‘Mazzel dat het droog is’ laten we elkaar weten als we afgelopen zondag in de auto stappen en op weg gaan naar de Landsard. Mag haast als een unicum beschouwd worden de laatste tijd, want hetgeen we vorig jaar tekort kregen valt nu in overvloed hebben we sterk de indruk. Kijken we naar de hemel, dan ziet die monotoon licht grijs, afgewisseld door laag hangende, bijna zwarte wolken die met angstaanjagende snelheid langs het zwerk voortrazen. De zichtbare wereld ziet er grauw en mistroostig uit met zo’n wolkendek. Off-road Club Brabant (OCB) heeft een dagje off-road pret in petto en los van het feit dat het bij deze jonge off-road club prima toeven is zijn we razend nieuwsgierig hoe het terrein de Landsard er uitziet. We zijn er al enkele weken niet geweest en we herinneren ons nog dat het toen al flink nat was. Dat moet nu nog een paar strepen natter zijn, vermoeden we met de regen van de laatste tijd in ons achterhoofd. Onwillekeurig schiet ons de naam te binnen die onze oosterburen het terrein de Landsard geven: The Dutch Everglades. Voor wie bij het noemen van The Everglades beslist geen lampje gaat branden: The Everglades is een subtropische wildernis in het zuid-westen van de Amerikaanse staat Florida. Het is een moerasgebied met een oppervlak van ruim 6.000 km2 dat de Amerikanen in 1947 tot Nationaal Park hebben verheven en dat in 1979 door de Unesco op de Werelderfgoedlijst werd geplaatst. Helaas ook werd het gebied in 2010 tot bedreigd werelderfgoed verklaard.
Uitstekende opkomst. Al bij de ingang van het terrein krijgen we een vrij sterke indicatie van hoe het terrein er vermoedelijk uit zal zien. De gebruikelijke ingang heeft OCB wijselijk middels een lint afgesloten. De off-road liefhebbers moeten iets doorrijden en dan met een scherpe draai het strand oprijden. Vandaar kunnen ze via een kleine omweg het terrein op. Vanuit onze ooghoeken zien we dat de regen van de afgelopen tijd ook zijn sporen heeft nagelaten in het meertje op het terrein; dat is gewoon een stuk voller! Oei, dat belooft wat. Het is in ieder geval al lekker druk als we arriveren. Vanuit de cateringwagen van Roan, bemand en ‘bevrouwd’ door respectievelijk Robbert van Asseldonk en Jolanda Gijsberts, geurt de koffie onze neusvleugels binnen. Ons hart maakt ongezien een vreugde sprongetje, want de cateringwagen van Roan serveert niet alleen de op evenementen vaak gebruikelijke hamburgers en worsten, maar nog een paar andere lekkernijen die niet te versmaden zijn, zoals bijvoorbeeld lekker pittige saté met brood of brood met een bal gehakt. Naast de wagen van de catering staat de ‘partytent in bruikleen’ van de club opgesteld en regelt de organisatie van OCB de inschrijvingen. We kletsen een poosje met de aanwezigen, onderwijl de hete koffie naar binnen slurpend. Van Flip van Turenhout horen we dat de opkomst dik boven verwachting is. Even na de middag horen we dat de teller op zestig betalende bezoekers staat. Voeg daar nog een paar auto’s van de organisatie aan toe en je begrijpt dat de OCB organisatie beslist niet heeft hoeven klagen. In tegendeel.
Overvloed. Er komt een tijd dat we aan het werk ‘moeten’. We hangen onze camera’s om onze nekken en gaan het terrein in. Zodra we het terrein oplopen wacht ons in ieder geval geen teleurstelling, want we worden geconfronteerd met een soort binnenzee van modder. Wow, schiet ons te binnen, de Dutch Everglades maakt haar naam wel heel erg waar. Op plekken waar we geen modder zien zijn het sloten en grote plassen vol met water. Na goed zoeken zien we zowaar hier en daar een droog plekje. Bomen steken vanuit die zee van modder en water parmantig de lucht in met takken die off-roaders lijken te wenken met de boodschap ‘gebruik mij als ankerpunt, gebruik mij als ankerpunt’. Die drie ‘elementen’ samen vormen een soort walhalla voor off-roaders. Tenminste, als je tot die categorie behoort die verzot is op water en modder. Liefhebbers van het onvervalste rock-crawlen hebben geen geluk vandaag (alsof ze dat ooit gehad hebben op de Landsard).
Onontkoombaar. Na de grote splitsing is het links vrijwel direct raak. De geul die ooit gegraven werd om het vele overtollige water op het terrein af te voeren naar het meertje is met bijna kniediepe modder een schier onoverkomelijke hindernis. In de ochtend uren zien we er zo nu en dan nog een auto ‘heelhuids’ doorkomen, maar daarna is het veelal de hulp van een lier of sleepje van een collega terrein rijder die de voortgang moeten verzekeren. De ellende wil ook dat de geul eigenlijk niet te vermijden is als je op dat doorgaande pad wilt blijven. De mannen op de foto hierboven proberen de geul over te steken met zandladders, sorry, modderladders. We juichen dit soort ‘doe-het-zelf’ acties toe, want we zeggen het wel eens vaker: “iedereen die kan rijden kan een auto in een put met modder rijden, zelfs oma van tachtig. Maar de auto er zelf als chauffeur (eventueel met hulp van een bijrijder) ook weer uit zien te krijgen, dat is de ware kunst van het off-road rijden”. En och, als je nadien ‘op zoek’ moet naar je zandladder is dat absoluut geen schande, hooguit wat extra graafwerk.
Onder: Uiteraard wordt de actie van de mannen met de zandladder/rijplaat met volle belangstelling en nauwlettend in de gaten gehouden door de ‘handbal ploeg’ van de off-roaders.
Quotes. Gladde modder, diepe sporen en gaten als gevolg van gravende wielen van de bolides die het niet gehaald hebben. Net iets teveel van het goede voor veel off-roaders. Maar ook al is dat goede teveel; klagen doen ze niet, want hier zijn ze immers voor gekomen. Zoeken naar de grenzen van de auto en die van jezelf. Het mooiste is het als een rijder het wel haalt daar waar anderen blijven steken. Van beiden zijn de gezichten nadien onbetaalbaar en als een open boek te lezen. Waarom hij wel en ik niet? Hahaaa, ik lekker wel en ‘hunnie’ niet…. Die laatste categorie geeft zijn overwinningsroes na afloop van het evenement nog wat extra cachet met sterke verhalen richting zijn collega off-roaders en ’s avonds richting de familie.
Boven: Met al dat vocht zien we best wel wat probleempjes de kop op steken. Fotograaf Jan Houtkoop gaat er dan bij staan en doet net of hij er verstand van heeft…
Boven: Daar-is-ie-weer, de onafscheidelijke telefoon. Soms vraag je je af of die mensen ’s avonds wel weten wat er allemaal gebeurd is en of ze al dat moois wel gezien hebben en op zich in hebben laten werken. Of herinneren zij zich alleen dat schermpje van hun telefoon?
Boven: Begenadigd Challenge deelnemer Bjorn van Kasteren is ook weer van de partij en laat zich in ieder geval de saté goed smaken.
Boven en onder: Hoe bedoel je modderig? De foto boven is genomen bij de ingang van het terrein en die zee van modder loopt sowieso door tot voorbij de splitsing en een stukje voorbij de geul (links). Kies je voor de doorgaande route rechts van de splitsing, dan is die bijna net zo modderig, maar een fractie beter te doen.
Boven: Pim Liebregts besluit een reddingsactie met het oprollen van zijn liertouw.
Onder: Echt, het voegt een aparte ervaring toe aan je leven, een lekke band wisselen in de modder.
Boven en onder: We hebben hem vroeg in de ochtend een keer omhoog zien rijden met zijn Land Rover Defender, maar nu ‘delft hij het onderspit’ tegen de geul, ondanks meerdere heldhaftige pogingen.
Boven en onder: Ook of is het zelfs? Kies zelf maar. Een Willys CJ3A moet zijn meerdere erkennen in de geul en dat zal niet verbazen als je de situatie in ogenschouw neemt.
‘Uitstekende off-road opvoeding’… Kleine jongens worden groot zeggen ze wel eens. Ramon Appels (boven) kennen we al meerdere jaren. Eerst als official van de challenge sport, toen als bijrijder in de challenge sport en vandaag zit hij zelf achter het stuur. Vermoeden we hier een aanloop naar zelf rijden in de challenge sport? De toekomst zal het leren…. Ramon groeide bij wijze van spreken in de modder op en leerde spelenderwijs rijden. Nu is hij zeventien en heeft hij zijn rijbewijs al op zak.
Boven en onder: Erwin van de Ven en Jennifer de Man. Je ziet, ook bij die-hard off-roaders kan de voortgang tijdelijk belemmerd worden.
Boven: Erwin van de Ven; alle zegen komt van….?
Boven: Ronald Appels in actie en ook hem komen we regelmatig tegen in de challenge sport. Ronald vult zijn werkzame dagen in zijn eigen bedrijf met het beheersen van het klimaat (Walther Appels Klimaatbeheersing). ‘Helaas’ is dat alleen in huizen en gebouwen. We kunnen dus geen beschuldigende vinger naar hem uitsteken vanwege de vele regen welke de afgelopen tijd gevallen is. Zou hij dat wel kunnen, dan weten we zeker dat hij de rijkste man op aarde zou zijn…. Er zijn namelijk wel wat plekken aan te wijzen op de wereld die ‘een paar drupjes regen’ kunnen gebruiken….
Boven: Een hartstikke leuke en speelse jonge hond en dat is deels te danken aan de moeder van de leuke hond die een kruising is tussen een Alaskan Malamute en een Akita Inu. Moeders is een poosje terug amoureus op stap geweest met een Siberische Husky, die dus voor de andere helft van deze hartstikke leuke hond verantwoordelijk is. Drie verschillende bloedlijnen en daar hebben we hondenkenner Linda Zantingh van yourdoggy.nl mee op een licht dwaalspoor gezet. Toch weet ze de helft, die van papa, direct te benoemen. En laten we eerlijk zijn, daar lijkt deze hartstikke leuke hond ook het meest op.
Boven en onder: Momenten dat het zelfs plenst.
Drijfnatte ‘spelbreker’. De middag is nog niet heel lang begonnen als het begint te regenen. En behoorlijk. Teveel in ieder geval voor onze camera’s en vandaar dat de meeste foto’s genomen zijn tijdens de eerste helft van de dag. Sporadisch regent het wat minder hard en dan schieten we gauw een paar foto’s. De off-roaders deert het wat minder, want die zitten veelal in een droge auto met de kachel op standje ‘heel hoog’. Tenminste, als ze niet in een cabriolet rijden.
Boven: Kijk, dat heet nu ‘goed voorbereid op pad’… Dat de auto van Eric Spaan hier staat heb je namelijk deels te danken aan dat schepje. En de destijds driejarige dochter van Eric. Al die keren dat Eric tijdelijk vast stond, en dat zijn er ontelbare, hielp zijn dochter hem met dat schepje om los te komen. Je begrijpt dat dit schepje heilig is voor Eric en dat het een vast plaatsje aan zijn auto heeft gekregen….
Boven: Flip van Turenhout kan de verleiding om zelf een rondje te rijden niet weerstaan…
Boven en onder: Heus, deze redding van zoonlief door papa vindt plaats bij de ingang… (let op het wanhopige gezicht van de knaap).
Boven: ‘Meesterkok’ Robbert van Asseldonk…
Boven en onder: Telefoon terreur…. Op de foto boven zit iemand achterin te telefoneren en helpt maar met één hand. De beller op de foto onder laat de anderen het vuile werk opknappen….
Boven en onder: Erwin en Jennifer.
Boven: Ramon Appels terwijl je zijn vader Ronald hieronder in actie ziet om zijn voeten droog te houden….
Verrassingseffecten. Het is vandaag bij wijze van spreken bijna een kunst om rijdende auto’s te fotograferen. Lieren en sleeplinten zijn favoriet en verwerven vandaag een welhaast heilige status. We maken ons sterk of alle zestig deelnemers hebben wel een keer ’tijdelijk’ vast gestaan. Het leuke is dat het lang niet altijd gebeurt op plekken waarvan je bij voorbaat al weet dat ze gedoemd zijn te mislukken. Enkele uitdagingen zien er nog altijd betrekkelijk ongevaarlijk (lees: makkelijk) genoeg uit om niet een poging te wagen. Plassen en geulen waarvan de bodems aan het oog onttrokken zijn, blijken echter dieper dan verwacht en bovendien heeft het vele water de bodem van die plassen, ook de minder diepe exemplaren, lekker zompig gemaakt.
Boven: Oeps, zelfs buiten het lint (op het toegangspad) is het flink modderig.
Boven twee keer en onder drie keer: Zomaar een kleine greep uit een ‘berg van tijdelijke vastzitters’.
Boven: Let op de vele opspattende druppels in het meertje.
Boven: Oeps, ook de verleiding om een tweede rondje te rijden kan Flip van Turenhout niet weerstaan…
Boven: Heerlijk toch, ontspanning door inspanning.
‘Off-road voorraad buffer gehamsterd’… Dat velen ondanks de regen toch genieten blijkt wel uit het aantal off-roaders dat pas vertrekt rond de klok van vier. Dan is het evenement ook echt over en begint de organisatie de boel op te ruimen. Tijdens het schrijven van dit verslag krijgen we het een na het andere bericht binnen van off-road en 4×4 evenementen die afgelast of opgeschort worden als gevolg van het woekerende Corona virus. We zijn blij dat we bij Off-road Club Brabant genoeg heerlijke off-road vitaminen hebben opgedaan om de komende maanden (gedwongen) zonder off-road door te komen.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks), Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) & Martin Brink.
Tekst: Martin Brink.
