Relatieve afstand begrippen. Het is stralend weer als we in alle vroegte vertrekken richting het Duitse Weeze. Nog mooier, het is nog altijd stralend weer als we daar aan het eind van ‘onze wereldreis’ arriveren. Meestal denken we bij het begrip wereldreis dat je een flink eind uit de buurt van je woonplaats rondzwerft, maar is dat eigenlijk wel zo? We wonen met zijn allen op deze planeet (aardbol) die we ‘onze wereld’ noemen en ook betitelen we ons zelf als ‘wereldburgers’. In feite maak je dus ook een ‘wereldreis’ als je op de fiets stapt en een onsje kaas voor op de boterham gaat halen bij de supermarkt om de hoek. Dat we onze wereld in talloze stukjes gehakt hebben en ieder daarvan een eigen naampje hebben gegeven is een heel ander verhaal. Dat hebben we gedaan sinds we als mens rechtop gingen lopen en voorzichtig begonnen te praten zodat we niet zouden verdwalen als we eens op ‘familiebezoek’ wilden of onze stamgenoten de weg naar vers drinkwater of die boom met heerlijke vruchten wilden wijzen. “Ja daar bij die ene boom” klinkt tamelijk vaag als je in een bos woont maar het verhaal van Eva wordt een stuk duidelijker als ze je vertelt dat het “de enige boom is met de allermooiste rode appel”….. Vergeef ons beste lezers en lezeressen, maar we komen op al deze gedachtenkronkels na het zien van een documentaire over de New Horizons, een ruimtesonde die op 19 januari 2006 gelanceerd werd en op weg ging naar de dwergplaneet Pluto. Tot dan hebben we nog geen duidelijker foto van Pluto dan een paar vierkante witte blokjes welke gemaakt zijn door de Hubble telescoop en volgens geleerden zal Pluto ons veel kunnen vertellen over het ontstaan van ons zonnestelsel. Pluto heeft een eliptische baan om de zon en doet over dat rondje om de zon ‘iets’ langer dan het jaar dat wij daarvoor nodig hebben, namelijk bijna 248 aardse jaren (247,6 om precies te zijn). Door die eliptische baan varieert de afstand tot de zon ruwweg van 4,5 tot 7,5 miljard kilometer. De New Horizons moest een dikke vijf miljard kilometer afleggen voordat hij op 14 juli 2015 (!) Pluto passeerde op een afstand van ‘slechts’ 12.500 kilometer. Kijk, je bent ‘even’ onderweg, maar dan ben je wel op een andere ‘wereld’. Dat is pas een echte ‘wereldreis’…
De realiteit. We willen niet eens aan zo’n reis binnen ons eigen zonnestelsel denken, laat staan beginnen, want we zijn niet overtuigd van het gegeven of ze daar ook gratis koffie, thee en cake hebben voor ‘bezoekers’. En dat, weten we honderd procent zeker, is een vast gegeven bij Offroad Challenge. Het genoemde ’trio’ geurt je bij wijze van spreken al tegemoet zodra je uitstapt op de plaats van bestemming. Het lijkt ernstig op een stukje ‘conditionering’ dat Offroad Challenge (ORC) toepast op off-road liefhebbers. Door middel van ‘de beloning’ (zijnde de koffie, thee en cake) ben je inmiddels dusdanig ‘geconditioneerd’ dat je smaakpapillen al op hol slaan zodra je hersens het woordje Offroad Challenge lezen. Als je niet oppast loopt het water je al uit de mond voordat je de club in beeld hebt. We zijn niet de enigen bemerken we als we bij de wagen voor de inschrijving arriveren, want er heerst een gezellige drukte. Lekker bijkletsen onderwijl de koffie naar binnen gietend om de verorberde cake te helpen op haar weg naar je maag hoort bij het off-road ritueel vooraf en voordat je daadwerkelijk het terrein in duikt om van de off-road geneugten van je auto en je eigen, deels fysieke off-road skills op dat gebied te genieten.
Pluspunt van jewelste. Weet je wat één van de meest fijne kanten van off-road verslaggever zijn is? Je hebt zelden tot nooit te maken met chagrijnige mensen! Zelfs niet als ze brokken aan hun auto rijden blijven ze goedgeluimd. Ze kunnen in vrijwel alle gevallen immers alleen zichzelf de schuld geven.
Filosofie. Als gewoonlijk bij Offroad Challenge ben je volkomen vrij om je eigen offroad plezier te beleven. Dat is geen luiheid van de club voor het uitzetten van proeven, maar ze hanteren de gedachte dat de gemiddelde off-road liefhebber de hele week al in een ‘keurspak’ rondloopt. Om ze dan ook nog eens in het weekend te ‘dwingen’ proeven te rijden gaat ze te ver. Ze zijn alom aanwezig en houden een oogje in het zeil of helpen daar waar nodig, maar voor de rest ben je lekker op jezelf aangewezen. Het werkt, want aan leden hebben ze tegenwoordig geen gebrek. Veel werken ze samen met andere, niet heel grote clubs. Goede contacten hebben ze bijvoorbeeld met De 4×4 Vriendenkring en het Duitse Offroader Stammtisch. En ziedaar, vandaag zijn een heel aantal leden van Offroader Stammtisch aanwezig. Voeg daar nog een aantal off-road liefhebbers uit België aan toe en we zijn lekker ‘provinciaal’ vandaag….
Boven: Onderdeel van de organisatie, Martijn van Alphen, rijdt tegenwoordig in een Nissan Patrol, na voorheen eerst een aantal wedstrijd offroad bolides, daarna een Lada Niva en als laatste een Toyota LandCruiser ‘versleten’ te hebben. Maar, laat hij terloops weten, zijn bloed kruipt waar het niet gaan kan en hij verlangt er toch ook weer naar om, samen met zijn broer André, eens aan een leuke wedstrijd mee te doen. Het probleem is broer André….. want die is stervensdruk met heel andere zaken.
De concurrentie onder fotografen is als gewoonlijk ‘moordend’.
Harde werkelijkheid of…? Het terrein in Weeze biedt de meeste off-roaders wel wat wils. Over het algemeen niet heel zwaar en dat is prima voor de SUV rijder die wil controleren of de door de dealer beloofde vierwielaandrijving daadwerkelijk op de auto aanwezig is of de off-road liefhebber die zijn bolide niet tot aan het dak in de modder wil zetten. Maar ook de off-roader die wat meer uitdaging zoekt kan tegenwoordig wel aan zijn trekken komen in Weeze. Een aantal plekken zijn wat pittiger geworden, veelal als gevolg van de vele off-road wielen die al gepasseerd zijn in de loop van de tijd plus het feit dat de plek op zich geen natuurlijke afwatering kent omdat deze dieper in het terrein is gelegen. Geloof ons, er zitten heel pittige putjes bij waar het gros van de offroaders niet doorheen weet te komen zonder de hulp van hun (of die van een andere, hulpvaardige offroader) lier. Zodra dat aan de orde is komt het grootste voordeel van het terrein in Weeze om de hoek kijken: het ligt in een bos. En een serieus bos, zodat er meer dan voldoende solide ankerpunten aanwezig zijn. Behalve modder liggen er nog enkele bulten van zand vermengd met bosgrond. Dat is over het algemeen los en rul van samenstelling. Op sommige plekken, afhankelijk vooral van de hoogte van de bult, zorgt dat nog wel eens voor onverwachte wendingen. Voor de rijders zelf dan, die vol goede moed en blakend van zelfvertrouwen een ogenschijnlijk makkelijke bult op willen stormen en vervolgens halverwege ‘bedrogen’ uitkomen. Verhip, die is toch lastiger dan het oog doet vermoeden.
Offroader Stammtisch info. Offroader Stammtisch begon vooral als vriendengroep, vrienden die in het bezit waren van een Jeep. Gezelligheid, bomen met mensen met dezelfde hobby en wie weet kennis uitwisselen over die hobby zorgen voor voorspelde maar soms ook onverwacht hechte vriendschappen. Inmiddels zijn meer eigenaren en bezitters van een offroad auto lid geworden van Offroader Stammtisch. Je kunt ze meestal herkennen aan een sticker van een hand, welke uitstekend past op de gemiddelde buitenspiegel van auto’s.
Boven: Een Toyota LandCruiser of is het een nieuwe ‘soort’, genaamd Toyota JungleCruiser?
Boven: Uuuuh, wat nu? We krijgen hier sterk de indruk dat een telefoon het wint van off-road pret.
Leerproces. Kijk, en zo leer je de jeugd zich vast eigen maken met een auto. Sturen, gas geven en wie weet schakelen beheersen zij straks al voordat ze voor het eerst in een lesauto stappen. Reken eens uit hoeveel dat scheelt, maar bovendien versterkt het de onderlinge familiebanden niet onaanzienlijk.
Boven: Dee, één van de drijvende krachten achter Offroader Stammtisch. Een geweldig gepassioneerd Jeep liefhebster die zo nu en dan, samen met haar vriend Alex, een bijdrage levert aan terrein.nu
Alleszeggende kleuren. Volgens velen symboliseert iedere kleur wel iets, zelfs hoe jij als mens bent. Roze is een kleurtje aan de onderzijde van deze auto dat twijfel zaait in geval de man links op de foto de eigenaar is van deze Jeep JK, maar begrijpelijk als de matzwarte bolide het bezit is van de dame rechts op de foto….
Een stevig en rijkelijk gevuld modderputje dat vooral problemen oplevert bij het uitklimmen daarvan. Vinden wij als fotografen helemaal niet erg.
‘Voedertijd’. Tussen de middag, rond lunchtijd zeg maar, is het steevast genieten voor groot en klein. Broodjes met prima hamburgers of worst met alles er op en er aan worden geserveerd door Stephanie en Francis en uiteraard serveren ze daar ook koele drankjes bij.
Verschil moet er zijn, maar liever niet. Nee, niet de Toyota zit (tijdelijk) vast, maar de nauwelijks zichtbare Nissan Patrol die door de Toyota bevrijd wordt. De Toyota banjerde even later door hetzelfde moddergat alsof er niets aan de hand is. Juist dat maakt het terreinrijden zo enerverend. Hoe bestaat het toch dat hij er wel doorkomt en ik niet, zie je de ongelukkige vastzitter denken. met als gevolg dat hij, zodra hij bevrijd is, opnieuw een poging waagt in hetzelfde moddergat.
Sfeervol. Het ijverige zonnetje zorgt de hele dag voor schitterend schaduwspel tussen de bomen. Moeilijk voor fotografen, maar prachtig om te zien. Wellicht een goed idee om toch maar eens naar Weeze te gaan?
Groot wild…?
Eveneens onderdeel van de organisatie: Loet (Jeeperke) de Heijde en zijn zoon Lorenzo.
Prachtige Mercedes G van een vriendelijke meneer die twee arme, vermoeide fotografen een lift geeft!
Minderwaardigheidscomplex? Wie onze verslagen leest weet dat we op vrijwel ieder off-road evenement wel een ‘leuke hond’ tegenkomen. Ook vandaag geen gebrek aan trouwe en blaffende vierpoters, maar deze (Deense Dog?) spant de kroon. Dit is een leuke hond met een identiteits probleem. Het kan natuurlijk een kwestie zijn van een verkeerde opvoeding, komt tegenwoordig vaker voor, maar hij verkeert in de heilige overtuiging een ‘schoothondje’ te zijn…
Tip voor de werkweek in het verschiet. Eind van de dag, zo rond de klok van vier, is de pret als gewoonlijk over. De boel wordt ingepakt door de organisatie en de weg naar huis ingeslagen. Onderweg nog wat eten wellicht en dan ’s avonds nagenieten van de dag onder het genot van een vloeibare verkwikking. Morgen moet het keurspak weer aan zoals Offroad Challenge dat noemt. Deze dag pakken ze je in ieder geval niet meer af en ook al heb je jezelf in dat keurspak moeten hijsen, alvast dromen op het werk over het volgende evenement van ‘Offroad Challenge’ ziet geen enkele baas aan de buitenkant. Getver, we ruiken de koffie en de cake al weer….
Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
