Offroad Challenge op de Landsard

We maken een gekheidje met een bijna traditioneel kenmerk van een club die off-road liefhebbers natuurlijk kennen onder de naam Offroad Challenge. En bij hen is steevast de koffie, thee en de cake voor de deelnemers gratis. Een pracht van een ‘binnenkomer’ vinden niet alleen wij.

Het gebruikelijke onzin praatje vooraf om het decor weer te geven. Maar voor het zover is zit uw bataljon fotografen, vanaf hun tamelijk centrale woonplaats in Nederland, een ruim honderd kilometer lange heenreis in de auto naar de Landsard. Bij aanvang van de rit is het scenario dubieus. Aan de ene kant, de grote wereld buiten de auto, sombere en onheilspellend grijze ochtend luchten die maar bar weinig goeds voorspellen. Aan de andere kant, het kleine wereldje in de auto dus, de altijd opgewekte en kleurrijke karakters van uw klontje fotografen… Ahum…. Naarmate de reis vordert worden de luchten ‘luchtiger’, minder donkergrijs en meer wit en soms zelfs een miniem spoortje blauw. De stemming in de auto stijgt navenant naar een absoluut hoogtepunt. Prachtig droog weer met in de verte lonkende, welriekende koffie, thee, smakelijke cake en heerlijk off-road; wat wil je als trosje off-road fotografen nog meer?

‘Levensgevaarlijk cluppie’… Het is al lekker druk als we het terrein van de Landsard opdraaien. Langs de weg zijn een goede handvol deelnemers bezig hun off-road bolide van de respectievelijke aanhangers af te rijden. Met de dooi en regen van de afgelopen tijd vaag in ons achterhoofd verwachten we dat het flink nat zal zijn op de Landsard. We mogen al snel constateren dat we het vochtgehalte ernstig onderschat hebben. Ongelooflijk, aan het eind van de, naar we aannemen, bekende en onverharde ‘oprijlaan’ van de Landsard is het nu vroeg in de ochtend al een lekkere en serieuze modder bende. Dat belooft een off-road smulpartij. Maar niet zonder ons eerst de koffie en cake te laten smaken en uiteraard het gebruikelijke handen schudden en bijkletsen. Daarin schuilt een gevaar bij Offroad Challenge weten we uit ervaring. Steevast is het in de vroege ochtend al gezellig met grappen, grollen en sappige verhalen en dan dreigt het gevaar dat je niet meer toekomt aan waar je voor gekomen bent: fotograferen! 

De ‘Laisser-faire’ instelling! Het is het tweede kenmerk van Offroad Challenge, de gemoedelijke en ongedwongen sfeer. Niets moet en veel mag, mits je de huisregels van de club maar respecteert. Het is ook de reden dat de organisatie geen proeven in het terrein uitzet. Ga lekker zelf je gang en jouw uitdagingen zoeken; je loopt immers de hele week al in een keurslijf, is daarbij de achterliggende gedachte. Zeker 45 off-road liefhebbers kunnen zich vandaag vinden in deze gedachte, niet meegerekend de organisatie. Tenminste, dat is het cijfer dat Loet de Heijde ons met een brede grijns op zijn postzegeltje doorgeeft ergens later in de ochtend. Zonder te verblikken of verblozen kondigt hij aan dat hij bij het bereiken van dat aantal een bord voor aan de weg heeft neergezet met de mededeling dat het ‘vol’ is en daarom gesloten. We kennen Loet gelukkig al wat langer en weten dat er misschien nog een paar ‘laatkomers’ bijgekomen zijn na deze mededeling, maar dat zijn genoemde aantal wel aardig zal kloppen.

Boven en onder: Tja, je hoeft geen helderziende te zijn om te zien dat die band behoorlijk leeg is… Maar met bomen in de buurt en een lier op je auto ga je toch niet ongelukkig aan zo’n krik lopen zwengelen? Bovendien is het gevaar van de krik afvallen niet denkbeeldig met de drassige ondergrond van de Landsard. Nee, je gebruikt de techniek in je voordeel. Een boomlintje om een dikke tak en het leed is in een mum van tijd geleden. En veilig.

 

Verandering van spijs,…. doet dat eten? Flink nat in het terrein noemden we al en ieder kan zijn hart met gemak ophalen. Toch blijkt die nattigheid niet het grootste struikelblok. Dat is het stuk terrein bij de grote splitsing, kort nadat je het terrein op komt. Daar lagen langs de bosrand al een flinke poos wat hoog opgeworpen bulten zand. Het doorgaande pad echter raakte meer en meer uitgesleten door de talloze off-road wielen die er in de loop der tijd doorheen reden. Inderdaad bijna geen doorkomen meer aan de laatste tijd, met name als het door de regen flink nat was. De bulten zijn nu echter verdwenen en de lange en diepe geulen van de doorgaande route eveneens. Daags voor het evenement van Offroad Challenge is de boel daar namelijk glad getrokken, geëgaliseerd zeg maar. Prachtig vlak is het geworden, dat wel. Tenminste, als je het om zou willen toveren tot een grasveldje. De grap voor nu is dat het zand van de bulten los in de geulen is gedeponeerd. Losse grond derhalve, met veel regenwater als toevoeging. Dat zakt weliswaar snel dieper weg in de losse grond, dus van plassen heb je geen last, maar wat over blijft is een dikke brij, een schier dodelijke emulsie die off-road bolides het liefst verslindt. Met huid en haar als dat kan en met het vorderen van de dag doet ze meer en meer haar best daarvoor. Al snel is het mooi vlak getrokken stuk terrein één groot moeras waaruit ontsnappen meestal alleen nog mogelijk is met behulp van de lier of anders een sleepje van een collega off-roader. De lol is ook dat de ene off-roader zijn uitdaging hier juist opzoekt terwijl de ander liever een omtrekkende beweging maakt.

Boven: Mannen die ‘rijp’ zijn om aan de Roan 4×4 Challenge mee te gaan doen.

Boven: Je zag haar al even op de hoofdfoto; Mandy. Deze foto bewijst dat Offroad Challenge haar beslist niet heeft achter gelaten op de Landsard. Dolle pret natuurlijk, niet in de laatste plaats bij Mandy zelf, als bij het oversteken van een modderpad haar laars eigenwijs achter blijft. Zowel Mandy als de laars worden ‘het vege lijf’ gered.

Boven: He, een nieuw kenteken?

Boven en onder: Toch niet de eerste de beste, zo’n Mercedes G. Maar ook voor hem is de ‘bruine pap’ te dik.

Boven: Uit een spoor zien te komen is vaak pittiger dan je denkt. Maar als het dan onverwacht lukt is de kans groot dat je in een richting ‘afgeschoten’ wordt die je niet direct voorzien hebt. Maar goed dat de bomen ver genoeg van het pad staan.

Boven: Wat fascineert off-roaders om uit de auto naar de voortgang te kijken als ze uit een modderpoel gelierd worden?

Boven: Zo ziet de grote splitsing er vroeg in de morgen uit. Nog redelijk begaanbaar op de meeste plaatsen zoals je ziet….

 

Boven: Martijn van Alphen van Autobedrijf Acht. Heeft een toch redelijk bejaarde Lada aangeschaft puur voor het rijden in het terrein. Het Russische ‘vernuft’ doet het beter dan menigeen zal vermoeden. Het zorgt vaak voor verbaasde gezichten. “Alleen zit er een rot carburateur op” laat Martijn en passant weten. 

Onder: Robert heeft zijn imposante Toyota BJ met Unimog assen op evenementen steevast vol met passagiers. Het ‘beest’ deinst dan ook bijna nergens voor terug. En mocht de voortgang onverhoopt tijdelijk een keer stuiken, dan weet hij zich volgens de regels van de off-road kunst zelf te bevrijden.   

Boven en onder: Raimondo in actie met een, ja wat? (we willen niet weten dat het een Renault Kangoo 4×4 is). En dan te bedenken dat hij ook een pracht van een Jeep CJ 7 heeft. Of misschien had? Dat hebben we hem namelijk niet kunnen vragen.

Boven: De gewraakte splitsing wat later op de dag maar nog niet in zijn ‘volle glorie’….

Boven: Het is wat ons ‘werk’ mede zo aantrekkelijk maakt: we zien zelden of nooit chagrijnige gezichten (zijn we allergisch voor) maar altijd mensen met een lach op het gezicht. 

Boven en onder: Zie je wel? Altijd alleen maar lachende gezichten.

Onder: Maar er zijn uitzonderingen….

Boven: Een peulenschil voor Robert.

Onder: Fotograaf Jan Houtkoop in actie, vaak met gevaar voor eigen leven. In de hoedanigheid van off-road fotograaf heeft zijn leven diverse keren aan een zijden draad gebungeld, maar onverminderd blijft hij zich inzetten voor de off-road sport. Momenteel wordt overwogen een standbeeld voor hem op te richten of anders een plaatsje in de ‘Hal of Fame’.

 

Boven: Man power!

Boven: Martijn van Alphen

Onder: Erwin van de Ven.

Boven: Pim Joppen.

Lunch en weer verder. Tussen de middag is daar Stephanie’s Karretje, dit keer bemand door Francine en Lorenzo de Heijde. Zij weten het tijdelijke gemis van Stephanie adequaat op te vangen met uitstekende broodjes hamburger of warme worst. Zo nodig of naar wens kun je die wegspoelen met de gratis koffie of thee of anders tegen een schappelijke vergoeding met frisdrank. Daarna hebben de meeste offroaders nog niet genoeg van de modder en verdwijnen ze ras het terrein weer in. Naar de voorste helft van het terrein als ze de ultieme uitdagingen zoeken of anders naar de achterste helft van het terrein waar je met een niet geprepareerde 4×4 ook wel uit de voeten kan. Blije gezichten van mensen die zich heerlijk ontspannen door hun hobby. Zeker weten dat die weer bestand en ‘gepantserd’ zijn tegen de komende week ‘dwangarbeid’.  

Boven: Een keur aan leuke honden deze middag en daarvoor gaan we steevast naar Linda Zantingh van yourdoggy.nl Voor de zekerheid vragen we de eigenaren om welke rassen het gaat, want bijvoorbeeld de bovenste hond is een zeldzame verschijning aan het worden in Nederland. Maar Linda weet ze feilloos op te noemen, alleen de bovenste kost inderdaad wat meer moeite. Er zouden er nog slechts circa 15 zijn van deze ‘Kishu’ volgens de eigenaren. Onder hebben we volgens Linda te maken met een Akita Inu. Oeps, maar volgens de eigenaren is het een Japanse Akita. Laat ‘Inu’ nu Japans zijn voor hond…. Linda laat desgevraagd weten dat ze al een poosje niet meer op hondenshows komt en dat het heel goed mogelijk is dat de hond tegenwoordig Japanse Akita genoemd wordt. Hoe het ook zij, het is hetzelfde en neemt niet weg dat de Japanse Akita op de foto een prachtige kleurstelling heeft die je maar weinig ziet.

‘Tweeluik’: Ook de twee honden op de foto hieronder weet Linda uit het blote hoofd op te dreunen, zelfs het linker exemplaar dat een fifty/fifty geval is. Een vreemde (lees aparte) mengelmoes volgens Linda. De linker hond is namelijk een kruising tussen een Franse Bulldog en een Chihuahua. De hond rechts, met zijn rechter voorpoot verborgen achter een tak, is een Engelse Stafford.

 

Boven: Populair ’tijdverdrijf’ bij off-roaders: scheppen met het schepje.

Boven: De Viscofan doet het niet en wordt ‘gedwongen’ mee te gaan draaien…. 

Boven: Dit heet ‘verkennen’.

Boven en onder: Prima off-roader die weet hoe het hoort. We zien te vaak dat off-roaders die vastzitten hun lier aan de eerste de beste boom vasthaken die ze tegenkomen. In de regel is dat de boom het dichtst bij hun auto. In een wedstrijd kunnen we ons dat nog enigszins voorstellen, mits het team redelijk goed kan inschatten hoe vast ze zitten. Deze off-roader loopt de dichts bijzijnde boom straal voorbij en haakt zijn touw aan een boom verderop. De lier is dan veel sterker en wordt minder belast. Hij weet zich dan ook in een oogwenk te bevrijden.

Lieren, trekken, slepen, duwen. Het hele off-road pretscala hebben we vandaag wel voorbij zien komen. Kortom, iedereen heeft het reuze naar zijn zin. Zeker weten dat de onderlinge vriendschapsbanden weer verstevigd zijn.

Onvermijdelijk breekt het tijdstip aan om naar huis te gaan. Vier uur is de pret officieel over, maar dan moeten de laatste liefhebbers nog uit het terrein ‘geplukt’ worden. Zij doen eer aan het gezegde ‘gezelligheid kent geen tijd’. We weten er alles van bij Offroad Challenge…

Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.