Om onze drang naar koffie en cake tevreden te stellen draaien we het stuur naar de Landsard, want off-roaders weten dat er maar één club in Nederland is waar de koffie of thee al jaren gratis zijn en dat je er dan ook nog als je wilt een gratis plak cake bij krijgt om te nuttigen.
Gezellig dubbelzinnig. We hebben het over Offroad Challenge natuurlijk. Een ‘levensgevaarlijk off-road cluppie’ vinden we het om eerlijk te zijn, maar volkomen anders dan je wellicht nu denkt. Je mag namelijk bij wijze van spreken van geluk spreken dat er foto’s zijn. Heeft niets te maken met censuur, maar opnieuw met die gratis koffie of thee met eventueel die cake. Zodra je na aankomst goed en wel zit en deze aangename lekkernijen verorbert komen de gesprekken los en is het direct een vreselijk gezellige boel. Meer dan eens moeten we ons tijdens een bezoek aan de club dwingen om aan het werk te gaan, want je bent genegen om te blijven zitten en niet meer van de bank af te komen! Grappen, grollen, serieuze zaken, de laatste ontwikkelingen, off-road nieuwtjes en noem maar op komen uitgebreid aan bod.
‘Bloodbrothers’… In de vroege ochtend zijn de bolides nog keurig schoon. Duurt in de regel niet heel lang op de Landsard. Onze Duitse vrienden noemen het terrein niet voor niets de ‘Dutch Everglades’. Dat hebben ze niet zomaar uit hun Duitse duim gezogen. De Everglades zijn een moeraslandschap in de zuidelijke helft van de Amerikaanse staat Florida en inderdaad heeft een sectie in het midden van de Landsard veel weg van de echte Everglades. Op de foto boven zie je de ‘Dutch Everglades’ en duik het internet op voor wat fotomateriaal van de Everglades in Florida en de overeenkomst is duidelijk. Zelfs de diepte van het moeraswater komt aardig overeen met de echte Everglades, dat varieert van enkele centimeters tot circa een halve meter. Hier op de Landsard is dat niet anders. In de loop der jaren is het terrein dusdanig geëvolueerd dat je nu gerust kunt claimen dat het tot een van de zwaarste terreinen van Nederland behoort. Als we het alleen in kleuren vertellen, en dus geen geuren er bij betrekken, dan wordt het tegenwoordig als ‘route uitzetter’ tamelijk moeilijk om een blauwe route op het terrein uit te zetten.
Modderactie verzekerd. Wij als fotografen komen er graag om eerlijk te zijn. Lekkere actiefoto’s waarbij de modder om je oren spat zijn eerder een garantie dan een zeldzaamheid. Vandaag is dat niet anders. We komen een aantal rasechte ‘smaakmakers voor camera’s’ tegen. Mannen in de regel die hun sporen ook verdient hebben op zware nationale en internationale off-road wedstrijden. We noemen als voorbeelden Frank Daams, Eric Hartjes, Ivo van Bree en Loet en Lorenzo de Heijde omdat we hen regelmatig tegenkomen en daarom hun namen niet zijn vergeten. Op de eerste openingsfoto van dit verslag zie je bijvoorbeeld Frank Daams in een, letterlijk en figuurlijk, ‘spetterende’ actie.
Boven: Ivo van Bree. Onder: Lorenzo en Loet de Heijde. De laatsten zijn momenteel actief in de Transsylvania Trophy.
Bijna terug naar af? Zo’n vijfenveertig off-road bolides beleven vandaag de off-road pret op de Landsard. Dat is minder dan we de laatste tijd gewend zijn bij Off-road Challenge. Een tiental jaren terug was het gemiddelde bezoek op hun evenementen zelfs nog wat lager, maar de laatste jaren zagen we de Off-road Challenge flink groeien. Zestig tot tachtig auto’s was toen heel gewoon en soms zelfs nog wat meer. Deze keer dus ‘maar’ circa vijfenveertig maar de club zelf is dik tevreden met dat aantal. En net als dat één zwaluw nog geen zomer maakt, mag je ook niet afgaan op één keer wat minder deelnemers op een evenement.
Boven: Een strikvraag. Zijn we hier op de Landsard of in de jungle van Borneo?
Boven en onder: Duwen, trekken, slepen, lieren, scheppen, kortom, alles uit de kast halen om jezelf te kunnen redden en daar houden we van. We hebben het wel vaker geschreven. Een auto een gat boordevol modder in rijden kan een omaatje van tachtig ook, en daar hoeft ze niet eens haar rijbewijs meer voor te hebben. De kunst van het off-road rijden is juist om jezelf vervolgens te kunnen redden als je bent blijven steken, c.q. de voortgang tijdelijk belemmerd wordt. Daarom heet het daarna ook, als het lukt om jezelf te bevrijden, de ‘edele kunst’ van het terrein rijden…
Boven en onder: Is het niet heerlijk die details op een auto?
Boven: De dames de Heijde (Stephanie en Francis) verzorgen middels ‘Stephanie’s Karretje’ de inwendige mens. Geserveerd worden onder meer saté, worst, hamburgers en je eigen vingers als je niet oppast…. Uiteraard kan het weggespoeld worden door de koffie of thee die ook tussen de middag met de lunch nog altijd gratis is. Fris kan ook maar dat is uiteraard alleen verkrijgbaar tegen een alleszins acceptabele vergoeding. Extra is de lieve lach van Stephanie die je eveneens gratis en bij ieder broodje toegespeeld krijgt….
Boven en onder: Frank Daams die ons trakteert op de zinderende actie welke je op de openingsfoto kunt bewonderen. Frank is steevast op zoek naar de meer pittige uitdagingen. Logisch dan ook dat hij nog wel eens vast zit. Het hoort bij het spel en we hebben nog niet meegemaakt dat hij zich niet uit een benarde situatie weet te bevrijden en aangewezen op externe hulp. Doe je, zoals Frank, nog wel eens mee aan zware buitenlandse wedstrijden, dan is het natuurlijk een uitstekende training.
Boven: Ivo van Bree en onder Loet of Lorenzo de Heijde. Niet heel gek dat we dat niet precies kunnen zien maar moeten we gokken wie hier achter het stuur zit, dan zeggen we Lorenzo voor tachtig procent en Loet voor twintig procent.
Boven: Dirk (of is het Dirt….?) van den Tillart houdt met zijn ‘Grizzly’ een oogje in het zeil…
Boven: Pracht tikje mysterieuze foto van Loet en Lorenzo. Lang strijdt de foto met de openingsfoto om de voorrang. Het donkere, ietwat dreigende spreekt ons aan. Iets oplichten is makkelijk, maar hebben we bewust niet gedaan omdat het dreigende effect dan ernstig in zou boeten, teloor zou gaan.
Boven: Onze gewaardeerde collega Jos Emmers heeft een nieuwe jas aangetrokken… Is hij voortaan lekker ‘herkenbaar’…
Boven: De terreinsport vertoont overeenkomsten met de hengelsport…
Boven: Ook altijd waard om vast te leggen dan wel om naar te kijken, de capriolen die sommigen maken om maar schoon en droog te blijven.
Boven twee keer: Je kunt van alles zeggen over Martijn van Alphen. Dat het een eersteklas mafkees is, dat hij vaak geen zinnig woord weet uit te brengen, dat hij niet weet hoe hij een normale gezichtsuitdrukking op zijn postzegeltje moet toveren en zo weten we er nog wel een paar. Eén ding zul je echter niet kunnen ontkennen; hij geeft zijn zoon een gedegen ‘offroad’ opleiding…
Onder: Lorenzo de Heijde.
Boven en onder: Nog wat heerlijke beelden van Frank Daams.
Boven en onder: Eric Hartjes in actie in de auto van Frank. Uhhh, ook hetzelfde kaliber als Frank zoals je ziet.
Boven en onder: Loet of Lorenzo nemen Hugo Oomen mee voor een rondje over de Landsard. Hugo geniet zichtbaar.
Boven: We hebben er een kunnen verschalken, een leuke hond. Niet moeilijk voor ondergetekende om zonder de hulp van Linda Zantingh van yourdoggy.nl te gokken dat het een Herder is, maar eigenaar Flip van Turenhout vult dat aan door te vertellen dat het geen Duitse Herder is, maar een Oostduitse Herder. Kijk, dat is leuke extra kennis die Flip uiteraard weet uit te leggen. Het voornaamste verschil is dat de Oostduitse Herder geen last heeft van ‘heupdysplasie’ zoals dat bij de Duitse Herder wel voorkomt.
Tranen met tuiten. Het moeilijkste moment komt eind van de dag en we leggen daarbij de schuld bij ‘Vadertje Tijd’. Die ‘onnozele’ blijft maar doortikken en zorgt er onherroepelijk voor dat we afscheid moeten nemen van al dat off-road lekkers dat deelnemers ons hebben laten zien. Schrale troost is dat we herinneringen kunnen putten aan de hand van de foto’s. Meer troost biedt de wetenschap dat er in de nabije toekomst ongetwijfeld wel weer een puik off-road evenement georganiseerd zal worden door Offroad Challenge. Tot op heden hebben ze ons daarin nog nimmer teleurgesteld. Dank Offroad Challenge voor een heerlijke off-road dag!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
