Het is 14 april en als we de gordijnen open trekken worden we getrakteerd op een zonovergoten wereld. Dat stemt bij voorbaat vrolijk ook al stappen we een half uurtje later moederziel alleen in de auto om op weg te gaan naar Wamel. De normaal standaard passagier en collega fotograaf Ad Woolthuis is deze dag verhinderd en de eveneens vaste bagage en collega verslaggever Jan Houtkoop is met eigen vervoer gegaan omdat hij wat vroeger dan gebruikelijk terug naar huis moet. We rijden steevast binnendoor als we naar Wamel gaan, ondanks dat de rit via de snelweg ongetwijfeld sneller zal gaan. De rit binnendoor is vele keren mooier en voert ons tussen Landgoed den Treek en de Leusderhei door richting de eveneens bosrijke omgeving van Doorn. Vandaar sturen we richting het pontje van Wijk bij Duurstede-Rijswijk om aan de overkant de weg naar Tiel in te slaan. Tiel eenmaal achter ons gelaten is het nog enkele kilometers naar Wamel alvorens we net voordat we het dorpje binnenrijden ‘afmeren bij geitenboer’ Wim.
Boven, onder en op de hoofdfoto van dit verslag: Team The Reaper, Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink.
Een hond in de pot…? Als gewoonlijk is onze eerste ‘gang’ naar de koffiepot van ‘Jolan’ (dat rijmt zo lekker) maar daar krijgen we de deksel op onze neus. Die is namelijk leeg! “Hè, hoe kan dat nu al zo snel”? vraagt ons een duidelijk zichtbaar verbaasde Jolanda. Zelf zijn we wat minder verbaasd als we om ons heen kijken en zien dat opnieuw twintig teams staan te popelen om de strijd met elkaar, de natuur en de ondergrond aan te gaan. Dat ziet er gezond uit als je ook nog eens in je achterhoofd houdt dat enkele bekende teams het node moeten laten afweten wegens problemen met de auto. Komen die de volgende wedstrijd wel opdagen, dan komt het maximum aantal van 25 teams in zicht! Ondertussen haast Jolanda zich een verse pot koffie te zetten waaruit we niet veel later een beker met het zwarte genotmiddel genotvol leeg slurpen. Het leven lacht ons weer in volle glorie tegemoet en in een opperbeste stemming hangen we onze camera’s om onze nek en duiken we het terrein in. Hoog boven ons hoofd torent het bekende hemelgewelf van, in deze tijd van het jaar, ontluikende populieren.
Toch enige uitleg over de ondergrond… Als gewoonlijk wachten er vijf proeven op de deelnemers. Het uit voornamelijk rivierklei bestaande terrein in Wamel hebben we meermaals beschreven, maar mocht je er voor het eerst over horen: bij droog weer alsof je op een droge snelweg rijdt, maar zodra het nat is wordt het terrein één grote, welhaast dodelijke combinatie van vocht en die rivierklei. We vergelijken het meestal met het gladste scenario dat we op de weg tegen kunnen komen; water op ijs. Als we ruw en droog asfalt en beton met een wrijvingscoëfficiënt mogen kwalificeren van 100, dan heb je met water op ijs nog slechts een wrijvingscoëfficiënt van 0,05. Wellicht wordt het met een voorbeeld nog wat duidelijker. Zou je op droog asfalt met 100 km/h pas de grip verliezen in een bocht, dan verlies je met water op ijs in diezelfde bocht de grip met 5 km/h! Maar daar waar je met water op ijs nog een klein beetje grip genereert met een band met bijvoorbeeld heel veel lamellen, kun je dat op rivierklei met een dik geprofileerde modderband gewoonweg vergeten. Het profiel negatief aandeel (de ruimte tussen de profielblokken) zit binnen de kortste keren vol en probeer dan op zo’n ‘gladiool’ maar eens een rondje te rijden in Wamel! Enfin, vandaag is het min of meer de gulden middenweg. Op veel plaatsen is de ondergrond droog, maar daarnaast zijn er nog voldoende plekken met water en natte modder.
Boven: Robbert van Asseldonk en Jan Pullens (Team WarriorZ) bombarderen we deze dag tot de grootste pechvogels. Die starten namelijk op Proef 4. Verderop meer over deze vermaledijde Proef 4. Gelukkig heeft de pech geen desastreuze invloed gehad op de humor van de mannen.
Boven: Krijg nou ‘de pest’, daar heb je Team Black Death, Huub van der Velden en Tom Swennen…. Klinkt een beetje onheilspellend om ‘de pest’ te krijgen, vind je niet? De teamnaam van Huub en Tom betekent in het Nederlands namelijk de zwarte dood en dat is de naam die aan ‘de pest’ gegeven wordt en die in de veertiende eeuw tussen de naar schatting 75 en 100 miljoen mensen het leven kostte. Huub en Tom overwegen dan ook de teamnaam te veranderen in het veel leukere ‘Samzilla’, dat een samentrekking is van Suzuki en het fictieve filmmonster Godzilla. We houden je op de hoogte over het besluit van de heren.
Onder: Team The Reaper, Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink.
De ’tel’ even kwijt…. De eerste proef waarmee we geconfronteerd worden ligt rechts van de ingang van het terrein. We zijn even kwijt of het Proef 1 of Proef 2 is. In ieder geval kenmerkt de proef zich middels een flinke langgerekte bult met in het midden een verdiept knikje. Op dat deel van het parcours aangekomen gaat het eerst steil en een tikje scheef omhoog. Dat red je nooit zonder lier. Maar de doorgewinterde off-roaders van deze Roan 4×4 Challenge bereiken over het algemeen in twee of drie ‘oogwenkjes’ de top. Maar daarna gaat het ongeveer net zo steil naar beneden. Normaal geen punt, maar de heren uitzetters laten het parcours heel geniepig niet doorlopen tot onderaan de bult. Nee, de ‘verwrongen geest’ van de uitzetters heeft besloten dat ze, net voordat ze vlakke grond bereiken, schuin de tweede bult omhoog ‘mogen’. Getver, nu wordt het toch echt lastig. Het vereist veel technisch lierwerk en uiterst beheerst sturen om schuin de top van die tweede bult te bereiken. Dat beheerst sturen hebben deze mannen wel onder de knie, maar in het lierwerk zie je duidelijk verschillende benaderingen. Maar juist dat aspect maakt het zo leuk om naar de Challenge te kijken!
Boven en onder: Gert Wolters.
Vier keer boven en vier keer onder: Team Wolters/van de Burg in actie op Proef 4. Team Wolters zijn Gert Wolters en Ralf Bex en Team van de Burg bestaat uit Rene en Ricardo.
Boven René en onder Ricardo van der Burg.
Onvoorspelbare doorwading. Best wel pittig die genoemde proef welke we voor het gemak maar even als Proef 1 bestempelen. Proef 2 en 3 herbergen ook enkele listige passages. Een paar modderputten en nog een paar bulten die vooral zijwaarts benut worden. Werk voor de toplieren. Op een enkel gat met modder is de toplier eveneens onontbeerlijk, vooral omdat zijwaarts uit diepe sporen gereden moet worden. Leuke proeven maar de off-road skills van de deelnemers staan op een hoog peil en dat zorgt er voor dat de meeste deelnemers binnen de tijd de laatste paaltjes van de proef weten te passeren. Nee, de meest zware proef deze dag is ontegenzeglijk Proef 4. Ken je het terrein in Wamel, dan weet je dat er ergens halverwege op het terrein een langgerekte sloot ligt, boordevol met modder. Die snijdt het terrein min of meer in twee gelijke delen. Het parcours kronkelt zich, van bovenaf gezien, als een soort slang door deze geul met water en modder. Verreweg het grootste deel is redelijk te doen; pittig maar niet onmogelijk. Alleen aan het begin is de doorwading onverwacht dieper dan verwacht. Het eerste team dat zich daarmee geconfronteerd ziet noemden we hier boven al, WarriorZ. Het onzichtbare gat onder de waterspiegel is verraderlijk diep en langzaam zakt de neus van hun Defender dieper en dieper onder water. Dan verheft de neus zich en als de auto weer min of meer horizontaal staat zie je dat de waterlijn net iets onder de motorkap stopt. Het is toch ook ‘net iets’ teveel voor de achtpitter onder de motorkap en eenmaal op de veilige oever zadelt het Robbert en Jan op met het nodige sleutelwerk. Maar helaas krijgen ze de auto niet meer op tijd aan de gang. De meeste teams lukt het om met behulp van hun lier de doorwading vlot achter zich te laten, maar ook bijvoorbeeld Team Knabbel & Babbel (Dion Kremer en John Janssen) moeten na deze doorwading een poosje sleutelen. Eenmaal op de oever volgt een draai van 180° en moet je opnieuw door de geul. Over de breedte gezien is het slechts een drietal meters verder, maar ter plekke is het een stuk minder diep. Na nog enkele keren heen en weer slingeren over de geul met waterige modder, afgewisseld met de serieuze beklimming van een bult, eindigt de proef aan de andere kant van het terrein.
Boven: Bas en Petra Slingerland van het Team Bas Slingerland. Het viel ons de eerste wedstrijd in Spaarnwoude ook al op en het doet absoluut niet af aan de stijgende prestaties van Bas en Petra, maar we geven nogmaals een steekje onder water: wordt het niet eens tijd voor een leuke, pakkende, opvallende dan wel creatieve teamnaam?
Boven twee keer: Jaap Hiemstra, Team Lexus Buggy. Jaap is nog niet zo heel lang geleden opnieuw in de Challenge sport gestapt maar is in principe op zoek naar een vaste co-piloot. De auto is er al en is op wat kleinigheidjes na dik in orde, maar hij zou het erg leuk vinden de uitdagende off-road challenge sport te delen met een co-piloot die niet alleen komt om te genieten van de lusten maar er ook is met de lasten. Daarmee doelt Jaap op zaken delen als bijvoorbeeld het (relatief bescheiden) inschrijfgeld, brandstof en een hapje en een drankje tijdens de wedstrijden. Kortom, zodat de kosten niet alleen op Jaap zijn schouders komen te liggen. Voel je er wat voor om de sport te beleven met Jaap, laat het maar weten!
Onder: Alex en Stef Robijn, het Toxic Spider Team. Vorige keer Stef achter het stuur, deze wedstrijd Alex.
Boven en onder: Nog altijd aan de top, Team Jeepparts en hier zie je een voorbeeld waarom. Chauffeur Edwin van der Maas heeft inmiddels zoveel ervaring dat hij lijkt te voelen of de auto een hindernis wel of niet aankan. Op de foto ziet het er woest uit, maar in de praktijk vloeit er bij wijze van spreken geen druppel brandstof teveel naar de verbrandingskamers. Precies genoeg om door de hindernis te geraken. Lukt het bij de eerste, hooguit tweede poging niet, dan is daar co-piloot Cliff van de Rijt die de auto in een mum van tijd door de hindernis loodst, meestal met behulp van de lier.
Boven en onder: Team Green Beast, Bjorn van Kasteren en die weet zich deze keer terzijde gestaan door Rick Bekkers. We schreven al dat het weer zich van een aangename kant laat zien. Volop zon deze dag, alleen is de ondergrond zich daar nog niet direct bewust van schreven we. En dat water in die geul rekenen we eveneens als zijnde ondergrond. Dat is nog lang niet opgewarmd door de zon en alhoewel de ijsschotsen inmiddels verdwenen zijn, vermoedelijk met de noorderzon, is het water nog altijd steen- en steenkoud. Tussen kieren en door gaten gulpt het modderige water bij de rijders de cabine binnen. Niets ontziend worden niet alleen de voeten maar ook de benen en billen van de chauffeurs drijfnat. Gezichten vallen met geen pen te beschrijven maar spreken wel boekdelen. Wat zeggen we? Hele encyclopedieën!
Boven: Team van Bree op Proef 4 (Ivo en Koen van Bree).
Boven twee keer: Huub van der Velden en Tom Swennen ontlopen later in de wedstrijd de diepe doorwading op Proef 4 op slinkse (lees: doordachte en weergaloze) wijze. Niet door het diepe gat maar hangend aan de toplier met twee wielen over de oever en twee wielen die het water alleen en bovendien doelloos aan het oppervlak raken weten ze hun bolide veilig langs het gat te manoeuvreren. Ze collecteren weliswaar strafpunten voor het plat rijden van een paal, maar ‘hun billekes’ blijven wel droog en de motor loopt geen waterslag op (luchtinlaat in de cabine). Goed voorbeeld doet even later volgen door Team Jeepparts.
Boven: Team Blue Label, Michiel den Hollander en Anne Martijn Mast.
Onder: Team Custom Offroad, Ard van Meer en een donut verorberende Yves Cieters.
Boven Stef Robijn (Team Toxic Spider) en onder Jan Pullens (Team WarroirZ).
Boven: Team Baco, Hans Burggraaf.
Boven en onder: Gert Wolters.
Boven: René van der Burg en nee, we hebben de hele dag geen regen gezien….
Boven en onder: Jaap Hiemstra.
Boven: Alex Robijn op Proef 4.
Boven: Dion Kremer (Team Knabbel & Babbel).
Boven en onder: Team Razorback Offroad Racing met al eerder geschreven, sterk wisselende samenstellingen. In de zwarte Suzuki vind je Jos Coumans achter het stuur. Hieronder achter het stuur van de HoT Blitz is het Bart van den Boogerd. Voor de auto is het Martijn Gelissen die je ‘in de weer’ ziet. Buiten beeld is dan nog Bart Mommers.
Boven: We hebben deze leuke (en prachtige) hond (zonder Linda Zantingh van yourdoggy.nl te raadplegen weten we dat het een Duitse Herder is) vaker voor de camera gehad. Eigenaar is Flip van Turenhout.
Boven: Ard van Meer en Yves Cieters (Team Custom Offroad).
Onder: Bas Slingerland van het nu nog gelijknamige team.
Twee keer boven en onder: Ivo en Koen van Bree.
Boven: Team S.B.K. bestaat uit Michael Koopmans en Ine Bex van de Schoor, één van de twee vrouwelijke deelneemsters.
Boven en onder: Team LR Meteor in actie. Chauffeur is Jeroen Heykoop met co-piloot Thijs Kersten.
Boven: De diepe doorwading op Proef 4 worden ook Ivo en Koen van Bree fataal: een kletsnatte ontsteking.
Onder: Michiel den Hollander (Blue Label Team) in Proef 4. We schreven hierboven toch dat gezichten van chauffeurs boekdelen spreken? Michiel levert het onomstotelijke bewijs.
Twee maal boven en twee maal onder: Team Jeepparts in actie.
Boven en onder: Team Custom Offroad.
Boven en onder: Team Autopolanen, Kees Buijs en Jan Hol. Mocht je denken dat deze mannen de vorige wedstrijd geluk gehad hebben door hoog te eindigen (4), denk dan nog maar een keer. Opnieuw weten ze een uitstekende wedstrijd neer te zetten en daarmee nu als tweede te eindigen bij de individuele teams! En kijk je naar het aantal behaalde punten, dan zitten ze de nummer 1. Team Jeepparts, dicht op de hielen. We voorspellen dat de strijd tussen deze twee vuurwerk op gaat leveren het komende seizoen.
Boven: Dion Kremer en John Janssen (Knabbel & Babbel Team) proberen de motor weer aan de praat te krijgen.
Boven: Aaah, daar-is-ie, Bart Mommers van het Razorback Offroad Racing Team.
Onder: Michael Koopmans en Ine Bex van de Schoor (Team S.B.K.).
Boven Yves Cieters en onder Ard van Meer (Team Custom Offroad). Op hun laatste proef krijgen ze met pech te kampen als de voorlier het opgeeft.
Boven: Petra en onder Bas Slingerland.
Boven en onder: Het geniepige staartje van Proef 5.
Boven: Ine Bex van de Schoor en onder Michael Koopmans (Team S.B.K.).
Boven: ‘Oma’ Wilma Robijn met haar kleinzoon.
Onder: Jan Hol van Team Autopolanen.
Boven twee keer en onder: Team Autopolanen (Kees Buijs en Jan Hol).
Boven: ‘Sexbom’ Ivo van Bree droogt zijn natte billen…
Boven: Jan Hol en onder Kees Buijs van Team Autopolanen.
Boven en onder: Dion Kremer en John Janssen (Knabbel & Babbel) opnieuw in de strijd.
Boven: Cliff van de Rijt en onder Edwin van der Maas (Team Jeepparts). Naast Edwin zus Thera van der Maas.
Boven: Huub van der Velde en onder Anne Martijn Mast.
Boven: Ralf Bex, onder Gert Wolters.
Boven en onder: Robbert van Asseldonk net voordat het drama toesloeg…
Boven: De meest trouwe official binnen de off-road wereld en als official actief in alle drie de disciplines, Arjaan van Someren.
Boven: Thijs Kersten met drie keer hieronder zijn chauffeur Jeroen Heykoop (Team LR Meteor).
Boven: Het complete team Razorback Offroad Racing ‘op een kluitje’. Van links naar rechts Bart van den Boogerd, Martijn Gelissen, Bart Mommers en Jos Coumans (als we het goed hebben).
Onder: Jan Hol.
Boven en onder: Jan Hol op Proef 5 wordt vastgelegd door moeders (Marjo). Proef 5 is redelijk goed te doen met valk voor het eind de ‘bottleneck’. Daar ligt een diep gat, rijkelijk gevuld met modder. Het uitgezette parcours loopt echter niet midden door het gat, maar maakt eigenlijk maar gebruik van één helft van het gat. Dat betekent in de praktiojk dat twee wielen door het diepe midden van het gat gestuurd moeten worden maar dat de andere twee op de ‘hoge en droge’ kant blijven. Je bolide komt derhalve vervaarlijk schuin te hangen en het gebruik van de toplier is dan ook een absolute must. Tenminste, zolang je niet te maken wil krijgen met een zijdelings ‘omkiepertje’ de modderprut in.
Boven: Prachtig mooi logo van het Razorback Offroad Racing Team.
Boven en onder: Team The Reaper met Patrick van Boxstaele en hieronder in beeld Remco Huijdink. Daaronder nog vier keer de OMM buggy met Patrick in actie op Proef 5.
Boven en onder: Bijna buitenaards hemels zoals de OMM buggy met Patrick Boxstaele de modder induikt en vervolgens diep grommend zijn neus uit de modder verheft en zich luid brullend een weg door de modder klauwt.
Boven: Rick Bekkers en hieronder nogmaals enkele keren Bjorn van Kasteren en Rick Bekkers (Team Green Beast).
Boven: Huub van der Velde en onder twee keer Tom Swennen.
Boven: Hans Burggraaf.
Boven: John Janssen en onder Dion Kremer.
Boven: Cliff van de Rijt met daarnaast ‘persmuskiet’ Dion den Braber.
Boven: Voedertijd!
Boven en onder: Tom Swennen.
De uitslagen van de Roan 4×4 Challenge van 14 april 2019 in Wamel kun je vinden op de site van Roan 4×4 (www.roan4x4.nl). Ga naar Challenge en vervolgens klik je op uitslag. Wij kijken ondertussen vol verlangen uit naar de volgende Roan 4×4 Challenge!
Fotografie: Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks), Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.