Je mag als fanatiek off-roader best een beetje zenuwachtig worden als je hoort dat een Challenge niet doorgaat. Zaterdagavond 2 september en dan ligt de Rally for Kids een uurtje achter ons en zijn we voor een kort maar aangenaam bezoek op de Dutch Land Rover Sortout in Zeewolde. We zijn maar nauwelijks op de camping Wielewaal als plotseling onze mobiele telefoon rinkelt. Een wonder, want ten eerste stappen we maar net uit onze open Jeep en zou onze telefoon dan gerinkeld hebben, dan zouden we deze om drie redenen niet opgepakt hebben. Nummer 1 zijn we onze handsfree natuurlijk weer eens vergeten en met boetes die voor de gemiddelde werkende mens een naderend bankroet betekenen weigeren we dat ding ten ene male op te nemen als we zonder die voorziening in de auto zitten. Nummer 2 zouden we hem zeer vermoedelijk niet gehoord hebben. De isolatie in een open Jeep CJ is niet denderend hebben we jaren geleden al ontdekt. Voeg daar huilende wind, roffelende modderbanden en een luid tokkelende motor aan toe in een oorverdovend trio ensemble, plus oren van een respectabele leeftijd, en onder de streep had de telefoon net zo goed op Mars mogen rinkelen, want dan horen we hem ook niet. Nummer 3 is de optie dat je de telefoon wel kunt opnemen omdat je de handsfree kit niet vergeten bent. Al die voornoemde geluiden bereiken via jouw telefoon ook het nietsvermoedende oorschelpje van de beller. De schrik zal hem om het hart slaan, want die denkt dat jij niet in Nederland bent maar een strijd voert op leven en dood met orkaan Irma. Maar nee, niets van dat alles en dus rennen we naar de telefoon in onze auto om nog net te kunnen horen dat de beller heeft opgehangen. Sinds een cursus van drie weken over de werking van de moderne telefoon weten we een knop te vinden die vertelt wie gebeld heeft. Een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn (waar hebben we dat vaker gehoord?) vertelt ons dat de Roan 4×4 Challenge niet in het Zeeuwse Rilland wordt gehouden, maar dat uitgeweken wordt naar de Landsard in Veldhoven. Zo, als deze onzinnige introductie jou zenuwen inmiddels niet bedaard hebben, dan weten we het niet meer.
Op het nippertje. We zullen niet ingaan op het waarom de wedstrijd in Rilland op het laatste moment niet door kon gaan, maar we hebben respect voor de organisatie. Die claimen direct de nog vrije Landsard, pogen alle officials, deelnemers etc. te bereiken via sms telefoon, email, Messenger en Facebook om ze op de hoogte te stellen van de wijziging. Tegelijkertijd werken ze als een bezetene om de gebruikelijke vijf proeven uit te zetten en die ook nog eens challenge waardig te maken. Ze werken tot diep in de nacht, en het lukt ze met de proeven, maar net niet met alle officials en overige belangstellenden! Zelden hebben we zo’n gedrevenheid en passie voor de sport meegemaakt en we horen dan ook van niemand een klacht, ook niet van de enkelen die in Rilland in alle vroegte voor een leeg terrein staan en hals over kop alsnog naar de Landsard komen rijden.
Anti hoge nood net niet te laat… Het enige dat een fractie laat aankomt zijn de toiletten. Eric Gijsberts arriveert pas rond de klok van 10.00 uur als de wedstrijd op het punt staat te beginnen. ‘Murphy’ heeft met zijn wet onderweg namelijk nog zorg gedragen voor een lekke band aan de aanhanger van de toiletten. Een klein gelukje bij een ongelukje, maar dan ook wel een heel klein gelukje, is dat Erik Gijsberts en Erwin Siteur vandaag geen wedstrijd kunnen rijden omdat hun auto nog ‘mank loopt’ van de laatste Mad Trophy. We hebben geen benauwde gezichten gezien voorafgaand aan de wedstrijd dus zichtbaar opgelucht verdwijnen de off-road gladiatoren al snel in het zonovergoten terrein van de Landsard, op zoek naar de uitdagingen die de organisatie vandaag voor hen in petto heeft, onderwijl Eric achterlatend met het monteren van een reserveband.
Boven: Zeer tijdelijke ‘status quo’ welke alleen vandaag geldt. Co-piloot Yves Cieters heeft zijn chauffeur Ard van Meer thuis gelaten zodat hij zelf eens kan en mag ‘hoepelen’ (sturen). De rol van bijrijder/co-piloot wordt vandaag ingevuld door Joost Jacobs. Allemaal prima natuurlijk, maar het meest memorabel is de prestatie van dit ‘gelegenheidsteam’. Ze doen het uitstekend en evenaren de prestaties van de ‘gebruikelijke’ maar verhinderde stuurman Ard van Meer met gemak. Met een bijna te verwaarlozen verschil handhaven zij zich middels deze prestatie in de top van het klassement. Uitslagen van de challenges vind je als gewoonlijk op de site van Roan 4×4.
Boven: Dion Kremer en co-piloot John Janssen. Mannen opererend onder de ludieke teamnaam ‘Knabbel en Babbel’ maar op wie we eigenlijk een beetje boos moeten zijn. Punt 1 hebben ze uitstekende off-road skills (vaardigheden) en zijn ze goed op elkaar ingespeeld. Punt 2 doen ze het prima in de proeven als ze meedoen en laten dat deze wedstrijd zien middels een keurige vijfde plaats vóór in de middenmoot. Punt 3 hebben ze ook nog eens steevast een opgeruimd karakter, maar juist door die drie samen te voegen komen we ook bij punt 4, de reden dat we eigenlijk boos op ze moeten zijn. We zien ze (nog?) niet op iedere wedstrijd! Kijk, hopelijk hebben we deze mannen nu voldoende ‘gekieteld’ zodat we ze op iedere wedstrijd tegen gaan komen…. (en eerlijk is eerlijk, ze doen gelukkig hun best er voor om wel te komen).
Boven midden in de foto: Normaal is een ‘lichtpuntje’ positief, maar hier zie je een lichtpuntje op de voorlier van Gert Wolters (en co-piloot Rob Hoessen) dat je liever niet ziet. Het gebeurt tijdens stevig lierwerk als de aansluiting van een stroomkabel op de liermotor ‘roodgloeiend’ oplicht, een teken dat de verbinding niet helemaal honderd procent is.
Boven: Yep, gespot, een leuke hond.
De gemiddelde ‘inhoud’ van de proeven in een notedop. Al die haast om toch nog een volwaardige wedstrijd neer te zetten heeft het meest positieve effect op de deelnemers. De proeven zijn deze keer namelijk niet extreem moeilijk. Althans, daarbij gaan we uit van niet extreem moeilijk voor deze doorgewinterde off-roaders. Iedere andere off-road liefhebber zal zich wellicht een paar keer achter de oren krabben alvorens hij (of zij) aan dit soort uitdagingen begint. Het betekent ook niet dat er niet een aantal extreem listige passages te vinden zijn. Zouden we er moeten uitlichten als de meest moeilijke, dan gaat die eer naar de proeven 1 en 4. Op beiden bevindt zich al snel na de start van de proef een passage die bij de teams menig zweetdruppeltje vergt. Als een soort van (vermoedelijk onbedoelde) compensatie zijn de proeven behoorlijk lang.
Boven en onder: Anne-Martijn Mast (links op de foto) en Michiel den Hollander doen het de laatste wedstrijden meer dan uitstekend. Die verbeteren zich niet stapsgewijs maar sprongsgewijs en het bewijs vind je terug op de meest recente uitslagenlijsten. En het is zeker niet incidenteel kun je eveneens op die uitslagenlijst zien. De brede grijns en opgestoken duimen betekenen in dit geval geen vreugde bij het zien van uw fotograaf, maar dat de heren Proef 5 als snelste weten af te leggen!
Boven: Onze jongste (hulp)official Marlou wilde graag een keer op de foto en uiteraard doet terrein.nu dat met veel plezier!
‘Ellendeling’ 1 omschreven. Op Proef 1 zak je vanaf het hoofdpad het linker ‘mangrovebos’ in zoals wij dat vaak plachten te omschrijven. Ben je bekend met de Landsard, dan zul je onmiddellijk weten welk deel van het terrein we bedoelen. Kort nadat je het terrein opkomt kom je bij een splitsing waar je rechtdoor kunt of rechts af. Ga je rechtdoor, dan ligt de proef rechts; ga je echter rechts af, dan ligt de proef links. De proef ligt dus in feite in de splitsing. Het terrein aldaar is dieper gelegen en wordt doorsneden met meerdere geulen die op een paar plaatsen grote plassen vormen. Al snel na de start maken de teams daar via diepe, met modder en water gevulde sporen, een ruime bocht naar links. Kort voordat ze weer omhoog richting het doorgaande pad zouden moeten klimmen duiken de deelnemers een diep gat in. Een gat dat rechts gemarkeerd wordt door een scherpe, hoge bult. Op de foto hier boven en hier onder kun je die situatie zien. Ongelukkig genoeg, maar duidelijk met voorbedachte rade, hebben de uitzetters de route schuin de bult op uitgezet. Het onherroepelijke gevolg is dat je jouw bolide schuin die bult op moet zien te lieren, want rijden is ten ene male onmogelijk. Alle kracht komt daarbij op je rechter voorwiel te staan, mede omdat het linker voorwiel hulpeloos en doelloos in de lucht hangt bij deze actie en geloof ons, dat is niet alleen razend moeilijk, maar ook moet je lier er enorm aan trekken. Het wordt de bolide van Robbert van Asseldonk en Jan Pullens eind van de middag zelfs fataal als gevolg van een ‘hockeystick’ (draagarm) die een niet meer originele vorm aanneemt, met als gevolg een rechter voorwiel dat niet op diens correcte plaats onder de auto komt te staan.
Boven: Robbert van Asseldonk en Jan Pullens. Onder: Rob Hoessen.
Boven: Edwin van der Maas (van jeepparts.nl) na afloop van Proef 4 in een kort gesprek met official Erwin Sonnemans. Onder: Een wolk van stof ontsnapt aan, of wellicht is ‘uit’ beter, het liertouw van Edwin en Johan van der Maas als dat snel onder spanning komt te staan. Daar weer onder: Johan van der Maas in actie, nog net in zijn 33e levensjaar….
Ellendeling 2 omschreven. De tweede passage die bovengemiddelde skills van de deelnemers vergt ligt als vermeld op Proef 4. Een overeenkomst met Proef 1 is er ook; de teams krijgen hem al snel na de start voor hun kiezen. Maar daarmee houdt de vergelijking dan ook wel op. Ter plekke ligt een langgerekte, diepe geul. De diepte verraadt bij wijze van spreken al dat hij rijkelijk gevuld ligt met water en modder. Maar de organisatie kent haar off-road pappenheimers en weet dat deze mannen weinig tot geen moeite hebben met dit soort hindernissen. Daarom hebben ze de route zodanig uitgezet dat je in eerste instantie in die vette sporen rijdt tot je ongeveer op het begin van het diepste punt van de geul komt. Over pakweg een meter of tien zit er namelijk weinig variatie in de diepte van de geul. Heel venijnig heeft de organisatie echter de route zodanig uitgezet dat je al snel die geul uit moet zien te komen. Met andere woorden, rechts de hoge, loodrechte kant op moet zien te komen van die geul. Heb je dat eenmaal voor elkaar, dan rij je een meter of zes zeven heel schuin zijwaarts met twee wielen in de geul en twee op de hoge kant van de geul. Een toplier is hier pure noodzaak in geval je de vier wielen van je bolide op moedertje aarde wilt houden. Daar komt bij de ‘extreem fysieke belasting’ waar met name de chauffeurs mee geconfronteerd worden. We zien een vraagteken omtrent de fysieke belasting van de chauffeurs. Hun bolide hangt namelijk flink scheef tijdens deze toch wel langdurige actie. Bijgevolg zitten ze ook tamelijk lang scheef in hun bolide aangezien er nog geen zelf nivellerende stoelen voor auto’s zijn uitgevonden. Tsja, en onvermijdelijk stroomt het bloed in hun lijf dan naar één kant, net als dat het bloed van straaljagerpiloten naar hun benen of hoofd vloeit, al naar gelang de bocht of looping die ze maken….. In het geval van deze off-road mannen stroomt al hun bloed dus naar de linker hersenhelft waardoor de rechter hersenhelft het zonder bloed moet stellen. Gezien het feit dat wij mensen asymmetrische hersenen hebben en bij 98 procent van de mensen het inzicht en het ruimtelijk inzicht zich in de rechter hersenhelft bevinden, zou je kunnen denken dat hun inzicht en ruimtelijk inzicht bij gebrek aan bloed niet functioneert….. Maar we draven weer eens door beste lezers, want alle teams weten veilig door deze passage te komen….
Veelbelovend. In teamverband strijden deze relatieve nieuwkomers in de challenge. Gert Wolters en Rene van der Burg hebben we het dan over die respectievelijk worden bijgestaan door Rob Hoessen en Ricardo van der Burg. We kennen ze van andere evenementen en wedstrijden en hebben daar gezien dat ze deze off-road goed uit de voeten kunnen. Onze toenmalige inschatting dat ze challenge wedstrijden aan zouden kunnen hebben ze nu al enkele wedstrijden overtuigend laten zien. Dit zijn zonder meer mannen die thuishoren in challenges. Fijnslijperij hoort daarbij. Je kunt niet verlangen dat je direct op het allerhoogste niveau meedraait, maar deze mannen zitten er ‘verdompeld’ dicht bij. We staven die bewering niet alleen aan wat wij zien van de mannen (onder meer een grandioze actie van Rene halverwege Proef 4 door een moddergat waar hij rijdend en zonder gebruik van de lier doorkomt); we kunnen tenslotte niet alleen hen volgen tijdens een wedstrijd. Nee, ook de uitslagenlijst laat zien dat de concurrentie deze teams zeker niet mag onderschatten. Verschillen die niet heel groot zijn en we voorspellen dat het in de toekomst ‘hard tegen hard’ gaat in de top en dat er op het scherpst van de snede gestreden zal worden. En die toekomst zou wel eens sneller aan kunnen breken dan wij durven vermoeden!
Boven: Links Rob Hoessen en rechts Ricardo van der Burg.
Het ‘General’ leger. Vooralsnog de mannen bij de teams die verslagen moeten worden. Zal niet meevallen, want Frans van Esch/Ton van Nuland zijn inmiddels aardig goed op elkaar ingespeeld. Dat geldt nog meer voor Jermain van Esch en Sjef Janssen omdat die al veel langer met elkaar strijden in de challenges. En het meest belangrijk: de teams werken uitstekend samen, als een goed geoliede machine zeg maar. In het bijzonder geldt dat voor de twee co-piloten. De chauffeurs zitten namelijk (afzonderlijk) in hun bolide, maar de beide co-piloten gaan de hindernissen gezamenlijk te lijf. Daar komt de samenwerking het best tot zijn recht, want zowel Sjef als Ton springen in daar waar nodig, zonder onderscheid van auto.
Boven en onder: Ivo van Bree en Ralph Deckers. Doen het eveneens prima ook al draaien ze nog niet in de top mee. Zou ‘bovenmenselijk’ zijn gezien de korte tijd dat ze actief zijn in de challenge. Maar eindigen leuk in de middenmoot en dat ondanks een liertouw dat knapt en een relais dat opspeelt. Het liertouw is gauw verklaard en is het gevolg van een verkeerd rollenvenster in plaats van een fairlead, dus nemen we aan dat dit de volgende wedstrijden niet meer voor zal komen. Het is onderdeel van het onvermijdelijke leerproces dat teams in een challenge ondergaan en die uiteindelijk leiden tot stap voor stap verbeteringen en dito prestaties.
Boven en onder: Willyam van der Wiel en Patrick van Boxstaele. Krijgen hier op Proef 1 te maken met een stervende boom die definitief het loodje heeft gelegd na hun passeren. Van Patrick horen we dat hij de eerste ‘maiden meters’ gemaakt heeft met zijn nieuwe buggy. Dezelfde OMM buggy (One More Meter) welke je ook onder de billen van Frans van Esch tegenkomt. Okay, er zijn nog wat puntjes waar aan gewerkt moet worden, maar binnen afzienbare tijd zullen we hem mogen begroeten op de challenge wedstrijden. Nog even geduld dus!
Gigglepin GP100 debuut in de Roan 4×4 challenge. Jermain van Esch heeft zijn voorgaande lier als gevolg van aanhoudende problemen verruilt voor de nieuwe GP100 van Gigglepin. We maakten al gewag van de nieuweling in ons verslag van de LRCH vakantiebeurs in maart van dit jaar, maar we hebben hem nog niet digitaal op een wedstrijdauto vast kunnen leggen. De lier is verkrijgbaar via Elephant Off-Road Equipment (in het noorden van het land) en Barten 4×4 voor de zuidelijke helft van Nederland. Vooralsnog gaan ze bij Barten 4×4 als de bekende zoete broodjes over de toonbank getuige deze nummer 19. We zijn benieuwd hoe de nieuweling zich zal houden in zware challenge wedstrijden. In ieder geval gedraagt de GP100 zich deze eerste wedstrijd voorbeeldig, want hij geeft geen krimp.
Boven: Yolanda Gijsberts met haar ‘leuke’ honden.
Boven: Absoluut vandaag de jongste co-piloot is Ramon Appels die zich uitstekend van zijn taak kwijt deze dag. Ramon is ondanks zijn jeugd een rasechte 4×4 liefhebber en hij neemt de taak van bijrijder maar wat graag over van de verhinderde Kees Huijsmans. Bart Hems oordeelt na afloop dat hij het goed getroffen heeft met Ramon.
Boven: Erwin Siteur, alias wedstrijdleider en vandaag tevens co-piloot ‘in ruste’. Onder: Ton van Nuland, de ‘betere helft’ van Team General Frans van Esch (co-piloten zijn altijd de betere helft van een team).
Boven: Michiel den Hollander die samen met Anne-Martijn Mast het Blue Label team vormt. Vier opspelende zekeringen kunnen deze mannen niet van een uitstekende derde plaats houden.
Boven: Opkomend fotografie talent Eric Gijsberts, niet te verwarren met hieronder John Gijsbers, zonder ’t’.
Boven Frans van Esch en hieronder Sjef Janssen. Met die twee hebben we de helft genoemd van Team General.
Boven: Jermain van Esch met hieronder zijn pa Frans.
Boven: Rene van der Burg. Onder: Edwin van der Maas.
Nieuwste modegril? Wellicht heb je een soortgelijke foto al voorbij zien komen, maar terrein.nu fotografen zijn HoT …..! T-Shirts van HoT (HoT van Hanenbergh offroad Techniek) met daarop het terrein.nu logo zijn eveneens HoT en grootschalige productie wordt overwogen om aan de vraag te kunnen voldoen. Heb je ook interesse in zo’n HoT T-shirt met terrein.nu logo, laat het ons dan weten!
Boven: Sjef Jansen en onder Jermain van Esch.
Parallellen met de zeilsport? We noemden al de wisselwerking van de co-piloten van het General Team. Hier zie je een voorbeeld van wat we bedoelen. Zowel Sjef Jansen als Ton van Nuland kun je hangend aan de zijkant van de bolide van Frans van Esch tegenkomen. De mannen maken totaal geen onderscheid; wie het eerst aanwezig is of het dichtst bij doet wat er gedaan moet worden.
Boven: Rene van der Burg en onder Gert Wolters.
Boven en onder: Cliff van de Rijt in actie met de hier onzichtbare John Gijsbers achter het stuur.
Boven en onder: Bart Hems en Ramon Appels.
Boven en onder: Dion Kremer en John Janssen nogmaals.
Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
