Hoe kun je moddervlekken verwijderen? Het is één van de eerste gedachtes die ons te binnen schieten als we die laatste zondag van oktober het terrein de Landsard oplopen. Ongelooflijk zoveel modder als er deze zondag ligt. We besluiten bij thuiskomst ‘de experts’ te raadplegen. Na enig zoekwerk krijgen we op het wereldwijde web ‘Een tip van Tante Kaat’ onder ogen. Tante Kaat begint onmiddellijk met een tip nog voor de eerste raad te lezen valt, namelijk ‘Wat je zeker niet mag doen’. Die eerste tip luidt dat je het met modder besmeurde kledingstuk niet meteen in de wasmachine moet gooien. Immers, de klontjes modder en het filter van je wasmachine zijn niet direct boezemvrienden en het filter zou best wel eens verstopt kunnen raken of, nog erger, beschadigen. Na die welgemeende tip belanden we bij het hoofdstukje waar we naar zochten, ‘Borstelen, schrobben en wassen’.
De juiste manier. Bij de meeste vlekken moet je snel zijn, maar bij moddervlekken wacht je het best even tot de modder volledig is opgedroogd. Is ze eenmaal droog, dan borstel je het grootste vuil eraf. Daarna smeer je wat vloeibaar wasmiddel of ontvlekker op de vlek en je laat het spul een paar minuten zijn werk doen. Pas dan is het aan jou: schrob of borstel de modder weg met een hard borsteltje (of gebruik b.v. een oude tandenborstel). Klaar? Zo, nu kan het kledingstuk de wasmachine in. Zit je na het rondje in de machine nog met restvlekken? Dan kunnen warm water en enkele druppels ammoniak wel soelaas brengen.
Niet één, maar vele! Vanwaar deze tips vooraf zal je ongetwijfeld denken? Wel beste off-the-road vrienden en vriendinnen, en alles wat daar tussen zit, we zijn als gezegd deze zondag 31 oktober te gast bij Offroad Challenge op het terrein van de Landsard. En inderdaad, we weten het onderhand wel en het begint een cliché te worden, maar de Landsard is altijd nat en modderig zul je opwerpen. Deze bewuste zondag is het echter niet één graad erger dan normaal, maar vele graden! En dat willen we op deze alternatieve manier nog eens extra benadrukken. Het begint namelijk de vormen aan te nemen van een ‘Raspoetitsa’. Ik hoor jullie al denken; een watte…?
We leggen het even uit. Raspoetitsa is een Russische benaming voor twee periodes in het jaar waarbij onverharde wegen vrijwel onbegaanbaar worden in het verre oosten van Europa, met name in landen als Rusland, Wit Rusland en de Oekraïne. In de lente, de meest heftige periode, gebeurt dit als gevolg van rivieren die buiten hun oevers treden door het vele smeltwater. In de herfst, de periode waarin we nu zitten, gebeurt dit door zware regenval. Onderschat Raspoetitsa niet, want het verschijnsel speelt in het verleden ook een belangrijke rol in diverse oorlogen. Het belemmert Napoleon in zijn veldtocht naar Rusland, Russische troepen komen vast te zitten op weg naar Warschau tijdens de Novemberopstand van 1830 en het hindert zowel de Duitsers als de Russen in de slag om Moskou in 1941. Okay, mijn gedachten dwalen nu even af. Wat als de Duitsers, Russen of Napoleon destijds in het bezit geweest zouden zijn van de Willys?
Variatie in tijd. Maar nu alle gekheid op een stokje; we dwalen af van het vrij-rijden dat de Offroad Challenge ons deze dag voorschotelt. Het belooft een prachtige zonnige dag te worden volgens de dames en heren van het KNMI en dat stemt al vrolijk. De klok is ondertussen verzet naar de wintertijd, wat al direct een raar probleem oplevert. Mijn mobiele telefoon geeft bij het checken van de sociale media in de morgen opeens 11:00 uur aan als starttijd van dit evenement. Dus een uurtje later dan we gewend zijn meld ondergetekende zich bij de inschrijving. We horen en zien dat er al gereden wordt, dus rijst bij ons de vraag of de aanvangstijd toch 10:00 was. Joris van den Eijnden, lid van de organisatie, bevestigt het ‘normale tijdstip’ van 10:00 uur. Pfffft, het zal wel een verkeerde instelling op mijn telefoon zijn.
Voorspelling. Het mag de pret niet drukken. Een geurende beker koffie en traditionele plak cake van de Offroad Challenge later staan we met de camera’s om de schouder en met de laarzen in de Landsardse modder ons nog altijd te verwonderen over het feit dat het vandaag toch wel heel erg nat is. Het ‘hoofdpad’ langs de Dutch Everglades is voor menig 4wd’er al een behoorlijk obstakel, wordt duidelijk als we de vaststaande en wachtende voertuigen hier aanschouwen. Dat belooft wat voor de komende uren. Ik schat ‘voorzichtig’ in dat we vandaag ogen en camera’s tekort gaan komen om alle actie te kunnen verslaan. Tja, met vier offroad evenementen op één dag moeten er keuzes gemaakt worden, dus zal ik het hier op de Landsard alleen moeten zien te redden.
Onomstotelijk bewijs geleverd. Enkele Belgische deelnemers zijn ondertussen hun offroad skills aan het uitproberen op het verderop gelegen speelterrein rechts van het hoofdpad. Wijselijk wordt eerst een tak ergens tussen de bomen uit gehaald om de diepte te controleren van de vele, met water gevulde gaten die hier liggen. Eén gat blijkt toch verraderlijker te zijn dan in eerste instantie wordt vermoed door het gros van de deelnemers. De off-roaders die rijdend door dit gat weten te komen zijn echt op maar één hand te tellen. En ja, dat mag dan ook nog eens een hand zijn die enkele vingers mist. Lieren wordt al snel aangegrepen als de enige mogelijkheid om dit gat te verlaten. Tijdens één van deze lier acties zijn we getuige van een knappend liertouw, waarbij we tevens tot de ontdekking komen dat dit een enorme, onverwacht harde klap (knal) kan maken. Iedereen staat gelukkig op gepaste afstand, maar we zien toch vele verbaasde blikken tussen de omstanders. Die hebben ongetwijfeld nooit gedacht, en er derhalve op gerekend, dat een liertouw op spanning zo’n flinke zwieper kan maken. Het geeft wel haarfijn aan dat je ten alle tijden op moet blijven letten tijdens het lieren, dus niet alleen bij stalen lierkabels, maar ook bij liertouwen. Het helpt tevens de fabel om zeep dat liertouw direct ‘dood’ valt….
Boven en onder: Komen we regelmatig tegen in zijn Jeep CJ-5, Charles van Hemert. Charles laat de gehele dag zien dat het banjeren door de modder ook met minder ‘opspattend’ spektakel mogelijk is. Juist daarom is het prachtig om te zien, hoe rustig en bedaard hij met zijn Jeep door het terrein tokkelt. De V8 in het vooronder roffelt er lustig op los en doet ‘zijn werk’ ogenschijnlijk met het grootste gemak.
Operatie Samurai… Niet veel later na het knappen van het liertouw zien we een Suzuki Samurai zich vast rijden in dit ‘schier onmogelijke gat’. De daar opvolgende bevrijdingspoging gaat een hele klus worden. Bij het lieren valt op dat de voorwielen (of één voorwiel?) blokkeren. Als de lierkabel hoog in een boom wordt gehangen zie je de Suzuki omhoog uit zijn vering komen, maar ook niet meer dan dat. Stoïcijns blijft hij stokstijf op zijn plaats staan, geen beweging voorwaarts in te krijgen. We blijven de reddingactie niet uitkijken, maar we horen later dat het ongeveer twee uur geduurd heeft om de onfortuinlijke Suzuki te bevrijden uit zijn benarde positie en vervolgens weer rijdend te krijgen.
Oogstrelend buitenbeentje. We vallen ons inzien met ons reukorgaan in de spreekwoordelijke boter als we een gele Steyr-Puch Haflinger 703 AP spotten. Het zal inmiddels wel bekend zijn dat we een zwak hebben voor aparte dan wel bijzondere 4wd’s, dus openen we de jacht op dit kekke voertuig voor een leuke foto. Op de openingsfoto heb je hem al kunnen bewonderen maar verder naar onder volgen er nog een paar. ‘I love the smell of a burning clutch in the morning’. We verdraaien deze bekende zin uit de filmwereld een beetje, maar zo zouden we het volgende tafereel kunnen omschrijven als we het achterste bos naderen. Daar ‘botsen’ we op een inmiddels andere exoot in de gedaante van een Lada Niva. Die staat aan de rand van een met flink water gevuld gat te wachten om over te kunnen steken. ‘Schipper mag ik overvaren ja of nee’… Wordt dat tegenwoordig nog wel op het schoolplein gespeeld? Ja het mag, maar eerst zal zijn bijrijder aan de bak moeten om een lierkabel aan de overkant te bevestigen. Lierend en met een flinke dot gas wordt aan de overtocht begonnen. Met succes, al geeft de koppeling van de Lada middels een bekende geur aan dat hij minder gecharmeerd is van deze actie…
Verrassende ontknoping! Terug bij het hoofdpad zien we twee jonge mannen in een lichtblauwe Suzuki Vitara. Ze staan muurvast in de inmiddels gladde emulsie welke zich modder noemt. Helaas staan ze ook nog aan de slechte kant van het pad. Aan de sporen achter de Vitara is te zien dat ze al tot de assen in de modder zitten en de sporen worden alleen maar dieper. Nieuwsgierig als we zijn gaan we in een spoor staan om eens te kijken hoe diep ze ‘ongeveer’ zijn. De bovenkant komt bijna tot aan mijn knie. Een voorzichtige schatting zegt ons dat de diepe sporen dan zo om en nabij de drieënveertig komma zes centimeter diep zijn… De jonge mannen met hun Vitara proberen inmiddels lierend en rijdend uit hun benarde positie te komen. Hierbij valt onmiddellijk op dat de voorwielen niet meedraaien. Als even later ook nog het rechter voorwiel compleet blokkeert wordt gevreesd voor stukken aan het voertuig. Joris van den Eijnden van de organisatie peutert ondertussen met een tak tussen de velg en remschijf, want misschien klemt er de nodige troep tussen. En inderdaad, na enkele knakkende geluiden draait plotsklaps het wiel weer. Aandrijving op de voor wielen is er echter nog steeds niet. De heren krijgen tips van Joris welke route ze het beste aan kunnen houden om alleen met achterwiel aandrijving toch bij de uitgang uit te kunnen komen. Als we later ergens halverwege het hoofdpad staan zien we de mannen met hun Vitara weer rijden. Ze nemen niet helemaal het advies over de te volgen route over en rijden dus op een zwaarder gedeelte het hoofdpad weer op. We zien de bui al hangen en zijn bang dat het een zware tocht gaat worden voor deze jongens. Maar wat schetst onze verbazing? Al slingerend van links naar rechts en in sommige gevallen over de gehele breedte van het pad rijden de kerels met alleen achterwiel aandrijving zo naar de uitgang! Dat is toch wel humor. Waar menig 4×4 vandaag vast komt te staan, rijden deze mannen in 2wd bijna het gehele pad af!
Boven: We krijgen het hier op dit gedeelte van het terrein erg warm als we plotseling iets gewaar worden dat de naam ‘Dutch Everglades’ eer aan doet. We spotten hier namelijk een van de eerste ‘Crocs’ op de Everglades. Het wordt nu toch echt tijd dat we ‘gevarengeld’ gaan eisen van Martin…
Boven en onder: Martijn van Alphen met zijn zoon.
Boven en twee keer onder: En ik vertik het om mijn telefoon los te laten…. Ik wil gewoon alles vast leggen.
Onder: Mijn telefoon, waar is mijn telefoon?
Boven: Twee leuke honden….
Boven en onder: De Lada tijdens zijn ‘overtocht’.
Boven en twee keer onder: Niet alleen woorden maar ook daden zoals je ziet. We hebben die heerlijke Steyr-Puch Haflinger enkele keren op de plaat weten vast te leggen.
Boven: Hopla, met 2WD naar de uitgang.
Boven: Het doet ons denken aan het Beatles album Abbey Road waarop de vier Beatles achter elkaar over een zebrapad lopen. Deze twee mannen lopen alleen de andere kant op, maar het ‘loopje’ lijkt er op. Kom je er dan niet twee tekort? Jawel, maar George Harrison en John Lennon zijn overleden.
Boven: De ‘Dutch Everglades’, maar met al dat water van de afgelopen tijd begint het meer op een volwassen binnenzee te lijken.
Boven: Aaaah, daar is dat ‘lekkertje’ nog een keer.
Boven: Het grote pad rechts op de Landsard. Tamelijk modderig, niet dan?
Boven: Diepte meting van de modder. Bijna tot aan de knieën.
Eind goed, al zeer goed. Een groepje Belgische deelnemers is later op de dag intensief bezig op het Everglades gedeelte van het terrein. Zo mogen we op het einde van de dag nog even genieten van een prachtig opgebouwde buggy (MG Offroad?) die de waterplassen met veel spektakel doorkruist. We melden al dat het tegen het einde van de offroad-dag loopt. We komen dan tot de slotsom dat de weergoden de Offroad Challenge ook goed gezind zijn. Als de laatste deelnemers het terrein verlaten en alles opgeruimd is, voelen we namelijk de eerste druppels regen. We sluiten ons verhaal dan ook af met de zekerheid dat de vijftig deelnemers een mooie dag off-the-road rijden beleefd hebben op de natte en zeer modderige ‘Dutch Everglades’. En aangezien het de hele week nog heeft geregend in en rondom Eindhoven, zal de Raspoetitsa nog wel even aanhouden.
Tekst & fotografie: Peter Bouwmans.
