Het is feest wat de klok slaat … Goede Vrijdag, twee dagen Pasen, Koningsdag, Dag van de Arbeid, Dodenherdenking, Bevrijdingsdag, Hemelvaartsdag, Moederdag, Ramadan, twee dagen Pinksteren; het kan niet op de laatste pakweg anderhalve maand. Zet ons op een stoel, druk een biertje in onze handen en we kunnen nog wel een paar leuke vrije (off-road) dagen verzinnen. In ieder geval genoeg om die anderhalve maand helemaal niet meer aan het werk te hoeven gaan. Die periode noemen we dan bijvoorbeeld het begin van “Het eerste Offroadozoïcum”. Kunnen we voorlopig een paar miljoen jaar vooruit voordat we aan “Het tweede Offoadozoïcum” moeten beginnen. Maken wij niet meer mee maar leggen we vast vast voor toekomstige generaties…
‘Bron-vermelding’… We zitten weer eens te filosoferen tijdens dit schrijven achter de computer en wees gerust, we gaan er daarom niet heel diep op in. Alleen wat uitleg zodat je begrijpt waar we het over hebben. Een era is een zeer lang tijdperk en ze vormen grote delen van de geologische geschiedenis van onze aardbol. Ze zijn onderverdeeld in periodes en zijn op hun beurt weer een onderverdeling van een nog langer soort tijdperk (wordt eon genoemd). We gaan voor het gemak alleen even uit van de laatste drie era’s op onze bol, die van het ‘zichtbare’ leven in de vorm van fossiele botten (dat begint pakweg 540 miljoen jaar geleden, maar let op, we kunnen er een jaartje naast zitten…). Die era’s heeft de geoloog John Phillips in de negentiende eeuw voor het eerst namen gegeven die we heden ten dage nog altijd hanteren en wel het Paleozoïcum (het tijdperk van het oude leven, wordt ook wel tijdperk van de vissen genoemd) dat opgevolgd wordt door het Mesozoïcum (het tijdperk van het midden-leven, ook wel genoemd het tijdperk van de reptielen) en de tijd tot het heden waarin wij nu leven, het Cenozoïcum (het tijdperk van het nieuwe leven, wordt wel omschreven als het tijdperk van de zoogdieren).
De aanloop naar de wedstrijd. Dat door ons verzonnen era gaan we natuurlijk onderverdelen in veel kortere periodes. Net zo lang tot we op leuke, individuele off-road evenementen uitkomen met uiteraard de potentie van een ‘vrije feestdag’. In zo’n veel kortere periode willen we in ieder geval de ‘Roan Warrior Challenge dag in Bertrix’ in het leven roepen als serieuze kandidaat voor zo’n vrije dag. Net na het Autoblubbering zijn we er een dag bij. Het enorme plezier van een dag Autoblubbering spookt nog altijd kakelvers door ons hoofd maar desondanks krijgen we al snel spijt dat we niet beide dagen van de Roan Warrior Challenge hebben kunnen genieten. En dat ondanks dat een druilerige regen gestaag uit het zwerk daalt daar in Bertrix. Het levert ons in ieder geval een goede smoes op om niet direct ‘aan het werk’ te hoeven gaan als we in Bertrix arriveren, maar eerst even te genieten van een vers gezette kop geurende koffie van Jolanda Gijsberts. Alhoewel ernstig verslavend die koffie van Jolanda, is de aantrekkingskracht van de wedstrijd vele malen groter dus hangen we al snel onze camera’s om onze nekken en ‘bestormen’ we gedrieën het sterk geaccidenteerde terrein van Bertrix.
Boven en onder: Bart Hems heeft de verhinderde Kees Huijsmans deze wedstrijd verruild voor de jeugdige Ties Sonnemans. Absoluut geen straf, want Ties spreekt de challenge sport zeer aan. Hij is zijn ‘off-road carrière’ begonnen als official maar fungeert tegenwoordig regelmatig als co-piloot. En zeker niet onverdienstelijk kunnen we verklappen, anders zou zijn carrière al veel eerder gedoemd zijn geweest te stranden c.q. mislukken. We zouden ons dan ook heel sterk moeten vergissen of we gaan hem in de (nabije) toekomst tegenkomen als vaste co-piloot in een team of, wie weet, gaan we meemaken dat hij zelf achter het stuur van een off-road bolide kruipt.
Helling-proeven… Vijf proeven liggen verspreid over de hellingen van het terrein. Lange proeven met onderweg voldoende uitdagingen om er het predicaat van ‘enerverende wedstrijd’ aan te kunnen hangen dankzij vooral uitdagend technisch off-road. Debet aan die puike titel zijn vooral de hoogteverschillen. Hoogteverschillen die we op terreinen in Nederland door het gebrek aan bergen van betekenis moeten missen. Edoch, de zondag kunnen de rijders het iets rustiger aan doen dan de zaterdag. Maandag wacht voor veel teams immers de alom verplichte week ‘dwangarbeid’ zodat het voor de teams wel prettig is als de wedstrijd op zondag redelijk op tijd eindigt. De terugreis naar Holland is voor velen toch tamelijk lang. Zaterdag moesten de teams vol aan de bak en alle proeven rijden. Vandaag zijn de proeven omgedraaid en zo nodig aangepast maar ook krijgen de deelnemers in teamverband en de individuele teams ieder een helft van de proeven toebedeeld. Voor beide categorieën geldt een lange individuele ‘Special’ proef waar een tijd neergezet moet worden.
Puike wisselwerking. Het Jeepparts.nl team maar vooralsnog mag chauffeur Edwin van der Maas een tijdelijk beroep doen op Cliff van de Rijt ter vervanging van zijn broer Johan. In de off-road wereld weten we allemaal van het vreselijke ongeluk dat de familie Maas recent is overkomen, maar het goede nieuws is dat het met Johan heel goed gaat. Johan is een taaie en dan drukken we ons bescheiden uit. “Zo taai als leer” wordt wel eens gebezigd als uitdrukking, maar heus, daarmee doe je Johan ernstig te kort. ‘Leer kan het van hem leren’ zou je kunnen zeggen. Het doet allerminst onder aan het feit dat Cliff een uitstekende vervanging vormt. Die bewering van ons wordt ondersteund door de uitslagenlijst, welke je kunt bekijken op de site van Roan 4×4 (www.roan4x4.nl). Wij mogen tijdens deze wedstrijd getuige zijn van verbluffende staaltjes voertuig beheersing van Edwin en een soepel opererende Cliff die zich als een vis in het water voelt en behept is met meer dan voldoende inzicht, welke hij kan putten uit zijn jarenlange ervaring.
Boven en onder. We kennen ze al langer, Rick Bekkers en Bjorn van Kasteren. Nieuw is dat ze zich nu in de Challenge sport storten. Hun off-road skills zijn buiten kijf en staven we aan het feit dat we hen enkele keren recreatief hebben kunnen observeren. Dat geldt ook voor hun strijdwapen, het Green Monster. Toch laat de Suzuki hen enkele keren in de steek (spoorstang en homokineet) maar die pech laat wel zien dat het met de instelling van de mannen eveneens snor zit. Ze weten de spoorstang met wat kunst en vliegwerk te repareren en die houdt het uit totdat in het staartje van de wedstrijd de homokineet de pret bederft. Gelukkig hebben ze dan al lang laten zien dat ze een absolute aanwinst zijn voor de challenge sport.
Boven: Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink maar wellicht beter is om de namen om te draaien. Regelmatig zien we namelijk Remco deze wedstrijd achter het stuur. Een begrijpelijke wissel, want fungeer je in een volgende of andere wedstrijd dan als co-piloot, dan weet je veel beter waartoe de bolide in staat is.
Boven: Team den Teuling dat bestaat uit Sander en Jeroen den Teuling. Die mannen doen het meer dan uitstekend, zeker gezien het feit dat ze relatief kort actief zijn in de challenge sport. We trekken daarom peil op het team hieronder, het Custom Offroad team met Ard van Meer en Yves Cieters. Die laatste mannen draaien al jaren mee in de challenge sport en opereren steevast in de top, met uitzondering in geval ze geplaagd worden door mechanische pech. Sla je de uitslagenlijst er op na dan zie je dat beide teams de tweede plaats bezetten met exact evenveel punten. Verder commentaar derhalve overbodig, zodat je kunt genieten van de beelden die deze mannen op ons hebben los gelaten. Zoals je op de foto hieronder kunt zien lijken de wortels van co-piloot Yves eveneens in de zeilsport te liggen….
Boven en onder: De helft van Team General met boven Frans van Esch en hieronder twee keer letterlijk en figuurlijk ‘acrobaat’ Ton van Nuland die als een volleerd zeilsporter hangt aan de OMM bolide van Frans.
Boven en onder: Team Warrior, bestaande uit Eric Gijsberts en Aga van Esch, moet het ook deze wedstrijd zonder Robert van Asseldonk/Jan Pullens stellen. Ze laten zich er in ieder geval niet door ‘uit het veld’ slaan.
Boven en onder: De volgorde hebben we een beetje ongelukkig gekozen, maar het is toch heus Team Black Orange. Ze zijn er opnieuw bij en worden digitaal op de voet gevolgd door Karlijn ‘bijna mevrouw’ Coumans (foto hierboven, de dame met die guitige en gelukzalige lach op haar postzegeltje). In de zwarte Suzuki is de bezetting weer tamelijk stabiel met Jos Coumans achter het stuur en met assistentie van Bart Mommers. De bezetting van de oranje Suzuki wisselt voortdurend, in die zin dat je beurtelings Martijn Gelissen of Bart van den Boogerd als chauffeur kunt zien fungeren dan wel als bijrijder. Gezamenlijk gaan ze goed en vooral stabiel, maar we voorspellen dat in de nabije toekomst die stabiliteit omgeruild gaat worden voor een stijgende lijn in de uitslagenlijsten. Vergeet niet dat deze mannen dit jaar voor het eerst meedoen. Om dan al een puntentotaal weten te collecteren tijdens wedstrijden waar je je niet voor hoeft te schamen is zonder meer knap. Onze voorspelling hebben we echt niet zomaar uit de lucht gegrepen.
Boven en onder: Liefdes in de challenge sport bloeien op en blijven gegarandeerd spannend. De foto’s leveren het bewijs. Mocht je huwelijk dus in een dipje zitten…. Doe eens samen mee in de challenge sport (heerlijk toch, dit soort onnozele beweringen?).
Boven: De lunch is een levensgevaarlijke onderneming tijdens de Roan 4×4 Challenges en dat komt met name omdat Jolanda Gijsberts (onder) vreselijk lekkere kipburgers op het menu heeft staan. Sjef Jansen kan zich zoals je ziet maar nauwelijks bedwingen…
Boven: Lastig hoor. Sommige fotografen staan namelijk altijd in de weg…
Het hoofdstukje pech. Niet voor alle teams is het rozengeur en maneschijn. Ivo van Bree en Rob Hoesen moeten de zaterdag al opgeven als gevolg van een homokineet die overlijdt. Ronald en Ramon Appels besluiten min of meer noodgedwongen om niet te gaan rijden wegens een onverwachte uitslag omtrent de fysieke gezondheid van Ronald. Niet extreem ernstig gelukkig, maar het is voor Ronald volgens doktersadvies toch beter om het voor de zekerheid even wat rustiger aan te gaan doen, ook al is dat tot groot verdriet van zoon Ramon. Tja, en als je dan aan een challenge mee gaat doen valt dat niet direct onder het hoofdstukje ‘even iets rustiger aan doen’. In tegendeel.
Boven: ‘Cowboy’ Cliff gooit een boomlintje als een lasso naar de dichts bijzijnde gewortelde vriend. Op de foto hieronder bevestigt hij het liertouw aan dat boomlintje.
Onder: De andere helft van Team General, Jermain van Esch en Sjef Jansen.
Boven: Remco Huijdink achter het stuur van de OMM bolide van Patrick van Boxstaele.
Onder: Alhoewel de regen in de loop van de morgen vertrekt is er op het terrein nog volop gelegenheid om te vissen. En hij heeft ook nog eens ‘beet’ zoals je ziet.
Boven: De grootste pret beleven we op de Special proef en wel met Team General. Als gezegd is het een lange proef welke op tijd gereden moet worden. Frans van Esch en Ton van Nuland starten de proef als eerste. Heel zware hindernissen bevinden zich niet op de proef, met uitzondering van een passage onder aan de lange afdaling welke begint bij de start. Direct na de start vergt het enig behendig stuurwerk alvorens de lange afdaling voor de wielen komt. Beneden aangekomen zijn er twee mogelijkheden. Ofwel neem je de passage met een lange flauwe lus met daarin een zeer stevige, tamelijk diepe moddersectie. Qua snelheid geniet deze zonder meer de voorkeur, met als restrictie, je moet wel door die zware moddersectie. Je kunt ook kiezen voor de kortere route. Die is veel minder zwaar maar om die te kunnen nemen zul je enkele keren moeten steken. En dat kost tijd. Toch kiezen de meeste teams voor dit kortere traject, doodgewoon omdat het alternatief er bij voorbaat al dreigend uitziet. Er is echter één uitzondering. Co-piloot Ton van Nuland heeft de route samen met Frans van Esch gereden en haast zich terug naar het omschreven deel van de proef. Als vervolgens teamgenoten Jermain en Sjef ter plekke arriveren stuurt hij ze met wilde gebaren de zware moddersectie in. Jermain en Sjef en hebben niet direct in de gaten dat ‘schijnheilige Ton’ ze een vals advies geeft en sturen hun bolide de moddersectie in. Direct blijkt dat deze inderdaad loodzwaar is. De bolide van Jermain en Sjef dreigt diverse keren hopeloos vast te komen zitten, maar telkens weten zij zich op magistrale, bijna miraculeuze wijze uit de moddernesten te werken. En dan, op werkelijk fenomenale wijze weten ze zich er toch spectaculair doorheen te worstelen. Werkelijk grandioos! Weliswaar heeft het wat tijd gekost, maar het levert de allermooiste beelden op. Op de openingsfoto kon je ook al een foto van deze actie bewonderen. Overigens, van Ton ontbreekt tot op heden ieder spoor….
Onder: Patrick van Boxstaele in de bijrijdersstoel na het volbrengen van de laatste proef en inclusief de wetenschap dat het beroep van co-piloot hard werken betekent.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
