‘SneeuwBurgje 4×4’ in Weert

Gedurende de heenreis zien we, zijnde fotograaf Ad Woolthuis en ondergetekende, vanuit onze vierwieler het landschap rondom ons langzaam veranderen, te beginnen met geen sneeuw, om vervolgens over te gaan in sporadisch witte vlekken, vermoedelijk van sneeuw, een klein beetje dat lijkt op echte sneeuw en als een na laatste een pietsje meer sneeuw, totdat we uiteindelijk vrijwel op de plaats van bestemming ‘flink wat sneeuw’ om ons heen zien. Eenmaal op het beoogde ‘plaats delict’ gearriveerd ‘zinken’ onze schoenen op de plekken met maagdelijke sneeuw zowaar zelfs enkele centimeters de sneeuw in. Sneeuw heeft de ‘onhebbelijke eigenschap’ een stuk kouder te zijn dan onze, bij leven, lichaamstemperatuur, maar gelukkig hebben we ter bescherming al een poosje kleding en schoeisel uitgevonden. Als eerste verwisselen we onze schoenen dan ook met onze dik gevoerde laarzen alvorens we, samen met onze al aanwezige vriend en collega Peter Bouwmans, de clubtent van 4×4 Limburg binnen huppelen. We worden op voorhand ‘omgekocht’ met een letterlijk en figuurlijk warm (een hete lucht kanon zorgt voor een enigszins behaaglijke temperatuur in de tent) en hartelijk welkom, een kop hete koffie en een punt onovertroffen Limburgse (appel of kersen) vlaai, ambachtelijk gemaakt weten we in het prachtige open lucht museum Nonke Buusjke (we hebben er een keer een dag mogen vertoeven voor een verslag) in Schinveld. Probeer dan als verslaggever nog maar eens iets negatiefs te verzinnen c.q. te schrijven. Ja toch, we weten iets negatiefs. We weten zowaar, met enorme pijn in het hart en uit ‘veiligheidsoverwegingen’, een tweede punt aangeboden vlaai af te slaan! Het voorkomt namelijk, spookt het in ons achterhoofd, de aanschaf van een langere broekriem omdat onze huidige broekriem te kort dreigt te worden voor nóg meer gaatjes. Maar dat het node moeten afslaan van een punt overheerlijke Limburgse vlaai de rest van de week een negatief stempel drukt op het humeur van uw scribent mag je gevoeglijk van hem aannemen.

Onvoorwaardelijke rituelen. Steevast begint de off-road pret bij 4×4 Limburg voor de terrein.nu crew met even lekker bijkletsen. De laatste nieuwtjes uitwisselen, informeren hoe het met de gezondheid staat, de onverharde plannen voor het komende seizoen de revue laten passeren, mopperen op de droevige, beperkte beschikbaarheid van geschikte off-road terreinen in ons landje en uiteraard checken of alle ‘koetjes en kalfjes’ nog van de partij zijn, ook al staan die tijdens de wintermaanden tijdelijk op stal. Als het merendeel van de ruim veertig deelnemende voertuigen al begonnen is aan het innemen van hun portie off-road vitaminen hangen ook wij onze camera’s om de schouders en maken we ons, stampend met de voeten, op om het terrein in te gaan. Terzijde, fanatieke fotograaf Ad is daar al driftig aan het fotograferen.

Terreingesteldheid. Weliswaar kunnen de landen in de EU het onderling aardig oneens zijn, dat is beslist niet het geval tussen de off-road liefhebbers tijdens dit evenement in Weert. Duitsers, Belgen en Nederlanders gaan gebroederlijk de strijd aan met de ondergrond, in dit geval de modder en sneeuw op het terrein. Je komt vandaag goed weg met modderbanden onder je off-road bolide. Dikke, maagdelijk sneeuw gedraagt zich immers als modder. Banden met een flink profiel negatief aandeel en grove profielblokken scoren hier het best. Omdat de sneeuwlaag niet heel dik is komt plat rijden van de sneeuwlaag, waarbij banden met meer profielblokken en minder profiel negatief aandeel beter scoren, niet of nauwelijks voor. De sneeuwlaag is al snel verdwenen, daarbij geholpen door de warmte die auto’s nu eenmaal uitstralen. Aarde met gesmolten sneeuw zorgt dus voor onvervalste modder. We zijn al een poosje niet op het terrein van Jeroen de Waal in Weert geweest. De eerste kennismaking is al weer enkele jaren geleden maar dan is alleen een lang stuk terrein naast een spoorbaan toegankelijk. Daarin enkele dan nog bescheiden bulten en kuilen. De laatste keer dat we er geweest zijn is met een trial van het VNTTK, ergens in mei vorig jaar (2022). Toen al was er een flink stuk terrein in een wat ouder bos bijgekomen en is het eerste oorspronkelijke deel een stukje leuker geworden, (lees: met wat pittiger uitdagingen). Vandaag is er nog eens een extra stuk bos aan toegevoegd. Met een route die tussen de bomen door slingert (nog) niet zwaar om te rijden, maar behendig en nauwkeurig kunnen sturen komt wel tot zijn recht. Los daarvan, zwaar terrein hoeft natuurlijk niet persé. Er zijn immers genoeg off-road liefhebbers die niet direct op zoek gaan naar de zwaarste uitdagingen; laten we die mogelijk gedachte maar eens de wereld uit helpen. In zijn geheel is het nu een aantrekkelijker terrein geworden, maar een kleine kanttekening is daarbij op zijn plaats. Aan het einde van het oorspronkelijke eerste stuk terrein liggen twee uitdagingen kort bij elkaar, de een flink pittig, de ander wat minder zwaar maar net wat te listig voor min of meer standaard voertuigen. Toen alleen dit oorspronkelijke deel toegankelijk was, geen probleem; je kon toch niet verder, want het terrein daarachter was afgesloten. Nu wel, en dat kan zo nu en dan zorgen voor een opstopping, vooral als twee off-road liefhebbers tegelijk ieder een uitdaging aangaan. Om door te kunnen rijden naar het achter gelegen terrein resteert dan slechts één route. Dat zorgt voor mogelijke stagnatie, met name als off-roaders hun auto ‘achteloos’ parkeren om naar de verrichtingen van die twee off-roaders te kunnen kijken. We hebben het er kort even over met Jeroen die onze observatie beaamt. Wellicht dat de lichtere uitdaging de volgende keer elders op het terrein te vinden is.

Terug naar de bron. Van Cor Missler van 4×4 Limburg horen we dat 4×4 Limburg door sommige off-road liefhebbers nog wel eens verweten wordt een elite clubje te zijn. Die uitspraak wordt dan gedaan omdat de club van de deelnemers eist dat hun 4WD auto verzekerd is en APK gekeurd. Dat is dan wel een heel eenzijdige benadering, gezien vanuit de eigen voorkeurspositie van die off-road liefhebbers. We gunnen uiteraard iedereen zijn eigen manier van off-road plezier, maar als we uitgaan van het type auto, dan zien we diens populariteit pas na WW II voorzichtig groeien. De ‘jeep’ (dan nog met kleine letter) uit de oorlog is een puur ‘utility’ voertuig, een stuk gereedschap voor Jan Soldaat zeg maar. En op je gereedschap ben je in principe zuinig, want als het kapot is, kun je er niet mee werken en heb je er niets aan. Na de oorlog nemen veel voormalige soldaten een Willys of Ford jeepie mee voor op de farm, want zo’n ding met zijn vierwiel aandrijving is toch wel verrekte handig voor de verschillende werkzaamheden op en rond de boerderij. Toch is een utility voertuig alleen voor auto fabrikanten maar een beperkte markt en Willys wil graag meer auto’s verkopen. Ze zoeken derhalve naar uitbreiding van hun afzetmarkt en komen daarom met het lumineuze idee om de auto ook als ‘sportauto’ aan te merken. Denk niet bij ‘sportauto’, zoals door sommigen wel eens gedacht wordt, aan een sportauto in de betekenis van een auto waarmee je lekker sportief kan ‘scheuren en sturen door de bochten’ van verharde wegen. Zeer zeker niet, want het type auto leent zich daar in het geheel niet voor. Nee, benadrukken we nog eens met klem, met een ‘sportauto’ bedoelt de fabrikant dat de auto een doeltreffende en begeerlijke ‘must have’ is om sporten te kunnen beoefenen als jagen, vissen, klimmen en meer van dat soort outdoor sporten. Op plekken komen die anders moeilijk te bereiken zijn zeg maar. Vergeet niet dat de USA, zeker in die jaren, grotendeels nog onverharde wegen heeft, als die er al zijn. Precies, nu beleven we de geboorte van de ‘sport/utility’ auto (Sport Utility Vehicle) in zijn vroegste ‘oervorm’. Onder meer meneer Enzo Ferrari begrijpt dat heel goed, dit naar aanleiding van een vraag van een auto journalist die in de begin jaren vijftig aan hem vraagt wat hij er van denkt dat Amerika nu met zijn eigen ‘sportwagen’ komt (doelend op de introductie van de Chevrolet Corvette, ondanks dat de Kurtis Sport Car er al was in 1949). Waarop meneer Ferrari fijntjes antwoordt: “Die hebben ze toch al”? Dat hij daarmee doelde op de Jeep (pas na juni 1950 mag Jeep met een hoofdletter geschreven worden) moge duidelijk zijn.

Vanuit de bron. We weten nu wat bedoeld wordt met een sportauto, maar ook daarmee springen we bij voorkeur voorzichtig en zuinig om. Je moet er niet aan denken dat je er op uit getrokken bent en ergens ver weg van de bewoonde wereld met brokken aan je 4WD komt te staan, helemaal niet als dat ook nog eens door je eigen stommiteit gebeurt of je telefoon geen bereik heeft om hulp in te roepen dan wel leeg is… We maken een sprongetje naar de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw als de populariteit van auto’s met vierwiel aandrijving hier in Europa groeit. Mensen krijgen meer vrije tijd (vakanties, weekenden, goede trekauto, etc.), de hogere zitpositie valt voor velen niet te versmaden en in verschillende landen belastingvoordelen voor ‘utility’ voertuigen verklaren grotendeels die populariteit. Niet te vergeten zien ze er met wat accessoires nog kek uit ook en val je op in de massa. Multifunctioneel zijn ze, die terreinauto’s en SUV’s en ze worden gebruikt voor de meest uiteenlopende dingen. Daaronder is ook een groep die het prachtig vindt om zo pittig mogelijke off-road avonturen c.q. uitdagingen aan te gaan met de auto. De Dakar wordt geboren als het om snelheid gaat, maar ook bijvoorbeeld de Camel Trophy (eerst met Jeeps maar al snel neemt Land Rover het stokje over). De 4WD’s worden in de loop der jaren meer en meer aangepast voor specifieke doelen, puur voor betere prestaties op dat gebied. Helemaal niet vreemd, want dat fenomeen zien we ook bij ‘gewone’ auto’s. Een Formule 1 auto staat immers ook mijlenver van een Citroën 2CV of Opel Kadetje om maar een extreem voorbeeld te noemen. Kortom, auto’s worden aangepast voor een specifiek doel maar lang niet altijd zijn ze dan nog geschikt voor gebruik op de openbare weg. Minder belangrijke zaken worden van de auto verwijderd en al snel herken je de auto nog maar nauwelijks zoals deze van de band rolde. Opnieuw is een Formule 1 auto een goed voorbeeld; wie daar nog een 2CV of Opel Kadett in terugziet is in ieder geval behept met een ongebreidelde fantasie. Dat het leuk kan zijn ontkennen we beslist niet, maar je kunt je ook voorstellen dat veel off-roaders niet direct een binding voelen met off-roaders voor wie geen uitdaging te gek is, doodgewoon omdat ze andere (off-road) verrichtingen leuk vinden. Precies als dat die chauffeur in zijn 2CV of Opel Kadett zich niet lekker voelt als Formule 1 auto’s links en rechts aan hem voorbij blazen. Net zo min is het leuk als jij, zo trots als een pauw op je zojuist nieuw aangeschafte 4×4, tussen ernstig verbouwde/aangepaste 4WD’s rond moet rijden. Als organisatie maak je dan een keus en bijvoorbeeld de Land Rover Club Holland doet dat heel goed. Die hebben voor iedere Land Rover eigenaar/liefhebber wat in petto, verpakt in een on-road commissie of off-road commissie. Vergeet niet dat er meer off-roaders zijn bij wie het allemaal niet zo extreem hoeft dan die-hard off-road liefhebbers bij wie niets te gek is. Niet voor niets zijn organisaties als De Recreatieve, Greenlane Tracks en Allroad Events razend populair onder veel mensen met een 4×4. Lekker genieten van de omgeving of de onontdekte plekjes in Nederland waar je niet makkelijk komt zonder aandrijving op vier wielen. Kortom, voor het ‘ontdekkingsreiziger gevoel’. Het siert 4×4 Limburg in feite dat ze zich durven te richten op die groep 4×4 liefhebbers, maar zijn ze daarom een ‘elite clubje’? In de verste verte niet, want de man of vrouw met zijn oude Suzuki is net zo welkom als de man of vrouw met zijn MB-G of Rang Rover. Wij van terrein.nu zijn zelfs best blij met hun standpunt. Waarom? We komen op hun evenementen auto’s tegen die we op verschillende andere evenementen zelden of nooit zien. Bekijk de foto’s maar en je zult er meerdere tegenkomen!

Boven: Trouwe ogen van een leuke hond (Boxer).

Boven en onder: Je moet het lef maar hebben. Weliswaar ligt er geen dik ijs op de enkele diepere plassen water op het terrein, maar verwacht geen ‘bad temperatuur’. Het water zal maar nauwelijks boven de nul graden meten, de temperatuur die ook boven water heerst. De absolute held deze dag is daarom de off-road liefhebber op de motorkap van zijn Nissan Patrol. In korte broek; als dat geen lef is…  

Boven twee keer: Tamelijk zeldzaam off-the-road, de Mitsubishi Pajero.

Onder: Nog een streepje zeldzamer off-the-road, de Hyundai Terracan.

Boven: De nieuwe Land Rover Defender. Kan nog komen dat we die vaker off-the-road gaan zien…

Onder: Ook geen veel voorkomende verschijning naast het asfalt, de Subaru Outback.

Boven en onder: Nooit geweten dat er ook lange, vijfdeurs Lada Niva’s bestaan. We zijn niet de enigen, maar als je op internet gaat zoeken kom je ze sporadisch tegen, meestal vergezeld van het cyrillische schrift….

Boven: Oeps, daar is-ie weer, nog altijd in korte broek… Los van de temperatuur hebben wij het afgeleerd om in korte broek te lopen op evenementen of wedstrijden. De reden ligt ergens tijdens aanvang van onze ‘off-road carrière’ in de bossen als we op zoek zijn naar een fotoplek. Helaas groeien er op de route daar naar toe talloze bramenstruiken, aangevuld met zo nu en dan brandnetels…

Boven en onder: Komen we ook niet heel veel tegen; niet als Opel Frontera maar ook niet als Isuzu waarvan hij is afgeleid. Dat is op zich niet heel gek, want als Isuzu is de auto hier nooit officieel geleverd.

Boven: De Daihatsu Rocky is off-the-road geen vreemde , maar de Volkswagen Touareg kom je zelden tegen.

Boven: Geen zeldzame verschijning in zijn Blitz, René Leyten.

Boven: Soms is het maar goed dat foto’s geen geluid hebben… 

Boven: Vooralsnog een zeldzame verschijning naast het verhard, de Dacia Duster.

Boven: En dit juweeltje zien we steeds minder vaak off-the-road, de Toyota BJ/FJ. Maar ja, die heeft zijn sporen in het verleden ruimschoots verdiend.

Boven: Zien we ook niet veelvuldig, de Kia Sportage.

Boven: De Blitz nogmaals, maar nu niet met René Leyten achter het stuur, maar Bart Smeets.

 

Boven: De Opel Frontera in Sport uitvoering. Bij Isuzu heette hij ‘Amigo’.

 

Boven en onder: René Leyten heeft een eigen bordje in zijn auto. Kun je gelijk zien waarop zijn Blitz gebaseerd is.

Boven: De jeugd houdt zich liever bezig met ‘oversized’ sneeuwballen in plassen gooien. 

Boven: Voor de clubtent staat een vat met daarin een ‘knisperend houtvuurtje’. Lekker om zo nu en dan even de handen op te warmen.

Boven: Ook een Dacia Duster houdt bij voorkeur de wielen het liefst aan de grond. Zo nu en dan moet ook hij daarmee geholpen worden.

Slot. Eind van de middag is de off-road pret helaas en veel te snel over. Althans, dat schrijven we meestal. Vandaag is dat een tikje anders. Niet aangaande de off-road pret; die is er onmiskenbaar geweest als we op de talloze grijnzen mogen afgaan. Maar we zijn er heilig van overtuigd dat er vandaag, zo rond het einde van het evenement, ook best wat off-roaders zijn die het helemaal niet erg vinden om naar huis te gaan. Weliswaar zal de kachel vanwege de huidige energieprijzen niet al te uitbundig roken kunnen we ons zo voorstellen, maar wie weet lonkt thuis een warme gebreide broek…

Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.