets een te gespierde borst aan en lijkt bij de foto met het aanblaffen zijn snuit weer net iets te grof. Kortom, ik denk een kruising (Parson) Jack Russel met (Engelse) Staffordshire Terrier…” Om het zeker te weten, wil en kan de eigenaar of eigenaresse van deze leuke hond onze hoog opgelaaide nieuwsgierigheid tevreden stellen?
Boven: We zijn dus niet de enigen die een hekel hebben aan het bumperkleven…
Boven: Ai, de telefoon maffia….
Boven: Het is bijna symbolisch. Als de deelnemers aan de Mud Party van de Mud Maniacs zich voorzichtig en schoorvoetend op beginnen te maken om richting huis te vertrekken, alwaar moeders pappot langzaam maar zeker op temperatuur begint te komen, maken ook de eerste zwanen uit een koppeltje aanstalten om te vertrekken. En als er één schaap (dat kan dus ook bij zwanen…) over de dam is…. (foto onder). Er is één grote overeenkomst tussen de deelnemers aan de Mud Party en de zwanen op het meer. Beiden hebben genoten van een dag heerlijk off-the-road….
Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
