We noemen Offroad Challenge wel eens ‘de gevaarlijkste club’ die we bezoeken. Heeft absoluut niets te maken met off-road criminelen die je zwaar bewapend op staan te wachten en je onder gepaste dwang door de zwaarste uitdagingen sturen, om onze ongebreidelde fantasie maar weer eens van stal te halen, verre van dat. Nee het is juist andersom. Steevast word je bij de club ontvangen met koffie of thee die je weg kunt spoelen met cake. Beiden zijn gratis, maar daarin schuilt alleen gevaar bij zwaar verslaafden aan een van de drie genoemde lekkernijen. Nee, het is de heerlijke, onovertroffen sfeer tijdens het nuttigen van die koffie/thee en cake die gevaarlijk is. We hebben een lichte aversie tegen het woord gezelligheid en dat komt omdat het op alle clubs die we bezoeken in de regel gezellig is. De aanwezige Off-road liefhebbers zijn er immers voor hun plezier en hobby, het off-the-road rijden. Om ieder verslag daarom te vertellen dat het zo gezellig is geweest, dat gaat tegen ons ‘schrijversgevoel’ in. Dat weten we inmiddels wel en wordt saai om dat in ieder verslag te herhalen. Wat helpt onze aversie te voeden is dat we dat woordje ‘gezelligheid’ ook ‘meer dan eens’ (lees: teveel) op het gezichten boek voorbij zien komen.
Gedisciplineerd. Toch is het bij ieder bezoek aan Offroad Challenge die ‘gezelligheid’ die we als gevaarlijk bestempelen. Het bijkletsen en aanhalen van de sociale contacten bij de koffie/thee loopt bij Offroad Challenge steevast uit de hand. Je moet jezelf er na verloop van tijd toe dwingen op te stappen en het terrein in te duiken om te gaan fotograferen, want anders is het gevaar niet denkbeeldig dat je zonder foto’s thuiskomt. Het is dit laatste 2019 evenement van de club niet anders. Bijgepraat en vergezeld van een ijverige zon dwingen we onszelf halverwege de ochtend het terrein van de Landsard in. Dat is ter verhoging van de sfeer flink modderig. Hoera!
Boven: Hugo Oomen heeft hier niet net gepoept mocht die gedachte bij je opkomen, maar gaat goed voorbereid op pad. Hij hijst zich in zijn regenpak dat hem moet beschermen tegen een ‘overdosis verslavende modder’.
Boven: Niet alleen de deelnemers hebben dorst. Martijn van Alphen geeft zijn off-road wedstrijd bolide een infuus.
Boven: Een heel ‘arsenaal’ aan leuke honden komen we vandaag tegen. Deze twee pikten we er uit. De grote is natuurlijk een boxer, maar voor de kleine raadplegen we Linda Zantingh van yourdoggy.nl Zelf hebben we geen flauw idee en dat is tamelijk logisch, want Linda laat weten dat dit een ‘Cavalier King Charles Spaniel’ is. Ze voegt er aan toe dat hij of zij wellicht niet helemaal raszuiver is omdat het er erg slecht voor heeft gestaan met de gezondheid van dit ras. Het is dus mogelijk dat er andere rassen in gekruist zijn om de gezondheid van het ras te verbeteren.
Boven: Moeders de Heijde (Francine) is, samen met dochter Stephanie, verantwoordelijk voor de catering. We haalden het al aan, de pittige hamburger die we geserveerd krijgen. We houden wel van een beetje pittig eten en de hamburgers vandaag hebben net dat kleine beetje meer pit om lekker eten te transformeren tot ‘smullen’. We hebben van deelnemers geen klachten gehoord dat ze te pittig waren.
Boven: Jeroen de Waal. Onder: Hugo Oomen.
Boven: Robert Graat (rechts) en Jeffrey Bussemaker laten zich de catering goed smaken zoals je ziet. Zien we regelmatig in hun imponerende Toyota LandCruiser.
Boven: Is wel duidelijk lijkt ons…
Het meest duivelse struikelblok. Het terrein de Landsard is bij het overgrote deel van de off-road liefhebbers wel bekend. Toch valt het ons op dat veel van de actie die plaats vindt afhankelijk is van welke club er op bezoek is. Hou ons ten goede; het is geen wet, maar we zien dat de actie op verschillende plekken op het terrein plaats vinden zoals bijvoorbeeld in de ‘duinpan’, zoals we een langgerekte gleuf rechts op het terrein meestal betitelen. Bij andere clubs zien we meer actie in wat onze Duitse oosterburen zo mooi omschrijven als de ‘Dutch Everglades’, rechts van het rechter pad terwijl leden van een andere club juist links van dat pad hun uitdaging zoeken. En dan zijn er die juist achter in het terrein de meeste off-road lol beleven. Vandaag zien we de meeste actie op het grote pad links na de grote splitsing. Een tijd geleden is daar een sleuf gegraven om het overtollige water op het terrein wat af te kunnen voeren richting het meertje. Het zand uit die gleuf werd hoog opgestapeld aan weerskanten van de sleuf gedeponeerd. Om achter op het terrein te komen moet je er door. En juist dat gat is nu zo blubberig en zompig geworden dat het flink pittig is geworden om er heelhuids door te komen. Dat is een beetje afhankelijk van de hoeveelheid blubber, want als het wat droger is, dan kom je er nog wel ongeschonden door. Dat is vandaag anders, want we hebben er geen enkele off-roader doorheen zien komen zonder hulp van een collega off-roader of uitgelopen lierkabel. Mochten we een rijder gemist hebben die er wel rijdend doorheen is gekomen; excuses.
Boven: Lorenzo de Heijde. Onder: van Alphen junior (op de motorkap) is op de versiertoer…
Wondverzorging. Dee van Offroader Stammtisch heeft met haar club een afdoende remedie tegen off-road schade. Mocht een deukje of een krasje onverhoopt voor komen, ook al is voorkomen beter dan genezen, dan heeft zij voor een gering bedrag ‘een doekje voor het bloeden’, te weten een pleister voor op de wonde…. In het Duits heet dat een ‘Beulen-Pflaster’.
Boven en twee keer onder: We hebben sterk het vermoeden dat deze off-roader in het dagelijkse leven zijn brood verdient als loodgieter. In ieder geval heeft hij een ruime veiligheidsmarge ingebouwd aangaande de ‘snorkel’ op zijn Jimny.
Boven: Robert en Jeffrey.
Boven: De opkomst is vandaag niet heel groot, bescheiden zo gezegd. Circa dertig 4×4 liefhebbers komen we tegen, maar ook één 4×2 liefhebber in een buggy. Licht van gewicht en met voldoende vermogen komen ze toch behoorlijk goed rond in het terrein. De blubber in de afvoer sleuf is echter ook hen te veel.
Dutch Indian Summer. Ieder jaargetijde heeft zijn eigen bekoringen. We zijn geen fan van de natte en koude herfstmaanden, maar wel van zijn uitbundige kleurenpracht. Vandaag met zijn fraai zonnige weer lijkt het zelfs een beetje op een zogeheten ‘Indian Summer’. De band de Doors hebben zelfs een nummer met die titel en dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Maar wat is nu precies een Indian Summer? De Indian Summer heeft zijn oorsprong in Noord-Amerika en dan met name de oostelijke kant. Het staat voor een periode waarin het voor de tijd van het jaar, de herfst, erg warm is na een periode waarin het juist koud en herfstachtig is geweest. Veel zon, blauwe luchten maar ook blaadjes aan de bomen die verkleuren. Dat gaat in Noord-Amerika met zijn landklimaat tamelijk snel en zorgt voor een ongekende explosie van diepe en heldere herfstkleuren die uniek is en adembenemend om te zien. We hebben een keer mee mogen maken en nog altijd is de herinnering niet uit ons brein verdwenen. Indian Summer komt op de hele wereld voor, maar die in Noord-Amerika trekt niet voor niets mensen uit de hele wereld. Mocht je nieuwsgierig zijn, tik Indian Summer in op het web en tik vervolgens op afbeeldingen.
Variatie op ‘van de regen in de drup’. Op de foto boven en beneden zie je mannen die de uitdagingen niet uit de weg gaan en ook weten hoe het moet om die uitdagingen te slechten. We schieten wel even in de lach als we hen zichzelf zien bevrijden uit een redelijk langgerekt gat met modder. Ze doen het keurig met behulp van hun lier, daar gaat het niet om, maar ze zijn maar net het gat van zo’n vijf meter lengte uit of ze kunnen drie kanten op. Links een zo op het oog makkelijke route. Rechts eveneens een uitweg, maar met wat meer modder. Toch zou ook die geen al te grote problemen moeten opleveren. De derde mogelijkheid is de ‘middenweg’, een langgerekte geul met water. Ze aarzelen enkele seconden, beoordelen de situatie en kiezen dan voor de middenweg. ‘Helaas’ is het niet de spreekwoordelijke gulden middenweg’, want prompt wordt hun voortgang na enkele meters belemmerd. Ze verblikken of verblozen echter niet en hup, opnieuw lopen ze het liertouw uit en begint het hele spelletje weer van voren af aan. Alleen nu over een lengte van een meter of twaalf.
Opnieuw gevaarlijk… Rond de klok van half vier maken de meeste off-roaders zich op om naar huis te gaan. Hopelijk hebben ze meer dan voldoende off-road vitaminen opgedaan om de wintermaanden door te komen. Ook wij ruimen onze camera’s op met de bedoeling de weg naar huis in te gaan slaan. Maar je zult het niet geloven. Het wordt toch weer een stukje later dan in onze planning ligt. Drie keer raden hoe dat kwam…
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
