Onschatbare vriendschap

We vinden het heerlijk ook om verslag te kunnen doen van al dat off-the-road lekkers. Er zijn echter ook gebeurtenissen waarvan je liever geen verslag doet, maar die helaas onontkoombaar zijn. Trouwe lezers die in het verleden wel eens op de crossbaan in Heerde zijn geweest, of deelnemers aan de trial dan wel het nieuwe VNTTK (trial kampioenschap), kennen wellicht de thans achttienjarige Luke Wolf, meestal te vinden achter het stuur van een puik aangepaste, wijnrode Suzuki Samurai. Luke is een gewone, goedlachse gozer als ieder ander, misschien wat langer dan zijn gemiddelde leeftijdgenoten, maar dat is dan ook het enige zichtbare verschil. Onder meer houdt hij van voetballen en in zijn vroege puberjaren speelt hij op tamelijk hoog niveau horen we van zijn pa Gertjan.

Boven: Een totaal verraste Luke arriveert met moeder Karin op het crossterrein in Heerde….

Onder: …. om opgewacht te worden door een select groepje van zijn Hannibal offroad vrienden!

Ommezwaai. Alles wordt echter anders als bij Luke pakweg drie-en-een-half jaar geleden kanker wordt geconstateerd. Je wereld stort op zo’n moment volledig in kun je je wel voorstellen, maar Luke is niet de persoon om bij de pakken neer te gaan zitten. Voetballen moet hij helaas opgeven, maar niet de dan al eerder ontluikende 4×4 sport. Hij groeit namelijk min of meer op met de 4×4 offroad sport en veel van zijn vrienden zijn, net als Luke, lid van Hannibal Offroad. Nu zal ongetwijfeld het fictieve euro kwartje bij meer offroaders vallen, want Hannibal Offroad is onder andere verantwoordelijk voor het organiseren van het bekende, inmiddels legendarische Hannibal Pinkstertreffen. Een tijdje hebben ze enkele jaren terug ook een vinger in de ‘organisatie pap’ als 4×4 clubs in de maanden december en januari op de zaterdagen de baan af kunnen huren. Pa Gertjan weet voor een schappelijke prijs een puike Suzuki Samurai aan te schaffen van een man die het sleutelen en prepareren leuk vindt, maar niets heeft met terreinrijden. Jazeker, moeilijk voor te stellen, maar dat soort mensen bestaan…

Het off-road vuurtje blijft smeulen. Luke stort zich vervolgens vol overgave op de 4×4 sport, zowel recreatief als in wedstrijd verband. Het is zijn lust en zijn leven en hij presteert niet onverdienstelijk. In de regel heeft hij hulp van een co-piloot (bijrijder). Zo nu en dan is dat zijn vader, maar onregelmatig een van zijn vrienden of, ook leuk, een aantal keren een vriendin. Okay, weliswaar gaat de crossbaan in Heerde in de wintermaanden definitief dicht voor 4×4 auto’s en het ‘jeweetwel’ virus gooit roet in de trial wedstrijden, maar gelukkig krijgt het VNTTK toestemming om een aantal trainingsdagen te organiseren. Luke is steevast van de partij op zo’n training, ook al moet hij onderwijl een aantal serieuze operaties en diverse behandelingen ondergaan.

Boven twee keer en onder: Niet lang na aankomst begint het stevig te regenen. De voorbode van storm Eunice, want met de wind valt het nog mee. Maar we hebben geluk, want de bui trekt al snel verder en de rest van de middag blijft het vrijwel droog. Pas later in de middag begint de wind ongezond aan te wakkeren.

Onwerkelijk en hard gelag. Helaas krijgen Luke en zijn ouders kort geleden het vreselijke nieuws te horen van de doctoren dat ze niets meer voor Luke kunnen doen omdat behandeling niet meer mogelijk is. De kanker is hardnekkig en teruggekomen. Nu stort je wereld keihard en genadeloos in; we weten het niet anders te omschrijven. Het is ook ontzettend wrang als je jarenlang gestreden hebt, na iedere operatie en behandeling weer volop hoop hebt en je dan uiteindelijk alsnog je strijd moet opgeven. Hoe lang Luke nog te leven heeft valt niet te voorspellen. Taaie rakker als hij is hoopt Luke nog enkele keren aan zijn geliefde trialsport deel te kunnen nemen. Eveneens op zijn verlanglijstje staat het Hannibal Pinkstertreffen nog een keer mee te maken in geval dat doorgang gaat vinden. De kans daarop is reëel, maar alleen de toekomst kan uitsluitsel geven. 

Boven en onder: Hoort ook bij de pret, een rondje in de ernstig geprepareerde off-road bolide van zijn vriend Robin Flier.

Stiekemerds en ‘brothers in crime’…. Hoe na het off-road spel Luke aan het hart ligt weten ook zijn 4×4 vrienden. Het is daarom dat zij de handen ineenslaan en 18 februari jongstleden Luke ‘uitnodigen’ (alleen weet hij dat nog niet) om een middagje met hen off-the-road te rijden. Dat vergt uiteraard de nodige voorbereidingen en ze doen het in alle stilte omdat ze Luke willen verrassen. Zijn ouders (Gertjan/Karin) en broer Casper worden wel op de hoogte gebracht en ook die doen er alles aan om het geheim te houden. Zijn vrienden mogen bij hoge uitzondering een middag lang de crossbaan in Heerde gebruiken, de baan die zo geliefd is bij Luke weten ze. Een groot deel van de baan is recent volslagen anders ingericht en ligt er bovendien picobello bij voor het komende crossseizoen. Wat ze niet hebben kunnen voorzien is dat storm Eunice die dag ons landje begint te teisteren. Maar na afloop zou je bijna denken dat Eunice een poosje gewacht heeft om de crossbaan aan te doen…

Volslagen verrassing. De bedoeling is om genoemde vrijdagmiddag om 14.00 uur te beginnen. Het merendeel van zijn vrienden weet de middag vrij te krijgen en zal zorgen een half uur eerder aanwezig te zijn. Storm Eunice neemt echter meer en meer dreigende vormen aan en daarom wordt besloten een uur eerder te beginnen. Luke weet nog altijd van niets. Rond de klok van 13.00 uur staan alle bolides keurig ‘in slagorde’ opgesteld. Het weer is weliswaar guur, maar nog altijd droog. Pa Gertjan en broer Casper arriveren als eerste met de Samurai en zetten de auto nog gauw tussen de rij auto’s van de vrienden. Luke weet ondertussen nog altijd van niets maar wordt met een smoes van moeder Karin meegetroond in de auto. Met een daarop volgende smoes vertelt zij dat ze nog even langs de crossbaan moet om iets weg te brengen of op te halen (welke van de twee zijn we om eerlijk te zijn vergeten). Gebeurt wel meer en nog altijd heeft Luke in de verste verte geen flauw vermoeden. Hij moppert een beetje, zoiets als waarom dat niet eerder kan, maar dat is alles. Kun je je zijn stomverbaasde en verraste gezicht voorstellen als Karin de auto de parkeerplaats van de crossbaan opdraait en Luke daar al zijn vrienden ziet staan, compleet met hun 4×4 bolides? We hebben niet door de ruiten van de auto heen kunnen fotograferen, maar nadat Luke uitgestapt is spreekt zijn gezicht nog lange tijd boekdelen. Dat hij het er even ook moeilijk mee heeft is niet meer dan logisch toch?

Ontelbare rondjes. Al snel duiken de mannen de crossbaan op. De eerste rondjes is de baan nog vers en gladgetrokken, maar toch al onverwacht pittig als gevolg van het vele regenwater van de laatste tijd. Zo nu en dan ontkomt een van zijn vrienden zelfs niet aan een sleepje. Luke geniet zienderogen en met volle teugen. Verschillende keren stapt een van zijn vrienden in als bijrijder. Dat het al snel na aanvang even stevig begint te regen doet niets onder aan de pret, want die wordt alleen maar groter als het al snel droog wordt. Na de koffie een rondje in de bolide van Robin Flier hoort eveneens bij het offroad plezier en heb je hierboven al kunnen lezen. De bedoeling was om 16.00 uur te stoppen, maar dat was als het nog de bedoeling is om 14.00 te starten. Maar ook al is er eerder gestart; eerder stoppen is er niet bij. In tegendeel! De klok heeft al even vier uur geslagen als de laatste rondjes door Luke en zijn kornuiten gereden worden. Storm Eunice begint dan nog een aantal strepen dreigender te worden en je weet maar nooit op de in het bos gelegen crossbaan. Op de parkeerplaats nog even een foto met alle vrienden op een rij en de bolides in de veel mooiere, correcte off-road kleuren ‘modderbruin’ alvorens de thuisreis aanvaard wordt. 

Boven: Tussendoor even tijd nemen om een kop koffie, thee of fris te drinken.

Onder: Even een ontspannen foto apart met de auto’s (ook de Land Rover is van de familie Wolf). In het midden pa Gertjan met links op de foto broer Casper en rechts natuurlijk Luke.

Weemoed en trots. Van sommige gebeurtenissen doen we liever niet verslag lieten we in de aanhef al doorschemeren omdat je niet wil dat ze gebeuren. Helaas gebeuren ze toch omdat ‘niemand vooraf een program krijgt van het concert des levens’ zoals het spreekwoord luidt. Hoe verschrikkelijk het ook is, toch vervult dit verslag ons ook een beetje met trots. Trots op de vrienden van Luke die stuk voor stuk volkomen belangeloos klaar hebben gestaan voor hun vriend in de moeilijkste tijd van zijn jonge leven. Dat is in onze ogen echte vriendschap die ook absoluut niet in geld valt uit te drukken. Hoe de toekomst er ook uit zal gaan zien voor Luke; zijn vrienden en ook wij zullen hem nooit en te nimmer vergeten. En is het niet zo dat je pas echt dood bent als je vergeten bent? 

Tekst & fotografie: Martin Brink.