Na dit verslag heb je nog twee off-road evenementen uit hetzelfde weekend tegoed, maar welke houden we nog even als verrassing. Nu krijg je eerst een verslag van de vijfde en tevens laatste Challenge van 2018 welke, naar we hopen, tegemoet komt aan je eeuwig durende off-road verslaving. Uw ‘gastheer’ is Jan Houtkoop met hieronder zijn indrukken welke hij je presenteert in digitale computertaal.
Boven: Jeroen en Sander den Teuling in gevecht met een bochtje en de zwaartekracht.
Bekend terrein. Zestien teams, bestaande uit dames én heren, staan op zondag 4 november in alle vroegte te trappelen van ongeduld om van start te gaan aan de, voor dit jaar 2018, laatste Challenge wedstrijd. De locatie is het welbekende Landsard in Veldhoven. Insiders hoeven we daar niets over te vertellen, zodat we nieuwe, kersverse lezers alleen maar meedelen dat op het terrein de Landsard talloze uitdagingen liggen. De nadruk ligt daarbij vooral op ‘zware uitdagingen’, want die zijn ter plekke ruim in de meerderheid. Bij voorkeur uitdagingen waarbij het de vraag is of je die zonder kleerscheuren doorkomt of dat je niet ontkomt aan de hulp van een lier of ander stuk ‘gereedschap’ in of aan de auto dat kan helpen je uit de problemen te helpen.
Boven: Anne-Martijn Mast en Michiel den Hollander.
Vreselijk luide knal! (dat is het startschot dat valt). De morgenstond begint voor de op tijd gearriveerde deelnemers met het gebruikelijke ochtendritueel van even bijkletsen en de juist ontwaakte smaakpapillen trakteren op smakelijke, vers gezette koffie. De enkele, bijna te laat gearriveerde deelnemers missen die ‘smakelijke sociale praatjes’ en moeten zich tijdens de briefing haasten om nog gauw een kop koffie achterover te kunnen gieten. De briefing duurt niet heel lang. De meeste mannen en dames zijn inmiddels ervaren genoeg om het klappen van de Challenge zweep op hun duimpje te kennen. Na de briefing zwermen de teams uit over het terrein waar, als gewoonlijk, een vijftal proeven zijn uitgezet.
Boven en onder: Op ons netvlies ‘gebeeldhouwde’ inspanningen van Ronald en Ramon Appels.
Boven en onder: Bas en Petra Slingerland.
Explosieve tijdwaarneming? Op Proef 1 gaan Bas en Petra Slingerland van start. Direct na de aanvang heeft de uitzetcrew met behulp van het nodige lint een gemene haakse bocht weten te realiseren. Een soort van ‘opwarmertje’ krijgen we sterk de indruk. Zo van, mocht je vandaag het doldwaze idee krijgen dat we je een beetje gaan ontzien op zo’n laatste wedstrijd, vergeet het maar gerust! Nee, eerder is het zo’n proef van, we zullen het laatste beetje off-road lef als een rijpe sinaasappel uit je lijf knijpen zodat je de komende wintermaanden hard nodig zult hebben om zowel fysiek als ‘spiritueel’ (lees: geestelijk) te herstellen. Beulen dus en in het geval van Proef 1 moeten de rijders en co-piloten vrijwel onmiddellijk de lierkabel uitrollen om überhaupt de uitdaging aan te kunnen gaan. Het vergt tijd en op de achtergrond tikt de klok onverstoorbaar richting de maximale tijd van dertig minuten. Tikken dat volgens de deelnemers, en ze zweren dat met de hand op het hart, naar gelang het verlopen van de tijd gevoelsmatig overgaat in hard kloppen en uiteindelijk tijdens de allerlaatste minuten in oorverdovend dreunen. Maar zo ver is het nog niet. Na die eerste passage zijn verder op de proef nog enkele scherpe en nauwe bochten uitgezet. De ondergrond zorgt er voor dat de dertig minuten die de rijders gegund zijn om de hele proef te ronden, hen ernstig parten gaan spelen. Vlak voordat Bas en Petra het einde van de proef voor de wielen krijgen wordt de stopwatch onverbiddelijk ingedrukt; de maximale tijd van dertig minuten zit er op. Bas en Petra moeten node de strijd tegen de ondergrond staken.
Boven en onder: De oranje helft van Team Black Orange en die wordt bezet door Martijn Gelissen en Bart van den Boogerd.
Boven en onder: De zwarte helft van Team Black Orange, Jos Coumans en Bart Mommers.
Een waarheid als een koe. Als tweede gaan Edwin van der Maas met bijrijder Cliff van de Rijt Proef 1 ’te lijf’. Ondanks het feit dat hun bolide langer is dan die van hun voorganger, weten zij toch binnen de tijd te finishen. Tja, het zal geen verbazing scheppen dat de jarenlange Challenge ervaring van deze twee heren zijn vruchten afwerpt. Die samenwerking is een essentieel onderdeel binnen de Challenge sport. Een vrijwillige maar desalniettemin gedwongen associatie; de een kan beslist niet zonder de ander en de ander niet zonder de een. Met andere woorden, de rijder kan niet zonder de bijrijder en vice versa.
Boven twee keer en onder zes keer: We hebben hem een aantal jaren moeten missen, Jaap Hiemstra, maar sinds kort heeft hij de Challenge strijdbijl maar eens opgegraven en flink afgestoft. In het verleden reed Jaap in een Toyota FJ of BJ, dat weten we niet precies meer. Wat we welzeker onthouden hebben is dat het woordje angst niet in Jaap zijn vocabulaire voorkomt. Wellicht heeft dat met zijn beroep te maken (Jaap is tandarts….). Hoe het ook zij, de Toyota heeft plaats gemaakt voor een eigen gebouwde wedstrijdbolide waar NK Trial deelnemer Johan Schoonhoven van Garage Schoonhoven 4×4 verantwoordelijk voor is. Die deed er recent naar volle tevredenheid al wat testwerk mee tijdens de Rally for Kids heb je kunnen lezen, maar nu is hij dus in handen van Jaap. Johan kijkt ondertussen vanaf de zijlijn (een tikje gespannen) toe hoe zijn creatie het doet in zo’n zware challenge wedstrijd. Uitstekend kun je zien op de foto’s hieronder. Overigens krijgt Jaap daarbij assistentie van een co-piloot die luistert naar de naam Marc Bouwens.
Goosebumps of kippenvel? Op Proef 2 binden Jeroen en Sander den Teuling in hun prachtige groene Land Rover (Laro) de strijd aan met de aldaar aanwezige modder en het eveneens rijkelijk aanwezige water. Iedere buitenstaander zal bij het zien van de verrichtingen van de heren ongetwijfeld zijn hart vast houden, want bij tijd en wijlen hangt de auto zo gevaarlijk schuin in de proef dat het lijkt alsof de wetten van de zwaartekracht op dit stukje wereld niet gelden. Het kan haast niet anders of deze mannen weten die zwaartekracht op een of andere manier te manipuleren dan wel uit te schakelen maar in ieder geval volledig aan hun laarzen te lappen. Maar telkens weer eindigt de actie in duimendik ‘goosebumps’ (kippenvel in het Nederlands maar als je naar een Engelse auto kijkt is het Engels kippenvel, goosebumps…) en verbazing bij de omstanders. Verbazing dat ze toch weer zonder kleerscheuren voorbij die zware uitdaging weten te komen en dikke ‘goosebumps’ omdat het zo vreselijk mooi en spannend is om te zien.
De geschiedenis op de schop? Op Proef 3 zien we Eric Gijsberts met co-pilote Aga van Esch eveneens druk in de weer met hun lier. Ook in hun geval moet de lier voorkomen dat de zwaartekracht een glorieuze overwinning boekt. Een overwinning bedoelen we waarbij hun bolide met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid om zou vallen. De auto rijdt er scheef genoeg voor en hallo en pardon, je kunt de wetten van de natuur niet eeuwig blijven tarten. We weten vrijwel zeker dat, zou sir Isaac Newton in het verleden een Warrior Challenge gezien hebben, hij op 5 juli 1687 nooit zijn wetten van de zwaartekracht gepubliceerd zou hebben in zijn Philosophiae Naturalis Principia Mathematica….
Boven en onder: Dion Kremer en John Janssen.
Wie de schoen past trekke hem aan….? Los van de dwaze voorspellingen van ondergetekende banen Germain van Esch en bijrijder Sjef Jansen zich stoïcijns ‘een weg’ door Proef 4. Dat ziet er lange tijd gezond uit, want ze gaan als een speer. Maar vlak voor het eind van de proef en ongeveer op het hoogtepunt van hun euforie ontmoeten zij een gemene boomstronk. Verschillende pogingen brengen geen soelaas zodat uiteindelijk ook hier hun lier die moet geven. Ook bij deze twee mannen is dat omgaan met de lier als gereedschap prachtig om te zien, want het gaat, haast letterlijk maar zeker figuurlijk, als de gesmeerde bliksem. We kijken er dan ook niet van op dat ze ruim binnen de tijd de proef uitrijden. Maar de snelle tijd is niet alleen te danken aan de skills en goed geoliede samenwerking van de mannen vernemen we na afloop van Sjef. Sjef houdt namelijk bij hoog en bij laag vol dat het aan zijn schoenen te danken is! Hij bezweert ons daarbij dat hij de wedstrijden volgend jaar uitsluitend met zijn Nike Mud’s zal gaan doen. En wellicht lach je er om, maar wij hebben de fenomenale snelheid gezien waarmee hij zich voor de auto uit een weg baant, nietsontziend dwars door modder, water en struikgewas. We nemen zijn bewering dan ook ‘voetstoots’ aan en zijn er heilig van overtuigd dat we volgend jaar nog meer spektakel van hem mogen en kunnen verwachten…
Boven en onder: Edwin van der Maas en Cliff van de Rijt schrijven opnieuw de wedstrijd op hun naam bij de individuele rijders.
Boven: Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink in hun vreselijk fraaie en imposante OMM.
Kort versus lang… Sjef heeft nog een ander puntje. Niet direct kritiek, maar wel vindt hij, en wij ook, dat de proeven deze keer nogal smal zijn uitgezet. Dat werkt niet alleen in het nadeel voor de twee behoorlijk brede OMM bolides (zijnde die van Frans van Esch en Patrick van Boxstaele), maar ook voor de langere auto’s als van Bart Hems (Toyota LandCruiser) en Edwin van der Maas (Jeep CJ 7). De kleinere auto’s profiteren hier vandaag van omdat zij de krap uitgezette bochten makkelijker kunnen ronden.
Boven: Eric Gijsberts en Aga van Esch.
Onder: Jermain van Esch en Sjef Jansen, maar in de bolide van pa Frans.
Boven: Co-pilote Aga van Esch hebben we vast kunnen leggen tijdens een moment dat ze nog schoon is….
Onder: Pim Liebregts, maar wat hij hier allemaal staat te beweren….?
De aanhouder wint echt! Tja, op de foto hierboven zijn ze dan, de winnaars van 2018 in de individuele klasse, Ard van Meer en Yves Cieters. Tot op het laatst blijft het spannend, want zouden ze uitvallen of heel laag eindigen, dan zou de zege alsnog naar een ander team gaan. Maar nee, ze weten hun inmiddels hoog bejaarde Vitara heel te houden en een tweede plaats is meer dan voldoende om zich te verzekeren van de kampioenstitel van 2018. Al jaren strijden ze in de top van de Challenge en vrijwel ieder jaar staan ze op het podium, echter nog nimmer op de hoogste trede van dat podium. Dit jaar weten ze dat voor elkaar te boksen en mogen zij zich winnaars van 2018 noemen. Een puike prestatie die ze absoluut verdiend hebben.
Boven: Bas Slingerland.
Boven en onder: Cliff van de Rijt.
Boven: Edwin van der Maas.
Oeps, foutje… Op Proef 5 komen we Patrick en bijrijder Remco Huijdink tegen. Direct na de start wordt door deze gladiatoren de hulp van de toplier ingeroepen. Die is nodig om een lastige knik in het uitgezette pad te kunnen ronden. Het zit de heren daarbij niet mee. Het duurt niet lang of er gaat een liertouw naar de haaien. Op een of andere manier lijkt het of de auto weinig tot geen grip krijgt op de ondergrond. Is ook niet zo heel vreemd als blijkt dat je alleen met achterwiel aandrijving in het terrein zit…. (ben daar overigens zelf ook erg goed in).
Boven: Anne-Martijn Mast.
Boven en onder: Eric Gijsberts/Aga van Esch.
Boven: Jermain van Esch, met een moddermasker omdat hij zijn huidje jong wil houden laat hij desgevraagd weten…..
Boven en onder: Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink.
Boven: Dion Kremer.
Boven: Patrick van Boxstaele.
Boven: Ard van Meer.
Boven en onder: Soms is tekst overbodig…
Boven en onder: Bijna gemist deze mannen, Bjorn van Kasteren en Lars Couwenbergh.
Kilometerslange huilbui…. Na de voortreffelijke lunch, verzorgd door ‘kokkin’ Jolanda Gijsberts, gaan een aantal rijders de meest natte proef te lijf. Dat is buiten kijf Proef 2. De proef is uitgezet in de Landsardse Everglades en offroad insiders weten dan direct waar de klepel hangt. Dat dit de nodige problemen met zich mee brengt is te zien op de foto’s. Regelmatig moeten de top- en voorlier gebruikt worden om de voortgang te waarborgen. Rond een uur of vier moeten we helaas afscheid nemen; collega Ad heeft nog andere afspraken die dag. Op de terugweg praten we in de auto nog wat na over deze dag en concluderen, zonder een woord te liegen, dat deze wedstrijd zonder twijfel in de categorie ‘bijzonder geslaagd’ onder gebracht mag worden! Waarom we beiden dan toch zitten te huilen de hele weg terug? Tja, dat krijg je met een laatste wedstrijd en de wetenschap dat je het enkele maanden zonder de Challenge moet stellen….
Boven en onder: Twee leuke honden komen we tegen. Het exemplaar hieronder hebben we eerder voor de camera gehad en is het jeugdige ‘baasje’ van official Jan Pullens. Hierboven twijfelen we even of we Linda Zantingh van yourdoggy.nl moeten raadplegen of een kenner van ‘paarden’. Gelukkig weet Linda zeker dat het een hond is en tamelijk zeker dat het een Tosa Inu is die vermoedelijk nog niet zo heel veel jaren telt.
Fotografie: Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop m.m.v. Martin Brink.
