Offroad Budel 2018 (deel 1)

Yes, het is weer oktober, eindelijk mogen we weer naar dat ene evenement waar ik al een heel jaar naar uitkijk. OffRoad Budel staat weer voor de deur. Het wordt mooi weer, een goede combinatie voor top foto’s dus. Dit jaar wil ons moeder ook eens zien hoe dat eigenlijk gaat, dus we gaan lekker de hele dag met z’n twee op pad. Oh ja, en de hond gaat ook mee. Op tijd vertrekken van huis betekent ook op tijd aanwezig zijn in Budel. Dat idee hebben we tenminste. Het blijkt dat we alsnog te laat zijn vertrokken, want voor de hoofd ingang van het evenementen terrein staat al een file (eentje van hooguit enkele meters, maar is toch goed voor een kwartier stilstaan). De offroaders die niet op de camping staan willen allemaal tegelijk naar binnen en de die-hards die vroeg willen vertrekken willen allemaal tegelijk met een van de routes starten. Dit lukt niet helemaal op maar één smalle weg en dan drukken we ons voorzichtig uit. Gelukkig mogen wij naar de bezoekers parkeerplaats verderop. Na een kwartier en enkele meters verder kunnen we doorrijden en ons voertuig parkeren.

Slaperig. Op het bezoekersterrein aangekomen komen we voor de ingang een oude bekende tegen. Ik weet niet of jullie hem ook kennen, maar zijn naam is Martin. Hij komt zowaar zonder 4×4 maar in een kleinere auto als ik? Hoe kan dat? Na even (ja het was even, bijzonder, maar waar) gebuurt te hebben al snel het terrein op gegaan. Snel de hesjes halen, anders mogen we nergens de terreintjes op, en even bellen met broerlief Roel Scheff   ers. Die zit nog aan de koffie en met een gebakken eitje wakker te worden voor de caravan. Daar aangekomen blijkt hij niet de enige te zijn; de halve camping is nog wakker aan het worden lijkt het wel. Ook sommigen in de 4×4’s onderweg naar de keuring hebben nog verdacht kleine oogjes.

De terreinen. Al snel vertrekken we (ons moeder, de hond en ik) naar het eerste terrein. Meer specifiek zijn we op zoek naar het terrein achter het tankstation ‘Het Haasje’, genaamd de ‘Funny Bunny Wood’. Voordat we het terrein hebben gevonden komen we per toeval het terrein ‘Corn’ (enkele honderden meters verderop) tegen. Een leuk terrein, midden in wat ooit een maisveld was, ‘corn’ in het engels. Van een afstand lijkt dit een niet echt spectaculair, vlak terrein, maar dichterbij gekomen valt dat enorm mee. We zien hier dat sommige gaten zo diep zijn dat complete wagens erin dreigen te verdwijnen.

Overmoedige oosterburen… Op dit terrein valt het op dat er veel Duitsers aanwezig zijn. Niet door de zwart/witte nummerplaten valt dit op, maar omdat ze vaak vastzitten. Niet zo heel gek ook, want meerderen zien we de zwarte route nemen terwijl de auto er niet geschikt voor is. Gelukkig is er op de zwarte route altijd een 4×4 met lier in de buurt. Niet dat dit zo hoort, want als je zelf gekozen hebt voor deze route is het niet meer dan billijk dat je jezelf ook uit de penarie weet te halen. Anderzijds helpt een aanwezige auto met lier wel voor een veel betere doorstroming. Want stel je voor dat de eerste de beste off-roader die voor de zwarte route kiest prompt vast komt te zitten. En hij zou geen lier hebben. Oeps. Grote kans dan dat hij er eind van de dag nog staat en dat verder niemand ter plekke de zwarte route heeft kunnen rijden…

Verbazing alom. Moeders zit verderop mateloos te genieten van wat er allemaal voorbij komt. Ze zit zich zichtbaar te verwonderen hoe veel volwassen mensen, vooral mannen, zo’n enorm plezier kunnen hebben in een grote zandbak. Het enige verschil met spelende kinderen is het formaat van het speelgoed en het formaat van de zandbak. De hond vindt het ook allemaal heel apart en doet geestdriftig met moeders mee. Dat wil zeggen, afgaande op de blik in zijn ogen zit ook hij zich te verbazen met wat er allemaal voor zijn snuit gebeurt.

Boven: Bas van Driel van Bas4Cars met consorten.

Boven en onder: René van der Burg is inmiddels een door de wol geverfde off-roader. Die titel mag je dragen als je deelnemer bent in de Warrior Challenge.

Boven: Gerko in zijn HoT Blitz. Zijn bolide is vrijwel identiek aan de auto van Eddie Beeftink die er mee deelneemt aan de zwaarste challenges. 

Fileleed? Na toch maar even ‘de weg’ (doet zeer voor off-road liefhebbers) gevraagd te hebben komen we er achter dat we slechts enkele honderden meters van het Funny Bunny Wood terrein verwijderd zijn. Mazzeltof, want daardoor wordt het een kort ritje naar de volgende off-road lekkernij. Al snel bij het Funny Bunny Wood aangekomen zien we een rij 4×4’s staan waar je ‘U’ tegen zegt. We parkeren de auto en lopen verder. Het bosperceel is behoorlijk groot en vol met bomen (gek he…). Enkele versperren het pad, of is dit bewust gedaan voor de echte offroaders?

Wraak van het woud? Al snel zien we de reden waarom er een lange rij wachtenden staat voor dit bos. Voor aan de route staat er een 4×4 vast op én tegen een boom. Daar omheen staan twintig man driftig te discussiëren hoe ze hem los gaan maken. Uiteindelijk besluiten ze hem naar voren los te trekken. Van verschillende andere offroaders om me heen hoor ik dat dit nooit zal gaan lukken. En inderdaad krijgen ze gelijk, want vijf minuten later wordt besloten hem toch maar naar achter los te trekken. Een heel avontuur, maar hij is los. Nu komt ‘het leven’ echt op gang in het bos. Veel lastige kuilen en gaten, dikke graspollen, slinkse boomstammen etc. kenmerken dit bos. Veel off roaders gaan hier lekker uit hun dak, sommige zelfs letterlijk…

Hond vindt hond in de pot… Na hier alles uitgebreid bekeken te hebben besluiten we door te gaan naar het volgende terrein. We hebben namelijk nog de nodige terreinen te bezoeken. Jammer voor de hond, want die was intussen op zoek gegaan naar konijnen. Helaas voor hem hadden die stuk voor stuk het hazenpad gekozen.

Canal & Aadonken. Dat volgende terrein is het terrein waar ik de voorgaande jaren zoveel gave foto’s heb weten te nemen. Laten we hopen dat dit weer het geval zal zijn. Welk terrein dat is? Het kanaal in Asten, daar waar die grote zandbergen liggen. Het is hier behoorlijk druk. Gelukkig is hier ook een eettentje want ik heb inmiddels honger gekregen. En ik niet alleen. In de rij voor het eten hoor ik iemand hardop zeggen: “Wat goed dat ze een eettent hebben neergezet precies op de plek waar wij honger krijgen”. Het terrein zelf ziet er redelijk leeg uit. Zou dat door het eten komen? Maar nee, niet veel later zie ik waarom. De zwarte route loopt over de bergen heen en de rode er vooral omheen. De zwarte route blijkt op één punt wat te lastig te zijn en dat is niet geheel toevallig de grootste berg zand op het terrein. In de tijd dat ik er heb rondgelopen is het niemand gelukt boven te komen. We kunnen het nog sterker vertellen; niemand heeft hoger weten te komen dan pakweg drie meter! Door het droge weer is het zand behoorlijk los en de doorgewinterde off-roader weet dan dat grip ver te zoeken is. Het blijft dan ook zo, ze komen niet hoger, wat ze ook proberen. Iedereen druipt tenslotte af over de rode route. Gelukkig weten enkelen het resterende deel van de zwarte route wel te rijden en ook op de rode route zijn voldoende bergen om een beklimming te wagen.

Terrein nummer ‘we raken de tel kwijt’… Hierna gaan we door naar het volgende terrein, de Aasdonken. Dit terrein ziet er wel heel bekend uit herinneren we ons. Twee jaar geleden heb ik hier eveneens foto’s gemaakt en het terrein is in de tussentijd geen spat veranderd. Het neemt niet weg dat het een leuke plek is om foto’s te maken. Alle uitdagingen zitten dicht bij elkaar dus je hoeft als fotograaf niet veel te lopen. Door die tamelijk kort op elkaar gelegen hindernissen kunnen de offroaders ook niet teveel gas geven waardoor alles zich in een rustig tempo afspeelt. Gestaag vervolgt iedereen zijn weg en komt heelhuids het terrein af. Het mag dan niet het meest spectaculaire terrein zijn; het is wel een erg leuk terrein, zowel voor de offroaders als voor de fotograaf. De hond begint ondertussen wel moe te worden en vindt het allemaal niet zo leuk meer.

Indrukken op het hoofdterrein. We houden de terreinen voor gezien en draaien het stuur richting Budel. Op het hoofdterrein besluiten we eerst een rondje te lopen, even kijken wat voor spullen er allemaal te koop zijn. We zien standjes van lieren, LED lampen, daktenten en bedenk verder wat er nog op en aan een 4×4 geschroefd kan worden. Al snel valt de blik op het middenterrein, waar heel veel wagens rijden die terug zijn van de routes. Ook worden daar demonstraties gegeven. Het is druk. Iedereen wil de hoge heuvel proberen op te komen, gelegen in de linker hoek aan de achterzijde van het hoofdterrein, gezien vanuit de grote feesttent. De meeste lukt het wel; een enkeling heeft echter pech. Bij één rijder roept halverwege de heuvel zijn vriendin ineens “stop”! Ze wil nota bene een foto maken van het uitzicht. Om vanuit stilstand dan het laatste stukje van de bult zien te beklimmen zal vooral de vriend van deze dame beamen. De meesten hebben niet zo’n vriendin als bijrijder, dus die komen wel boven… Prachtig om te zien ook is de caravanrace welke, net als vorig jaar, uitgevochten wordt op het terrein. De caravans sneuvelen bij bosjes.

Het magnetisme van modder op offroad liefhebbers. De modderbak wordt later in de middag goed gebruikt. Velen gaan er in één keer spectaculair doorheen, maar net zo velen komen vast te zitten. De organisatie heeft hier wat op gevonden. Gewoon een graafmachine inzetten, bij voorkeur aan het eind van de modderbak. Een lompe wagen moet je met een nog lomper voertuig eruit trekken. Maar wat zie ik daar? Rijdt daar een ‘gewone personenwagen’ over het terrein? Ja hoor, een Subaru. Maar vooruit, die heeft dan wel 4×4. En wat doet hij daar voor de modderbak? Nee toch? Jawel, vast….

Boven en onder: Het zal je gebeuren; je gaat met de caravan op vakantie (boven) en je komt zo terug (onder).

Boven: Is natuurlijk vooral goed in de hogere sferen….

Opsporing verzocht….? Na een tijdje besluit ik weer naar de andere kant van het hek te gaan; ons moeder staat daar namelijk nog ergens samen met de hond. Maar waar is ze nou? Ineens zie ik het, ons Roel heeft haar in de Jeep gekregen en rijdt haar rond over het terrein. Daar ga ik achteraan. Wat gaan ze precies doen? Hoe zullen ze rijden? Ons moeder zit goed vast in de auto, de handgreep voorin de Jeep heeft het er moeilijk mee. Ze gaan de wip op, aan het einde van de wip zit de handgreep toch een stukje losser en ook zijn we niet zeker of ze het droog heeft kunnen houden…

De aftocht. Na deze lange dag besluiten we op huis aan te gaan. Niet alleen de hond is moe. Het is een ontzettend leuke dag geweest en ik denk dat er niemand is die niet heeft genoten vandaag. Het weer werkte goed mee en de terreinen waren erg leuk, evenals het hoofdterrein. Ik heb alleen maar goede verhalen gehoord van het weekend dus wat mij betreft ga ik volgend jaar weer.

Tekst & fotografie: Jasper Scheffers.

De foto’s van Jasper zijn na te bestellen op: https://www.oypo.nl/28C542BBD50971A5