Het is somber grijs weer als we de vierde zaterdag van december het stuur voor eveneens de vierde keer richting Heerde draaien via de route die onze TomTom voor, je raadt het wellicht al, de vierde keer aangeeft. “Wordt het niet eentonig”? is ons meerdere keren gevraagd door off-road vrienden. “Alleen de heen- en terugreis” is steevast ons antwoord, want aangaande de off-road pret is het juist andersom, afwisseling troef!
Naamsveranderingen. En heus, we liegen daar geen woord van. De enige afwisseling die we op de heenreis hebben, los van het feit dat het best een mooie rit is door de bossen van de Veluwe, is dat we deze zaterdag met enigszins samengeknepen billen in de auto zitten, dit in tegenstelling tot de drie vorige zaterdagen. ‘De angst’ bij ons fotografen bestaat namelijk dat het kan gaan regenen als we af mogen gaan op de voorspellingen van het KNMI plus het grauwe zwerk boven ons en dat vinden onze camera’s niet zo leuk. Ze krijgen gelijk van het KNMI, maar gelukkig pas later op de dag en heel hard en lang valt het spul niet uit het zwerk. Even voor aanvang van deze vierde zaterdag off-road pret op de crossbaan van de M.S.V.N.O.V. arriveren we op het komende ‘strijdtoneel’. De mannen die de Wapenvelder Boys vormen zijn al aanwezig in de kantine van de motorclub. Vermoedelijk zul je je afvragen wie of wat de Wapenvelder Boys zijn, want die naam circuleert nog niet heel lang in de off-road wereld. De Wapenvelder Boys zijn een heerlijke groep vrienden uit de omgeving van Heerde en die eerder vooral met Suzuki’s off-the-road reden. Dat lag destijds ook in hun naam besloten, namelijk Samurai team Heerde. Inmiddels rijdt vrijwel niemand van de vriendengroep nog in een Suzuki en daarom hebben ze de naam van hun vriendengroep gewijzigd in…..? Denk je nu de ‘Wapenvelder Boys’ dan zit je er lekker naast. Nee hoor, de nieuwe naam is officieel ‘4×4 Team Heerde’. Waarom we dan de Wapenvelder Boys schrijven? Die naam krijgen ze toegedicht van de crossbaan en die gebruikte die naam ook op het aankondiging affiche! En om eerlijk te zijn vindt uw verslaggever die naam erg leuk. Niks mis met de naam 4×4 Team Heerde, maar eerlijk is eerlijk, die is veel minder exclusief, uniek zo je wilt. En dat is wel degelijk het geval met ‘Wapenvelder Boys’. Misschien een goede suggestie mannen, om de naam van 4×4 Team Heerde definitief te veranderen in ‘Wapenvelder 4×4 Boys’?
Kostenplaatje. Immers, was het niet William Shakespeare die Julia liet zeggen: “What’s in a name? that which we call a rose. By any other name would smell as sweet”. Vrij vertaald, “ook al geven we een roos een andere naam, dan blijft hij nog altijd even lekker ruiken”. Is de verwarring bij je nu compleet? Geeft niets hoor, als je maar onthoudt dat dit een hartstikke leuke en gezellige groep vrienden is die elkaar aansteken als het om off-road pret gaat. Mannen ook die de pittiger uitdagingen absoluut niet schuwen; in tegendeel. Voor het zover is babbelen we nog wat met de mannen aan de inschrijftafel, onderwijl genietend van de altijd uitstekende koffie uit de kantine van de crossbaan, alwaar Linda Amersfoort met een aantal vrijwilligers de scepter zwaait. De Wapenvelder Boys, annex het 4×4 Team Heerde, organiseert dit vrij rijden evenement puur voor de (ook eigen) off-road pret. Ze huren de crossbaan af, vragen een zeer bescheiden bedrag aan inschrijfgeld en hopen dat er genoeg deelnemers op het evenement afkomen zodat ze zelf een keer gratis kunnen rijden (ze rijden zo mogelijk ook op de crossbaan bij andere clubs), als tegemoetkoming voor het voorbereidende organiseren. Als ze iets meer dan twintig ‘gastrijders’ hebben zijn de mannen uit de kosten. En dat lukt ze. Samen met de zeven Wapenveld Boys is het aantal deelnemers vandaag ruim dertig, genoeg om uit de kosten te komen.
Vergelijkende terugblik. Die ruim dertig deelnemers worden getrakteerd op een werkelijk heerlijk dagje off-road. Daarin schuilt ook de afwisseling troef die we noemden. Helemaal niets mis met de drie voorgaande zaterdagen dit jaar, maar kijken we terug, dan zien we de eerste zaterdag met het Hannibal Wintertreffen een kurkdroge crossbaan met een absoluut gebrek aan modder. Geen spoortje vocht te vinden, met uitzondering van de kantine. De uitdagingen toen scholen vooral in het feit dat de bulten en kuilen nog kakelvers zijn van het verbouwen van de crossbaan en dat betekende scherp gekante heuvels en steile, vaak loodrechte wanden van kuilen. De tweede zaterdag is de ANVT te gast op de crossbaan en staat de conditie van de crossbaan lijnrecht tegenover die van een week eerder. Het is intens nat als gevolg van een ‘lokale wolkbreuk’ van de avond daarvoor. Het zorgde voor een loodzware crossbaan, laat staan de naast de baan gecreëerde uitdagingen, met als hoogtepunt één plas ongeveer van ‘motorkap diepte’. De aanval op een aantal daarvan openen was onbegonnen werk, want je wist bij voorbaat al dat die op niets uit zouden lopen. De derde week is de JCN er op bezoek met haar ‘Remember the Rebel’ evenement. Het vele water van de week daarvoor is grotendeels in de grond verdwenen maar er blijft voldoende over voor de die-hard Jeepers. Echter ook voor de meerdere nieuwelingen die de club mocht begroeten was de conditie van de baan perfect. Althans, de doorgaande route op de crossbaan leverde geen problemen op voor nieuwelingen zodat ‘angst en beven’ achterwege bleven bij hun off-road debuut.
Doorlopende veranderingen. En nu deze vierde zaterdag de Wapenvelder (4×4?) Boys. Mannen, we schreven het hierboven al, die het pittiger off-road niet gauw uit de weg gaan. Of het zo moet wezen heeft het de week voor hun evenement enkele keren geregend. Het zorgt voor een op veel plaatsen ‘zompige’ ondergrond van los zand vermengd met water. Zompig genoeg om de doorgaande baan knap pittig te maken op een aantal plaatsen. Wat zeggen we, pittig? Eigenlijk is listig een betere omschrijving! Aanloop hellingen zien er ogenschijnlijk tamelijk onschuldig uit, maar schijn bedriegt meestal. Zelfs doorgewinterde off-road liefhebbers verkijken zich vandaag menig keer op vooral de langere hellingen. Om eerlijk te zijn, ideaal voor de Wapenvelder 4×4 Boys alias het 4×4 Team Heerde. Het is ook wat ons zo aantrekt in de 4×4 sport. Iedere keer, ieder moment zelfs kan het anders zijn en zul je daarop in moeten kunnen springen. Is dat niet een tikje overdreven, dat het ieder moment anders kan zijn? Absoluut niet. We zien rijders een rondje rijden en tegen een helling op ‘kachelen’ alsof er niets aan de hand is. Het volgende rondje staan ze prompt vast, om een rondje later opnieuw naar boven te rijden alsof er helemaal geen helling meer ligt. Het zijn wel de uitzonderingen, maar het gebeurt wel. De meeste hindernissen op de doorgaande route worden in de loop van de dag zwaarder naarmate er meer wielen door het zand geploegd hebben. Een enkele hindernis echter wordt wat makkelijker, zoals rechts achter op de crossbaan. Na een 180° draai volgt een tamelijk pittig stukje terrein met flinke sporen. Niet heel lang, want dan volgt een 90° draai naar rechts. Al in de bocht begint het parcours te stijgen en die stijging is net een tikje teveel van het goede. Een beetje serieuze aanloop kun je namelijk niet nemen. In de ochtend wordt er druk gelierd en gesleept en lange tijd is dat een algemeen beeld aldaar. Vroeg in de middag nog altijd, maar gaat het gemiddeld toch wat makkelijker. En eind van de middag is er geen ‘vuiltje’ meer aan de lucht voor de meeste deelnemers.
Off-road plezier op bestelling? Kijk je in ons ‘persoonlijke’ off-road hart, dan zijn deze laatste twee zaterdagen de in onze ogen meest ideale mix geweest voor de off-roaders die deze dagen aanwezig zijn geweest. Niets mis met die eerste zaterdagen, verre van dat, maar die waren meer extreem. We horen het ook van de terreinrijders die we iedere zaterdag hebben mogen begroeten, met uitzondering van de JCN omdat dit een merkenclub is. Andersom, voor de beginnelingen binnen de Jeep Club zou deze vierde zaterdag toch een tikje ‘ontmoedigend’ hebben kunnen werken omdat de doorgaande baan behoorlijk pittig is. Let op, we hebben het natuurlijk niet over de uitdagingen naast de baan. Die afwisseling doet ons echter ook al een tikje ‘reikhalzend’ uitkijken naar de komende drie zaterdagen in het nieuwe jaar. We hebben nooit geleerd in die glazen bol te turen, dus hoe zal de baan er dan uit zien?
Boven: Wapenvelder Boy Niels Bakker in zijn Volvo TGB 13 6×6.
Boven: Bert van de Scheur?
Boven: Gerjan van de Beek als we ons niet vergissen…?
Boven en onder: Respectievelijk Robin Flier en Jesse Burgmeijer, twee ‘gezworen’ vrienden. Zeer vermoedelijk ga je deze mannen ook tegenkomen in Challenge wedstrijden waarbij Robin als co-piloot van Jesse zal fungeren.
Triootje doorgewinterde modderfreaks… Roan Burgmeijer, inderdaad de broer van Jesse. Hier onder op de foto samen in de weer met Robin Flier. De drie mannen zorgen voor het nodige stuntwerk vandaag. Ergens een stuk in de middag weten ze trots te melden dat ze nu één rondje gereden hebben. Als je dan weet dat de mannen zich voortbewegen in flink geprepareerde bolides, dan weet je dat er ergens een addertje onder het gras schuilt bij dit triootje mannen. En jawel hoor. Ze hebben inderdaad slechts één rondje gereden. Maar wat ze terloops laten vallen is dat ze daarbij wel alle gaten, tot en met de allerdiepste en aller rottigste, hebben weten te bedwingen. Verderop kom je nog wat meer (visueel) stuntwerk van dit trio tegen.
Boven: Oeps, meneer Bosman verspeelt vroeg in de ochtend een stuurstang. Woont dicht in de buurt en weinig later zien we hem met een gelast exemplaar opnieuw in de rondte toeren.
Oorlogsdreiging? Op de openingsfoto kwam je hem ‘met de vlam in de pijp’ al tegen. In de vroege ochtend worden de deelnemers, inclusief uw fotografen, opgeschrikt door luide, onregelmatige knallen ergens achter op de baan. Ze hebben veel weg van geweerschoten en hier en daar zien we een enkele off-roader dan ook verschrikt dekking zoeken…. Nader onderzoek wijst uit dat de luide knallen afkomstig zijn van de zwart-gele Suzuki hier boven nogmaals op de foto. De eigenaar begrijpt er niets van, want “pas geleden deed hij het nog prima”. Tja, dat gebeurt wel vaker en is net zoiets als dat de pijn over is als je bij de dokter komt. Maar hoe het ook zij, de auto blijft knallen en grote vlammen uitbraken zodra het gaspedaal maar even ingetrapt wordt. Moet iets zijn dat met de ontsteking te maken heeft is ons advies richting de eigenaar. De kraan sleept de ongelukkige Soes naar de parkeerplaats, maar niet veel later zien we hem weer vrolijk rondtuffen. Ja hoor, even de rotor van de ontsteking schoon geschuurd en de Samurai loopt weer als de spreekwoordelijke brandweer.
Boven: Wapenvelder Boy Herold van de Vrugt, ‘meester off-road gangmaker’.
Boven: De kantine van de M.S.V.N.O.V. met ‘achter het loket’ (toonbank) de aller leukste, aller vriendelijkste en aller liefste kantine medewerkster van Nederland, Linda Amersfoort.
Boven: Tijdens de wintermaanden brandt er altijd een vuurtje op de stoep voor de kantine om de motorcrossbaan ‘warm’ te houden….
Boven: Wapenvelder Boy René van de Vrugt met aanhang in zijn heerlijke Volvo TGB 11.
Boven en onder: De oost-Duitse Robur in een poging een rottige helling te bedwingen.
Boven: René van de Vrugt helpt de Robur een handje richting de ‘vrijheid’.
Boven en vier keer onder: Een van de laatste gaten waar het trio Jesse, Roan en Robin zich doorheen worstelen waardoor zij zich er op kunnen beroemen alle gaten, kuilen en overige ‘off-road ongerechtigheden’ deze dag te pakken gehad te hebben.
Boven en onder: Mike van Dijk en zing alstublieft met zijn allen nog even een verjaardagslied voor Mike, want hij viert deze dag zijn verjaardag. Een cadeautje mag maar hoeft niet, want hij heeft vandaag het mooiste verjaarscadeau gehad dat je kunt bedenken: gewoon een dag off-road plezier mogen vieren zonder verplicht thuis te hoeven zijn….
Boven: Zo plaats je een weerspannige schroefveer terug op zijn plaats volgens de ‘Robin Flier methode’. Men neme een kraan uit de gereedschapskist, bevestigt daar een sleeplint aan, vervolgens bevestig je het andere eind van het sleeplint aan de auto, vraag daarna de kraanmachinist de auto op te tillen en druk zelf vervolgens de weerbarstige schroefveer op zijn plek. Verwachte sleuteltijd: circa anderhalve minuut….
Boven: Loopt niet heel geweldig af krijgen we de indruk (maar weten we niet zeker) aan de hand van grote blauwe rookwolken die we even later boven de parkeerplaats uit zien stijgen. Heeft namelijk water gehapt. Hoe het helemaal is afgelopen weten we (nog) niet.
Boven: Off-road ballet…..?
Boven en onder: De gebroeders van de Vrugt, respectievelijk René en Herold. Mensen met ‘hokjesgeest’ zouden deze mannen in het vakje ‘doorgewinterd’ plaatsen.
Boven en onder: In close-up, respectievelijk de gebroeders Jesse en Roan Burgmeijer. Mannen met het off-road hart op precies de goede plaats en die uitstekend weten waar ze mee bezig zijn, ook aangaande de techniek. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ze opgroeiden in het terrein.
Boven: Wie kent niet het spreekwoord ‘een wolf in schaapskleren’? Dit is een schaap in wolfskleren….
Boven en onder: Oh ja, hoe ging het ook al weer, zo’n Hi-lift Jack?
‘Quattro’… We hebben deze dag enorm genoten, niet in de laatste plaats omdat de conditie van de baan haarfijn aansloot bij de deelnemers die op het vrij rijden evenement van de Wapenvelder 4×4 Boys (ach toe nou 4×4 Team Heerde…) af zijn gekomen. Veel te vroeg naar ons zin moeten we de weg naar huis inslaan. Expres zetten we daarom onze TomTom niet aan deze keer, anders zou deze ons ongetwijfeld voor de vierde keer ’thuis’ brengen…. Gekheid natuurlijk, want de tijd laat helaas niet met zich sollen. Op de weg terug naar huis filosoferen we wel alvast over de komende drie zaterdagen in het nieuwe jaar. Zullen als eerste 4×4 Het Noorden met daarna de LRCH en Modderpoel hetzelfde hoge off-road niveau voor hun kiezen krijgen als de (sorry jongens) Wapenvelder 4×4 Boys deze dag voorgeschoteld hebben gekregen? De beslissende factor kan alleen het weer zijn, want de baan heeft zijn definitieve tijdelijke vorm tijdens de laatste vier zaterdagen wel gekregen. Wordt vervolgd zouden we derhalve willen zeggen, maar vier met zijn allen eerst onze wens richting alle off-road liefhebbers: het nieuwe jaar 2019 en dat iedereen gezond mag blijven!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
