In ons vorige verslag heb je kunnen lezen over de bestuurswisseling binnen het NK Trial. Heeft dat ernstige gevolgen, vraag je je wellicht af. Geenszins, of je moet opwerpen dat je nu de kans gemist hebt in Weert te gaan rijden, dat in eerste instantie de bedoeling zou zijn. Het alternatief van Weert is Wamel geworden en dat is absoluut geen straf. Gewoon Weert een keer in gedachten houden voor een volgende keer toch en nu genieten van het bezoek aan ‘Geitenboer Wim’, zoals velen Wim Bernts ‘liefkozend’ noemen. Een geuzennaam wat ons betreft!
Foto boven en foto hieronder. Henk Zeeboer en Johan Schoonhoven. De vorige wedstrijd laat Johan weten dat niet met hem te spotten valt. Vandaag neemt Henk wraak…
Zeer klein lesje geschiedenis. We zuigen deze keer eens geen onzin uit onze duim, want er zit wel degelijk een kern van waarheid in onze bewering van een geuzennaam. En Wim Bernts zelf bracht ons op het spoor, want hij vertelde ons een paar maanden geleden eens dat vroeger door de mensen een beetje minachtend op geitenboeren werd neergekeken. We hadden daar geen flauwe notie van, maar nu begrijp je wellicht dat we geuzennaam gebruiken. Een geuzennaam- het woord geus komt van het Franse woord ‘gueux’ voor bedelaar- heeft tegenwoordig de betekenis van een erenaam die men zichzelf geeft, alhoewel die naam door anderen eerst als scheld- of spotnaam werd gebruikt. Wie ooit als eerste de geuzennaam ‘Geitenboer Wim’ gebruikte, Wim zelf misschien of een of andere ‘wazige’ off-roader, dat vertelt de geschiedenis niet. We gaan het Wim toch eens vragen…
Verplicht en waarschuwend leesvoer voor de onwetenden. Hoe het ook zij, we komen graag in Wamel. Niet alleen omdat we, uiteraard tussen het fotograferen door, heerlijk kunnen kletsen en bomen met eigenaar Wim Bernts over van alles en nog wat, maar ook het terrein bekoort ons. Dat heeft dan te maken met de afwisseling die het kan bieden. We hebben het al vaak genoemd, maar mocht je niet bekend zijn met het terrein in Wamel, de grond bestaat voornamelijk uit rivierklei. Behalve dat dit spul vreselijk vruchtbaar is, gras hoor en zie je bijvoorbeeld groeien en niet voor niets wemelt het daar in de Betuwe van de ‘boomgaarden’ die ons voorzien van vers fruit, maar het verrassingsgehalte van de ondergrond is hoog. Is het droog, dan kun je een spijker op de ondergrond krom slaan maar na een gezonde bui regen is het meer dan spekglad. We maken ons sterk of het woord ‘glibberen’ is ooit uitgevonden door de eerste mens die voet zette op rivierklei… De variatie is derhalve van kurkdroog en derhalve makkelijk te rijden tot en met schier onbegaanbaar voor alles dat loopt of rolt. Plus alles daartussen in natuurlijk, afhankelijk vooral van de hoeveelheid water die er op gevallen is. Meer afwisseling kun je in feite niet hebben. Wat het spul zo verraderlijk maakt is dat je voor het woord rivierklei eigenlijk ook het woordje ‘dikke en vette’ moet schrijven. Dikke, vette rivierklei dus en dat betekent dat, als het spul nat is, dat het onmiddellijk als een soort superlijm het profiel van je banden weet op te vullen. Eén keer doorslippen en ook je modderband oogt als een slick met een identiteitscrisis en een lossend vermogen dat gedaald is tot een absoluut minimum.
Betrapt. We zijn wat aan de late kant als we in Wamel arriveren, want de klok staat op zes minuten na tien. Slinks geven we de pont de schuld, maar de waarheid is dat we thuis eerst een bak koffie nuttigden. Daarom lopen we na aankomst ook linea recta het terrein in zonder de koffie geneugten van de catering op haar waarde te schatten. Als gewoonlijk zijn we uiteraard gewapend met enkele kilo’s glaswerk en elektronica, dat bij elkaar geveegd goed is voor de opnamen die zich tussen de regels van dit verslag op je netvlies settelen.
Boven en onder: Patrick Velthorst en Robert Menkhorst. Doen het zelf lekker, maar we beginnen te twijfelen aan de motor. Zolang de inspanningen van de achtpitter onder de kap niet heel hoog hoeven zijn is er geen vuiltje aan de lucht. Anders wordt het als langdurig het uiterste van die acht stuiterende mannen wordt gevraagd. We krijgen het te horen op Protoproef 9, net alsof die acht mannetjes aan het knikkeren zijn en niet veel later over gaan op ‘stuiters’. Schrale troost is dat het rijden ze duidelijk beter begint af te gaan. Op we dachten Proef 3 zien we hen op magistrale wijze een haakse bocht op een korte bult verschalken. Ze zijn het hoekje om en de bult op voordat deze enige ‘weerstand’ van betekenis kan bieden.
Ruwe onderverdeling. Enfin, in de tussentijd is er niet dramatisch veel regen gevallen en daarom is de ondergrond, net als enkele weken geleden, tamelijk droog. Sporadisch is nog wat blubber te vinden dus hebben de heren uitzetters vooral gebruik gemaakt van sporen en hoogteverschillen. Je ziet dan ook een paar proeven met leuke hoogteverschillen liggen nabij de ingang van het terrein, daar waar Wim enige tijd geleden enkele flinke bulten heeft laten deponeren. Overigens ook rivierklei, dus maak je geen illusies. Achterin het terrein vinden we vooral proeven met sporen, diepe sporen en wat kuilen. De twee Protoproeven eten van evenzoveel walletjes. Eén ligt bij de ingang van het terrein en de ander even voorbij het midden van het terrein, daar waar de grootste en diepste geulen van het terrein liggen.
Boven: Filibert van Otten en Bennie Rouwenhorst. Hieronder: Willem Verhoef en Kevin Blok. Deze twee teams lijken een of andere magische ‘connectie’ met elkaar te hebben. Op de vorige NK Trial wedstrijd in Wamel gaat er van alles stuk aan de vooras van Willem. Deze keer gaat het tamelijk goed, alleen een homokineet geeft eind van de wedstrijd de strijd op. Filibert en Bennie is het juist andersom. Bij een tamelijk straffe actie verspelen ze een vooras, niet veel later gevolgd door een chagrijnige achteras die ineens al het werk alleen moest doen.
Boven en onder: Nick en Ronald van Loenen. Nog even en we gaan Nick met een hoofdletter ‘U’ aanspreken, want hij presteert de laatste tijd bijna op een magisch niveau. Oké, de proeven zijn vandaag niet uitzonderlijk moeilijk, maar nog altijd herbergen ze meer dan genoeg pittige passages. Desondanks weet ‘meneer Nick’ (dat in ieder geval, dat ‘U’ wachten we nog even mee) de helft van de acht proeven foutloos te rijden. Dat is al een prima score, maar op de overige vier proeven weet hij alle palen te omzeilen. Geen enkele paal raakt hij, laat staan dat hij hem plat rijdt. Het enige waar de officials hem ook kunnen betrappen is elf keer steken! De off-road goeroe die hem weet te benaderen is Wilfred Bogerd. Ook hij weet alle paaltjes te omzeilen, maar hij moet daar wel acht keer meer voor steken. Genoeg ook om geen enkele proef foutloos af te kunnen sluiten, ook al doet dat geen enkel kwaad voor de puntentelling.
Boven: Wilfred en Hans Bogerd.
Boven en onder: Teus Berkhof van Bedrijfswageninrichting Teus flikt het hem weer eens, de hoogste podiumplaats binnen halen in de Proto 1 Klasse. En dat als solo rijder is razend knap. Even dreigt het in de ochtend mis te gaan. Teus heeft twee proeven gereden als de temperatuur van zijn bolide plots richting die van een overijverige sauna stijgt. Gelukkig vermoedt Teus al snel dat een luchtbel in zijn koelsysteem de ’trouble maker’ is. Hij verdwijnt richting ‘het servicekamp’ en als hij niet veel later terugkeert met een grote grijns op zijn tronie, dan weet je al dat hij het probleem opgelost heeft. En dat klopt als de bekende ‘zwerende vinger’. Hij kan de overige proeven dan ook probleemloos met een aanvaardbare motortemperatuur rijden. Opmerkelijk is zijn score daarbij, die maar weinig strafpunten laat zien en dat is knap als je in de protoklasse opereert.
Boven: Thera van der Maas en dan weten insiders dat Edwin er naast zit. Vroeger schier onoverwinnelijk, maar tegenwoordig heeft de familie Maas, en dus ook Thera, toch serieuze concurrentie van onder meer Henk Zeeboer, John Kerkhof en soms uit onverwachte hoek Johan Schoonhoven. Die strijden in respectievelijk een Suzuki Jimny, een Daihatsu Rocky en opnieuw Suzuki Jimny. Dat noemen we expliciet want dat is precies de giftige angel. Beide auto’s zijn namelijk korter dan de Jeep CJ 7 waarin Thera en Edwin strijd leveren. We hoeven niet uit te leggen dat tussen de paaltjes door manoeuvreren met een kortere 4×4 auto heel wat minder stuurwerk vergt dan met een lange bolide toch?
Boven: Goris voor den Dag in gesprek met ‘keizer lekkereblondekrullenkop van Wamelstein’.
Boven: Wim en Irma Braker. Gaat steeds beter horen we van Irma en of we willen of niet, we moeten haar wel geloven als we de scorelijst onder ogen krijgen. In voorgaande wedstrijden liet Wim bij wijze van spreken nog een spoor van brandhout achter zich, maar dat is nu beduidend minder. Slechts één paaltje sneuvelt bij zijn passeren en ook raakt hij er maar weinig. Nu nog wat minder steken Wim en dan zal de concurrentie het warm gaan krijgen…
Boven en onder: Tja, de mannen die de laatste wedstrijden de toon zetten. Zie je Kris Segers en Jos Godschalk bezig, dan kijk je naar de top van de Proto 2 Klasse. Feilloos wurmen ze hun Jeep bolide telkens weer tussen de poortjes door, proef na proef. De officials zullen hun pennen op de scorelijst van deze mannen niet gauw leeg schrijven. Zes van de tien proeven foutloos zegt al genoeg en op de overige vier proeven slechts drie keer steken, met dank aan die onnavolgbare en bestuurbare achterwielophanging die de mannen subliem weten te gebruiken én te ‘manipuleren’.
Boven en onder: Een onverwachte passant die eens een proefje wil proberen om te zien of hij het leuk vindt. Robin Goverts doet die poging met een Land Rover Discovery zoals je kunt zien. Niet verwonderlijk dat hij ‘onderweg’ (beetje ongelukkige benoeming) de nodige paaltjes weet aan te tikken. We betwijfelen zeer of we hem terugzien maar zo ja, onwaarschijnlijk in een Land Rover Discovery. Zou hij trial willen rijden omdat de opzet hem wel bevalt, dan is trial gaan rijden bij de Land Rover Club Holland een betere optie omdat hij dan tegen meer gelijkwaardige auto’s zou strijden.
Boven: Jeroen Roelofs en Nick Wassing. Schier onverslaanbaar als ze strijden in hun felrode Suzuki/Daihatsu bolide, maar met deze Daihatsu is dat anders en moeten ze feller strijd leveren. We krijgen sterk de indruk dat ze daar bewust voor gekozen hebben. Altijd winnen is net zo iets als iedere dag biefstuk eten, ook dat gaat vervelen.
Boven en onder: Vorige wedstrijd Wim en Irma Braker die hun bolide op de kant weten te parkeren; vandaag valt die eer te beurt aan Jan van Loenen. Maar denk je dat hij zich daardoor af laat schrikken, daarna een stuk voorzichtiger zou worden? Dan moeten we je toch ’teleurstellen’ zoals je hieronder kunt zien. Nee, de nu 76-jarige Jan is al zo’n, ruwe schatting, veertig jaar door de off-road wol geverfd.
Boven: Jeroen Roelofs, onder Nick Wassing.
Boven: Patrick Velthorst, onder Teus Berkhof.
Boven: Johan Schoonhoven.
Boven Jos Godschalk, onder Kris Segers.
Boven: Willem Verhoef, onder Kevin Blok.
Boven nog net zichtbaar achter een bos haar, Nick Wassing. Onder kun je niet missen, Jan van Loenen.
Boven, met dat blauwe hesje aan. We beginnen hem voorzichtig te missen als we hem niet op een evenement tegenkomen, fotograaf Peter Bouwmans (van Peerke’s 4×4 Uitjes). Regelmatig levert Peter een visuele bijdrage aan terrein.nu en, dat mag ook wel eens gezegd worden, daar zijn we hem dankbaar voor.
Boven: John en Cissy Kerkhof. Een dipje achter de rug en nu weer ‘op stoom’, zijnde een positie die we van hen tamelijk gewend zijn.
Boven: De concurrentie onder fotografen is nog altijd moordend.
Boven: Trouwe official Ottho van der Lely. We weten nog niet of hij dit broodje overleeft heeft, maar we hopen van wel…
Veel in de grond geslagen hoop…. Het is Protoproef 9 welke het predicaat ‘ellendeling’ verdient vandaag. Filibert van Otten en Bennie Rouwenhorst komen er niet aan toe zoals we al schreven, want hun as problemen beginnen op Proef 8 als ze deze inrijden met een defect sperdifferentieel. Die Protoproef 9 herbergt pal voor het eind van de proef een gemeen diepe greppel. Jeroen Roelofs weet het eind van de proef te halen, maar maat Nick Wassing, waarmee hij een dubbelstart heeft, strandt voor de laatste poortjes. Teus Berkhof laat uit voorzorg drie paaltjes weg halen maar moet desondanks het allerlaatste poortje voor gezien houden. Dat geldt ook voor Patrick Velthorst en Robert Menkhorst die het net niet halen. De laatste hoop is dan nog gevestigd op Kris Segers en Jos Godschalk. En ja, het kost het nodige geweld, maar zij weten dat vermaledijde laatste poortje wel te halen.
Boven en onder: Wim Bernts en zijn zoon Willem zijn zelf liefhebbers van de off-road sport. Hier rijdt zoonlief Willem. Niet heel lang geleden zei je ‘Willempje’ tegen hem, maar inmiddels is de knaap zeventien en kijkt hij op ondergetekende neer! Dat kan twee dingen betekenen. Ofwel Willem is in korte tijd de lucht in geschoten qua lengte of anders groeien wij momenteel, net als koeienstaarten, naar beneden…
Boven: Nick onder, Ronald boven….
Boven: De al jaren trouw op iedere wedstrijd aanwezige Hans Vermeulen.
Boven: Links hier als co-piloot Hans Bogerd met achter het stuur Wilfred Bogerd.
Boven: Yep, we hebben een leuke hond kunnen spotten. De naam van dit pracht exemplaar is Hutch en hij is elf jaar. Eigenaren zijn Sander van Maurik en zijn vriendin Kathleen. We hebben bij ons weten nimmer het ras gezien en daarom vragen we het Sander en Kathleen. Bij thuiskomst vragen we het natuurlijk Linda Zantingh van yourdoggy.nl en zijn benieuwd of zij het weet. Immers, het is een tamelijk onbekend ras en bovendien is Linda al een poosje niet actief meer op hondenshows. Inderdaad moet Lindadiep in haar geheugen duiken, maar ze komt toch al snel met haar antwoord. “Volgens mij een Presa en dan denk ik de Mallorquin. De Canario is volgens mij de grotere uitvoering”. We zijn met stomheid geslagen. Ze haalt weliswaar het formaat door elkaar, het is namelijk een Presa Canario weten we van Sander en Kathleen, maar toch razend knap dat ze heel duidelijk op het goede spoor zat.
Boven: Een plausibele reden dat Ronald van Loenen ‘slechts’ de derde plaats weet te bezetten vandaag is het feit dat het plots heel hard begon te waaien hier op Proef 6. Je kunt dat zien aan de bomen die heel schuin ‘doorbuigen’ door de wind met orkaankracht…
Boven: ‘Off-road veteraan’ Gerrit Jansen, links op de foto, komen we nog regelmatig ‘off-the-road’ tegen, maar de familie niet. Voor dochter Nathalie moeten we toch diep zoeken in het verleden van onze grijze massa. Inmiddels heeft ze drie koters zoals je ziet. Uiteraard zetten we die graag even op de foto zodat we plagend kunnen schrijven dat ze naast ‘opa’ Gerrit Jansen staan…. (Gerrit is er stiekem wel reuze trots op hoor).
Boven: Rechts Johan van der Maas en je ziet dat hij weer aardig transformeert richting ‘Hollands welvaren’.
Boven: Edwin van der Maas van jeepparts.nl
Boven: Met echte ‘haviksogen’ kijken officials Arjaan van Someren en Martin van den Abbeelen toe. Raken wordt uiteraard ‘meedogenloos’ genoteerd.
Uitslagen NK Trial 17 juni 2018 Wamel. We vermelden hooguit de eerste drie plaatsen. Wil je de volledige uitslag weten, dan verwijzen we je naar: http://4x4sport.nl/
Verbeterd 1 1. Nick van Loenen/ Ronald van Loenen Suzuki 2. Wilfred Bogerd/Hans Bogerd Suzuki 3. Ronald van Loenen/Nick van Loenen Suzuki Verbeterd 2 1. Henk Zeeboer/Johan Schoonhoven Suzuki 2. John Kerkhof/Cissy Kerkhof Daihatsu 3. Edwin van der Maas/Goris voor den Dag Jeep Proto 1 1. Teus Berkhof Suzuki 2. Jeroen Roelofs/Nick Wassing Daihatsu 3. Jan van Loenen Suzuki Proto 2 1. Kris Segers/Jos Godschalk Jeep 2. Patrick Velthorst/Robert Menkhorst Range Rover 3. Filibert van Otten/Bennie Rouwenhorst Range Rover
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
